Από την εμφάνισή του τον 4ο αιώνα μ.Χ., ο Αριανισμός, μπέρδευε τη λέξη: "κτίσμα" με τη λέξη: "γέννημα". Και ως σήμερα, οι σύγχρονοι εκπρόσωποί του Ρωσσελιστές, συνεχίζουν να μπερδεύουν τις δύο αυτές έννοιες.

Στο Σύμβολο της Πίστης, κάνουμε σαφή διαχωρισμό του "γεννητού" από το "κτιστό". Λέμε για τον Ιησού Χριστό: "Γεννηθέντα, ου ποιηθέντα". Δηλαδή: "γεννήθηκε, και δεν κατασκευάστηκε". Και πράγματι, οι Ελληνικές αυτές λέξεις: "γέννημα" και "κτίσμα", έχουν σαφή διαφορά μεταξύ τους.

Το πρώτο λοιπόν που πρέπει να παρατηρήσουμε εδώ, είναι ότι τη διάκριση των δύο αυτών λέξεων, πρέπει να τις κάνουμε από Ελληνικά κείμενα, και όχι από αντίστοιχες έννοιες άλλων γλωσσών, που ίσως κάποιες από αυτές τις γλώσσες τις συγχέουν. Γιατί οι Αριανιστές, χρησιμοποιούν αντίστοιχες λέξεις άλλων γλωσσών, για να "θολώσουν τα νερά".

Μια έρευνα με ένα ταμείο της Καινής Διαθήκης, είναι αρκετή για να δείξει, ότι στην Καινή Διαθήκη, η λέξη: «γεννώ», ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΠΟΤΕ ΓΙΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ. Χρησιμοποιείται μόνο για τη γέννηση ομοουσίων από ομοούσια. Χρησιμοποιείται και μια – δυο φορές μεταφορικά σε άψυχα για να δείξει προέλευση, με την έννοια του: "φύω", και επίσης ως Θεολογικός τεχνικός όρος, στην αναγέννηση του Πνεύματος των Χριστιανών. Ποτέ δεν χρησιμοποιείται με την έννοια «ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΩ». Και προκαλούμε οποιονδήποτε, να μας βρει αυτή την έννοια στην Καινή Διαθήκη.

Αντίστοιχα, μια έρευνα με τη λέξη: «κτίζω» στην Καινή Διαθήκη, αποδεικνύει, ότι χρησιμοποιείται ΜΟΝΟ για τα δημιουργήματα του Θεού, και ΠΟΤΕ με την έννοια της γέννησης.

Μάρκος 13/ιγ: 19: «έσονται γαρ αι ημέραι εκείναι θλίψις, οία ου γέγονε τοιαύτη απ’ αρχής κτίσεως ης έκτισεν ο Θεός»

Είναι σαφές εδώ τι σημαίνει «κτίση». Ας μας βρουν οι σύγχρονοι Αριανιστές, έστω και ένα εδάφιο στα πρωτότυπα Ελληνικά κείμενα, που να λέει ότι ο Θεός «γέννησε» την κτίση. Ή ας μας βρουν έστω και ένα χωρίο στις ίδιες Γραφές, που να λέει ότι ο Θεός «έκτισε» τον Υιό Του κατά τη Θεϊκή του φύση. Πουθενά δεν θα το βρουν.

Περί δε του Χριστού, προσέξτε πώς τον αντιπαραβάλλει με κάθε κτίσμα: «16 ότι εν αυτώ (εν τω Χριστώ) εκτίσθη τα πάντα, τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι· τα πάντα δι' αυτού και εις αυτόν έκτισται· 17 και αυτός εστι προ πάντων, και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκε» (Κολοσσαείς 1/α: 16,17). Βλέπετε τη διαφορά μεταξύ Κτίστη και κτίσματος;

Προχωράμε τώρα σε λεξικογραφική ανάλυση, από το πολύτομο «Μέγα Λεξικό Όλης Της Ελληνικής Γλώσσης» Δ. Δημητράκου, όπου παρέχει εκτός από τις λέξεις, και παραδείγματα:

Το «γεννώ» στα αρχαία Ελληνικά, έχει ανάλογη σημασία, με το θέμα της συζήτησης. Όταν για παράδειγμα μιλάμε για ανθρώπους, έχει τη σημασία της «γέννησης από την κοιλιά». Όταν μιλάμε για πτηνά, έχει τη σημασία της γέννησης αυγού. Σε άλλες περιπτώσεις, κυρίως μεταφορικές, έχει την έννοια του «φύω», δηλαδή «παράγω, αυξάνω», όπως για παράδειγμα: «η αμαρτία γεννά θάνατον». Πρέπει λοιπόν να γνωρίζουμε το συμφραζόμενο, για να βγάλουμε συμπέρασμα, για τι πράγμα μιλάει κάθε φορά.

Το σημαντικότερο περί της λέξης «γεννώ» στο λεξικό αυτό, (και με όλα τα παράγωγα αυτής της λέξης), είναι ότι σύμφωνα με το έγκυρο αυτό και σημαντικό λεξικό, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ, ή ΜΕ ΚΤΙΣΗ, ή ΜΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ. Καμία από τις πολλές της έννοιες, δεν είναι σχετική με κάτι τέτοιο.

Στο ίδιο λεξικό όμως, αν δούμε τη λέξη: «γεννητός», που είναι και η λέξη που μας ενδιαφέρει, αντιλαμβανόμαστε ΑΚΡΙΒΩΣ τη Χριστιανική διάκριση που κάνουν οι Χριστιανοί μεταξύ των λέξεων: «γεννητός» και «ποιητός». Λέει λοιπόν το λεξικό για τη λέξη: «γεννητός»:

Γεννητός: Ο δια γεννήσεως λαβών ύπαρξιν, συνήθως κατ’ αντίθεσιν προς το «ποιητός»: Πλάτωνος Νόμοι 923 Ε: «είτε γεννητός ων (υιός), είτε ποιητός».

Ειδικά το παράδειγμα αυτό, δείχνει ότι η διάκριση «γεννητού» και «ποιητού», είναι κάτι γνωστό από την προχριστιανική ακόμα εποχή, από τον 5^ο αιώνα μ.Χ. στον καιρό του Πλάτωνος [1]. Και σήμερα, 2,5 χιλιετίες αργότερα, έχουμε τους Μάρτυρες της Σκοπιάς, να μη μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά των δύο αυτών εννοιών! Δηλαδή βρίσκονται ακόμα πιο πίσω από την εποχή του Πλάτωνα; Χειρότερα και από τους ειδωλολάτρες;

Μάλιστα ψάχνοντας στο ίδιο λεξικό, και για τη λέξη: «κτιστός», βρίσκουμε ότι σημαίνει: «ο υπό του Θεού δημιουργηθείς». Πουθενά δεν μιλάει για γέννηση. Ομοίως και οι λέξεις: «κτίσμα», «κτίσις» και «κτίζω», πουθενά δεν έχουν στις πολλές τους έννοιες, οτιδήποτε που να θυμίζει «γέννηση».

Μάλλιστα στη λέξη «κτίζω», όσον αφορά την εφαρμογή που μας ενδιαφέρει, δίνει τον εξής ορισμό: «Κτίζω: Πλάττω, δημιουργώ εκ του μη όντος, φέρω εις ύπαρξιν». Και αυτή η έννοια, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ, γιατί δεν εφαρμόζεται σε εκτός χρόνου (άρα άναρχα) πρόσωπα, αλλά σε κτιστά.

Άρα, βάσει λεξικών, η λέξη: «κτιστός», είναι όχι απλώς διαφορετική, αλλά και ΑΝΤΙΘΕΤΗ με τη λέξη: «γεννητός».

Βλέποντας όμως οι Αριανιστές, ότι δεν μπορούν να αποδείξουν τίποτα για δήθεν ταύτιση των λέξεων: "κτίσμα" και "γέννημα", καταφεύγουν σε άλλες λέξεις, προσπαθώντας να εξάγουν από αυτές τη σχέση που επιθυμούν.

Για παράδειγμα, χρησιμοποιούν τα εδάφια της Αγίας Γραφής, όπως το Ιώβ 1/α: 6, όπου στο Εβραϊκό κείμενο, οι άγγελοι ονομάζονται: "υιοί του Θεού", και το Γένεσις 6/ς: 2, όπου αναφέρονται κάποιοι: "υιοί του Θεού". Λένε λοιπόν, ότι εφόσον κτίσματα αναφέρονται ως: "υιοί του Θεού", δεν είναι δυνατόν, να διαφέρει το "γεννώ" από το "κτίζω". Όμως εδώ, τους διαφεύγουν κάποιες λεπτομέρειες:

1. Άλλη η χρήση της λέξης: "υιός", και άλλη η χρήση της λέξης: "γέννημα". Η λέξη "υιός", ισχύει και για τους εξ υιοθεσίας υιούς.

2. Στο Γέννεσις 5/ε: 1, δεν μιλάει για Αγγέλους, αλλά για ανθρώπους. Η λέξη: «υιοί του Θεού», στα Εβραϊκά είναι: «μπενέ Ελοχίμ», που σημαίνει επίσης και: «γιοι των ισχυρών». Μιλάει για ανθρώπους από τα γύρω έθνη, που νυμφεύθηκαν γυναίκες από τον λαό του Θεού, τις «μπενέ χα Αδάμ», δηλαδή τις θυγατέρες του λαού Αδάμ. Δεν γράφει λοιπόν τίποτα περί υιών εκεί, άρα άσχετη η παράθεση.

3. Τα χωρία τα οποία αναφέρονται σε αγγέλους ως «υιούς του Θεού», μιλούν για ΥΙΟΘΕΣΙΑ, και όχι για κατά φύσιν υιότητα. Ως απόδειξη, ΠΟΥΘΕΝΑ δεν αναφέρονται ως «υιοί του Θεού» οι δαίμονες. Δεν είναι και αυτοί κτίσματα του Θεού; Γιατί δεν τους λέει κι αυτούς «υιούς του Θεού»; Απλούστατα, επειδή δεν είναι πλέον υιοθετημένοι από τον Θεό. Ας μας δείξουν οι Αριανιστές, έστω και ένα εδάφιο, που να αποκαλεί τους δαίμονες «υιούς του Θεού». Αν όχι, ας δεχθούν ότι μιλάει για υιοθεσία, όπως δείχνουν και τα λόγια του Χριστού προς τους απίστους: «υμείς εκ του πατρός του διαβόλου εστέ, και τας επιθυμίας του πατρός υμών θέλετε ποιείν» (Ιωάννης 8/η: 44).

Και φυσικά στην ίδια κατηγορία "υιοθεσίας", εντάσσονται όλα τα πιστά νοήμονα κτίσματα του Θεού,  τα οποία είναι "κατά χάριν" υιοί, και όχι "κατά φύσιν" όπως ο Χριστός.

Γι' αυτό ο Χριστός, ΠΟΤΕ δεν έβαλε τον εαυτό του μαζί με τους ανθρώπους, ή άλλα κτίσματα, καθώς μιλούσε για την πατρότητα του Θεού. "Αναβαίνω προς τον πατέρα μου και πατέρα υμών" (Ιωάννης 20/κ: 17). Παρατηρήστε, πώς διαχώριζε τη δική του υιότητα από την υιότητα των άλλων ανθρώπων. Επειδή γι' Αυτόν, ο Θεός, ήταν Πατέρας κατά φύσιν, ενώ των ανθρώπων, επρόκειτο για κατά χάριν υιοθεσία: "ελάβετε Πνεύμα υιοθεσίας, εν ω κράζομεν· αββά ο Πατήρ" (Ρωμαίους 8/η: 15).

Από όλα αυτά, γίνεται εμφανές, πως οι Αριανιστές διαστρέφουν και συγχέουν άσχετες έννοιες, για να υποστηρίξουν τις βλάσφημες απόψεις τους, ότι ο Χριστός είναι "κτίσμα". Και ως Χριστιανοί, τους παρακαλούμε με πολλή αγάπη, να επανεξετάσουν τις θέσεις τους, γιατί δεν βλάπτουν με αυτές ούτε εμάς, ούτε τον Θεό, αλλά μόνο τους εαυτούς τους και τα αγαπημένα τους πρόσωπα, που οδηγούν στην απώλεια, παραπλανώντας τους.

Ν. Μ.

Σημείωση:

[1] Ορισμένοι, μόνο και μόνο για να βρουν κάτι να διαφωνήσουν, ώστε να δικαιολογήσουν την άρνησή τους επί της Χριστιανικής πίστεως, και παραβλέποντας τα υπόλοιπα που παρουσιάζει αυτό το άρθρο, προσπάθησαν να βρουν αφορμή στο απόσπασμα που βάλαμε από τον Πλάτωνα, ισχυριζόμενοι ότι δήθεν διαστρέψαμε τα λόγια του! Επ' αυτού έγραψαν το εξής: "Όμως αλίμονο, στ’ αρχαία Ελληνικά το ποιητός όταν αναφερόταν σε τέκνο, ΔΕΝ σήμαινε… κατασκευασμένος (και… πώς να σήμαινε κάτι τέτοιο άλλωστε;;!!), αλλά… «υιοθετημένος»! Όταν δηλαδή ο κακόμοιρος ο Πλάτωνας αντιδιέστελλε τον γεννητό υιό προς τον ποιητό, δε συμφωνούσε... προκαταβολικά και πλήρης… σπερματικού λόγου μ’ αυτό που θα πίστευαν… αιώνες αργότερα οι χριστιανοί, αλλά διαφοροποιούσε το φυσικό τέκνο από το υιοθετημένο!! Η υποσημασία αυτή μάλιστα δεν απαντούσε μόνο με αναφορά σε τέκνα, αλλά και σε γονείς (θετούς) όπως επίσης και σε πολίτες (πολιτογραφημένους)! Το τερατώδες αυτό λάθος, παρότι έχει επισημανθεί ίσαμε μια ντουζινα φορές στην Ο.Ο.Δ.Ε., εξακολουθεί ακόμα να είναι εκεί! Δηλαδή ούτε που ιδρώνει τ’ αφτί τους!".

Λογικό ήταν φυσικά το να "μην ιδρώνει το αφτί μας", από τέτοιου είδους γελοία επιχειρήματα, (όπως και ΟΛΑ τα άλλα επιχειρήματα του εν λόγω "πνεύματος αντιλογίας"), μια και ουσιαστικά δεν λέει τίποτα σοβαρό! Επειδή, όσο και αν ψάξετε αυτά που γράψαμε εμείς, θα διαπιστώσετε ότι ΠΟΥΘΕΝΑ δεν είπαμε, ότι ο Πλάτωνας τεκμηριώνει τη Χριστιανική θέση περί γεννητού και ποιητού, ή ότι εννοεί "κατασκευασμένος", αλλά είπαμε σαφώς, ότι απλώς τεκμηριώνει την αρχαιότατη (από τότε) διάκριση, μεταξύ των λέξεων "ποιητό" και "γεννητό". Εμείς σαφέστατα γράψαμε: "Ειδικά το παράδειγμα αυτό, δείχνει ότι η διάκριση «γεννητού» και «ποιητού», είναι κάτι γνωστό από την προχριστιανική ακόμα εποχή, από τον 5^ο αιώνα μ.Χ. στον καιρό του Πλάτωνος", και μάλιστα το τονίσαμε και με έντονα γράμματα!!! Προς τι λοιπόν μας κατηγορεί για "παραποίηση"; Τι παραποιήσαμε; Τη διάκριση γεννητού και ποιητού θέλαμε να δείξουμε από τον καιρό του Πλάτωνος, και την αποδείξαμε ξεκάθαρα. Πρόκειται όμως για τη γνωστή τακτική των εχθρών της αληθείας, που πρώτα κατασκευάζουν ένα ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ λάθος, βάζοντας στο στόμα των άλλων πράγματα που ποτέ δεν είπαν, και μετά αναιρούν το ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ κατασκευασμένο λάθος, και λένε ότι αναίρεσαν τους άλλους! Και ύστερα ο συγκεκριμένος επίδοξος "αναιρετής" μας, παραπονείται που δεν τον παίρνουμε στα σοβαρά και δεν ασχολούμαστε με τα επιχειρήματά του! Μα ΟΛΑ όσα γράφει, είναι εξ ίσου αστεία!

Στο προκείμενο τώρα, όσον αφορά την προφανή έννοια του χωρίου του Πλάτωνα, είναι σαφές ότι η λέξη "ποιητός" έχει τεράστια διαφορά από το "γεννητός", γι' αυτό και ο ίδιος ο Πλάτωνας ξεκάθαρα τις αντιδιαστέλλει. Γιατί ο υιοθετημένος "ποιείται" (γίνεται) υιοθετημένος, ενώ ο αληθινός γιος "γεννιέται", και δεν "ποιείται". Η λέξη "ποιώ", δεν σημαίνει φυσικά μόνο "κατασκευάζω", αλλά και "κάνω". Όπως για παράδειγμα, το ίδιο συμβαίνει και στο χωρίο Εβραίους 3/γ: 1,2: "κατανοήσατε τον απόστολον και αρχιερέα της ομολογίας ημών Ιησούν Χριστόν, πιστόν όντα τω ποιήσαντι αυτόν, ως και Μωϋσής εν όλω τω οίκω αυτού". Και είναι προφανής εδώ η έννοια της λέξεως "ποιήσαντι" για τον Ιησού Χριστό, ότι ο Πατήρ "τον έκανε σαν τον Μωυσή" ηγέτη στον οίκο Του. Δεν εννοεί φυσικά "τον κατασκεύασε". Είναι η ίδια έννοια που χρησιμοποιεί ο Πλάτωνας στην ίδια λέξη "ποιητός". Και σίγουρα όχι "κατασκευαστός".

Συνεπώς ουδέποτε υποστηρίξαμε, ότι ο Πλάτωνας εννόησε "κατασκευαστός", όπως ισχυρίζεται ο "αναιρετής" μας. Γι' αυτό και η "λογική" του υποτιθέμενου "αναιρετή" μας, είναι του τύπου: Η ΟΟΔΕ είπε ότι ο Πλάτωνας διακρίνει το "γεννητός" από το "ποιητός", και αφού το ποιητός σημαίνει "κατασκευαστός", άρα η ΟΟΔΕ είπε ότι ο υιοθετημένος είναι "κατασκευαστός". Δηλαδή ουσιαστικά μας λέει: "Το μπουζούκι είναι όργανο. Ο αστυνομικός είναι όργανο, άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι". Ας μην παραπονιέται λοιπόν που δεν ασχολούμαστε με τα πραγματικά γελοία "επιχειρήματά" του.