Υπάρχει ολόκληρο βιβλίο για τα μνημόσυνα, γραμμένο από τον ΘΕΟΣΤΑΛΤΟ ιεροκήρυκα Δημήτριο Παναγόπουλο. Λέγεται: "Ίνα μη αδικώμεν τούς νεκρούς μας". Μπορεί κάποιος να το προμηθευθεί από το βιβλιοπωλείο: "Νεκτάριος Παναγόπουλος" Κολοκοτρώνη 9 Αθήνα, αλλά και από άλλα Χριστιανικά βιβλιοπωλεία. Από αυτό το βιβλίο, δίνουμε ένα δείγμα στο άρθρο αυτό.

Οι περισσότερες Προτεσταντικές ομάδες δεν έχουν πλήρη κατανόηση για το τι συμβαίνει μετά τον θάνατο. Γι' αυτό δεν κατανοούν το θέμα. Δεν μπορούμε να τους βοηθήσουμε άμεσα δείχνοντάς τους τι έγραψαν οι πατέρες, γιατί οι Προτεστάντες δέχονται μόνο 66 από τα βιβλία της Αγίας Γραφής, και τίποτα άλλο, ως πηγή πίστεως. Το ζήτημα δηλαδή διευρύνεται και στην αποδοχή τής υπόλοιπης ιεράς παραδόσεως τής Εκκλησίας, και στην εσχατολογία τους, που είναι συνήθως εσφαλμένη.

Ας δούμε λοιπόν μερικά εδάφια από την Παλαιά Διαθήκη, που δείχνουν τη διαχρονική συνήθεια των λάτρεων του αληθινού Θεού, να τελούν μνημόσυνα.

Α΄ Βασιλέων 31/λα΄ 13: "Και έλαβον τα οστά αυτών και έθαψαν υπό το δένδρον εν Ιαβείς, και ενήστευσαν επτά ημέρας".

Γιατί νήστεψαν; Τι αξία είχε μια νηστεία για έναν νεκρό, αν δεν ήταν για χάρη της ψυχής του;

Β΄ Βασιλέων 1/α΄ 12: "Και επένθησαν και έκλαυσαν, και ενήστευσαν έως εσπέρας, δια τον Σαούλ και δια τον Ιωνάθαν τον υιόν αυτού".

Ομοίως και εδώ. Προς τι η νηστεία, αν όχι για μνημόσυνο;

Ιερεμίας 16/ιστ΄ 7: "Ου μη κλασθή άρτος εν πένθει αυτών εις παράκλησιν επί τεθνηκότι".

Σαφέστατα εδώ ο προφήτης Ιερεμία, θεωρεί κατάρα το να μην κοπεί ψωμί ψωμί στο πένθος κάποιου, ΩΣ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ για τον νεκρό. Είναι σαφής η αναφορά σε μνημόσυνο χάριν του νεκρού!

Σοφία Σειράχ 7/ζ΄ 33: "Επί νεκρώ μη αποκωλύσης χάριν".

Δυστυχώς, τη χάρη της προσευχής για τον νεκρό, και υπέρ της ανάπαυσης της ψυχής του, την αρνούνται πλήθος πιστών αλλά παροδηγημένων ανθρώπων.

Νεεμίας 9/θ΄ 1-3: Και εν ημέρα εικοστή τετάρτη τού μηνός τούτου συνήχθησαν οι υιοί Ισραήλ εν νηστεία και εν σάκκοις και εν σποδώ επί τής κεφαλής αυών. Και εχωρίσθησαν οι υιοί Ισραήλ από παντός υιού αλλοτρίου και έστησαν και εξηγόρευσαν τας αμαρτίας αυτών και τας ανομίας τών πατέρων αυτών".

Καλά τις δικές τους αμαρτίες. Τις αμαρτίες των πατέρων τους, γιατί τις εξαγόρευσαν, αν όχι για συγχώρεση;

Β΄ Μακκαβαίων 12/ιβ΄ 40-45: "Εύρον δε, λέγει, εκάστου τών τεθνηκότων υπό τους χιτώνας ιερώματα τών από Ιαμνείας ειδώλων, εφ' ων ο νόμος απείργει τους Ιουδαίους. Τοις δε πάσι σαφές εγένετο δια την δε την αιτίαν τους δε πεπτωκέναι. Πάντες ουν ευλογήσαντες τού δικαιοκρίτου Κυρίου, του τα κεκρυμμένα φανερά ποιούντος, εις ικετείαν ετράπησαν, αξιώσαντες το γεγονός αμάρτημα τελείως εξαλειφθήναι. Ο δε γενναίος Ιούδας παρεκάλεσε το πλήρος συντηρείν εαυτούς αναμαρτήτους είναι, υπ' όψιν εωρακότας τα γεγονότα δια την τών προπεπτωκότων αμαρτίαν. Ποιησάμενός τε κατ' ανδρολογίαν κατασκευάσματα εις αργύριον δραχμάς δισχιλίας, απέστειλεν εις Ιεροσόλυμα προσαγαγείν περί αμαρτίας θυσίαν, πάνυ καλώς και αστείως πράττων, υπέρ αναστάσεως διαλογιζόμενος. Ει γαρ μη τους προπεπτωκότας αναστηθήναι προσεδόκα, περισσόν αν ην και ληρώδες υπέρ νεκρών προσευχεσθαι. Ειτ' εμβλέπων τοις μετ' ευσεβείας κοιμωμένοις κάλλιστον αποκείμενον χαριστήριον, οσία και ευσεβής η επίνοια. Όθεν περί τών τεθνηκότων τον εξιλασμόν εποιήσαντο, τής αμαρτίας απολυθήναι".

Και εδώ, για μια φορά ακόμα, βλέπουμε τη σαφέστατη τακτική της Εκκλησίας του Ισραήλ, να προσεύχεται για τις αμαρτίες των νεκρών, δηλαδή να τελεί μνημόσυνο. Μια συνήθεια που διατήρησε φυσικά και η Χριστιανική Εκκλησία ως σήμερα. Και μόνο όσοι βρέθηκαν αποκομμένοι από την διαχρονική αυτή παράδοση της Εκκλησίας, αρνήθηκαν τα μνημόσυνα σε πρόσφατους αιώνες. Κι έτσι αδικούν τους νεκρούς τους, που τόση ανάγκη έχουν από τις προσευχές τους.

Από τα παραπάνω εδάφια, οι Προτεστάντες δεν θα δεχθούν το Σοφία Σειράχ και το Μακκαβαίων, γιατί αφαιρούν 10 βιβλία από την Αγία Γραφή. Τα υπόλοιπα θα τα δεχθούν, αλλά θα προσπαθήσουν να τα διαστρέψουν. Όμως την αλήθεια αυτή, της πρακτικής των μνημοσύνων από τους πιστούς, δεν μπορούν να την αρνηθούν.

Σε επόμενη μελέτη μας, θα παρουσιάσουμε στοιχεία για τα μνημόσυνα στη Χριστιανική Εκκλησία, που συνέχισε την παράδοση αυτή των πιστών λάτρεων του Θεού.

Ν. Μ.