Αίματος, βάπτισμα. Ούτω καλείται το μαρτύριον εν αναφορά προς το Κυριακόν λόγιον Ματθαίος Κ' 22, 23, (παράβαλλε Γρηγορίου Ναζιανζηνού, Λόγος Λθ' 17), θεωρούμενον δια τους μη προλαβόντας να βαπτισθούν το σύνηθες βάπτισμα μάρτυρας ως ανώτερον τούτου και πάντως εξ ίσου προς αυτό εξασφαλίζον την σωτηρίαν.

Αναγινώσκομεν σχετικώς εις τας Διαταγάς των Αποστόλων (Ε' VI): «Ο δε αξιωθείς μαρτυρίου χαιρέτω την Κυρίω χαράν, ως τηλικούτου επιτυχών στεφάνου και δι' ομολογίας ποιούμενος την έξοδον τού βίου. Και εάν κατηχούμενος ή, άλυπος απίτω· το γαρ πάθος το υπέρ Χριστού έσται αυτώ γνησιώτερον βάπτισμα, ότι αυτός μεν πείρα συναποθνήσκει τω Κυρίω, οι δε λοιποί τύπω».

Επίσης ο Τερτυλλιανός γράφει (De Bapiismo, 16) : «Est nobis secundum lavacrum, sanguinis scilicet...».

Ο δε Κυπριανός το ονομάζει «ενδοξότατον και μέγιστον των βαπτισμάτων» (Επιστολή 73,22).

Κατά τους διωγμούς των πρώτων αιώνων, εμαρτύρουν μετά των μελών της Εκκλησίας και απλοί κατηχούμενοι ή ακόμη και εθνικοί, οι οποίοι μετεστρέφοντο αιφνιδίως εις την αληθινήν πίστιν, βλέποντες το παράδειγμα των Χριστιανών μαρτύρων. Δι' όλους αυτούς, λοιπόν, εις την αρχαίαν Εκκλησίαν, επεκράτει η πεποίθησις, ότι το βάπτισμά των εις το ίδιον αίμα αντικαθιστά πράγματι το μυστήριον.

Βιβλιογρ. ΘXE, A΄, σ. 643, εν λ. αίμα μαρτύρων.