Γιατί η Εκκλησία αποτελεί ξαφνικά προτεραιότητα για τους αγωνιστές της Ένωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων;

Ερωτήματα και προβληματισμό προκαλεί η αιφνίδια ανακίνηση, υπό μορφή μάλιστα προτάσεως νόμου, θέματος διαχωρισμού πολιτείας και Εκκλησίας από τη μη κυβερνητική οργάνωση Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Το θέμα των σχέσεων του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα που δεν χωρά εύκολα σε έτοιμες απόψεις, ιδεολογίστικες συνταγές και προκρούστειες προσεγγίσεις. Η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, σε αντίθεση προς τη Δυτική, αναπτύχθηκε πάντα με την παρουσία ισχυρής αυτοκρατορικής εξουσίας, η οποία δεν επέτρεψε την αναζήτηση από την Εκκλησία ρόλου κοσμικής εξουσίας. Στην Ανατολή η ρωμαϊκή αυτοκρατορία δεν κατελύθη ποτέ από τους βαρβάρους. Μετεξελίχθη σε Βυζάντιο, προάγοντας τον χριστιανισμό ως νέα ενοποιητική δύναμη, με τη μορφή της χριστιανικής αυτοκρατορικής ιδέας.

Ασφαλώς η διάκριση των εξουσιών μεταξύ τους και η λεγόμενη «συναλληλία» δεν σημαίνει ότι οι σχέσεις ήταν πάντα αρμονικές μεταξύ τους ή ότι οι ιδεολογικές και θρησκευτικές επιρροές δεν υπήρχαν.

Το γεγονός, επίσης, ότι ο ελληνικός κόσμος είτε στο αυτοκρατορικό πλαίσιο του Βυζαντίου είτε αργότερα στο νεοελληνικό πλαίσιο βρισκόταν στα όρια του χριστιανικού κόσμου και σε συνεχή κατά κάποιον τρόπο ανταγωνισμό με το Ισλάμ, αρχικά το αραβικό και αργότερα το τουρκικό, προσέδωσαν στον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία μια σχέση πολύ πιο στενή σε σύγκριση με άλλες χώρες. Η αντιπαράθεση έπαιρνε εκ των πραγμάτων χαρακτήρα ταυτόχρονα θρησκευτικό και εθνικό, γιατί η εθνική ήττα απειλούσε και τη θρησκευτική πίστη.

Δεν είναι τυχαίο που το αίσθημα αυτό αντικαθρεφτιζόταν και στο πνεύμα των αγωνιστών του '21, που, όπως πολύ καλά το εξέφρασε ο Μακρυγιάννης, αγωνίζονταν ταυτόχρονα για την πίστη και την πατρίδα.

Μπορεί αυτά να αντιμετωπίζονται σήμερα από ορισμένους «προοδευτικούς» ως «παρωχημένα» και «φανατικά». Η άποψη τους, όμως είναι όχι μόνο περιθωριακή αλλά και ανεδαφική. Το ομόθρησκον, άσχετα αν εκφράζεται ως ενεργό θρησκευτικό στοιχείο ή αν αποτελεί μέρος της εθνικής πολιτιστικής ταυτότητας, αποτελεί καθοριστικό παράγοντα ταυτότητας και εθνικής και κοινωνικής συνοχής.

Κανείς δεν μπορεί να υπολάβει ως αιώνια οποιαδήποτε κατάσταση και να αποκλείσει εξελίξεις και αλλαγές. Κανείς όμως δεν μπορεί, επίσης, να αναγορευθεί σε αυτόκλητο και αυταρχικό τιμητή και να αναλάβει να επιβάλει καταναγκαστικά «ρυθμίσεις» και «κανονισμούς» στο όνομα μάλιστα των ανθρωπίνων δήθεν δικαιωμάτων!

Ύποπτη η συγκυρία υποκινήσεως νέας κρίσεως στις σχέσεις πολιτείας και Εκκλησίας

Η συγκυρία κατά την οποία επιχειρείται η υποκίνηση νέας κρίσεως στις σχέσεις πολιτείας και Εκκλησίας είναι όντως πολύ ύποπτη και θέτει ερωτήματα για τα πραγματικά κίνητρα των πρωταγωνιστών της.

Περιέργως μάλιστα, οι περισσότεροι από τους «αγωνιστές» της Ένωσης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου παρουσιάζουν ορισμένα κοινά σημεία που διεγείρουν έντονες υποψίες για τα πραγματικά τους κίνητρα.

Με προεξάρχοντες τον συνταγματολόγο κ. Αλιβιζάτο, την κ. Μαρία Δαμανάκη, τον κ. Στεφάνου, τον κ. Λοβέρδο, είναι όλοι τους ένθερμοι υποστηρικτές του επαίσχυντου Σχεδίου Ανάν. Ο κ. Αλιβιζάτος, που από επαγγελματική κατάρτιση θα έπρεπε να γνωρίζει πολύ καλά τι είναι το Σχέδιο Ανάν, αρθρογράφησε σε καθημερινές εφημερίδες και απέρριψε ευθέως την άποψη ότι το Σχέδιο Ανάν ήταν τερατώδες. Έτσι αντιλαμβάνεται ο κ. Αλιβιζάτος τα ανθρώπινα δικαιώματα και την υπεράσπιση τους στην περίπτωση της Κύπρου. Αυτά έγραψε, επίσης, προς τον κύπριο Πρόεδρο Παπαδόπουλο σε γνωμάτευση του για το Σχέδιο Ανάν. Ευτυχώς, δεν συμμερίσθηκε την άποψη του ούτε το 76% του κυπριακού λαού ούτε κορυφαίοι συνταγματολόγοι και διεθνολόγοι, διεθνούς κύρους, μεταξύ αυτών και ο Γιώργος Κασιμάτης, πρώην διευθυντής του νομικού γραφείου του Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν είδαμε, επίσης, τον κ. Αλιβιζάτο και τους συναγωνιστές του να θέτουν θέμα προτεραιότητας ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τους Κούρδους, π.χ, της Τουρκίας. Διεκδικούν, αντιθέτως, εικόνα «προοδευτικού», προβάλλοντας την Ορθόδοξη Εκκλησία ως δήθεν καταπατητή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εισηγούνται ταυτόχρονα καταναγκαστικά μέτρα, για τα οποία δεν είναι καθόλου προφανές ότι υπάρχει πράγματι λαϊκή συναίνεση και επιθυμία.

Κλασικό παράδειγμα είναι ο θεσμός του πολιτικού γάμου. Και τότε, όταν θεσπίσθηκε από το ΠΑΣΟΚ ο θεσμός, έσπευσαν διάφοροι υπερμαχητές να προπαγανδίζουν ότι ο πολιτικός γάμος έπρεπε να είναι ο μόνος νόμιμος και ότι ο θρησκευτικός έπρεπε να μείνει μόνο ως φολκλόρ. Ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου απέρριψε ασυζητητί τέτοιες προτάσεις και υπεγράμμισε προς όλους ότι το ΠΑΣΟΚ δεν υποσχέθηκε ποτέ να καταργήσει τον θρησκευτικό γάμο, αλλά να εισαγάγει επίσης ως νόμιμο τον πολιτικό γάμο. Το πόσο δίκιο είχε φαίνεται από το τι έγινε στη διαδρομή του χρόνου. Οι πολιτικοί γάμοι δεν υπερβαίνουν στατιστικά το 3%.

Η διάσπαση της ενότητας Ελληνισμού και ορθοδοξίας και η παγκοσμιοποίηση

Οι πρωταγωνιστές της Ένωσης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που αναφέρθηκαν, είναι γνωστοί επίσης από ένα άλλο κοινό χαρακτηριστικό. Την ανεπιφύλακτη προαγωγή της παγκοσμιοποίησης και της λεγόμενης «πολυπολιτισμικής» μεταλλάξεως του ελληνικού λαού που συμπορεύεται με την υποστήριξη της ανεξέλεγκτης λαθρομετανάστευσης. Προφανώς η επιδιωκόμενη μετάλλαξη της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού λαού σε «πολυπολιτισμικό», δηλαδή σε πολυεθνικό τριτοκοσμικό κυρίως συνονθύλευμα, δεν συμβιβάζεται εύκολα με την ιδέα μιας συνεκτικής εθνικής και πολιτιστικής ταυτότητας. Πρέπει να γίνουν ρωγμές σε αυτήν την ταυτότητα, με όπλο αυτό που χρησιμοποιεί διεθνώς η παγκοσμιοποίηση, την υπεράσπιση δήθεν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σήμερα τίθεται θέμα θρησκευτικών. Αύριο γιατί να μην τεθεί θέμα και για τις εθνικές εορτές, ακόμη και για την 25η Μαρτίου, αφού η επιδιωκόμενη και, δυστυχώς, προωθούμενη διάσπαση της εθνικής συνοχής της χώρας, με γεωπολιτικό όπλο τη λαθρομετανάστευση, προβάλλεται ως δήθεν ιδεώδες και αναγκαιότητα;

Το ελληνικό πνεύμα ήταν πάντα οικουμενικό και ανθρωποκεντρικό. Αποτελεί, όμως, πολιτική απάτη να επιχειρείται η σκόπιμη σύγχυση μεταξύ παγκοσμιοποίησης που αναφέρεται στον διεθνισμό των πολυεθνικών και του χρηματιστηριακού κεφαλαίου και οικουμενισμού που αναφέρεται σε κυρίαρχους λαούς και στον ελεύθερο άνθρωπο.

Υπάρχει όμως και το θέμα των Σκοπίων

Οι αγωνιστές της Ένωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που αναφέρθηκαν, έχουν ακόμη και ένα άλλο κοινό στοιχείο. Είναι η στάση τους στο θέμα των Σκοπίων. Καταγγέλλουν «εθνικιστικές» υπερβολές στην ελληνική πλευρά, αλλά δεν βλέπουν κανέναν φανατισμό στην άλλη. Αντιθέτως, με μεγάλη γενναιοδωρία, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ονομάζονται τα Σκόπια όπως θέλουν, δηλαδή ως Μακεδονία.

Είναι βέβαιο ότι ενοχλήθηκαν από τη σθεναρή στάση του Επισκόπου Θεσσαλονίκης Ανθίμου. Ενοχλούνται, επίσης, γενικότερα από τη γνωστή στάση της Εκκλησίας πάνω στο θέμα των Σκοπίων, αλλά και της εντάξεως της Τουρκίας στην ΕΕ, της οποίας είναι, βεβαίως, υπέρμαχοι. Τον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα να τον αναζητήσουν αλλού οι αγωνιστές της Ένωσης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Το θέμα των σχέσεων πολιτείας και Εκκλησίας δεν προσφέρεται για τέτοιου είδους αμαλγάματα. Οι πραγματικοί στόχοι είναι άλλοι. Έχουν σχέση με την παγκοσμιοποίηση και την «πολυπολιτισμική» μετάλλαξη που, δυστυχώς, οδηγούν στη διάσπαση της εθνικής, κοινωνικής και πολιτιστικής συνοχής του ελληνικού λαού.