Η αληθινή κοινωνικότητα είναι καρπός και απόρροια τού ησυχασμού. Ο ησυχασμός δεν είναι μια ατομική σωτηρία, δεν είναι μια απλή θρησκευτική εκδήλωση τής ζωής τού ανθρώπου, αποξενωμένη από την υπόλοιπη κοινωνική ζωή, αλλά είναι η αληθινή υπόσταση τής κοινωνίας. Επανειλημμένα στις ομιλίες του [ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς] αναλύει την πραγματικότητα ότι η απώλεια τής σχέσεώς μας με τον Θεό έχει τρομερές συνέπειες και στις διαπροσωπικές σχέσεις. Όταν ο νους τού ανθρώπου απομακρυνθεί από την καρδιά και από τον Θεό, αποθηριούται και αναφύονται τα κοινωνικά προβλήματα. Η διάχυση τού νου δια τών αισθήσεων στο περιβάλλον υποδουλώνει το παθητικό μέρος τής ψυχής στα κτίσματα, με αποτέλεσμα να αναπτύσσονται τα πάθη τής ατιμίας. […]

Όταν ο άνθρωπος θεραπευθεί, οδηγείται στην αγάπη, που είναι θεολογική και κοινωνική αρετή. Αυτό λέγεται από την άποψη ότι η αγάπη είναι στην πραγματικότητα έκφραση τής κοινωνίας και ενότητος τού ανθρώπου με τον Θεό, πράγμα το οποίο έχει σαν συνέπεια την αποκατάσταση τών σχέσεών του και με τους συνανθρώπους του. Γι’ αυτό, επαναλαμβάνουμε, η αγάπη είναι η πλέον θεολογική, αλλά και η πλέον κοινωνική αρετή. Στις ομιλίες τού αγίου Γρηγορίου συναντούμε πολλά χωρία που μιλούν για την αληθινή αγάπη.

Ο άνθρωπος μέσα στην Εκκλησία με όλη την μυστηριακή και ασκητική ζωή, αγωνίζεται να μεταβάλλει την ιδιοτελή αγάπη σε ανιδιοτελή. Ο φίλαυτος και ιδιοτελής άνθρωπος δεν μπορεί να αγαπά αληθινά, ενώ ο ανιδιοτελής, ο φιλόθεος και φιλάνθρωπος είναι γνήσιος στην έκφραση τής αγάπης του.