Ενότητες

• 1. Οι ισχυρισμοί τής Σκοπιάς

• 2. Ο κανόνας "μία ημέρα αντί ενός έτους" στους Εβραίους

• 3. Ο πρώτος Χριστιανός που ακολούθησε τη μέθοδο αυτή

• 4. Ο κανόνας, εφαρμοζόμενος στους Καιρούς τών Εθνών

• 5. Ο Διπλασιασμός τού Τζων Ακουίλα Μπράουν

συνεχίζεται...

Μια θρησκεία χαρακτηρίζεται κυρίως από τα δόγματά της. Με βάση λοιπόν το κεντρικό δόγμα τής εταιρίας Σκοπιά, θα παρουσιάσουμε την άγνωστη προϊστορία τής Σκοπιάς, που δείχνει τις καταβολές της, ως συνεχιστές μιας εξωχριστιανικής Εβραϊκής παράδοσης, και ως ένα Αντβεντιστικό παρακλάδι. Τα περισσότερα στοιχεία που θα παρουσιαστούν παρακάτω, είναι παρμένα από το πρώτο κεφάλαιο τού εξαιρετικού έργου τού Σουηδού πρώην Μάρτυρος Όλαφ Γιόνσον: "Οι Καιροί τών Εθνών αναθεωρημένοι", που συντάραξε την οργάνωση τής Σκοπιάς στη δεκαετία τού 1980.

Πράγματι, το κεντρικό δόγμα τής Σκοπιάς σήμερα, είναι ότι το 1914 ο Χριστός έγινε βασιλιάς αόρατα στον ουρανό επί τών εθνών, και ότι από το 1919 ο Θεός απέρριψε όλες τις άλλες θρησκείες, για να "υιοθετήσει" μόνο αυτή την οργάνωση ως δική του οργάνωση, επειδή δήθεν ήταν η μόνη που παρέμεινε ουδέτερη από τον κόσμο, και επειδή δήθεν ήταν η μόνη που εντόπισε σωστά την αόρατη παρουσία τού 1914.

Στα παρακάτω, θα δείξουμε ότι η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Ο αναγνώστης θα παρακολουθήσει τις δογματικές ζυμώσεις και τα μαγειρέματα που υπέστη το βασικό δόγμα τής Σκοπιάς, αιώνες προ τού Ρώσσελ, ώσπου να καταλήξουμε στο Ρώσσελ και στα δικά του "μαγειρέματα". Γιατί η ιστορία μιας θρησκείας, έχει άμεση σχέση με τις δογματικές της καταβολές, και μόνο έτσι μπορεί να γίνει κατανοητός ο ρόλος της στην ιστορία, και οι πηγές τής πίστης και τών παραδόσεών της.

2. Ο κανόνας: "μία ημέρα αντί ενός έτους"

Το έτος 1914 που "στηρίζει" τη δογματική τής Σκοπιάς, προκύπτει από μία αυθαίρετη σειρά συλλογισμών και αυθαίρετων συνδέσεων εδαφίων τής Αγίας Γραφής. Με λίγα λόγια, η Σκοπιά, ξεκινάει από το έτος 607 π.Χ, όπου (αντίθετα από τις ιστορικές και Αγιογραφικές αποδείξεις), υποστηρίζει ότι καταστράφηκε η Ιερουσαλήμ. Εκεί, προσθέτει 2.520 έτη, διπλασιάζοντας τις 1260 ΗΜΕΡΕΣ τής προφητείας τού Δανιήλ, και λογαριάζοντάς τις ως "μία ημέρα αντί ενός έτους". Έτσι καταλήγει στο 1914, όπου υποτίθεται ότι έγινε η παρουσία τού Χριστού αόρατα.

Πού βρήκε όμως η Σκοπιά αυτή την τακτική, να λογαριάζει "μία ημέρα αντί ενός έτους"; Με το θέμα αυτό θα ασχοληθούμε στο αρχείο αυτό, γιατί βρίσκοντας πώς ξεκίνησε αυτή η ερμηνεία, θα δούμε τις καταβολές τού δόγματος τής Σκοπιάς στους περασμένους αιώνες, κατανοώντας έτσι την "προϊστορία" και τις δογματικές καταβολές τής ίδιας τής Σκοπιάς.

Η ίδια η Σκοπιά, χρησιμοποιεί δύο εδάφια για να υποστηρίξει αυτή την αυθαίρετη ερμηνεία τής προφητείας τού Δανιήλ, για τις 1260 ημέρες (ή 3,5 έτη). Το ένα εδάφιο, είναι το Αριθμοί 14/ιδ΄ 14, όπου όπως οι κατάσκοποι είχαν κατασκοπεύσει την γη τής Επαγγελίας επί 40 ημέρες, έτσι ο Ισραήλ έπρεπε να περιπλανηθεί στην έρημο για 40 χρόνια, "εκάστης ημέρας λογιζομένης δι' εν έτος".

Ομοίως, στον Ιεζεκιήλ 4/δ΄ 6, ο Ιεζεκιήλ έπρεπε να ξαπλώσει στην αριστερή πλευρά επί 390 ημέρες, και στη δεξιά πλευρά του επί 40 ημέρες, φέροντας κατά προφητικό τρόπο, τις παραβάσεις τού Ισραήλ και τού Ιούδα που διαπράχθηκαν στη διάρκεια τόσων ακριβώς ετών, "εκάστης ημέρας λογιζομένης δι εν έτος".

Ενώ όμως Η ΙΔΙΑ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΕΦΑΡΜΟΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΝΟΝΑ ΑΥΤΟ ΣΤΑ ΔΥΟ ΑΥΤΑ ΕΔΑΦΙΑ, η Σκοπιά τον εφαρμόζει ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ και στην προφητεία τού Δανιήλ. Το να εφαρμόζει όμως κάποιος αυθαίρετα κάποια ερμηνεία, δεν αποτελεί απόδειξη!!!

Στην πραγματικότητα, ο αυθαίρετος αυτός τρόπος μέτρησης τών ημερών ως ετών, χωρίς να αναφέρεται από την Αγία Γραφή για τον Δανιήλ, έχει μακραίωνη ιστορία, μια ιστορία που θα παρακολουθήσουμε στη συνέχεια, ως την "προϊστορία τής Σκοπιάς".

Ο τρόπος αυτός, εφαρμόστηκε αρχικά από κάποιους Ιουδαίους Ραββίνους για τον προσδιορισμό τής διάρκειας τών "εβδομήντα εβδομάδων" τού Δανιήλ 9/θ΄ 24 - 27, αλλά μόνο κατά τον πρώτο αιώνα μ.Χ. έγινε κανόνας ερμηνείας, από τον ραββίνο Ακίμπα μπεν Ιωσήφ (50 - 132 μ.Χ.). Βέβαια, δεν είναι απαραίτητο να συμπεριλάβουμε τις 70 εβδομάδες τού Δανιήλ στην αρχή "ημέρα = έτος", επειδή εκεί δεν αναφέρονται "ημέρες", αλλά "εβδομάδες", κάτι που στην Εβραϊκή δεν αναφέρεται απαραίτητα σε ημέρες, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να αναφέρεται σε έτη. (Αμερικανική Μετάφραση, Μετάφραση Μόφφατ, Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφραση, Νεοελληνική Μετάφραση. Βλέπε "Βοήθημα" σελ. 1473). Μέχρι τις αρχές τού ενάτου αιώνος, ο κανόνας αυτός δεν είχε επεκταθεί στις μακρότερες περιόδους χρόνου που υπάρχουν στο βιβλίο τού Δανιήλ.

Αυτό έγινε από μια σειρά Ιουδαίων ραββίνων, με πρώτο τον Ναχαβεντί, ο οποίος θεώρησε τις 2.300 μέρες τού Δανιήλ 8/η΄ 14 σαν έτη μετρούμενα από την καταστροφή τής Σηλώ (942 π.Χ.) μέχρι το 1358 μ.Χ., έτος κατά το οποίο ανέμενε ότι θα ερχόταν ο Μεσσίας. Ομοίως, υπολόγισε τις 1290 μέρες τού Δανιήλ 12/ιβ΄ 11, ως περίοδο ετών, που άρχιζε από την καταστροφή τού δευτέρου ναού το 70 μ.Χ., και με αφετηρία αυτό το γεγονός, έφτασε στην ίδια ημερομηνία 1358 μ.Χ.

Τον ίδιο αιώνα, ο Σαάντια μπεν Ιωσήφ (Froom, Tom. II σελ. 195,196), και αργότερα το 10ο αιώνα ο Σολομών μπεν Ιεροάμ, ακολούθησαν αυτή τη γραμμή ερμηνείας. Ο δεύτερος μέτρησε τις 1335 ημέρες - έτη (Δανιήλ 12/ιβ΄ 12) αρχίζοντας από τον καιρό τού Μεγάλου Αλεξάνδρου, και έφτασε στο έτος 968 μ.Χ., ως μια υποθετική ημερομηνία απολύτρωσης τού Ισραήλ.

Ο φημισμένος ραββίνος Ρασί (1040 - 1105) υπολόγησε ότι οι 2.300 ημέρες - έτη θα έληγαν το 1352 μ.Χ., οπότε νόμιζε ότι θα ερχόταν ο Μεσσίας. Ο Αβραάμ μπαρ Χιγιά Χανασί (1065 - 1136) υπέθεσε ότι οι περίοδοι τών 2.300, τών 1.290 και τών 1335 ετών - ημερών, θα τελείωναν σε διαφορετικές χρονολογίες κατά το 15ο αιώνα. Ακόμα και το δέκατο ένατο αιώνα, πολλοί Ιουδαίοι σχολιαστές, εξακολούθησαν να ορίζουν ημερομηνίες για την έλευση τού Μεσσία, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο ημέρας - έτους, φυσικά χωρίς αποτέλεσμα και αυτοί. (Froom, Tom. II σελ. 196)

Παρατηρούμε, πώς η μέθοδος αυτή, ξεκίνησε αρχικά από μη Χριστιανούς Εβραίους. Ας συνεχίσουμε όμως, να δούμε πώς κατέληξε στη Σκοπιά.

3. Ο πρώτος Χριστιανός που ακολούθησε τη μέθοδο αυτή

Ο πρώτος Χριστιανός ερμηνευτής που χρησιμοποίησε τη μέθοδο αυτή, ήταν ο Ιωακείμ τής Φλώρης (1130 - 1202), ηγούμενος τής Μονής τού Σιστερσίου τής Κοράσε. Εφάρμοσε αυτό τον κανόνα, στις μακρότερες περιόδους χρόνου τού Δανιήλ και τής Αποκάλυψης. (Ο Ιωακείμ τής Φλώρης, ανήκε στο Τάγμα τών Λευκών Μοναχών γνωστών και σαν Βερναρδίνων, που ιδρύθηκε στο Σιστέρσιο (Citeaux) το 1098 από τον Ηγούμενο Ροβέρτο).

Το γεγονός ότι δεν είχε εμφανιστεί ως τότε μεταξύ τών Χριστιανών η μέθοδος αυτή, τονίστηκε από τον Κάρλος Μέντλαντ, σ' έναν αριθμό έργων και άρθρων που έγραψε. Για παράδειγμα, ανασκευάζοντας την άποψη ότι οι 1260 ημέρες τής Αποκάλυψης 11/ια΄ 3 ήταν 1260 χρόνια, συμπέρανε μετά από λεπτομερή έρευνα, ότι "το σύστημα τών 1260 ετών... δεν είχε ποτέ ακουστεί, μέχρι που το ονειρεύτηκε και το εισήγαγε στον κόσμο ένας τρελός ηγούμενος από το 1190" (Charles Maitland, The Apostles' School of Profpetic Interpretation (H αποστολική Σχολή Προφητικής Ερμηνείας) Λονδίνο 1849, σελ. 37,38.

Ακόμα και ο πιο μορφωμένος αντίπαλος τού Μέντλαντ, από τους "πιστούς" τής μεθόδου "ημέρα = έτος", ο Ε. Β. Έλλιοτ, με μια πλήρη εξέταση τών διαθεσίμων πηγών, υποχρεώθηκε να παραδεχθεί πως "οι ημέρες που μνημονεύονται στις Αποκαλυπτικές προφητείες καθώς και στο βιβλίο τού Δανιήλ, αναφορικά με τον Αντίχριστο, ερμηνεύονταν από τους Πατέρες τής Χριστιανικής Εκκλησίας κατά τους πρώτους τέσσερεις αιώνες, ως κατά γράμμα ημέρες, και όχι ως έτη". (Ε. Β. Elliot, Horae Apocalypticae, τρίτη έκδοση, Λονδίνο 1847, Τόμος ΙΙΙ, σελ. 233).

Αν και μερικοί ερμηνευτές, από τον 4ο αιώνα και μετά υπαινίσσονται μια μυστική ή συμβολική σημασία για τις 1260 ημέρες, ποτέ πριν από τον 12ο αιώνα, δεν εφάρμοσαν σ' αυτές τον κανόνα ημέρας - έτους, αλλά ούτε και σε άλλη περίοδο χρόνου, εκτός από τις 3,5 ημέρες τής Αποκάλυψης, οι οποίες όμως θα μπορούσαν να ερμηνευθούν ως έτη, με βάση τις 1260 ημέρες τού Δανιήλ, οι οποίες όμως έτσι, μπορούν να νοηθούν μόνο ως ημέρες, που σχηματίζουν 3,5 έτη!!!

Προφανώς ο Ιωακείμ, είχε επιρρεαστεί από τους Ιουδαίους ραββίνους, και αν και δεν είχε ορίσει κάποια χρονολογία, φαίνεται ότι απέβλεπε στο 1260 μ.Χ., το οποίο μετά το θάνατό του, έφτασε να θεωρείται από τους ακολούθους του, ως η χρονολογία που θα εγκαινίαζε τη νέα εποχή.

Αν και η παρέλευση τού έτους εκείνου, χωρίς να συμβεί τίποτα, έκανε τους ερμηνευτές να σταματήσουν να το πιστεύουν, από τον Ιωακείμ, εγκαινιάστηκε η ερμηνεία τής ημέρας = έτος μεταξύ "Χριστιανών", και στους αιώνες που ακολούθησαν αναρίθμητες χρονολογίες ορίστηκαν για τη 2η έλευση τού Χριστού. Οι πιο πολλές δομήθηκαν πάνω στον κανόνα ημέρας - έτους. Οι περισσότεροι Μεταρρυθμιστές πίστεψαν σε αυτό τον κανόνα, οι δε Διαμαρτυρόμενοι λόγιοι, τον αποδέχονταν σε σημαντικό βαθμό ως τον 19ο αιώνα.

4. Ο κανόνας "ημέρα = έτος", εφαρμοζόμενος στους Καιρούς τών Εθνών

Το εδάφιο Αποκάλυψις 11/ια΄ 2,3, αναφέρεται σε μια προφητική περίοδο 42 μηνών ή 1260 ημερών, στη διάρκεια τών οποίων "ο ναός ... εδόθη εις τα έθνη, και την πόλιν την αγίαν θέλουσι πατήσει τεσσαράκοντα δύο μήνας". Έτσι μερικοί ακόλουθοι τού Ιωακείμ συνδύασαν τα λόγια αυτά με την προφητεία τού Λουκά 21/κα΄ 24 για τους καιρούς τών Εθνών. Άλλοι απ' αυτούς εφάρμοζαν τα λόγια στην κατά γράμμα Ιερουσαλήμ, και άλλοι στη Ρώμη.

Ο Άρνολντ τής Βιλλανόβα (1235 - 1313), πασίγνωστος γιατρός τού σχολαστικισμού, ταύτισε τους καιρούς τών Εθνών με τις 1290 ημέρες τού εδαφίου τού Δανιήλ 12/ιβ΄ 11. Μετρώντας την παύση τών θυσιών τού ναού από την καταστροφή τής Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. από τους Ρωμαίους, έφτανε στον 14ο αιώνα, ως λήξη τών καιρών τών εθνών. Μάλιστα το συσχέτιζε με τις σταυροφορίες, λέγοντας: "Πώς μπορεί ο άγιος λαός να επαναποκτήσει τους Αγίους Τόπους από τους απίστους, αν το τέλος τών καιρών τών Εθνών δεν είναι κοντά;" (Tractatus, μέρος 2, 1.300 μ.Χ. Βλέπε επίσης Heinrich Finke, Aus den Tagen Bonifaz VIII, Munster 1902, σελ. CXLVIII - CLI, CXLII και Froom, τομ. ΙΙ, σελ. 80).

Για τον Βάλτερ Μπρουτ, έναν από τους ακολούθους τού Ουίκλιφ, στο τέλος τού 14ου αιώνα στην Αγγλία, η περίοδος τών Καιρών τών Εθνών άρχισε "αμέσως μετά την αποδημία τών αποστόλων". (Registrum όπως μεταφράστηκε στο: John Foxe, Acts and Monuments (Πράξεις και Μνημεία), 9η έκδοση, Λονδίνο 1684 Τόμ. Ι, σελ. 547. Βλέπε επίσης Froom, τόμ. ΙΙ, σελ. 80). Ο Μπρουτ μέτρησε τα 1290 χρόνια από την καταστροφή τής Ιερουσαλήμ. Εφόσον σύμφωνα με τους υπολογισμούς του, οι καιροί τών εθνών είχαν ήδη εκπνεύσει, ο Μπρουτ θεώρησε πως επρόκειτο να συμβεί η δεύτερη έλευση τού Χριστού.

Με τον τρόπο αυτό, η μία μετά την άλλη οι χρονολογίες διαψεύδονταν, και οι υπολογισμοί διαρκώς άλλαζαν στους ερχόμενους αιώνες. Διάφορες ομάδες που καθόριζαν τέτοιες ημερομηνίες, διώκονταν από την Παπική εκκλησία ως αιρετικοί, και αυτοί συνήθως θεωρούσαν τους εαυτούς τους σαν την αληθινή Εκκλησία, τη "γυναίκα" τής Αποκάλυψης που θα έμενε υπό διωγμόν στην "έρημο" για 1260 ημέρες, δηλαδή την περίοδο τής καταπάτησης τής "πνευματικής Ιερουσαλήμ". Τώρα πια το σημείο έναρξης τών Καιρών τών Εθνών, τοποθετείτο κάπου στον 4ο αιώνα μ.Χ.

Ο διακεκριμένος Σκωτσέζος μαθηματικός και σπουδαστής τής Προφητείας Τζων Νάπιερ (1550 - 1617), ξεκινούσε τους καιρούς τών εθνών, γύρω στο 300 μ.Χ. ή στο 316 μ.Χ., και έτσι κατ' αυτόν, η πρίοδος έληγε στο δεύτερο ήμισυ τού 16ου αιώνα. (John Napier, A Plain Discovery of the Whole Revelation of the Saint John (Σαφής Ανακάλυψη Ολόκληρης τής Αποκάλυψης τού Αγίου Ιωάννη) 1953, σελ. 64,65. Froom, Τόμ. ΙΙ, σελ. 456).

Σύντομα, τα καταπατούντα έθνη, ταυτίστηκαν με τον Παπισμό τής Ρώμης. Μετά, το σημείο έναρξης τών Καιρών τών Εθνών καθορίστηκε ακόμα πιο μπροστά, στον 6ο ή 7ο αιώνα, όπου ενισχύθηκε η θέση τών παπών τής Ρώμης. Για παράδειγμα, ο Τζώρτζ Μπελ στο "Ευαγγελικό περιοδικό" του 1796, υπολόγισε την έναρξη τών 1260 ετών, από το 537 ή 553 μ.Χ., και προείπε ότι ο "Αντίχριστος" Πάπας, θα έπεφτε το 1797 ή το 1813.

Είναι ενδιαφέρον, ότι αυτό γράφτηκε το 1795, στο μέσο τής Γαλλικής επανάστασης, λίγο πριν τα Γαλλικά στρατεύματα αιχμαλωτίσουν τον πάπα και τον εξαναγκάσουν σε εξορία. Όλα αυτά, είχαν ως ένα βαθμό προλεχθεί από διαφόρους σχολιαστές, περίπου έναν αιώνα πριν συμβούν, από διαφόρους σχολιαστές, γνωστότερος από τους οποίους ήταν ο Σκωτσέζος πάστορας Ρόμπερτ Φλέμιγκ (1660 - 1716). Αυτό συνέβαλλε, σύντομα το έτος 1798, να αποτελέσει κοινή πίστη τών σχολιαστών τών γραφών, ότι αποτελούσε τη χρονολογία τερματισμού τών 1260 ετών. Αυτή η άποψη, με κάποιες διαφορές, υιοθετήθηκε και από τον Κάρολο Τέιζ Ρώσσελ και τους ακολούθους του, μέχρι το 1930, και ισχύει ακόμα μεταξύ τών Αντβεντιστών τής Εβδόμης Ημέρας.

Η στροφή τής ιστορίας που συνέβει με τη Γαλλική Επανάσταση, επιρρέασε σοβαρά τη δογματική τών Προτεσταντών, σε σημείο που πολλοί πίστεψαν ότι τότε άρχιζαν οι Έσχατες Ημέρες. Οι διάφορες ερμηνείες διαρκώς διαδίδονταν, ώσπου κορυφώθηκαν στην πασίγνωστη κίνηση τού Μίλερ. Οι προρήσεις για τη Δευτέρα Έλευση γενικά εφιστούσαν την προσοχή στα έτη 1843, 1844 ή 1847, οπότε υποτίθεται ότι έληγαν οι 2.300 ημέρες - έτη κατά τον Δανιήλ 8/η΄ 14.

Σε αυτή την εσχατολογική "υστερία", γεννήθηκε μια νέα ερμηνεία για τους "Καιρούς τών Εθνών", όπου τα 1260 έτη, διπλασιάσθηκαν σε 2.520 έτη.

5. Ο Διπλασιασμός τού Τζών Ακουίλα Μπράουν

Ο πρώτος γνωστός ερμηνευτής που διπλασίασε τα 1260 σε 2520 έτη, ήταν ο Τζων Ακουίλα Μπράουν, το 1823. Όμως δεν συνέδεσε την περίοδο αυτή με τους Καιρούς τών Εθνών τού Λουκά 21/κα΄ 24. Γι' αυτόν οι Καιροί τών Εθνών ήταν μια περίοδος 1260 σεληνιακών ετών, που αντιστοιχούν σε 1242 Ιουλιανά έτη. Ο Μπράουν υπήρξε ο πρωτουργός τού υπολογισμού 2520 ετών, αλλά επίσης ήταν ο πρώτος που εφάρμοσε τις 2300 ημέρες - έτη τού Δανιήλ 8/η΄ 14, στην περίοδο από το 457 π.Χ. ως το 1843 μ.Χ.

Το Νοέμβριο τού 1810, ο Μπράουν δημοσίευσε τους υπολογισμούς του σ' ένα άρθρο στο μηνιαίο "Χριστιανικό Παρατηρητή" τού Λονδίνου. Αν και αργότερα ο Μπράουν έπαψε να θεωρεί το 1843 ως τον καιρό λήξης τών Καιρών τών Εθνών, και υιοθέτησε την κοινά αποδεκτή ημερομηνία 1844 (που κατά άλλους ήταν 1847), στις ΗΠΑ οι οπαδοί τού Μίλλερ αποδέχθηκαν ομόφωνα τη χρονολογία 1843 ως τέλος τών Καιρών τών Εθνών.

Ο Μπράουν χρησιμοποίησε τους 7 καιρούς τής τρέλας τού Ναβουχοδονόσορα, ως μια μεγάλη εβδομάδα ετών, όπου κάθε καιρός ήταν 360 ημέρες - έτη. Τα έτη αυτά, ο Μπράουν τα υπολόγιζε από την αρχή τής βασιλείας τού Ναβουχοδονόσορα, (604 π.Χ.), ως το 1917 μ.Χ., όταν "η πλήρης δόξα τής Βασιλείας τού Ισραήλ θα τελειώσει".

Πολύ σύντομα, βρέθηκαν άλλοι ερμηνευτές, που ταύτισαν τα 2520 έτη αυτά, με τους Καιρούς τών Εθνών. Ένας απ' αυτούς, ο Τζων Φράι (1775 - 1849) στο έργο του "Ανεκπλήρωτες Προφητείες τών Γραφών", έκδοσης 1835, υπολόγισε τους "7 καιρούς τών εθνών" από την αιχμαλωσία τού Μανασσή το 677 π.Χ., έτσι ώστε να συμπέσει η λήξη τών 2520 ετών, με τη λήξη τών 2300 ετών το 1843 ή 1844.

Στο ίδιο έτος, ο Γουίλιαμ Πημ δημοσίευσε το έργο του: "Προειδοποίηση στις Έσχατες Ημέρες", στο οποίο όρισε σαν λήξη τών 7 καιρών το 1847. Αυτός χρησιμοποίησε σαν βάση για τους υπολογισμούς του, τόσο τους 7 καιρούς τού Δανιήλ 4/δ΄ , όσο και τους 7 καιρούς τού Λευιτικού 26/κς΄. Κατ' αυτόν, στο τέλος τών καιρών αυτών, θα έληγαν οι κρίσεις τού Μωυσή και τού Δανιήλ, και θα καθαριζόταν το αγιαστήριο.

΄Αλλοι που απέβλεπαν στο έτος 1836 μ.Χ., το οποίο είχε προσδιοριστεί από τον Γερμανό θεολόγο Τζ. Α. Μπένγκελ (1687 - 1752), προσθάθησαν να ορίσουν το τέλος τών καιρών τών εθνών εκείνη τη χρονιά. Έτσι, ο Γ. Α. Χολμς, πρύτανης τού Κάσελ, στο βιβλίο του "Ο καιρός τού τέλους" που κυκλοφόρησε το 1833, όρισε σαν ημερομηνία τής αιχμαλωσίας τού Μανασσή από τον Εσσαραδών, το έτος 685 π.Χ., και υπολογίζοντας από εκεί τα 2520 έτη, όρισε σαν τέλος τών 7 καιρών, το 1835 - 1836 μ.Χ.

Ο Έντουαρντ Μπήκερστεθ (1786 - 1850), Ευαγγελικός πρύτανης στο Γουάττον, Χαρτφορντσάιρ, προσπάθησε να βρει διάφορες χρονολογικές αφετηρίες για τη μέτρηση τών "7 καιρών τών Εθνών":

"Αν υπολογίσουμε πως η αιχμαλωσία τού Ισραήλ άρχισε το 727 π.Χ., δηλαδή κατά την πρώτη αιχμαλωσία τού Ισραήλ από τον Σαλμανασάρ, οι 7 καιροί θα τερματίζονταν το 1793, οπότε ξέσπασε η Γαλλική Επανάσταση. Ή οι καιροί τών Εθνών άρχισαν να μετρούνται το 677 π.Χ., έτος έναρξης τής αιχμαλωσίας από τον Εσαραδδών. Την ίδια περίοδο ο Μανασσής, βασιλιάς τού Ιούδα, φέρθηκε σε αιχμαλωσία (Β΄ Βασιλέων 17/ιζ΄ 23,24. Β΄ Χρονικών 33/λγ΄ 11) οπότε θα τερματίζονταν το 1843. Ή αν ο υπολογισμός γίνει με αφετηρία το έτος 602 π.Χ., που ήταν το έτος τής τελικής εκθρόνισης τού Ιωακείμ από το Ναβουχοδονόσορα, οι "καιροί τών Εθνών" θα τερματίζονταν το έτος 1918 μ.Χ. Όλες αυτές οι περίοδοι ίσως αναφέρονται σε αντίστοιχα γεγονότα κατά τη λήξη τους, και αξίζουν σοβαρής προσοχής". (Edward Bickersteth, A Scripture Help (Γραφικό Βοήθημα) που πρωτοεκδόθηκε το 1815. Η παραπομπή είναι από τη δωδέκατη έκδοση: Λονδίνο 1850 σελ. 235).

Ο αναγνώστης που γνωρίζει τις διδασκαλίες τής Σκοπιάς, παρατηρεί πώς μία μία οι μετέπειτα διδασκαλίες τού Ρώσσελ εξελίσσονταν μέσα σε αυτό το χάος αυθαίρετων υπολογισμών. Υπάρχει και σημαντική συνέχεια. Αλλά λόγω τού όγκου τών στοιχείων, θα συνεχίσουμε σε επόμενο άρθρο, με θέμα:

Η άγνωστη προϊστορία της Σκοπιάς μέρος 2ο:

Αντβεντιστικές κινήσεις