Σε άλλο άρθρο, είχαμε απαντήσει στην ερώτηση: «Γιατί ο Θεός να κάνει έτσι τα πράγματα ώστε όποιος δεν διαλέγει το δρόμο Tου να υποφέρει σε αιώνια κόλαση; Αυτό δεν είναι παραβίαση της ελευθερίας του ανθρώπου;» Το άρθρο αυτό, θα παρουσιάσει περισσότερα στοιχεία για το ερώτημα αυτό, σε σχέση με τη λογική συνέπεια ενός τέτοιου ερωτήματος.

Tο να αρνείται κάποιος να ακολουθήσει τον μόνο τρόπο που μπορεί να τον ελευθερώσει, (καθώς η ελευθερία προϋποθέτει ΑΥΤΟΒΟΥΛΗ πορεία απελευθέρωσης), δεν μπορεί να θεωρηθεί ως έλλειψη τού Θεού που έθεσε την πορεία απελευθέρωσης.

Για να καταλάβουμε πώς στραμπουλιέται η λογική με κάποιες ερωτήσεις σαν αυτή, θα γράψω δύο παραδείγματα (έτσι για να διασκεδάσουμε και λίγο):

1. Μπορεί ο Θεός να φτιάξει μια πέτρα τόσο μεγάλη που να μην μπορεί να την σηκώσει;

Προσέξτε στο γνωστό ερώτημα αυτό, πώς χρησιμοποιείται η άρνηση ως κατάφαση. Λέμε: "Μπορεί... να μην μπορεί..;" Το ερώτημα αυτό, χρησιμοποιεί την ίδια λογική με το αρχικό ερώτημα. Γιατί αν καλοσκεφθούμε το αρχικό ερώτημα, είναι σαν να ρωτάμε: "Γιατί ο Θεός δεν έκανε ελεύθερους όσους ήθελαν να έχουν το δικαίωμα να παραμείνουν σκλαβωμένοι;"

Το δεύτερο διασκεδαστικό παράδειγμα τώρα:

2. Οι παρακάτω προτάσεις, είναι συντακτικά λογικές. Δέστε όμως τι προκύπτει όταν τις συνδυάσεις:

α. Ουδεμία γάτα έχει 7 ουρές. (Σωστή πρόταση)

β. Κάθε γάτα, έχει μία ουρά περισσότερη από την "ουδεμία γάτα". (Σωστή πρόταση)

γ. Άρα, εφ' όσον κάθε γάτα έχει μία ουρά περισσότερη από την "ουδεμία γάτα", και εφ' όσον συμφωνήσαμε ότι η "ουδεμία γάτα έχει 7 ουρές", προκύπτει ότι: Κάθε γάτα έχει 7 + 1 = 8 ουρές!!! (Λάθος συμπέρασμα)

Καταλαβαίνετε βέβαια ότι εδώ υπάρχει λογικό σφάλμα. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει με το αρχικό ερώτημα. Εμφανίζει την άρνηση σαν κατάφαση. Η "ουδεμία γάτα", παρά το ότι είναι αρνητική έννοια, εμφανίζεται ως κατάφαση. Η άρνηση πορείας προς την ελευθερία, (είτε εκούσια είτε ακούσια), εμφανίζεται ως στέρηση τής ελευθερίας από τον Θεό. Μα πώς θα την πούμε στέρηση ελευθερίας; Αφού ο Θεός είναι αυτός που έδωσε το δρόμο για την απελευθέρωση. Άρα, φταίει ο Θεός που εγώ δεν θέλω να ελευθερωθώ; (Γιατί το να ζεις ευχάριστα, είναι αποτέλεσμα τής ελευθερίας από τα δεινά).

Γιατί όμως το λέμε αυτό το τελευταίο; Ας το δούμε λίγο βαθύτερα:

Ο άνθρωπος από τη μία "θέλει" να είναι ευτυχισμένος, και από την άλλη "δεν θέλει" τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ τρόπο ευτυχίας, που είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Μα πώς θα είναι ευτυχισμένος αν δεν ελευθερωθεί από τα πάθη του; Αν δεν τον βασανίζουν τα αμαρτωλά "θέλω", μόνο τότε μπορεί να έχει ελευθερία. Γιατί δεν νοείται ευτυχία όταν βρίσκεσαι υπό ζυγόν δουλείας. Η ευτυχία είναι αλληλένδετη με την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Κάποιος μπορεί να πει: «Άρα ο Θεός βάζει τον άνθρωπο στο δίλημμα: ή με ακολουθείς ή βασανίζεσαι».

Δεν είναι όμως αυτό το δίλημμα που βάζει ο Θεός. Όχι "ή με ακολουθείς"!!! Το δίλημμα είναι: "Ή ακολουθείς τον τρόπο απελευθέρωσης, ή παραμένεις υποδουλωμένος σε πράγματα που θα σε βασανίζουν". Εκτός αν έφτιαχνε ο Θεός ένα άλλο "σύμπαν" γι' αυτούς που δεν τον θέλουν, και να ζουν εκεί ευτυχισμένοι. Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, θα "έτρωγαν" ο ένας τον άλλο από την κακία τους. Σε ένα σύμπαν χωρίς τον τρόπο ζωής τού Θεού, θα βασίλευε το μίσος. Πώς θα ήταν και πάλι ευτυχισμένοι; Θα έκανε ο ένας τον άλλον δυστυχισμένο.

Στην Αγία Γραφή γράφει: "Και αν ελεηθεί ο ασεβής, δεν θέλει μάθει δικαιοσύνη. Εν τη χώρα τής ευθύτητος θέλει πράξει αδίκως" (Ησαϊας 26/κς΄ 10). Αυτό δίνει απάντηση στο τι θα γινόταν αν γινόταν ανεκτή η κακία τους. Αν δηλαδή ο Θεός τους επέτρεπε να ζουν με ικανοποίηση τών παθών και τής επιθυμίας τους για κακία. Τότε, θα συνέχιζαν να γίνονται αιτία δυστυχίας για τους δικαίους, όπως τώρα.

Ακόμα και αν ζούσαν απομονωμένοι μόνο οι κακοί, θα έκαναν δυστυχισμένο ο ένας τον άλλο, λόγω τού μίσους τους. Η ζωή τους θα ήταν "κόλαση"!

 Ας υποθέσουμε τώρα ότι τους κάνει κάποια "ανακατασκευή" που να βιώνουν ο ένας την κακία τού άλλου ως "ευτυχία" !!! Μα και τότε δυστυχισμένοι θα ήταν, γιατί από την κακία τους θα ήθελαν να κάνουν τους άλλους δυστυχισμένους, αλλά οι άλλοι θα ήταν... χαρούμενοι !!! Πάλι κόλαση! Να μην μπορείς να κάνεις κακό στον άλλο; Στέρηση τής ελευθερίας τους να κάνουν κακό; Δυστυχία!

Ή έπρεπε να τους απομονώσει τον καθένα μόνο του για να μην ενοχλεί τους άλλους; Άραγε θα το ήθελαν αυτό; Μα και η μοναξιά πάλι "κόλαση" είναι. Ο Αδάμ ούτε στον Παράδεισο δεν ήταν ευτυχισμένος μόνος. Και πάλι κόλαση!

Ή έπρεπε να τους ανακατασκευάσει, ώστε να βιώνουν την μοναξιά τους ως "ευτυχία"; Κατ' αρχήν τότε θα ήταν "κάτι άλλο", και όχι "άνθρωποι". Γιατί οι άνθρωποι είναι κοινωνικά όντα. Ας πούμε όμως ότι το έκανε. Τότε πώς οι κακοί θα μπορούσαν να κάνουν το κακό σε άλλους για να είναι ευτυχισμένοι; Πάλι θα έπρεπε να τους ανακατασκευάσει, και μάλιστα ΝΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟΥΣ. Μα αν ήταν έτσι, θα μπορούσε και να τους προγραμματίσει να κάνουν το καλό. Η ελευθερία τους πάει περίπατο.

Και πάλι όμως, ας τα ξεχάσουμε όλα αυτά, και ας πούμε ότι το κάνει, χωρίς να στερεί (με κάποιο μαγικό τρόπο) την ελευθερία τους. Και νιώθουν ευτυχισμένοι ολομόναχοι. Τότε, όταν κάποιος δει συγκριτικά τη ζωή αυτών, με τη ζωή τών δικαίων, θα τη χαρακτηρίσει "κόλαση". Άρα πάλι κόλαση!!!

Έτσι δεν είναι; Ανέφερα ΟΛΕΣ τις πιθανές περιπτώσεις. Μήπως ξέχασα κάποια πιθανή λύση; Είναι παράλογη η επιθυμία να είναι κάποιος ευτυχισμένος ζώντας με μίσος, κακία και ΕΞΑΡΤΗΣΗ από πάθη. Απλώς δεν γίνεται!!!

Ν. Μ.

Μέρος 1ο: Πορεία απελευθέρωσης