Ήρθε ανάμεσα στους δικούς Του, όμως οι δικοί Του δεν Τον δέχτηκαν αλλά Τον περιφρόνησαν και Τον πέταξαν. Παρ' όλα αυτά ο Θεός έφτιαξε από την πεταμένη πέτρα το θεμέλιο για ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία. (Α' Πέτρου 2, 7).

Τούτος ο άνθρωπος δεν ήταν σαν τους άλλους ανθρώπους, που συμπεριφέρονταν δουλικά απέναντι στους εαυτούς τους και ο ένας προς τον άλλον. Όχι· τούτος ήταν ο μόνος ελεύθερος άνθρωπος που περπατούσε στη γη· Εκείνος συμπεριφερόταν πατρικά με τους καλούς και δεσποτικά με τους κακούς. Δρούσε σ' αυτόν τον κόσμο όχι σαν μισθωτής αλλά σαν πραγματικός οικοδεσπότης στο σπίτι του. Ο μισθωτής ενδιαφέρεται μόνο να χορτάσει και να ξεδιψάσει, ακόμα και αν όλοι οι άλλοι γύρω του πεινούν διότι αυτός που μισθώνει το χώρο αδιαφορεί αν το σπίτι θα παραμείνει ή θα καταστραφεί. Γι' αυτόν το βασικό είναι να μην καταστραφεί ο ίδιος. Ο οικοδεσπότης όμως φροντίζει για όλο τον οίκο και για όλα τα άτομα στον οίκο και για την ευημερία τους, περισσότερο απ' ό, τι για τον εαυτό του.

Χριστός! Τούτο το όνομα έγινε η σύνθεση όλων των ύψιστων ιδανικών του κόσμου. Η ελευθερία, ο λόγος, η αγάπη, η πίστη, η εργατικότητα. Όλα αυτά βρίσκονται σ' ένα όνομα: Χριστός. Τούτο το όνομα έγινε και σύμβολο και προστάτης κάθε ανώτερου νοήματος, κάθε ευγενικού αισθήματος, κάθε καλής προσπάθειας που υπηρετεί το γενικό καλό. Τούτο το όνομα είναι η προφητεία, που ακόμα δεν έχει πραγματοποιηθεί, η προφητεία κάθε ιδανικού. Όλα τα ιδανικά στον κόσμο θα πραγματοποιηθούν τούτο σημαίνει το όνομα Χριστός. Όλοι οι άνθρωποι θα αισθανθούν μία μέρα σαν υιοί ενός Πατέρα.

Η ελευθερία θα βασιλεύσει μεταξύ των ανθρώπων και η αγάπη θα κυριαρχήσει επάνω στους ανθρώπους. Οι δουλικές ψυχές θα αφυπνιστούν και η ελευθερία θα μπει μέσα τους.

Θα έρθει καιρός που καταφρονημένος θα θεωρείται ο άνθρωπος που δεν πιστεύει στον Θεό.

Θα έρθει καιρός που όλοι οι άνθρωποι θα σκέπτονται και θα εργάζονται για το καλό όλων. Οι αδύναμοι θα ενισχυθούν, ενώ οι μύες των ισχυρών θα ατροφήσουν. Οι μικροί θα κοιτάξουν τ' άστρα και θα γιγαντωθούν, ενώ οι ψηλοί θα δουν τον Θεό και θα κοντύνουν.

Θα κλείσουν οι πληγές των προσβεβλημένων και παρηγοριά θα έρθει στους απαρηγόρητους.

Θα επιστρέψουν από την εξορία οι διωγμένοι (Λουκά 15, 15-20) για χάρη της δικαιοσύνης, και οι ειρηνοποιοί θα γίνουν ηγέτες των ανθρώπων. (Ματθαίος 5, 9-10).

Οι άσωτοι υιοί θα εγκαταλείψουν τα γουρούνια και την τροφή τους και με ταπεινή καρδιά θα κατευθυνθούν στον Πατέρα τους, για να αναζητήσουν καλύτερη συντροφιά και καλύτερη τροφή. Οι άσωτες κόρες θα επιστρέψουν από το γλιστερό δρόμο, όπου τις τραβά το σκοτάδι των ματιών και του νου, και θα στραφούν προς την Ανατολή, απ' όπου ο ήλιος θα φωτίσει το πρόσωπό τους και θα μεταμορφώσει τη σκέψη τους.

Δεν θα αναγνωρίζεται ο τάφος των φιλοχρήματων στη γη ούτε το όνομα των φιλάργυρων μεταξύ των υιών των ανθρώπων.

Το αίμα θα θολώσει το λογικό των δημίων και οι χρυσοθήρες θα σαπίσουν μέσα στα χρυσά φέρετρα. Και όταν ο νεκροθάφτης ξεθάψει τον τάφο των χρυσοθήρων, θα αερίσει τη δυσωδία από τα φέρετρα και το φέρετρο θα το πάρει σπίτι του.

Το στόμα των συκοφαντών θα γεμίσει σκουλήκια μέσα στο χώμα και τα φίδια θα τυλίγονται γύρω από τα πόδια των δολοπλόκων και τα αυγά τών φιδιών θα κείτονται στη γλώσσα τους.

Οι νεκροί καλοφαγάδες θα γίνουν καλοφάγωτοι των σκουληκιών, που σέρνονται στο χώμα και κάνουν συμπόσια στους τάφους.

Νέοι άνθρωποι θα γεννηθούν στη γη και περί των παλαιών ανθρώπων θα γίνεται συζήτηση όπως περί των σκιάχτρων.

Το μέτωπο τούτων των νέων ανθρώπων θα είναι ψηλό και λαμπερό από τις σκέψεις, ενώ η καρδιά ζεστή από την αγάπη.

Η φιλήδονη σάρκα θα σταματήσει να μοιάζει με ασβέστη που κοχλάζει, που όσο περισσότερο νερό του ρίχνεις εκείνος όλο και πιο πολύ αναβράζει. Το λογικό θα δαμάσει την κόκκινη κτηνωδία μέσα στις φλέβες και θα τη ζεύξει στο άρμα του.

Θα σωπάσουν όλες οι δυσαρμονίες στον κόσμο και μία ανείπωτη αρμονία θα ξεχυθεί επάνω στον τραχύ πλανήτη.

Η ευγένεια θα ξεπροβάλει από τη φυλακή της στην επιφάνεια και η σκληρότητα θα βυθιστεί στον πυθμένα.

Το κακό θα έχει νικηθεί και θα θριαμβεύει το καλό.

Τούτη είναι η προφητεία του Χριστού. Πραγματοποιήθηκε; Όχι. Θα πραγματοποιηθεί; Θα δούμε. Μήπως ο χρόνος διέψευσε τον Χριστό; Ας μην προτρέχουμε.

Οι τοίχοι μιας ανατολίτικης πόλης ήταν εννέα μέτρα φάρδος και ψηλοί πενήντα μέτρα. Πάνω από μία πύλη έγραφε: «Πόλη Νινευή» ή αλλιώς «Το μέλλον». Όμως, ο χρόνος έσβησε αυτή την ανθρώπινη αλαζονεία. Σήμερα και το πιο ελαφρύ αεράκι στο παιχνίδισμά του κατορθώνει και σηκώνει τη σκόνη της τέως πόλης. Χιλιάδες πόλεις στην Ασία και στην Ευρώπη μπορούν σήμερα να ονομαστούν «Το μέλλον»… .

Ο εικοστός αιώνας άρχισε να μοιάζει με την παλιά Νινευή. Μόλις ξημέρωσε, παρουσιάστηκε στον κόσμο και είπε: «Με λένε μέλλον». Διαφημίστηκε σαν αιώνας ειρήνης και πολιτισμού. Όμως, μέχρι τώρα, κάθε τρία χρόνια έρχεται από ένας πόλεμος. Στις πύλες του αμέσως έδειξε την επιγραφή: «Η εργατικότητα και η φιλανθρωπία». Όμως, τα έργα του τα ενδιέφερε η ανθρωποκτονία.

Διαψεύστηκε ο Χριστός με τον αιώνα μας; Δεν ήμασταν μάρτυρες στην περσινή χρονιά όλων εκείνων που διαψεύδουν την προφητεία του Χριστού; Μα δεν έχουμε βιώσει σ' αυτή τη δεύτερη δεκαετία του εικοστού αιώνα καιρούς προχριστιανικούς; (Σημείωση ΟΟΔΕ: Ακόμα και αν αλλάξουμε τον αιώνα και πούμε "εικοστού πρώτου αιώνα", πάλι η ερώτηση μένει ίδια και η απάντηση δυστυχώς ακόμα ίδια!)

Όντως, ξαναέγιναν για μία ακόμη φορά όλα εκείνα που νομίζαμε ότι, μπαίνοντας στον εικοστό αιώνα θα ανήκαν στο παρελθόν. Σαν τη δόξα της Νινευή. Εξεγέρθηκε ο άνθρωπος εναντίον του ανθρώπου και ο λαός εναντίον του λαού. Στοιβάχτηκαν σιδερένιες μηχανές, γεμάτες ύπουλο πυρ, προορισμένες για τα στήθη του εχθρού. Ο άνθρωπος σκότωνε τον άνθρωπο και απ' αυτούς τους σκοτωμούς αισθανόταν ιδιαίτερη ηδονή. Η γη πλημμύρισε από αίμα και πάχυνε από τη σάρκα των ανθρώπων. Είναι ένας χρόνος, που σώπασαν οι γλώσσες των ανθρώπων και που οι άνθρωποι μιλούν με το θόρυβο του σίδερου. Ένας χρόνος, που οι κόρακες κοιτούν μητέρες ντυμένες στα μαύρα και στριγγλίζουν: «Εμείς ξέρουμε τη σάρκα των υιών σας»! Οι αδελφές γυρίζουν τους τραυματισμένους και μεταξύ των άχρωμων προσώπων αναζητούν τα πρόσωπα των αδελφών τους. Οι χήρες, με ματωμένα μάτια από τα δάκρυα, βλέπουν τις μόλις χτισμένες φωλιές τους να γκρεμίζονται και κρύβουν τα βλέμματά τους από το μέλλον. Τα ορφανά ακόμα ψελλίζουν τα ονόματα των νεκρών πατεράδων τους και σαν με βελόνες καρφώνουν τις μητέρες με το ερώτημα: «Πότε θα έρθει ο μπαμπάς;». Οι γέροι ενθαρρύνονται μπροστά στα παιδιά, όμως στη μοναξιά σιγοκλαίνε και τρέφονται με τον πόνο τους. Και όλος ο πόνος γίνεται πιο βαθύς, όταν τον σκαλίζει και η αδικία.

Οι διπλωμάτες παίζουν με τους λαούς λες και είναι φιγούρες σκακιού. Οι αδρανείς κρύβονται πίσω από τους μαχητές και εκμεταλλεύονται το αίμα τους. Οι καταχραστές από τον πόλεμο έφτιαξαν εμπόριο, που τους φέρνει πλούτο και χαρά. Οι ανάξιοι με θόρυβο σηκώνονται πάνω από τους άξιους.

Και ακόμα πιο βαρύς γίνεται ο πόνος, όταν κοιτάζεις την ερημιά που άφησε η φωτιά καίγοντας ανθρώπινες κατοικίες, και την ερημιά που άφησαν οι αρρώστιες σκοτώνοντας ύπουλα χιλιάδες θύματα, και τις φοβερές σειρές των ανθρώπων με βγαλμένα μάτια και τσακισμένα πόδια, με κομμένα χέρια, με λιωμένα πλευρά, πρησμένα και ξεπαγιασμένα. Πεινασμένα και καχεκτικά σώματα, που μέχρι πριν από ένα χρόνο ήταν σφριγηλά και δυνατά.

Και πιο βαρύς γίνεται ο πόνος, όταν ο άνθρωπος θυμηθεί ότι όλα αυτά συμβαίνουν στον εικοστό αιώνα. Και εμείς τότε μ' απέραντο πόνο ρωτάμε: «Μα πού είναι ο Χριστός; Μήπως έμεινε είκοσι αιώνες μακριά από μας; Μήπως στον Γολγοθά, μαζί με το σώμα Του, για πάντα σταυρώθηκε και το πνεύμα Του; Σημαίνει άραγε ακόμα κάτι για τους ανθρώπους το όνομα Χριστός;».

Ας κρίνουμε αδέλφια αργά και θα κρίνουμε ορθά. Κάτω από την πίεση του πρόσκαιρου πόνου σκεπάζουμε με την απαισιοδοξία μας ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία. Όταν ο πόνος μας χρωματίσει τον ήλιο με μαύρο χρώμα. Τότε μέσω αυτού του χρώματος βλέπουμε όλη τη ζωή. Ας κρίνουμε αργά, γιατί και ο Χριστός βαδίζει αργά μέσα στην ιστορία. Αργά σαν βαθύ ποτάμι, που κάποιο παιδί θα το νόμιζε ακίνητο, αλλά που ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να του φτιάξει φράγμα. Αργά σαν σιτάρι. Που σπέρνεις το φθινόπωρο και το χειμώνα νομίζεις ότι είναι νεκρό. Ακόμα δεν ήρθε η άνοιξη για το σπόρο του Χριστού. Είναι μακρύς ο δρόμος του Χριστού, επεκτείνεται έως το τέλος της ανθρώπινης ιστορίας. Εάν βιαζόταν, θα κουραζόταν, θα έπεφτε στη μέση του δρόμου, και θα έμενε εκεί. Ενώ όταν βαδίζει αργά, βαδίζει αξιόπιστα. Είναι μακρύς ο δρόμος Του, γι' αυτό τα βήματά Του είναι αργά.

Και δύσκολος είναι ο δρόμος Του. Γι' αυτό βαδίζει αργά. Μέσα από τις λακκούβες αίματος, μέσα από το σκοτάδι των αμαρτιών, και μέσα από τα αγκάθια των ληστών Εκείνος πορεύεται. Είναι στενός ο δρόμος Του και πολλοί πεσμένοι αμαρτωλοί βρίσκονται στον γκρεμό και στις δυο πλευρές του δρόμου Του. Εκείνος πρέπει να σκύβει και στις δυο πλευρές, να τους σηκώνει και να τους τραβά πίσω Του και να περπατά προς τα μπρος. Γι' αυτό βαδίζει αργά.

Βαδίζει αργά, γιατί το πλήρωμά Του είναι μακριά. Το πλήρωμά Του εκτείνεται στα πέρατα τής ιστορίας και η θέση Του είναι στα έσχατα. Ο Χριστός δεν κηρύττει ένα πλήρωμα που επιτυγχάνεται σε εικοσιτέσσερις ώρες. Όχι· το πλήρωμά Του απαιτεί ολόκληρο αιώνα ενός ανθρώπου και ολόκληρο αιώνα της ανθρωπότητας. Ένας άνθρωπος μπορεί να φθάσει το πλήρωμα του Χριστού όσο ζει, όμως η ανθρωπότητα είναι ακόμα μακριά από το τέλος της. Γι' αυτό είναι ακόμα μακριά από το πλήρωμα τού Χριστού. (Εφ. 4, 13).

"Εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού" φθάσανε οι Απόστολοι και οι μάρτυρες και όλοι εκείνοι οι ήρωες που έθεσαν το πνεύμα τους και την καρδιά τους στην υπηρεσία του Θεού για την ευτυχία των ανθρώπων. Όμως, πόσοι είναι αυτοί; εκατοντάδες, χιλιάδες - όχι παραπάνω. Και αυτό σημαίνει ότι εκείνοι είναι ακόμα μειοψηφία στον κόσμο. Γι' αυτό ακόμα πλεονεκτεί το μίσος πάνω στην αγάπη και η αφροσύνη πάνω στη λογική. Γι' αυτό και το βάδισμα του Χριστού δεν είναι ορατό. Όταν όμως η μειοψηφία του Χριστού γίνει πλειοψηφία, τότε στη ζυγαριά της ζωής θα πλεονεκτεί η αγάπη, και η επαγγελία Του θα έχει πραγματοποιηθεί.

Ένας άνθρωπος έχτιζε σπίτι. Έχτιζε πέντε έξι εβδομάδες και έχτισε πέντε έξι ορόφους. Και ο κόσμος έμεινε με ανοιχτό το στόμα. Και έλουσε με παινέματα τον οικοδεσπότη αυτού του σπιτιού. «Στόλισε την κωμόπολή μας». Είπαν όλοι. Όμως πέρασαν πέντε έξι μήνες και το σπίτι χάλασε και κατέρρευσε. Ο κόσμος περνούσε δίπλα από τη θλιβερή μάζα των υλικών και γκρίνιαζε: «Έτσι συμβαίνει όταν χτίζεται βιαστικά και για το συμφέρον!».

Δεν συμβαίνει το ίδιο με το σπίτι που χτίζει ο Θεός και του οποίου ο Χριστός είναι το θεμέλιο, ενώ όλοι οι άνθρωποι τα λιθάρια. Είναι πελώριες οι διαστάσεις αυτού του σπιτιού. Το υλικό είναι διαλεγμένο. Κάθε λιθάρι πρέπει να επιλεχθεί και να λαξευτεί. Όταν περνά ο άνθρωπος δίπλα απ' αυτό το πελώριο κτίσμα νομίζει ότι δεν θα τελειώσει ποτέ η ανοικοδόμηση. Όμως το κτίσμα ετοιμάζεται σιγά και σταθερά. Τούτο δεν είναι σπίτι για το συμφέρον, τούτο είναι σπίτι για κατοικία. Γι' αυτό να μην αμφιβάλλεις ότι θα είναι οπωσδήποτε όμορφο.

Ο Χριστός αγωνίζεται. Γι' αυτό βαδίζει αργά. Αγωνίζεται με τους αμαρτωλούς και άθεους, και μετά από κάθε νίκη προχωρά ένα βήμα μπροστά. Τούτη η μειοψηφία Του είναι η μαχητική εκκλησία, που μάχεται μαζί με τον Χριστό ενάντια στο κακό. Ο Θεός βοηθά τη μειοψηφία, μετατρέποντας κάθε κακό σε καλό. Έτσι ώστε ο στιγμιαίος θρίαμβος της αδικίας ή της αφροσύνης ή του μίσους στον κόσμο δεν πισωγυρίζει τον Χριστό και τη μειοψηφία Του, αλλά μόνο για μία στιγμή τη σταματά. Η Εκκλησία του Χριστού μιλά ενάντια στον πόλεμο, όμως επειδή ακόμα αποτελεί τη μειοψηφία δεν μπορεί να τον εμποδίσει. Μόλις ο πόλεμος ξεσπάσει, παρά τη θέλησή της, εκείνη τοποθετείται στην πλευρά του πιο δικαίου. Και ο Θεός, που αφήνει να μεγαλώνουν τα πιο ευωδιαστά φυτά από το πιο σάπιο χώμα, γυρίζει και τον πόλεμο προς το καλό. Αφήνοντας επάνω στη μιζέρια του να φυτρώσει κάποιο καλό φυτό. Ο φετινός πόλεμος έφερε την ελευθερία σ' εκείνη τη χώρα στην οποία ο Χριστός είχε ταπεινωθεί πιο σφοδρά, στην οποία περισσότερο λύγιζαν τα πόδια Του και κοντοστεκόταν. Αλλά παρ' όλο το αίμα και τον πόνο και τη φοβέρα του πολέμου, ο Χριστός και φέτος έκανε ένα αργό βήμα μπροστά.

Αργά βαδίζει ο Χριστός. Όμως εάν Του επιτρέπαμε θα βάδιζε γρηγορότερα.

Εγώ και εσύ φταίμε, φίλε μου. Εγώ και εσύ φράξαμε το δρόμο του Χριστού, εγώ με το κέρδος μου και εσύ με την ηδονή σου. Εγώ ζητώ από κάθε πράγμα κέρδος και εσύ ζητάς από κάθε πράγμα ηδονή. Δεν είναι έτσι; Και ενώ εμείς στύβουμε και πιπιλάμε αυτό τον κόσμο, ο Χριστός στέκει πίσω από την πλάτη μας και δεν μπορεί να βαδίσει, επειδή Τον εμποδίζουμε. Ο ασβέστης κοχλάζει, καπνίζει και βρομά. Στη μέση του δρόμου στέκει η ασβεστοκάμινος, από την οποία βγαίνει καπνός και κακοσμία. Ο Χριστός στέκει και περιμένει, και δεν μπορεί να βαδίσει.

Και φταίνε οι Ιούδες και οι Βοργίες. Οι αντίπαλοι του καλού του Χριστού, εκείνοι που ζητούν τα μέγιστα αγαθά από τον κόσμο, ενώ του δίνουν τα μέγιστα κακά. Ο Χριστός δεν θα βαδίζει αργά. Αλλά θα πετά σαν πρωινή ακτίνα μέσα από τον αιθέρα, όταν κάθε άνθρωπος θα πράττει τα μέγιστα καλά για τον κόσμο και θα απαιτεί τα ελάχιστα καλά απ' αυτόν.

Και φταίνε τα ξερά κεφάλια και οι σκληρές καρδιές· τα ξερά κεφάλια, που την ισχυρογνωμοσύνη τους την ονομάζουν ευφυΐα, και οι σκληρές καρδιές, που τη σκληρότητά τους την ονομάζουν χαρακτήρα. Στα ξερά κεφάλια δεν μπορεί να μπει ο λόγος του Χριστού και στις ξερές καρδιές δεν μπορεί να μπει η αγάπη Του.

Φταίει ο αυτοκράτορας που λαχταρά το ξένο στέμμα, και ο σύζυγος που ποθεί τη γυναίκα του άλλου, και ο πλούσιος που απλώνει χέρι στα λίγα τού φτωχού.

Φταίει το μίσος, που καρφώνει πασσάλους στο δρόμο του Χριστού, και η δολοπλοκία, που αυτούς τους πασσάλους τους πλέκει και τους κάνει φράχτη, και το ψέμα, που επιστεγάζει το φράχτη, και η ανόητη υπερηφάνεια, που χλευάζει τον Χριστό από την άλλη πλευρά του φράχτη.

Ακόμα είκοσι αιώνες θα περάσουν και ο πληγωμένος και ματωμένος Χριστός θα βαδίσει άλλα είκοσι βήματα. Αργά και προσεχτικά θα περνά μέσα από τους φράχτες των ληστών. Και σαν την αρχαία Νινευή θα κείτεται ο υπερήφανος αιώνας μας μέσα στα χαλάσματα, τα οποία θα βλέπει ο τεσσαρακοστός αιώνας με φρίκη και συμπόνια.

Όμως, η σκόνη μας θα πέφτει πάνω στα πρόσωπα τών ζώντων και θα τους ψιθυρίζει: «Είστε τα παιδιά μας, μη μας φοβάστε! Εσείς είστε ευτυχισμένοι, επειδή εμείς ήμασταν δυστυχισμένοι. Εσείς είστε δίκαιοι. Επειδή εμείς υπήρξαμε άδικοι. Εσείς είστε Χριστιανοί, επειδή εμείς δεν ήμασταν. Εσείς είστε άνθρωποι επειδή εμείς ήμασταν ανθρωποειδή. Επάνω στην εμπειρία μας εσείς μάθατε. Επάνω στην αφροσύνη μας εσείς λογικευτήκατε».

Εάν τότε το καλό υπερκεράσει το κακό, ο Χριστός θα αρχίσει τη βασιλεία του κόσμου στη βασιλεία του Θεού. Εάν όμως και τότε ακόμα το κακό υπερισχύει του καλού, ο Χριστός θα περπατά αργά, βήμα - βήμα, προς τα εμπρός, καθαρίζοντας το δρόμο Του. Όπως και σήμερα. Και όπως και σήμερα, θα περπατά σαν σκιά ξοπίσω από τους ανελέητους, που πατούν στα πρόσωπα των αδελφών τους, και θα τους λέει με την πράα φωνή Του: «Μακάριοι οι ελεήμονες, γιατί αυτοί είναι που θα ελεηθούν». (Ματθαίος 5, 7).

Και θα στέκει ως διόραση πάνω στα πεδία των μαχών, ανάμεσα στο πλατάγισμα των όπλων, και θα λέει: «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, γιατί υιοί Θεού θα ονομαστούν». (Ματθαίος 5, 9)

Και θα ακολουθεί δικαίους, διωγμένους αδίκως, θα τους ακολουθεί ως Άγγελος που τρέφει και παρηγορεί: «Μακάριοι οι διωγμένοι για το δίκαιο, γιατί δικό τους είναι το βασίλειο των ουρανών». (Ματθαίος 5, 10).

Και θα σταθεί με θάρρος μπροστά σ' εκείνους που διώκουν το όνομά Του και το περιφρονούν και θα πετάξει στα μοχθηρά τους πρόσωπα: «Τέτοιοι σκότωσαν όλους τους Προφήτες, και πρόσβαλαν όλους τους ευεργέτες των ανθρώπων».

Ω, Χριστέ, μεγάλη είναι η αισιοδοξία Σου!

Όταν εμάς πονέσει το μικρό μας δαχτυλάκι, γινόμαστε απαισιόδοξοι. Ενώ η δική Σου πίστη στην νίκη του καλού δεν αποδυναμώνεται ακόμα κι όταν όλοι μας καρφώνουμε από ένα αγκάθι στο σώμα Σου.

Είναι μικροί και κοντινοί οι στόχοι μας, γι' αυτό τούς προφταίνουμε τρέχοντας. Ενώ ο δικός Σου στόχος είναι μεγάλος και μακρύς, και Εσύ περπατάς βήμα - βήμα. Κύριε, κατεύθυνέ μας προς το στόχο Σου. Άπλωσε μία έστω σκιά του Πνεύματός Σου στο λόγο μας και εμείς θα γίνουμε αρκετά Λογικοί· άπλωσε μία έστω σκιά από την ευγένειά Σου στην καρδιά μας και η καρδιά μας θα καθαρίσει. Και εμείς θα δούμε τον Θεό, όπως Τον έβλεπες Εσύ όταν περπατούσες στη γη, κάτω από το σταυρό και το αγκαθωτό στεφάνι· και θα ζήσουμε κι εμείς μαζί με τον Θεό, όπως ζούσες Εσύ μαζί Του. Στην ένωση με τον Θεό θα πράττουμε θαύματα μεγάλα, όπως μεγάλα ήταν και τα δικά Σου. Είναι πλέον καιρός να ωριμάσει ο κόσμος. Φώτισέ μας με το φως Σου, γιατί στον ίσκιο δεν ωριμάζει τίποτα. Κάτω από τις ακτίνες Σου το λογικό μας θα ωριμάσει και η ψυχή μας θα μεγαλώσει πολύ. Και εμείς θα γίνουμε ένα μαζί Σου, όπως είσαι Εσύ, Κύριε, ένα με τον ουράνιο Πατέρα. Αμήν.