Αναίρεση μίας ακόμα δημοφιλούς Προτεσταντικής παρανόησης για την μητέρα τού Κυρίου μας.

Οι «Ευαγγελικοί, Διαμαρτυρόμενοι και οι λοιποί αιρετικοί, παρουσιάζουν άλλο επιχείρημα όταν απολέσουν το πρώτον. Εν προκειμένω μας παρουσιάζουν την λέξιν «πρωτότοκος», «έτεκε τον Υιόν Αυτής τον πρωτότοκον» λέγουν, κατά συνέπειαν έτεκε και υστεροτόκους υιούς.

Αλλά το «πρωτότοκος», δεν σημαίνει εδώ τον πρώτον τόκον, μεθ' ον έπονται και άλλοι, αλλά τον «Μόνον».

Διότι, εάν το «πρωτότοκος» δεν σημαίνει εδώ τον πρώτον και μόνον, αλλά τον πρώτον, μεθ' ον και άλλοι έπονται, τότε παρακαλούμε αυτούς ίνα δείξωσιν εις ημάς, ποίοι είναι οι αδελφοί του Κυρίου, οι όμοιοι Αυτώ εις την ουσίαν και εις ην φύσιν εκ της Παρθένου γεννηθέντες.

Διότι, εάν το «πρωτότοκος» σημαίνει τον πρώτον μεταξύ άλλων υστεροτόκων, κατ' ανάγκην θα πρέπει να είναι και οι υστερότοκοι ούτοι της αυτής ουσίας και φύσεως προς Αυτόν τον πρώτον, του οποίου αυτοί έπονται.

Αλλ' οποία σχέσις τοιαύτη υπάρχει μεταξύ του Θεανθρώπου Ιησού και των λεγομένων αδελφών του Κυρίου, τούς οποίους ούτοι υποθέτουσι ότι εγέννησεν η Παρθένος;

Ώστε και αν υποθέσω μεν, ότι η Παρθένος έτεκε και άλλα τέκνα μετά του Ιωσήφ, δεν πρέπει να ονομάζει η Γραφή τον Ιησούν «πρωτότοκον», καθ' ότι ουδεμία σχέσις υπάρχει μεταξύ του Ιησού και των δια της φαντασίας αυτών πλασθέντων, δήθεν υιών της Παρθένου.

Η λέξις «πρωτότοκος» λοιπόν εκφράζει εν προκειμένω, κυρίως την άρνησιν προηγουμένου τόκου. Λέγεται δε και επί του «μόνου» και επί του «μονογενούς». Απόδειξιν της αληθείας των λόγων μας έχομε την Αγίαν Γραφήν, πού παρ' ότι μας βεβαίωνε ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού είναι μονογενής, (Ιωάν. γ' 16), εν τούτοις λέγει και τα έξης: «Όταν δε πάλιν εισαγάγη (ο Θεός) τον πρωτότοκον (Υιόν Του) εις την οικουμένην (λέγει), και προσκυνησάτωσαν Αυτώ άγγελοι Θεού», (Έβρ. α' 6).

Τι λοιπόν θα συμπεράνωμεν, ότι υπάρχει και δευτερότοκος Υιός του Θεού, επειδή η Γραφή ονομάζει Αυτόν «πρωτότοκον» διότι το θέλουν οι «Ευαγγελικοί», οι Ιεχωβίται, κ.λ.π; Δεν θα υπάρξη, νομίζομεν, πλέον ανήκουστος βλασφημία απ' αυτήν.

Το «πρωτότοκος» αποκλείον πάντα προηγούμενον τόκον είναι ενταύθα ίσον προς το μονότοκος, μονογενής, και όπως ο Ιησούς κατά την άναρχον Αυτού γέννησιν, παρ' ότι λέγεται «πρωτότοκος» (Έβρ. α' 6), είναι ο «μονογενής» Υιός του Θεού Πατρός, (Ιωάν. γ' 16) ούτως είναι και κατά την εν χρόνω γέννησιν, παρ' ότι λέγεται «πρωτότοκος» της Παρθένου, «μονογενής» Υιός της Παναχράντου Αυτού Μητρός.

Αλλά και αλλαχού της Αγίας Γραφής συναντώμεν την λέξιν «μόνος» να ερμηνεύεται «πρώτος». Τον Αδάμ π.χ. τον μόνον εκ χοόs πλασθέντα άνθρωπον, η Aγία Γραφή καλεί πρωτόπλαστον (Σοφ. Σολ. ζ' 1, ι' 1), χωρίς να υπάρχη κατά τον ίδιον τρόπον (δηλαδή απ' ευθείας εκ χοός) και «δευτερόπλαστος» ή «τριτόπλαστος» κ.λ.π. διότι κατά την ερμηνείαν των δήθεν διδασκάλων του Ευαγγελίου, αφού υπάρχει «πρώτος» θα πρέπει να υπάρχει και «δεύτερος».

 Και εν τούτοις δεν υπάρχει. Επίσης ο Ησαΐας λέγει, ότι το «πρώτος» ερμηνεύεται «μόνος», ως εξής: «Ούτος λέγει ο Θεός ο Βασιλεύς lσραήλ, και ρυσάμενος αυτόν Θεός Σαββαώθ. Εγώ ΠΡΩΤΟΣ και εγώ μετά ταύτα, πλην εμού ουκ εστί Θεός». (Ησ. μα' 6). 
Είναι oλoφάνερον και εδώ, ότι η λέξις «πρώτος» είναι αντί της λέξεως «μόνoς».

Δεν είναι υποχρεωτικό λοιπόν ο «πρωτότoκος» να έχει και «δευτερότοκον» και ας μη παραξενευώμεθα από τας εκφράσεις της Γραφής. Και ότι ημπορεί ο «πρώτος» να μην έχει «δεύτερον» ακούσατε του Παύλου λέγοντος: «Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού». (Τίτ. γ' 10). Ή μήπως δεν το έχει το Ευαγγέλιο των αντιφρονούντων αυτό. Και εάν το έχει, πως ερμηνεύεται αυτό το μετά «μίαν» και «δευτέραν»;

Όπως, λοιπόν, ο «πρωτόπλαστος», Αδάμ δεν έχει κατά τον ίδιον τρόπον και «δευτερόπλαστον», όπως ο Θεός ο «πρώτος», δεν έχει και «δεύτερον», όπως το μετά «μίαν» του Παύλου, δεν έχει και μετά «δύο» όπως το «δευτέραν» του Παύλου, δεν έχει μετά «πρώτην», όπως ο «πρωτότοκος» του Θεού (Εβρ. α' 6), δεν έχει και «δευτερότοκον» ούτω και ο «πρωτότοκος» της Μαριάμ, παρά το πείσμα των «Ευαγγελικών», δεν έχει «δευτερότοκον».

Την λέξιν δε «πρωτότοκος» την συναντώμεν εν τη Αγ. Γραφή και με την σημασία του αγαπητός, εξαίρετος, εκλεκτός, περιούσιος: «Συ δε ερείς τω Φαραώ. Τάδε λέγει Κύριος, υιός πρωτότοκός μου Ισραήλ» (Έξοδ. δ' 22), ως και: «Πανηγύρει και εκκλησία. πρωτοτόκων εν ουρανοίς απογεγραμμένων» (Έβρ. ιβ' 22), ως και «Πρωτότοκον εν πολλοίς αδελφοίς» (Ρωμ. η' 29).

Και πράγματι, ο Κύριος είναι ο Υιός του Θεού. Ως άνθρωπος όμως είναι «πρωτότοκος» μεταξύ πολλών αδελφών, ημών των χριστιανών, οίτινες δια της εις Αυτόν πίστεως αναγεννηθέντες εν τω Αγίω Βαπτίσματι και υιοθετηθέντες υπό του Θεού, «Ελάβομεν εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι» (Ιωάν. α' 12) και ως τοιαύτα τέκνα, εχωμεν πρωτότοκον αδελφόν τον Κύριον, «Τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν» (Έβρ. ιβ' 2).

Ακόμη ο Κύριος λέγεται, «Πρωτότοκος εκ των νεκρών» (Κολ. α' 18, Αποκ. α' 5), και «πρωτότοκος πάσης κτίσεως» (όχι πρωτόκτιστος) (Κολ. α' 15). Και «πρωτότοκος εκ νεκρών» λέγεται, διότι Αυτός πρώτος διέσπασεν τα δεσμά του Άδου αναστηθείς και δωρήσας την ζωήν και την ανάστασιν εις τους εις Αυτόν πιστεύοντας (Ιωάν. ια' 25-26). «Πρωτότοκος δε πάσης κτίσεως», λέγεται, διότι είναι ο προαιώνιος γεννηθείς υπό του Πατρός πριν ή δημιουργηθεί οιαδήποτε κτίσις «ορατή ή αόρατος».

Ούτως ο Θεός Πατήρ ηθέλησε, ίνα ο μονογενής Αυτού Υιός και Λόγος  «γένηται εν πάσιν αυτός «πρωτεύων» (Κολ. α' 18). «Πρωτότοκος» του Θεού Πατρός (Εβρ. α' 6). «Πρωτότοκος» της Μητρός Αυτού (Ματθ. α' 25). «Πρωτότοκος» εν πολλοίς αδελφοίς (Ρωμ. η' 26).«Πρωτότοκος» εκ νεκρών (Κολ. α' 18, Αποκ. α' 5).«Πρωτότοκος» πάσης κτίσεως, (Κολ. α' 15) και δημιουργός των πάντων, κατά το: «Πάντα δι' αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ο γέγονεν» (Ιωάν. α' 1).

Τέλος, «ου πάντως ο πρωτότοκος προς τους επιγινομένους έχει την σύγκρισιν (λέγει ο Μ. Βασίλειος) αλλ' ο πρώτος διανοίγων μήτραν, πρωτότοκος ονομάζεται» (βλ. και Έξοδ. λδ' 19-20).