Οι Κληρικοί γνώριζαν την μέθοδο της διαγνώσεως της ασθένειας και της θεραπείας της, ό,τι συμβαίνει και με τους ιατρούς του σώματος.

«… Πάει και γίνεται γιατρός, αφού μάθει να κάνει διάγνωση, να κάνει θεραπεία.

Λοιπόν, ο άνθρωπος περνούσε από κάθαρση για να φθάσει στο Βάπτισμα, εβαπτίζετο, εφωτίζετο, γινόταν ναός του Θεού και, αφού γινόταν ναός του Θεού, τότε, φωτισμένος ων, εφώτιζε τους άλλους.

Οπότε, η χειροτονία δεν φωτίζει τον υποψήφιο, η χειροτονία προϋποθέτει την φώτιση του υποψηφίου. Υποτίθεται ότι ο υποψήφιος στην χειροτονία, επειδή είναι φωτισμένος, εξελέγη για την χειροτονία, διότι έχει ήδη την ικανότητα να κάνει τον Πνευματικό Πατέρα. Δεν γίνεται Πνευματικός Πατέρας επειδή του είπαμε εμείς μια μαγική ευχή επάνω στο κεφάλι του δηλαδή, δεν τον κάναμε Πνευματικό επειδή είπαμε μια ευχή. Πάρτε έναν τρελό παπά, διαβάστε του μια ευχή και πάει να καταστρέψει χίλιους ανθρώπους. Αντί να στείλει στον Παράδεισο, να στείλει στην Κόλαση αμέσως, ένας παπάς που δεν ξέρει να κάνει σωστά εξομολόγηση.

Λοιπόν, τον Πνευματικό Πατέρα τον αναγνωρίζουμε, επειδή βρίσκεται σε ορισμένη πνευματική κατάσταση και γι' αυτό τον χειροτονούμε αυτόν τον άνθρωπο. Επειδή όμως έπαθε κάμψη αυτή η παράδοση, γι' αυτό και ανέκυψε η άλλη παράδοση που ο Επίσκοπος, ο οποίος έχει την ευθύνη, που είναι ο κατ’ εξοχήν Πνευματικός Πατέρας, ο Επίσκοπος, όταν έχει έναν παπά ο οποίος είναι καλός κλπ. και ξεύρει τα θέματα, έχει διαβεβαίωση ότι βρίσκεται σε ορισμένη πνευματική κατάσταση, τον κάνει Πνευματικό, τον χειροθετεί Πνευματικό και παίρνει ένα πιστοποιητικό ότι είναι Πνευματικός. Αυτός μπορεί να εξομολογήσει κλπ. Αλλά αυτό τώρα πώς σχετίζεται με το θέμα της διαγνώσεως και της θεραπείας, όπως την βλέπουμε στην αρχαία Εκκλησία; Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα.

Η ιστορική εξέλιξη των σημερινών αντιλήψεων περί του Επισκόπου που έχουμε, δηλαδή σε εμάς υπάρχει πολύ πρόσφατα νέα αντίληψη περί Επισκόπου, αλλά στην Δύση υπάρχει μια μεγάλη ιστορία εξελίξεως του επισκοπικού βαθμού, από την οποία εξέλιξη καταλαβαίνει κανείς γιατί στην Δύση θεωρείται ο επίσκοπος διοικητής. Ο τίτλος είναι ο διοικητής της Εκκλησίας. Κάνει διοίκηση δηλαδή.

Και σήμερα έχει καταντήσει ο λειτουργός να είναι συνήθως ο παπάς στην ενορία. Στην Δύση, -τώρα αυτό έχει γίνει και σε εμάς- ο Επίσκοπος πάει στην Εκκλησία και συνήθως, εάν παρευρίσκεται, χοροστατεί, ενώ στην αρχαία Εκκλησία και μέχρι την Άλωση και μέχρι την Ελληνική Επανάσταση, ο Επίσκοπος λειτουργούσε κάθε Κυριακή. Αυτή είναι η δουλειά του, να λειτουργεί κάθε Κυριακή και να κάνει το μάθημα και να είναι ο επιστάτης, ας πούμε, σε όλη την Κατήχηση και όλο το έργο της ενορίας και της εκκλησίας. Τίποτε άλλο.

Πάντως, δεν βλέπω καμία διαφορά μεταξύ της πατερικής αντιλήψεως περί Χριστιανισμού και της ιατρικής επιστήμης. Δεν μπορώ να βρω καμιά διαφορά. Καταλάβατε; Καμιά διαφορά. Εφ' όσον βέβαια στην ιατρική επιστήμη συμπεριλαμβάνουν και την ψυχιατρική. Εδώ υπάρχει κάτι πολύ πιο βασικό από ό,τι ξέρει η ψυχιατρική η σημερινή.

Επομένως, Αποστολική Διαδοχή είναι ένα μέρος της Αποστολικής παραδόσεως. Και οι διάφοροι βαθμοί της Ιεροσύνης υπάρχουν γι' αυτόν τον σκοπό: για την διάγνωση-θεραπεία. Οπότε, όταν κανείς είναι θεραπευμένος, η ενορία τον αναγνωρίζει ως θεραπευμένο, γι' αυτό και τον εκλέγουν να είναι ηγέτης. Επίσκοπος ή Κληρικός κλπ. Δεν τον κάνουν Κληρικό με την ελπίδα ότι θα μάθει διάγνωση και θεραπεία. Αφού είναι θεραπευμένος, τον κάνουν δεσπότη».