Η Αγία Τριάδα φανερώνεται στην Αγία Γραφή με πολλούς τρόπους. Και ενώ ο Θεός είναι ένας, σε πλήθος χωρίων, φανερώνεται να αποτελείται από περισσότερα του ενός πρόσωπα: Τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Ας δούμε λοιπόν μερικά από εδάφια που Τον αποκαλύπτουν έτσι.

Τα πρόσωπα που δημιούργησαν τον άνθρωπο

Ας αρχίσουμε από την αρχή, από τη Γένεση, 1/α: 26, 27: "και είπεν ο Θεός· ποιήσωμεν άνθρωπον κατ‘ εικόνα ημετέραν και καθ' ομοίωσιν, και αρχέτωσαν των ιχθύων της θαλάσσης και των πετεινών του ουρανού και των κτηνών και πάσης της γης και πάντων των ερπετών των ερπόντων επί της γης. 27 και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον, κατ ‘ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς".

Παρατηρούμε ότι στην αρχή λέει ο Θεός: "ποιήσωμεν", σε Πληθυντικό αριθμό, δηλαδή: "ας φτιάξουμε", κατά την εικόνα "μας" ("ημετέραν"). Όμως μετά δεν λέει: "ποίησαν". Λέει: "ποίησε", σε Ενικό αριθμό. Συνεπώς αυτοί που έπλασαν τον άνθρωπο, είναι "Ο Θεός". Και αποτελείται από περισσότερα του ενός πρόσωπα.

Μερικοί Αριανιστές λένε, ότι εδώ είναι Πληθυντικός μεγαλειότητος, όπως το: "Ελοχίμ" που σημαίνει; "Θεοί", και υπάρχει στο πρωτότυπο Εβραϊκό, στη θέση της λέξης: "Θεός". Και πράγματι, το Ελοχίμ, είναι στον Πληθυντικό για λόγους σεβασμού προς τον Θεό, και έχει γενική χρήση με τον τρόπο αυτό στην Αγία Γραφή. Και χρησιμοποιείται, όχι μόνο για τον αληθινό Θεό τον "Γιαχβέ", αλλά και για άλλους ψεύτικους θεούς, όπως τον Δαγών, στους Κριτές 16/ις: 23.

Όμως εδώ το: "ποιήσωμεν", δεν έχει χρήση Πληθυντικού μεγαλειότητος. Γιατί αν ήταν έτσι, θα βρίσκοταν στον Πληθυντικό και τα επόμενα ρήματα, και δεν θα έλεγε μετά: "εποίησεν", αλλά "εποίησαν". Δηλαδή θα έδειχνε το ένα εδάφιο σεβασμό με Πληθυντικό, και το αμέσως επόμενο θα έδειχνε ασέβεια με Ενικό;

Κάποιοι άλλοι Αριανιστές, (μεταξύ των οποίων και οι Μάρτυρες της Σκοπιάς), επειδή το έχουν αντιληφθεί αυτό, λένε ότι εδώ ο Θεός μιλούσε στον Υιό Του, τον Χριστό, στην προανθρώπινη ύπαρξή του, όταν ήταν... άγγελος! Γιατί δεν αντιλαμβάνονται ότι ο Χριστός είναι Υιός, δηλαδή της ίδιας φύσης με τον Πατέρα. Λένε λοιπόν, ότι ο Θεός, έκανε τη δημιουργία του με τη βοήθεια του Υιού του, άρα σε αυτόν μιλούσε.

Όμως υπάρχουν δύο δεδομένα εδώ, που ανατρέπουν αυτή τη δικαιολογία.

Το πρώτο είναι, ότι κατά την Αγία Γραφή, ο Θεός δεν είχε βοηθό στη δημιουργία του κόσμου. Τον έπλασε ΜΟΝΟΣ. Και αυτό μπορούμε να το δούμε στην Αγία Γραφή, στο Ψαλμός οβ: 18: «ευλογητός Κύριος, ο Θεός του Ισραήλ, ο ποιών θαυμάσια μόνος». Το ίδιο λέει και στον Ησαϊα 44/μδ: 24: "εγώ Κύριος ο συντελών πάντα, εξέτεινα τον ουρανόν μόνος και εστερέωσα την γην." Άρα δεν είχε βοηθό κανέναν ο Θεός. Και "αυτοί" που έπλασαν τον άνθρωπο στο εδάφιο που εξετάζουμε, είναι τα πρόσωπα του ενός Τριαδικού Θεού.

Το δεύτερο δεδομένο που ανατρέπει αυτή την αιρετική άποψη, είναι ότι στο εδάφιο της Γενέσεως που εξετάζουμε, γράφει: "και είπεν ο Θεός· ποιήσωμεν άνθρωπον κατ ‘ εικόνα ημετέραν" Ο άνθρωπος λοιπόν, θα ήταν πλασμένος κατ' εικόνα "ΤΟΥΣ". Και όταν ο άνθρωπος δημιουργείται, στο εδάφιο Γένεσις 1/α: 27, λέει: "και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον, κατ' εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν". Δηλαδή κατ' εικόνα "ΤΟΥ".

Εάν εκεί ο Θεός μιλούσε στον Χριστό, και ο Χριστός ήταν απλώς κτιστός άγγελος και όχι Θεός κατά φύσιν, ομοούσιος του Πατρός, πώς θα ήταν ο άνθρωπος πλασμένος, ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ "κατ' εικόνα" και του Θεού και ενός αγγέλου; Μόνο αν ο άγγελος αυτός ήταν ΑΚΤΙΣΤΟΣ, δηλαδή της ίδιας ουσίας με τον Θεό, θα μπορούσε να είναι ο άνθρωπος πλασμένος "κατ' εικόνα" και του Θεού, και δική του. Και αυτό ισχύει, πολύ περισσότερο, επειδή η Αγία Γραφή δείχνει, ότι ο Χριστός, κατά την ανθρώπινη φύση Του, είναι Αυτός "εικόνα" του Θεού. Ας το εξηγήσουμε όμως λίγο, αν και το έχουμε εξηγήσει εκτενέστερα σε άλλο άρθρο.

Δεν λέει: "εικόνα". Λέει: "κατ' εικόνα". Τι σημαίνει η λέξη "κατά" ως προς την εικόνα; Σημαίνει: "εικόνα τής εικόνας" τού Θεού, και όχι άμεσα δική Του εικόνα. Και ποιος είναι η άμεση εικόνα τού Θεού; Μα φυσικά ο Ιησούς Χριστός: "όστις είναι εικών τού Θεού τού αοράτου" (Κολοσσαείς α΄ 15).

Ο άνθρωπος λοιπόν, φτιάχτηκε "κατ' εικόνα Θεού" (στον Οποίο Θεό συμπεριλαμβάνεται και η Θεϊκή ομοούσια φύση του Χριστού), ή "εικόνα Χριστού", (κατά την ανθρώπινη φύση Του). Το ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είχε γεννηθεί ακόμα ως άνθρωπος, δεν είναι πρόβλημα. Ο εκτός χρόνου Θεός, γνωρίζει καλά το μέλλον, ως Δημιουργός του χρόνου, και γνωρίζει καλά και την αθρώπινη φύση Του, πριν γεννηθεί ως άνθρωπος.

Δεχόμενοι λοιπόν οι Χριστιανοί δύο φύσεις στον Χριστό, εξηγούμε πολύ εύκολα την αναφορά του "κατ' εικόνα", και τη σχέση του με τον Χριστό. Οι Αριανιστές όμως, επειδή δέχονται μόνο μία φύση στον Χριστό, αδυνατούν πλήρως να εξηγήσουν, πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος να είναι ταυτόχρονα "κατ' εικόνα" και του Θεού, και του (κτίσματος κατ' αυτούς) Χριστού, ο οποίος Χριστός όμως, είναι "εικόνα" του Θεού!!! Πλήρης σύγχυση και αντιφατικότητα σε όλα τους τα δόγματα, μόλις κάποιος τα εξετάσει λίγο πιο βαθιά.

Αφού λοιπόν δείξαμε το άτοπο των Αριανιστικών δικαιολογιών, ας συνεχίσουμε, με ένα ακόμα χωρίο από τη Γένεση, που απευθύνεται στον Θεό, μια σε Ενικό, και μια σε Πληθυντικό αριθμό:

Γένεσις 11/ια: 6-8: "και είπε Κύριος: ιδού γένος εν και χείλος εν πάντων, και τούτο ήρξαντο ποιήσαι, και νυν ουκ εκλείψει απ ‘ αυτών πάντα, όσα αν επιθώνται ποιείν. 7 δεύτε και καταβάντες συγχέωμεν αυτών εκεί την γλώσσαν, ίνα μη ακούσωσιν έκαστος την φωνήν του πλησίον. 8 και διέσπειρεν αυτούς Κύριος εκείθεν επί πρόσωπον πάσης της γης, και επαύσαντο οικοδομούντες την πόλιν και τον πύργον".

Πρόκειται για τη γνωστή περίπτωση της σύγχυσης των γλωσσών στον πύργο της Βαβέλ. Προσέξτε, ότι ενώ ο Κύριος ("Γιαχβέ" κατά το Εβραϊκό) μιλάει σε περισσότερα του ενός πρόσωπα, ("δεύτε και καταβάντες συγχέωμεν..." - πρόκειται για τα άλλα δύο πρόσωπα της Αγίας Τριάδος), τελικά τη δουλειά την κάνει μόνος του! "διέσπειρεν αυτούς Κύριος".

Μερικά παραδείγματα από την Καινή Διαθήκη

Ας δούμε όμως πιο καθαρά, και ΕΠΩΝΥΜΑ, την αναφορά Ενικού και Πληθυντικού σε πρόσωπα της Θεότητας, στην Καινή Διαθήκη, όπου η αποκάλυψη του Θεού είναι πληρέστερη από την Παλαιά:

Α΄ Θεσσαλονικείς 3/γ: 11: "Αυτός δε ο Θεός και πατήρ ημών και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός κατευθύναι την οδόν ημών προς υμάς".

Ενώ ο Παύλος σαφώς διαχωρίζει τα πρόσωπα της Θεότητας, τον Πατέρα από τον Χριστό, με το "και", εύχεται αυτοί οι δύο να "κατευθύνει" ("κατευθύναι", Ενικός αριθμός) την οδό μας! Γιατί αυτοί οι δύο, είναι Ο ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ!

Β΄ Θεσσαλονικείς 2/β: 16,17: "Αυτός δε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και ο Θεός και πατήρ ημών, ο αγαπήσας ημάς και δούς παράκλησιν αιωνίαν και ελπίδα αγαθήν εν χάριτι, 17 παρακαλέσαι υμών τας καρδίας και στηρίξαι υμάς εν παντί λόγω και έργω αγαθω"

Και εδώ, ενώ ο Παύλος μιλάει για δύο πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, τον Ιησού και τον Πατέρα, χρησιμοποιεί τις λέξεις Ενικού: "Αυτός", "παρακαλέσαι", "στηρίξαι". Γιατί στη σκέψη του Παύλου, και ο Πατέρας και ο Υιός, είναι ο Ένας Θεός. Διαφορετικά, θα έπρεπε να γράψει: "Αυτοί, "παρακαλέσαιεν", "στηρίξαιεν" (παρακαλέσουν, στηρίξουν).

Αποκάλυψις 11/ια: 15: "εγένετο η βασιλεία του κόσμου του Κυρίου ημών και του Χριστού αυτού, και βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων".

Δεν λέει εδώ: "βασιλέψουν", εφόσον είναι δύο πρόσωπα, αλλά "βασιλέψει"!

Αποκάλυψις 20/κ: 6: "έσονται ιερείς του Θεού και του Χριστού, και βασιλεύσουσι μετ’ αυτού"

Λέει: "μετ' αυτού". Δεν λέει: "μετ' αυτών!"

Αποκάλυψις 22/κβ: 3,4: "και παν κατάθεμα ουκ έσται έτι· και ο θρόνος του Θεού και του Αρνίου εν αυτη έσται, και οι δούλοι αυτού λατρεύσουσιν αυτώ 4 και όψονται το πρόσωπον αυτού, και το όνομα αυτού επί των μετώπων αυτών"

Και εδώ, ο θρόνος είναι δύο προσώπων: Του Θεού και του Αρνίου, (δηλαδή του Χριστού κατά την ανθρώπινη φύση Του). Και ενώ στον θρόνο είναι δύο πρόσωπα, συνεχίζει να μιλάει γι' αυτά, όχι με Πληθυντικό, αλλά με Ενικό αριθμό. Γιατί και στη σκέψη του Ιωάννη, και όλων των Χριστιανών, ο Πατέρας και ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, είναι ο ένας Τριαδικός Θεός σε τρεις Υποστάσεις. Όμως για το κεφάλαιο αυτό της Αποκάλυψης, ήδη έχουμε κάνει σε άλλη μελέτη ειδική ανάλυση εδάφιο προς εδάφιο, όπου δείχνουμε από το ίδιο αυτό κεφάλαιο, πώς και ο Πατέρας και ο Υιός είναι "Το Α και το Ω, ο Πρώτος και ο Έσχατος", ο Ένας Θεός των Χριστιανών. Αυτός, για τα πρόσωπα του Οποίου, μαρτυρεί η Αγία Γραφή από τη Γένεση ως την Αποκάλυψη.

Ν. Μ.