Γέμισε η Εκκλησία μας με «γέροντες», οι οποίοι καθοδηγούν τους πιστούς και τους οδηγούν στη σωτηρία, όπως ισχυρίζονται. Συνήθως είναι ιερομόναχοι, αλλά και κοσμικοί αρχιμανδρίτες, που έχουν διαβάσει πολλά για τους πραγματικούς Γέροντες και αναμασώντας τους λόγους τους ή διηγούμενοι τα του βίου τους, δημιουργούν ψευδαισθήσεις στους ανυποψίαστους και αποκτούν και οι ίδιοι φήμη εναρέτου και θεοφωτίστου γέροντα, ενώ δεν έχουν κανένα από τα γνωρίσματα των αγίων Γερόντων. Το αποτέλεσμα είναι πολλοί αδελφοί να παγιδεύονται στην επικίνδυνη προσωπολατρία και αντί να ανοίγει ο νους τους και να προχωρούν στον πνευματικό δρόμο τής κατά Χριστόν ζωής, μένουν προσκολλημένοι σε μερικά τυπικά πράγματα, εξωτερικά και ανούσια, και καθησυχάζουν τη συνείδησή τους πως τάχα προοδεύουν, αφού τηρούν τα όσα τους λένε οι «γέροντές» τους. Δυστυχώς, υπάρχουν πολλά παραδείγματα και δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια μας εκεί που επιβάλλεται να τα έχουμε ορθάνοιχτα.

Οι φυσιωμένοι αυτοί «γέροντες» είναι δύσκολο να συναισθανθούν την πλάνη τους και να ταπεινωθούν. Η φιλοδοξία τους είναι να έχουν πνευματικά τέκνα, πειθαρχικά, άβουλα και να συνεργούν στο όποιο έργο τους, είτε μοναστηριακό είναι αυτό είτε ενοριακό.

Οι άνθρωποι που συνήθως τους ακολουθούν δεν είναι σε θέση να αποκαλύψουν την υποκρισία τους. Έχουν περιορισμένη πληροφόρηση, δεν κάνουν πολλές σκέψεις και σύρονται από τον αλάθητο «γέροντά» τους, κάνοντας υπακοή και συγχρόνως διατηρούν όλες τις κοσμικές και αμαρτωλές τους συνήθειες. Επικαλούνται συχνά τον «γέροντά» τους, όταν συνομιλούν με άλλους αδελφούς στην προσπάθειά τους να τους πείσουν ότι... οι όποιες δικές τους αποφάσεις για μικρά και μεγάλα θέματα της προσωπικής τους ζωής και όχι μόνο, είναι ορθές και κανένας δεν μπορεί να τις αμφισβητήσει ή να τις κρίνει αρνητικά, αφού έχουν την ευλογία του «γέροντά» τους.

Προφανώς πρόκειται για αρρωστημένη ευσέβεια, η οποία πρέπει να καταπολεμείται από τους πνευματικούς. Κάποτε πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι άλλο είναι η αφέλεια και άλλο η ταπείνωση και η ευσέβεια. Κινδυνεύουμε μερικές φορές να δώσουμε αρμοδιότητες σε πονηρούς και αφελείς ανθρώπους και να θεωρήσουμε ότι πνευματική ζωή είναι αυτό που με ου κατ' επίγνωσιν ζήλο μας προτείνουν! Αλίμονο!

Βέβαια, στην Εκκλησία χωράνε όλοι. Δεν πρέπει όμως να δίνουμε καθοδηγητικό ρόλο στους αδυνάμους και πλανεμένους.