Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Επιστροφή στην Κεντρική σελίδα

Ψυχοθεραπευτικά και Σωτηριολογικά

Η σημασία του Αντιλύτρου // Ανάσταση: το γεγονός και το θαύμα που ανακαινίζει τον κόσμο

Ισόβιοι δούλοι για το φόβο τού θανάτου

"και απαλλάξη τούτους, όσοι φόβω θανάτου δια παντός του ζην ένοχοι ήσαν δουλείας" (Εβραίους 2/β: 14,15).

 
N. M.

Η Αγία Γραφή, ως έκφραση τής Θείας αποκάλυψης τού Θεού στον άνθρωπο, έχει καταγράψει και υποδείξει, πριν από 2000 χρόνια, αυτό που η σύγχρονη επιστήμη ανακαλύπτει ως "το βασικό μοχλό τής ανθρώπινης συμπεριφοράς, που βρίσκεται πίσω από την πορεία τής ιστορίας": Το φόβο τού θανάτου!

Σύγχρονες επιστημονικές έρευνες, έχουν υποδείξει ως βασική κινητήρια δύναμη τής ανθρώπινης συμπεριφοράς, (και κατ' επέκτασιν τής ιστορίας), το φόβο τού θανάτου.

Ερευνητικά πειράματα με αντικείμενο την ανθρώπινη ψυχολογία, απέδειξαν, ότι η ενθύμηση τού θανάτου, αλλάζει απότομα και ριζικά την ανθρώπινη συμπεριφορά. Ακόμα και όταν αυτή η ενθύμηση γίνεται συγκεκαλυμμένα, με αόρατα μηνύματα προς το υποσυνείδητο τών συμμετεχόντων στα πειράματα. Οι ψυχολόγοι αυτοί ερευνητές, βρήκαν ότι πίσω από σκληρότερες δικαστικές αποφάσεις, πίσω από την εχθρότητα μεταξύ διαφορετικών πληθυσμιακών ομάδων, πίσω από ιδεοληψίες, φανατισμούς, προκαταλήψεις, ηθικές ή ανήθικες συμπεριφορές, μισαλλοδοξίες, κοινωνικές ταραχές, ψυχικές νόσους, κοινωνικές περιθωριοποιήσεις, και πλήθος άλλων καταστάσεων, κρύβεται πάντοτε, (συνειδητά ή ασυνείδητα) ο φόβος τού θανάτου!

Ένα παιδί, νιώθοντας (σε μια ευνομούμενη κοινωνία) όλη τη ζωή μπροστά του, και με την απειρία που διακρίνει την ηλικία του, ίσως αυτό να μη το αντιλαμβάνεται. Όσο όμως ο άνθρωπος μεγαλώνει, όσο βλέπει τις ρυτίδες να αυξάνουν, και τα μαλλιά του να ασπρίζουν, όσο νιώθει τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν, και ο χρόνος να μετράει πλέον γι' αυτόν αντίστροφα, τόσο ο θάνατος τον επηρεάζει όλο και περισσότερο, όλο και πιο συνειδητά.

Βλέπουμε τους ανθρώπους να αναζητούν την αιωνιότητα μέσα από την τέχνη. Να φτιάχνουν περίτεχνα κτίρια, αγάλματα και άλλα τεχνουργήματα, με τα σκληρότερα και ανθεκτικότερα υλικά, για να αντέξουν στους αιώνες, (όπως κάποιοι χαράζουν το όνομά τους στην πέτρα ή σε αιωνόβια δένδρα, για να μείνει η ενθύμηση τής ύπαρξής τους). Οι άνθρωποι γράφουν ποιήματα, μουσική και πεζογραφήματα, ικανά να προσελκύσουν το θαυμασμό τών άλλων, ώστε να αξίζει να παραμείνουν ως "κεφάλαιο" για την ανθρωπότητα, για τις μελλοντικές γενιές. Για να αφήσουν οι άνθρωποι με την τέχνη μια συνέχεια πίσω τους, να αφήσουν στον κόσμο αυτό από τον οποίο πέρασαν, το "στίγμα" τους. Να υπάρχει κάτι που να θυμίζει στις μελλοντικές γενιές ότι οι άνθρωποι αυτοί κάποτε υπήρξαν, ότι περπάτησαν σ' αυτή τη γη.

Πίσω από την ανθρώπινη τέχνη, κρύβεται σε μεγάλο βαθμό, όχι μόνο η δίψα τής δημιουργίας, ως εικόνες τού Θεού που είμαστε, αλλά επίσης η δίψα τής αιωνιότητας.

Παράλληλα, παρακινεί τις πράξεις μας και ένας υποσυνείδητος συλλογικός μηχανισμός διαιώνισης: Μέσω τού "ομοίου" μας. Μέσω τού απογόνου μας, που κατάγεται από εμάς, που έχει τα δικά μας γονίδια και σε μεγάλο βαθμό τους δικούς μας "τρόπους", και που είναι κατά κάποιο τρόπο η "συνέχειά" μας στο χρόνο και την ιστορία. Αλλά και η συνέχιση τής δικής μας "νοο-τροπίας", ιδεολογίας και πολιτισμικής ταυτότητας, μέσω της ομοειδούς με εμάς "ομάδας", στην οποία ανήκουμε. Είτε αυτή είναι φυλετική, είτε εθνική, είτε ιδεολογική, είτε θρησκευτική, είτε φιλοσοφική, είτε... ποδοσφαιρική! Ένας υποσυνείδητος μηχανισμός "ομαδοποίησης", εξασφαλίζει στον άνθρωπο την ενίσχυση τών "ομοίων" του, οι οποίοι μέσω τής υποστήριξής του, μπορούν να υπερβούν τη δική του "βραχύτητα" τού βίου, και να εκπροσωπήσουν κάτι απ' αυτόν και στο μέλλον, ακόμα και μετά τον δικό του θάνατο. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που συχνά η αναγκαιότητα επιβίωσης τού συλλογικού αυτού σχήματος, να υπερβαίνει την αναγκαιότητα ακόμα και τής δικής του ατομικής επιβίωσης! Γι' αυτό βλέπουμε ανθρώπους να πεθαίνουν πρόθυμα για το καλό τής κοινότητας, τού έθνους, τής πίστης, τής φιλοσοφίας ή της ιδεολογίας τους! Η επιβίωση τής συλλογικότητας, η οποία μπορεί να διαρκέσει πολύ περισσότερο από τη βιολογική τους ζωή, κρίνεται σημαντικότερη από τα λίγα χρόνια που θα χάσουν με τον θάνατο.

Ιδίως όμως στο θέμα τής θρησκείας και της φιλοσοφίας, το θέμα γίνεται ακόμα πιο σύνθετο. Γιατί εκτός από τη συνέχεια τής "συλλογικότητας", εδώ τίθεται και το θέμα τής ίδιας της ύπαρξης τού άνθρώπινου προσώπου, ακόμα και ΜΕΤΑ από τη βιολογική του ύπαρξη! Και ακόμα, στα ιδεολογικά αυτά συστήματα, ο άνθρωπος διδάσκεται και βιώνει τρόπους διαχείρησης τής βιολογικής ζωής του, έτσι ώστε να νιώθει προστατευμένος, ή έστω παρηγορημένος, από τον κίνδυνο τού θανάτου! Γι' αυτό και οι θρησκευτικές συλλογικότητες δημιουργούν στον άνθρωπο την ισχυρότερη σχέση εξάρτησης και υπέρβασης τής βιολογικής ζωής του. Παράλληλα όμως, οι θρησκευτικές και φιλοσοφικές συλλογικές οντότητες, δημιουργούν στον άνθρωπο και τους ισχυρότερους διχασμούς και κατακερματισμούς τής ανθρωπότητας.

Όταν για παράδειγμα, ένας Χριστιανός πιστεύει ότι δια τού Ιησού Χριστού μετέχει στη σωτηρία, (αυτή που του εξασφαλίζει αιώνια επιβίωση και πέραν τού τάφου), και εμφανίζεται απέναντί του ένας Μουσουλμάνος, που πιστεύει ότι σώζεται τιμώντας τον Μωάμεθ και το Κοράνιο, η παρουσία "τού άλλου" για τον καθένα απ' αυτούς, αποτελεί μια ΑΠΕΙΛΗ. Και μόνο η ύπαρξη "τού άλλου", αποτελεί ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ τής ψυχικής ειρήνης, και τής βεβαιότητας σωτηρίας τού καθενός απ' αυτούς. Γιατί αν "ο άλλος" έχει δίκιο, αυτομάτως αυτό σημαίνει ότι η δική τους σωτηρία βρίσκεται σε αμφισβήτηση! Η ψυχική και συναισθηματική θωράκιση τού καθενός απ' αυτούς, καταρρέει, αν ο άλλος έχει δίκιο! Γι' αυτό και αντιμετωπίζουν την αμφισβήτηση αυτή ως "θανάσιμη πρόκληση" τών βεβαιοτήτων τους. Όχι μόνο βεβαιοτήτων αμφισβήτησης τής δικής τους σωτηρίας, αλλά και όσων γνωρίζουν και αγαπούν! Οικογενείας ίσως, νεκρών γονέων και προγόνων, φίλων και ομοϊδεατών που εκτιμούν και σέβονται. Εάν "ο άλλος" έχει δίκιο, όλος ο κόσμος τους καταστρέφεται, και μένουν γυμνοί, αυτοί (και όλοι όσους αυτοί αγαπούν), στο έλεος ενός άγνωστου και φοβερού πλέον θανάτου, που πλησιάζει αναπόφευκτα!

Πρόκειται για έναν θάνατο, ακόμα πιο φοβερό από το βιολογικό θάνατο. Πρόκειται για έναν θάνατο αιώνιο, που κρύβει μέσα τρόμο για το άγνωστο και απειλητικό που περιμένει τον άνθρωπο ΜΕΤΑ τον θάνατο. Πρόκειται για άρνηση αυτής της απειλής, για προσπάθεια αποφυγής αυτού τού ξένου και αγνώστου που περιμένει τον άνθρωπο, όταν καταρρέουν οι βεβαιότητες σωτηρίας του, και σπάνε οι ασφαλιστικές δικλείδες τής ψυχικής του ηρεμίας και ισορροπίας. Όλα εκείνα πάνω στα οποία ο άνθρωπος οικοδόμησε τη ζωή του και τις προσδοκίες του, και στήριξε πάνω τους το σχεδιασμό τής ζωής του και τις πρωτεραιότητές του, καταρρέουν. Η ζωή του μοιάζει πλέον "ξεκρέμμαστη", χωρίς νόημα και σκοπό, χωρίς κατεύθυνση, σωτηρία και βεβαιότητες.

Ενώ λοιπόν η λογική καλεί σε διάλογο και επανεξέταση αυτών των βεβαιοτήτων, συνήθως το πλήγμα στην ψυχική και συναισθηματική ειρήνη τού ανθρώπου είναι τόσο ισχυρό, που τον έλεγχο παίρνει το ένστικτο. Το ένστικτο τής αυτοσυντήρησης, νιώθει υποσυνείδητη απειλή, θανάσιμη απειλή, και λαμβάνει αμυντική στάση. Δημιουργείται εχθρότητα, μίσος, σύγκρουση, διάσπαση. Και λίγοι είναι οι άνθρωποι που κατορθώνουν να διαχειρισθούν αυτή την απειλή με τη λογική, αντί με ορμέμφυτες αντιδράσεις εχθρότητας. Γι' αυτό και η συντριπτική πλειονότητα τής ανθρωπότητας, παραμένει εφ' όρου ζωής προσκολλημένη στις πατρικές τους θρησκείες και παραδόσεις. Όχι από κάποια λογική διεργασία, αλλά από το φόβο τού αγνώστου, από το φόβο τού θανάτου, και τού επανα-προσδιορισμού τών στόχων τής ζωής τους και τών ψυχολογικών τους βεβαιοτήτων.

Και όσο περισσότερο ο άνθρωπος έχει εντρυφήσει και επενδύσει σε όσα πιστεύει, τόσο δυσκολότερο είναι να δεχθεί ότι αυτά στα οποία επένδυσε, και στα οποία στήριξε τη ζωή του, αποτελούν εσφαλμένους στόχους και πορείες.

Και ας μη νομίσουμε ότι ο "θρήσκος", διαφέρει πολύ, από τον "άπιστο" σ' αυτό. Γιατί όπως ο θρήσκος, νιώθει τη βεβαιότητα ότι η σωτηρία του και η αιώνια μεταθανάτια παρουσία και ύπαρξή του, αποτελεί γεγονός, κατά τον ίδιο τρόπο ο άπιστος αναπαύεται στη βεβαιότητα ότι "κανείς δεν θα του ζητήσει λόγο για τα έργα του", ότι "κανείς δεν απειλεί την μεταθανάτια ύπαρξή του με κρίση". Νιώθει αναπαυμένος στη σκέψη ότι μετά τον τάφο δεν υπάρχει κάτι για να φοβάται, και ότι ανά πάσα στιγμή, μπορεί από τη βιολογική ζωή να περάσει στην ανυπαρξία, (να δραπετεύσει από την ύπαρξη), χωρίς κανείς ποτέ ξανά να του ζητήσει λόγο για τα έργα και τον τρόπο τής ζωής του.

Ο άπιστος συνήθως οικοδομεί τη ζωή του και τα έργα του, πάνω στη βεβαιότητα ότι τα λίγα αυτά χρόνια που "η τύχη" τού έδωσε την ευκαιρία να βιώσει στον κόσμο, είναι μοναδικά και ανεπανάληπτα, και ότι θα πρέπει μέσα στα λίγα αυτά χρόνια, να δρέψει τις ηδονές και τα καλά που θα μπορούσε να του προσφέρει ο κόσμος. Γνωρίζει ότι από τη γέννησή του, έχει ήδη αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την εκ νέου ανυπαρξία του, και ότι ποτέ ξανά δεν θα έχει την ευκαιρία να δει τον ήλιο και όλα εκείνα που τον αναπαύουν και τον ευχαριστούν. Η ζωή για τον άπιστο, είναι ένα διάλειμμα ύπαρξης, σε μια αιωνιότητα ανυπαρξίας. Και νιώθει ότι θα ήταν ανόητο από μέρους του, να δαπανήσει τη ζωή αυτή χωρίς να δρέψει τα ευχάριστα και ηδονικά που θα προλάβει να χαρεί πριν από τον τάφο. Και για το "μετά", δεν νιώθει την ανάγκη να ανησυχεί, γιατί "όταν δεν γνωρίζεις ότι έχασες κάτι, αυτό ουσιαστικά δεν διαφέρει από το να το έχεις". Εάν δηλαδή είσαι νεκρός και δεν το γνωρίζεις, τι σημασία έχει; "Οι νεκροί δεν γνωρίζουσι ουδέν", κατά τον κατά κόσμον άπιστο τού οποίου τα λόγια παραθέτει ο Εκκλησιαστής στο 9/θ: 5.

Ο άπιστος λοιπόν, συνήθως ρυθμίζει τη ζωή του πάνω σ' αυτή τη βεβαιότητα. Ότι θα ζήσει λίγες δεκαετίες, και θα χαρεί όσα προλάβει από τον κόσμο αυτό. Και ο,τιδήποτε μπαίνει εμπόδιο στην ικανοποίηση αυτή τής σύντομης και ανεπανάληπτης ζωής, το αντιμετωπίζει εχθρικά. Όπως για παράδειγμα εχθρικά αντιμετωπίζει τον θρήσκο εκείνο, που θα επιχειρήσει να του βάλει "όρια" και "ηθικούς φραγμούς" στο τι μπορεί να απολαύσει και τι όχι, από τη σύντομη και ανεπανάληπτη ζωή του. Γι' αυτό και βλέπουμε ότι οι μεγαλύτεροι εχθροί τής πίστης, είναι άνθρωποι άθεοι, που ζουν στο έπακρο τις ηδονές τού κόσμου, και που αντιμετωπίζουν τη θρησκεία (με τις τύψεις και τους περιορισμούς της), ως εχθρό τής ζωής και τής απόλαυσης που αυτοί προσδοκούν από αυτή τη ζωή. Αντιμετωπίζουν εχθρικά και κάθε σκέψη, ότι θα μπορούσαν κάποτε να δώσουν λόγο για τις επιλογές τους αυτές, σε κάποιον "θεό". Ένας τέτοιος θεός, είναι επικίνδυνος και εχθρικός προς αυτούς, θεός.

Άλλοι άπιστοι, μη έχοντας την ελπίδα τής αιωνιότητας και της ανάστασης, καταφεύγουν (όπως είδαμε) σε υποκατάσταστα επιβίωσης, όπως μακρόβια τεχνουργήματα, με ανακαλύψεις και σπάνια επιτεύγματα, για δημιουργία "ονόματος" και διασημότητας, (με την ελπίδα ότι θα μείνουν "αθάνατοι" στην ιστορία), είτε με τη συμμετοχή τους σε συλλογικές οντότητες, δια τών οποίων νιώθουν ότι οι κοινοί σκοποί τής ομάδας, θα επιβιώσουν περισσότερο από τους ίδιους, και θα δώσουν το στίγμα τους αυτό στην ιστορία, μετά από το θάνατό τους.

Παράλληλα όμως, οι άπιστοι είναι ευκολότερο από τον πιστό, να αλλάξουν τρόπο ζωής. Γιατί ο πιστός, απεμπολώντας την πίστη του, νιώθει να απογυμνώνεται από τις βεβαιότητες σωτηρίας και αιωνιότητας. Ο άπιστος όμως, μπορεί να βρει στην πίστη αυτό ακριβώς που θα μπορέσει να γεμίσει τη ζωή του, περισσότερο από οποιαδήποτε απόλαυση και ηδονή. Την ελπίδα επιβίωσης από το βιολογικό θάνατο! Γιατί, όσο μακρόβιος κι αν είναι κάποιος, όσες ηδονές και αν χαρεί στη ζωή του, όσο μεγάλο όνομα και αν δημιουργήσει, ο χρόνος είναι αδυσώπητος. Θα έρθει (ναι, θα έρθει!!!) η στιγμή, που θα εγκαταλείψει τη ζωή. Και το ξέρει καλά. Και ξέρει ότι δεν θα μπορέσει να διαφύγει από τον θάνατο, όπως δεν διέφυγαν και οι άλλοι πριν απ' αυτόν. Νιώθει δέσμιος, ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ σε θάνατο, χωρίς οδό διαφυγής. Και όταν η πίστη, του δίνει αυτή την οδό διαφυγής με εύλογα επιχειρήματα, (ακόμα και με ντοκουμέντα), τότε ο άπιστος αρπάζεται απ' αυτή τη σανίδα σωτηρίας, και μετα-νοεί, αλλάζει νου, αλλάζει τρόπο σκέψης, αλλάζει τρόπο ζωής. Γνωρίζοντας πλέον ότι αυτή η βιολογική ζωή δεν είναι το παν, αλλά ότι υπάρχει και ΜΕΤΑ απ' από το θάνατο μια αιωνιότητα ύπαρξης, ξάφνου οι ηδονές και οι παροδικές χαρές τής ζωής χάνουν τη μοναδική τους γοητεία. Και ο άνθρωπος αναζητά κυρίως ένα νόημα ζωής, που να ξεπερνά την παροδικότητα και τη φθαρτότητα τής παρούσας ζωής. Και το βρίσκει στην πίστη.

Ο πιστός λοιπόν, ζει στερούμενος ηδονές και χαρές, σαν τον αθλητή, που στερείται πολλά κι εγκρατεύεται, χάριν τής μελλοντικής του επιτυχίας. Ο δε άπιστος, ζει όσο πιο έντονα μπορεί, για να προλάβει να χαρεί όσα προλάβει στο παρόν, γιατί το μέλλον φέρνει θάνατο και ανυπαρξία.

Και ο πιστός, και ο άπιστος όμως, ζουν και ενεργούν έχοντας το ίδιο σημείο αφετηρίας τών ενεργειών τους: Το φόβο τού θανάτου!

**********

Ο Θεός μας έφτιαξε με την επιθυμία τής αιωνιότητας, πλασμένους κατά την εικόνα Του, κατά την εικόνα τής δικής Του αιωνιότητας. Και πρώτος Εκείνος, γνωρίζει την επιθυμία και τις αγωνίες τού θνητού του πλάσματος. Πρώτος εκείνος γνωρίζει τη σκληρότητα και την αγωνία τού επερχόμενου θανάτου. Κάτι που αποτύπωσε και στη δική του επίγεια διέλευση: "Και καθώς ήρθε σε αγωνία, προσευχόταν πιο θερμά. Έγινε, μάλιστα, ο ιδρώτας του σαν θρόμβοι αίματος που κατέβαιναν στη γη" (Λουκάς 22/κβ: 44).

Ο Θεός γνωρίζει το ρόλο τού θανάτου στην ανθρώπινη ψυχολογία και στα έργα μας, πολύ πριν τα ανακαλύψουν τα σύγχρονα επιστημονικά πειράματα. Και αυτή τη γνώση, όχι μόνο την κατέγραψε στην Αγία Γραφή, αλλά μας υπέδειξε και τον τρόπο άρσης αυτής της αδυσσώπητης "αντίστροφης μέτρησης" προς το θάνατο, που αντιμετωπίζουμε όλοι μας από τη στιγμή που γεννηθήκαμε. Γι' αυτό ενέπνευσε τον συγγραφέα τής προς Εβραίους επιστολής να γράψει:

"επεί ουν τα παιδία κεκοινώνηκε σαρκός και αίματος, και αυτός παραπλησίως μετέσχε των αυτών, ίνα δια του θανάτου καταργήση τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τούτ' έστι τον διάβολον, 15 και απαλλάξη τούτους, όσοι φόβω θανάτου δια παντός του ζην ένοχοι ήσαν δουλείας" (Εβραίους 2/β: 14,15).

Επειδή εμείς είμαστε άνθρωποι, "σάρκα και αίμα", ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός, ο Δημιουργός μας, έγινε άνθρωπος, και "μέτρησε αντίστροφα" ως τη στιγμή τού θανάτου Του. Ένιωσε την αγωνία τού θανάτου όπως εμείς, ένιωσε τον πόνο τού θανάτου, τη θλίψη τής προδοσίας, την απογοήτευση τής απόρριψης και τού ανθρώπινου παραλογισμού. Και πέθανε, όπως κάθε άνθρωπος. Γιατί; Για να μας απαλλάξει, (εμάς τους ανθρώπους), από την "εις θάνατον καταδίκη" που αντιμετωπίζουμε όλοι μας.

Σύμφωνα με το «Νέον Ορθογραφικόν Ερμηνευτικόν Λεξικόν» Δ. Δημητράκου, η λέξη «ένοχος» κατά την αρχαία της έννοια, ορίζεται ως: «1: Ο υποκείμενος εις τι (σε κάτι), ιδιαίτερα εις καταγγελίαν ή ποινήν… 3: ο συναπτόμενος μετά τινος». Ομοίως και κατά το σχολιολόγιο τού Τρεμπέλα, η λέξη "ισοδυναμεί προς το ενεχόμενοι, υποκείμενοι = οι κρατούμενοι υπό τι, ώστε να μη διαφύγωσί ποτε. μετά γενικής τού πράγματος (δουλείας), εις ό ενείχοντο".

Ο Π. Τρεμπέλας στον Γ΄ Τόμο τού υπομνήματός του στις επιστολές τής Κ.Δ., μας παραθέτει για το χωρίο αυτό τής προς Εβραίους επιστολής και τα εξής σχόλια αρχαίων ερμηνευτών:

"Ο τον θάνατον δεδοικώς, δούλός εστι, και πάντα υφίσταται υπέρ τού μη αποθανείν" (Χρυσόστομος).

(οι προ Χριστού) "εδεδοίκεσαν τον ούπω καταργηθέντα θάνατον. Και ουδέν ίσχυε τέρψαι τών του βίου τερπνών, του δια τον θάνατον φόβου δίκην ωμού και απηνούς δεσπότου εφισταμένου και εκφοβούντος τους επί γης" (Οικουμένιος).

"Αεί έτρεμον ως δούλοι δεσπότην πικρόν τον θάνατον ουδενός απολαύοντες τερπνού" "Ότι ο θάνατον δεδοικώς, ανελεύθερος και πάντων δούλος." (Θεοφύλακτος).

Δούλοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι, δουλεύοντας (διαμορφώνοντας κάθε πτυχή τής ζωής μας καταναγκαστικά), με βάση το ίδιο πάντοτε ελατήριο: Τον επικείμενο θάνατο!

 

Καταδικασμένοι σε θάνατο! Αυτό είμαστε, όλοι οι άνθρωποι. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά, όσο και αν έχουμε "αποστειρώσει" τη ζωή μας απ' αυτόν, όσο και αν οι νεκροί μας είναι θαμμένοι στα όρια τής συνοικίας μας, (για να μη μας θυμίζουν το επερχόμενο τέλος), όσο και αν προσπαθούμε να ξεχνιόμαστε με διασκεδάσεις και παροδικές χαρές. Ο ήλιος που δύει, η εναλλαγή τών εποχών, τα χρόνια που αλλάζουν, ο χτύπος τού ρολογιού, οι ρυτίδες... Όλα μας θυμίζουν ΤΟ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ.

Και άλλοι από εμάς γίνονται δούλοι τών παθών, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να στραγγίξουν όσα ευχάριστα μπορούν από τη μικρή ζωή τους, άλλοι δούλοι τής εξουσίας, σε μια προσπάθεια "να διασωθούν" έστω και στη μνήμη τών μελλοντικών γενεών, άλλοι ταμπουρώνονται πίσω από την εχθρότητα προς "τους άλλους", και κλείνουν τα μάτια μπροστά στην αμφισβήτηση τών βεβαιοτήτων τους, όπως η στρουθοκάμηλος λέγεται ότι κρύβει το κεφάλι της στην άμμο, για να μη βλέπει τον τρόμο που πλησιάζει, και άλλοι νεκρώνουν τη ζωή αυτή την παροδική και φθαρτή, και την αποστερούν ακόμα και από τις πεπερασμένες λιγοστές χαρές της, προσβλέποντας σε κάτι ανώτερο και μόνιμο. ΟΛΟΙ μας όμως, κινούμαστε σαν μαριονέτες, δεμένες, "αρπαγμένες απελπισμένα" από το ίδιο νήμα: Από το νήμα τής ζωής!

Γι' αυτό ο Πλάστης μας, Αυτός που γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα μας αυτή μας την ανάγκη, Αυτός που κατανοεί καλύτερα από τον καθένα μας τους φόβους μας και τις αγωνίες μας, ενέπνευσε τον απόστολο Ιωάννη, τον ΑΥΤΟΠΤΗ ΜΑΡΤΥΡΑ τής Ανάστασης τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, του νικητή τού θανάτου, να πει τα παρακάτω:

"εμείς είδαμε και δίνουμε μαρτυρία ότι ο Πατέρας απέστειλε τον Υιό Σωτήρα τού κόσμου. 15 Όποιος ομολογήσει ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός τού Θεού, ο Θεός μένει σε ενότητα μ' αυτόν, κι αυτός μένει σε ενότητα με τον Θεό. 16 Κι εμείς γνωρίσαμε και πιστέψαμε την αγάπη που έχει για μας ο Θεός. Ο Θεός είναι αγάπη· και εκείνος που μένει μέσα στην αγάπη, μένει σε ενότητα με τον Θεό και ο Θεός μένει σε ενότητα μ' αυτόν.
17 Με τούτο η αγάπη έχει φτάσει σε τέλειο βαθμό μαζί μας, για να έχουμε παρρησία κατά την ημέρα τής κρίσης: Επειδή, όπως είναι εκείνος, έτσι είμαστε κι εμείς μέσα σ' αυτό τον κόσμο. Φόβος δεν υπάρχει μέσα στην αγάπη, 18 αλλά, η τέλεια αγάπη βγάζει έξω τον φόβο· επειδή, ο φόβος έχει κόλαση· και εκείνος που φοβάται δεν έχει φτάσει σε τέλειο βαθμό μέσα στην αγάπη. 19 Εμείς τον αγαπάμε, επειδή αυτός πρώτος μάς αγάπησε" (Α΄ Ιωάννου 4/δ: 14-19).

Όχι με θεωρητικούς στοχασμούς, όχι με φιλοσοφικές συνεπαγωγές, αλλά ΕΜΠΕΙΡΙΚΑ, ο απόστολος Ιωάννης είδε, άκουσε, ψηλάφισε, γνώρισε, ΒΙΩΣΕ με κάθε τρόπο την αγάπη τού Θεού, την εν Χριστώ Ιησού. Και έπαψε να φοβάται τον θάνατο. Γιατί ΕΙΔΕ και ΜΑΡΤΥΡΗΣΕ τη νίκη τού Κυρίου Ιησού Χριστού πάνω στον θάνατο, με την ανάστασή Του. Αυτός που είχε τη δύναμη να νικήσει μια φορά το θάνατο, μπορεί να τον νικά πάντοτε. Η ανθρώπινη φύση, με την ανάσταση τού Κυρίου Ιησού Χριστού, μπόρεσε να ξεφύγει από το αναπόφευκτο στο δικό Του πρόσωπο, και η αγάπη τού Θεού χαρίζει αυτή τη νίκη σε κάθε άνθρωπο που θα πιστέψει στην αγάπη αυτή.

Όποιος φοβάται τον θάνατο, "δεν τελειώθηκε μέσα στην αγάπη". Δεν γνώρισε σε βάθος την αγάπη τού Θεού. Γι' αυτό και αμφιβάλλει. Και επειδή αμφιβάλλει, γι' αυτό και φοβάται. Δεν εμπιστεύεται τη βεβαιότητα τής νίκης τού Χριστού, ούτε την ύπαρξη ή την αγάπη τού Θεού για τον άνθρωπο. Γιατί ποιος, γνωρίζοντας τη δύναμη τού Παντοδύναμου Θεού, και την αγάπη Του για το καταδικασμένο πλάσμα Του, μπορεί να αμφιβάλλει, ότι Εκείνος που νίκησε το θάνατο μία φορά, με την Ανάσταση τού Κυρίου Ιησού Χριστού, μπορεί να τον νικήσει και πάλι, στη γενική ανάσταση, για χάρη κάθε ανθρώπου;

Όσοι φοβόμαστε ακόμα το θάνατο, δεν τελειωθήκαμε στην αγάπη τού Θεού. Έχουμε μπροστά μας ακόμα δρόμο, για να συσφίξουμε τη σχέση αυτή μαζί Του. Ως το σημείο να είναι ο Θεός για εμάς, όχι "θεωρητικός", με λογικές συνεπαγωγές και πιθανολογίες, αλλά ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ, όσο ήταν για τον Απόστολο Ιωάννη που έγραψε:

"Εκείνο που ήταν από την αρχή, εκείνο που ακούσαμε, εκείνο που είδαμε με τα μάτια μας, εκείνο που τη θέα του κοιτάξαμε και τα χέρια μας ψηλάφησαν, για τον Λόγο τής ζωής, 2 (και η ζωή φανερώθηκε, και είδαμε και δίνουμε μαρτυρία και εξαγγέλλουμε σε σας την αιώνια ζωή, που ήταν προς τον Πατέρα και φανερώθηκε σε μας·) 3 εκείνο που είδαμε και ακούσαμε, εξαγγέλλουμε και σε σας, για να έχετε κι εσείς κοινωνία μαζί μας· και η δική μας, μάλιστα, κοινωνία είναι μαζί με τον Πατέρα και μαζί με τον Υιό του, τον Ιησού Χριστό. 4 Κι αυτά τα γράφουμε σε σας, ώστε η χαρά σας να είναι πλήρης" (Α΄ Ιωάννου 1/α: 1-4).

Θεός αληθινός, ΖΩΝΤΑΝΟΣ, που μιλάει στην καρδιά τών τέκνων Του, όσων ανδρώθηκαν, (τελειώθηκαν), και έμαθαν να Τον αγαπούν τόσο που να Τον εμπιστεύονται, και να γνωρίσουν τη δική Του αγάπη προς εμάς, όπως η αγάπη ενός στοργικού Πατέρα:

"Για όσον χρόνο ο κληρονόμος είναι νήπιος, δεν διαφέρει από τον δούλο, αν και είναι κύριος όλων· 2 αλλά, είναι κάτω από επιτρόπους και οικονόμους, μέχρι την προθεσμία που έβαλε ο πατέρας του. 3 Έτσι κι εμείς, όταν ήμασταν νήπιοι, ήμασταν δουλωμένοι κάτω από τα στοιχεία τού κόσμου· 4 όταν, όμως, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο· 5 για να εξαγοράσει αυτούς που ήσαν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία.
6 Και επειδή είστε γιοι, ο Θεός έστειλε το Πνεύμα τού Υιού του στις καρδιές σας, το οποίο κράζει: Πατερούλη! 7 Ώστε, δεν είσαι πλέον δούλος, αλλά γιος· αν, όμως, είσαι γιος, είσαι και κληρονόμος τού Θεού δια τού Χριστού" (Γαλάτες 4/δ: 1-7).

"Επειδή, αν ζείτε σύμφωνα με τη σάρκα, πρόκειται να πεθάνετε, αν, όμως, διαμέσου τού Πνεύματος, θανατώνετε τις πράξεις τού σώματος, θα ζήσετε.
14 Επειδή, όσοι διοικούνται από το Πνεύμα τού Θεού, αυτοί είναι γιοι τού Θεού. 15 Δεδομένου ότι, δεν λάβατε πνεύμα δουλείας, ώστε πάλι να φοβάστε, αλλά λάβατε πνεύμα υιοθεσίας, με το οποίο κράζουμε: Πατερούλη!
16 Το ίδιο το Πνεύμα δίνει μαρτυρία, μαζί με το πνεύμα μας, ότι είμαστε παιδιά τού Θεού. 17 Και αν είμαστε παιδιά, είμαστε και κληρονόμοι· κληρονόμοι μεν του Θεού, συγκληρονόμοι δε του Χριστού· αν συμπάσχουμε, για να γίνουμε και συμμέτοχοι της δόξας του.
18 Επειδή, θεωρώ ότι τα παθήματα του παρόντα καιρού δεν είναι άξια να συγκριθούν με τη δόξα που πρόκειται να αποκαλυφθεί σε μας. 19 Δεδομένου ότι, η μεγάλη προσδοκία τής κτίσης προσμένει τη φανέρωση των παιδιών τού Θεού. 20 Επειδή, η φύση υποτάχθηκε στη ματαιότητα, όχι θεληματικά, αλλά εξαιτίας εκείνου που την υπέταξε, 21 με την ελπίδα ότι, και η ίδια η κτίση θα ελευθερωθεί από τη δουλεία τής φθοράς, και θα μεταβεί στην ελευθερία τής δόξας των παιδιών τού Θεού. 22 Επειδή, ξέρουμε καλά ότι ολόκληρη η κτίση συστενάζει, και συμπάσχει με ωδίνες, μέχρι και τώρα. 23 Και όχι μονάχα αυτή, αλλά και εμείς οι ίδιοι που έχουμε την απαρχή τού Πνεύματος, και εμείς οι ίδιοι στενάζουμε μέσα μας, περιμένοντας την υιοθεσία, την απολύτρωση του σώματός μας" (Ρωμαίους 8/η: 13-23).

"Επειδή, λοιπόν, τα παιδιά έγιναν κοινωνοί σάρκας και αίματος, κι αυτός παρόμοια έγινε μέτοχος από τα ίδια, για να καταργήσει, διαμέσου τού θανάτου, αυτόν που έχει το κράτος τού θανάτου, δηλαδή, τον διάβολο, 15 και να ελευθερώσει εκείνους, όσους εξαιτίας τού φόβου τού θανάτου ήσαν σε ολόκληρη τη ζωή υποκείμενοι στη δουλεία." (Εβραίους 2/β: 14,15).

 

Ο χρόνος όσο υπάρχει, θα χτυπάει στα ρολόγια μας αδυσώπητα, θα χαράζει τα πρόσωπά μας με ρυτίδες, θα ρίχνει χιόνι στα μαλλιά μας, θα μας θυμίζει τη θνητότητά μας. Όμως, ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας ενισχύει:

"Ας μη ταράζεται η καρδιά σας· πιστεύετε στον Θεό, και σε μένα πιστεύετε.
2 Στο σπίτι τού Πατέρα μου υπάρχουν πολλά οικήματα· διαφορετικά, θα σας το έλεγα.
Πηγαίνω να σας ετοιμάσω τόπο. 3 Και αφού πάω και σας ετοιμάσω τόπο, έρχομαι πάλι, και θα σας παραλάβω κοντά σε μένα, για να είστε κι εσείς, όπου είμαι εγώ.
4 Και το πού πηγαίνω εγώ, το ξέρετε, και τον δρόμο ξέρετε" (Ιωάννης 14/ιδ: 1-4).

Δημιουργία αρχείου: 29-6-2010.

Τελευταία ενημέρωση: 29-6-2010.

ΕΠΑΝΩ