Ο Θεός δίνει σε κάθε άνθρωπο διάφορα χαρίσματα, διανοητικά, σωματικά και ψυχικά και γι’ αυτό οφείλει να προσφέρεται στον Θεό και τους ανθρώπους. Δεν πρέπει να τα ιδιοποιείται και μάλιστα για πολύ χαμηλούς σκοπούς.

Ο Απόστολος Παύλος γράφει: «Τι δε έχεις ό ουκ έλαβες; ει δε και έλαβες, τι καυχάσαι ως μη λαβών;» (Α΄ Κορ. δ΄, 7). Τα πάντα είναι δώρα τού Θεού, οπότε δεν μπορεί κανείς να καυχάται γι’ αυτά ωσάν να είναι δικά του χαρίσματα.

Πέρα από τα χαρίσματα-δώρα που μάς δίνει ο Θεός και θα δώσουμε λόγο γι’ αυτά σε Αυτόν που μάς τα έδωσε, κατά τις σχετικές παραβολές τών χαρισμάτων, που είπε ο Χριστός, μερικοί λαμβάνουν δώρα από τον Θεό, δια τής Εκκλησίας για να ασκούν διάφορες λειτουργικές διακονίες μέσα στην Εκκλησία τού Χριστού. Τέτοια ειδικά χαρίσματα είναι η ιερωσύνη στους τρεις βαθμούς της, με την λειτουργική και την ποιμαντική διακονία, ο κηρυκτικός λόγος-διδασκαλία, η θεολογία.

Τα εκκλησιαστικά αυτά χαρίσματα εκδηλώνονται μέσα στην Εκκλησία για την δόξα τού Θεού και τον έπαινο τής Εκκλησίας, κατά τον λόγο τού Αποστόλου Παύλου «προς τον καταρτισμόν τών αγίων εις έργον διακονίας, εις οικοδομήν τού σώματος τού Χριστού, μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες εις την ενότητα τής πίστεως και τής επιγνώσεως τού υιού τού Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας τού πληρώματος τού Χριστού» (Εφ. δ΄, 12-13).

Όταν διαβάση κανείς προσεκτικά τις ευχές τού μυστηρίου τής ιερωσύνης, τότε αντιλαμβάνεται ποιο είναι το έργο τών Διακόνων, τών Πρεσβυτέρων και τών Επισκόπων, πώς πρέπει να λειτουργούν αυτά τα χαρίσματα μέσα στην Εκκλησία, αλλά και ποιές είναι οι κατάλληλες προϋποθέσεις. Τίποτε δεν είναι απροϋπόθετον. Χωρίς προϋποθέσεις αυτονομούνται αυτά τα χαρίσματα και στην πραγματικότητα κινούνται εναντίον τού Θεού.

Δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιούνται αυτά τα λειτουργικά χαρίσματα προς ατομική δόξα, προς πλουτισμό και προς ικανοποίηση τών ποικίλων παθών, προς άγρα οπαδών, ούτε για ατομικά παιχνίδια. Σε μια τέτοια περίπτωση χρησιμοποιώντας κανείς τα λειτουργικά χαρίσματα που είναι δώρο Θεού, με ασεβή τρόπο, πλανά τα παιδιά τού Θεού και τα οδηγεί σε εφαλμένες οδούς, και ασεβεί ή και ασελγεί σε αυτό το ίδιο το ευλογημένο Σώμα τής Εκκλησίας.

Τα χαρίσματα αυτά, όπως η ιερωσύνη, πρέπει να ασκούνται με την θεολογία που διαθέτει η Εκκλησία. Έξω από την θεολογία τών Προφητών, τών Αποστόλων και τών Πατέρων είναι ένας ηθικιστικός Προτεσταντισμός με ψυχολογική επένδυση.

Παρατηρώ ότι αυξάνεται στην Εκκλησία ένα «κίνημα» προτεσταντικής νοοτροπίας μεταξύ τών Κληρικών με φοβερές συνέπειες στον λαό.

Φυσικά, παραμένει το ερώτημα για το ποιοί ευθύνονται, όταν εισάγονται μέσα στις τάξεις τών Κληρικών «προβατόσχημοι λύκοι» που δεν διακρίνουν τον αληθινό λόγο από τον ψευδή λόγο, δεν μπορούν να δουν το δηλητήριο που κρύπτεται επιμελώς κάτω από το επίστρωμα τής ζαχάρεως.

Γίνεται αντιληπτό ότι το βάρος τής ευθύνης πίπτει στους ώμους τών Επισκόπων, που θα έπρεπε να έχουν το χάρισμα τής διακρίσεως τών πνευμάτων και την εμπειρία τών Αποστόλων.

Ν. Ι.

Αύγουστος 2020.