Από όλα τα συναισθήματα, ο θυμός είναι αυτός που είναι ο πιο «κολλητικός» και εξαπλώνεται σαν πυρκαγιά στο διαδίκτυο, από χρήστη σε χρήστη, μετά τα αρχικά θυμωμένα online μηνύματα σχετικά με κάποιο θέμα ή περιστατικό.

Είναι άκρως κολλητικός και μεταδοτικός και εξαπλώνεται σαν πύρινη λαίλαπα που κατασπαράσσει τα πάντα! Ο θυμός, η αδηφάγος φλόγα των οργισμένων και κακών συναισθημάτων απλώνεται στο διαδίκτυο με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Από χρήστη σε χρήστη, από μέσο σε μέσο.

Σύμφωνα με μια νέα κινεζική έρευνα του πανεπιστημίου του Μπεϊχάνγκ, αρκεί να ανεβούν ολιγάριθμα θυμωμένα μηνύματα online για κάποιο θέμα ή συμβάν και αμέσως το συναίσθημα αρχίζει να διαχέεται σαν τη φωτιά.

Οι ερευνητές ανέλυσαν περίπου 70 εκατ. μηνύματα (tweets) του μεγάλου κινεζικού κοινωνικού δικτύου Weibo, αντίστοιχου του Twitter, τα οποία προέρχονταν από περισσότερους από 200.000 χρήστες και αφορούσαν μια περίοδο έξι μηνών. Τα μηνύματα κατηγοριοποιήθηκαν ανάλογα με το κύριο συναισθηματικό τους περιεχόμενο: οργή, λύπη, χαρά, αηδία και μετρήθηκε σε ποιο βαθμό επηρέαζαν άλλους χρήστες να εκφράσουν ανάλογα συναισθήματα με δικά τους πλέον μηνύματα. 

Το βασικό συμπέρασμα ήταν ότι στον ψηφιακό κόσμο κανένα άλλο συναίσθημα δεν έχει τόσο μεγάλη επιρροή όσο ο θυμός. Η ερώτηση η δική μας είναι: γιατί στο φυσικό κόσμο, το ίδιο δεν συμβαίνει;

Μετά το θυμό ακολουθεί σε επιρροή η χαρά, ενώ η λύπη έχει μάλλον μηδαμινή επιρροή. Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο θυμός «εξαπλώνεται με ταχύτητα και σε εύρος στο διαδίκτυο», πράγμα που, όπως αναφέρουν, «μπορεί να εξηγήσει γιατί πραγματικά γεγονότα όπως η έλλειψη τροφίμων, η δωροδοκία κυβερνητικών αξιωματούχων ή κάποιο άλλο σκάνδαλο αποτελούν πάντα «καυτά» θέματα online συζήτησης στην Κίνα» – και στις άλλες χώρες θα πρόσθετε κανείς.

Η μελέτη καταλήγει με το συμπέρασμα ότι «ο θυμός παίζει ένα μη αμελητέο ρόλο στην μαζική προπαγάνδιση αρνητικών ειδήσεων για την κοινωνία». (sciencearchives.com).

*******

Και ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, αγαπητοί αναγνώστες μας λέει περί θυμού:

Σε όσους μετανοούν τίποτε δεν είναι πιο αταίριαστο από την ταραχή του θυμού. Διότι η μετάνοια και η επιστροφή χρειάζονται πολλή ταπείνωση, ενώ ο θυμός δείχνει άνθρωπο γεμάτο από υπερηφάνεια.

Εάν το όριο της πιο τελείας πραότητας είναι, ενώ ευρίσκεται εμπρός σου αυτός που σε παροξύνει, να τον αντιμετωπίζεις με εσωτερική γαλήνη και αγάπη, τότε οπωσδήποτε το έσχατο όριο του θυμού είναι, ενώ απουσιάζει αυτός που σε ελύπησε να κάνεις ότι συγκρούεσαι μαζί του με διάφορα λόγια και κινήματα θηριώδη.

Εάν το Άγιον Πνεύμα ονομάζεται και είναι «ειρήνη ψυχής», ενώ η οργή «ταραχή καρδιάς», τότε οπωσδήποτε τίποτε άλλο δεν εμποδίζει την παρουσία Του μέσα μας όσο ο θυμός.

Γνωρίζομε πως είναι πάμπολλα τα τέκνα του θυμού. Και όλα είναι φοβερά. Ένα όμως τέκνο του που το γεννά χωρίς να το θέλει, αν και νόθο, είναι ωφέλιμο:

Είδα ανθρώπους που άναψαν από την μανία του θυμού και έβγαλαν από μέσα τους σαν εμετό την μακροχρόνιο μνησικακία τους. Έτσι με το ένα πάθος απηλλάγησαν από το άλλο. Και η μακροχρόνιος λύπη τους διελύθη. Διότι εκείνος που τους ελύπησε, ή ζήτησε συγχώρηση ή έδωσε τις απαιτούμενες εξηγήσεις. 

Αντιθέτως είδα άλλους που κατά τρόπο απαράδεκτο έδειξαν ότι ήσαν δήθεν μακρόθυμοι. Έτσι με την σιωπή εναποθήκευσαν μέσα τους την μνησικακία. Αυτούς τους ελεεινολόγησα περισσότερο από τους πρώτους, διότι με το μελάνι (της μνησικακίας) έδιωξαν από την ψυχή τους το περιστέρι, (την ειρήνη δηλαδή και την χάρη του Αγίου Πνεύματος).