• 1. Πότε αποκαλείται κάποιος "αδελφός" μεταξύ Χριστιανών;

• 2. Τι πιστεύουν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά για τις δύο κλήσεις

• 3. Πώς οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά αυτοαναιρούνται

• 4. Ούτε καν "εκκλησία" εκτός πόλεως!

Είναι γνωστή η συνήθεια των Μαρτύρων του Ιεχωβά να αλληλοαποκαλούνται αδελφοί. Όμως, είναι κάτι τέτοιο σωστό; Μπορούν δηλαδή μεταξύ τους — δεν μιλάμε για μάς — να αλληλοαποκαλούνται αδελφοί βάσει των δογμάτων τους;

Θα εκπλαγείτε αν δείτε τι λένε γι’ αυτά τα ζητήματα. Ας δούμε λοιπόν αυτό το θέμα λίγο πιο προσεκτικά.

1. Πότε αποκαλείται κάποιος "αδελφός" μεταξύ Χριστιανών;

Πότε αποκαλούμε κάποιον «αδελφό»;

Τον αποκαλούμε έτσι όταν θεωρούμε ότι ανήκουμε στην ίδια οικογένεια και ότι έχουμε τους ίδιους γονείς.

Και βέβαια, δεν μπορούμε να τους αποκαλούμε εμείς οι Ορθόδοξοι αδελφούς, γιατί εμείς ανήκουμε στην αδελφότητα της Εκκλησίας. Έχουμε Πατέρα τον Θεό, αδελφό τον Ιησού Χριστό, και έχουμε μητέρα μας την Καινή Διαθήκη. Την Άνω Ιερουσαλήμ, σύμφωνα με την προς Γαλάτας επιστολή (4: 26), η οποία λέει: «Είναι μητέρα όλων ημών».

Εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί λοιπόν, (οι πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, όσοι έχουμε συνείδηση και συναίσθηση της πίστης μας), αλληλοαποκαλούμαστε αδελφοί. Και όπως λέει στην προς Εβραίους επιστολή (2: 11): «επειδή και αυτός που αγιάζει και αυτοί που αγιάζονται είναι όλοι από έναν, για την οποία αιτία δεν ντρέπεται να τους ονομάζει αδελφούς».

Αυτό το λέει για τον Ιησού Χριστό, ο οποίος μας αποκαλεί αδελφούς. Αυτός είναι κατά φύσιν Υιός του Θεού· εμείς είμαστε εξ υιοθεσίας τέκνα Θεού. Διά της αναγεννήσεως εξ ύδατος και Πνεύματος — δηλαδή διά του Αγίου Βαπτίσματος και του Αγίου Πνεύματος — υιοθετούμαστε από τον Θεό σαν φρεσκογεννημένοι άνθρωποι, σαν καινούργιοι άνθρωποι, που γεννιόμαστε από τα νερά του βαπτίσματος, αφού ο παλιός άνθρωπος πεθαίνει, και αυτός ο καινούργιος άνθρωπος ανήκει στην οικογένεια του Θεού. Είναι υιοθετημένο τέκνο του Θεού. Και έτσι γίνεται αδελφός του Χριστού.

Όπως λέει στην προς Γαλάτας επιστολή (4: 4-6): «Όταν όμως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάθηκε στο νόμο, για να εξαγοράσει αυτούς που ήταν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία».

«Και επειδή είστε τέκνα, ο Θεός έστειλε το Πνεύμα του Υιού του στις καρδιές σας, το οποίο κράζει Αββά, Πατέρα. Ώστε δεν είσαι πλέον δούλος, (λέει στο 7), αλλά γιος. Αν όμως είσαι γιος, είσαι και κληρονόμος του Θεού, διαμέσου του Χριστού». Κατά συνέπεια, λεγόμαστε αδελφοί μεταξύ μας. Και δεν μπορούμε να λέμε «αδελφούς» τα μέλη των αιρέσεων. Δεν μπορούμε να λέμε αδελφούς τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, όσο αυτοί παραμένουν εκτός Ορθόδοξης Εκκλησίας.

2. Τι πιστεύουν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά για τις δύο κλήσεις

Αλλά θα πει κάποιος: «Το ίδιο δεν μπορούν να πούνε κι αυτοί μεταξύ τους; Δεν μπορούν να πουν ότι μεταξύ τους είναι αδελφοί, επειδή και αυτοί θεωρούν ότι είναι τέκνα Θεού και υιοθετημένοι από Αυτόν, και αδελφοί του Χριστού, όπως οι πρώτοι Χριστιανοί φαίνονται στην Αγία Γραφή να αλληλοαποκαλούνται αδελφοί;»

Εδώ είναι το θέμα. Όχι, αυτοί δεν μπορούν να το πουν. Και δεν μπορούν να το πουν όχι επειδή το λέμε εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, αλλά επειδή αυτό υπαγορεύει το δόγμα τους, αν το εξετάσουμε με προσοχή.

Τι πιστεύουν λοιπόν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά;

Αυτοί δεν πιστεύουν όπως εμείς, ότι όλοι οι Χριστιανοί έχουν την ίδια κλήση — την άνω κλήση — ως αδελφοί του Χριστού, ότι όλοι καλούνται να συμμετάσχουν στην Ουράνια Βασιλεία.

Εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πιστεύουμε ότι όλοι ανεξαιρέτως, διά του Αγίου Βαπτίσματός μας και της αποδοχής Του, έχουμε ενωθεί όλοι στο Σώμα του Χριστού — στην Εκκλησία — η οποία αναφέρεται ως Σώμα Χριστού στην Αγία Γραφή, με Κεφαλή τον Χριστό, και ο καθένας μας είναι μέλος της Εκκλησίας.

Σύμφωνα με την προς Εφεσίους επιστολή (4: 4,5): «Ένα Σώμα και ένα Πνεύμα, όπως και προσκληθήκατε, με μία ελπίδα της πρόσκλησής σας. Ένας Κύριος, μία Πίστη, ένα Βάπτισμα». Και λέει στο 6. «Ένας Θεός και Πατέρας Όλων».

Το βλέπετε; Εμείς λοιπόν, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ανήκουμε στο ένα Σώμα του Χριστού, ως μέλη της Εκκλησίας.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά όμως δεν το πιστεύουν αυτό. Αυτοί πιστεύουν ότι υπάρχουν δύο κλήσεις. Λένε ότι άλλη είναι η Εκκλησία — ότι η Εκκλησία αποτελείται μόνο από 144.000. Μόνο αυτοί είναι αδελφοί του Χριστού, μόνο αυτοί είναι τα υιοθετημένα τέκνα που θα συμβασιλέψουν μαζί Του. Και όλοι οι υπόλοιποι, τα εκατομμύρια των Μαρτύρων του Ιεχωβά, ανήκουν σε μια άλλη κλήση: στον «πολύ όχλο» ή «άλλα πρόβατα». Και ότι αυτοί έχουν μια επίγεια ελπίδα, την οποία επίγεια ελπίδα, — δήθεν — δεν έχουν οι 144.000.

Κατά τους Μάρτυρες του Ιεχωβά λοιπόν, δεν ανήκει ο πολύς όχλος στην Εκκλησία· στην Εκκλησία ανήκουν μόνο οι 144.000. Αν όμως δεν ανήκουν στο Σώμα του Χριστού, στην Εκκλησία, τότε δεν μπορούν να είναι αδελφοί του Χριστού. Κατά τους Μάρτυρες του Ιεχωβά όμως, μόνο οι 144.000 θα συμβασιλέψουν με τον Χριστό.

3. Πώς οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά αυτοαναιρούνται

Προσέξτε τι λέει ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή (8: 16,17):

«Το ίδιο το Πνεύμα δίνει μαρτυρία μαζί με το πνεύμα μας ότι είμαστε τέκνα του Θεού. Και αν είμαστε τέκνα είμαστε και κληρονόμοι. Κληρονόμοι μεν Θεού συγκληρονόμοι δε του Χριστού. Αν συμπάσχουμε για να γίνουμε και συμμέτοχοι της δόξας Του».

Το βλέπετε εδώ τι λέει; Δεν μπορείς να είσαι τέκνο του Θεού, αν δεν είσαι κληρονόμος, και συγκληρονόμος της Βασιλείας αυτής. Συγκληρονόμος του Χριστού!

Άρα, αν δεν είναι τέκνα του Θεού — όπως οι ίδιοι ομολογούν ότι δεν είναι συγκληρονόμοι του Χριστού, ότι δεν υιοθετούνται, ότι μόνο οι 144.000 είναι τα υιοθετημένα τέκνα του Θεού και συγκληρονόμοι του Χριστού, — τότε πώς μεταξύ τους αλληλοαποκαλούνται αδελφοί;

Σκεφτείτε λοιπόν τα εξής:

Στην προκειμένη περίπτωση, (σύμφωνα με το δόγμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά), δεν μπορούν τα μέλη του πολλού όχλου — δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία των Μαρτύρων του Ιεχωβά — αφού δεν είναι υιοθετημένα τέκνα του Θεού, να αποκαλούν τους 144.000 χρισμένους από το Πνεύμα: «αδελφούς».

Επίσης, και οι ίδιοι δεν προσεύχονται και λένε το «Πάτερ ημών»; Αφού δεν είναι υιοθετημένα τέκνα του Θεού, με ποιο δικαίωμα αποκαλούν τον Θεό «Πατέρα», λέγοντας «Πάτερ ημών», όπως ο Κύριος είπε στους Χριστιανούς να προσεύχονται;

Με ποιο δικαίωμα ένας ξένος θα πει τον Θεό «Πατέρα», αφού ουδέποτε ο Θεός τον υιοθέτησε — όπως και ο ίδιος παραδέχεται ότι δεν είναι υιοθετημένο τέκνο του Θεού, ότι μόνο οι 144.000 είναι τα υιοθετημένα τέκνα;

Σκεφτείτε κάποιος από εμάς να πάει σε ένα υψηλό πολιτικό πρόσωπο, στον Πρωθυπουργό ας πούμε, και να του πει: «Μπαμπά». Τι θα του απαντήσει δηλαδή ο Πρωθυπουργός; Θα τον κοιτάξει καλά-καλά και θα του πει: «Τι λες, ρε φίλε; Από πού κι ως πού δηλαδή “μπαμπά”; Σε ξέρω; Με ποιο δικαίωμα με αποκαλείς έτσι;»

Και έχουμε τώρα τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, αυτούς που λένε ότι ανήκουν στον πολύ όχλο, να πηγαίνουν στη μέγιστη προσωπικότητα του σύμπαντος, στον Θεό, και να τον αποκαλούν Πατέρα. Με ποιο δικαίωμα; Αφού οι ίδιοι αναγνωρίζουν ότι δεν είναι υιοθετημένα τέκνα Του;

4. Ούτε καν "εκκλησία" εκτός πόλεως!

Και ακόμα και στις συναθροίσεις τους, τις λένε "εκκλησία". Αν σκεφτείς ότι ελάχιστοι στις συναθροίσεις τους είναι αυτοί οι οποίοι παίρνουν από τον άρτο και τον οίνο —ελάχιστοι δηλαδή αυτοί οι οποίοι ομολογούν ότι ανήκουν στους 144.000, οι οποίοι μόνο αυτοί παίρνουν άρτο και οίνο— και αν σκεφτείς ότι στις περισσότερες συναθροίσεις τους δεν υπάρχει ούτε ένας από τους 144.000 που ομολογούν ότι είναι τέκνα Θεού, τότε με ποιο δικαίωμα λένε τις συναθροίσεις τους "εκκλησία"; Εκκλησία είναι μόνο οι 144.000 (κατ' αυτούς). Η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού, οι αδελφοί του Χριστού. Κανένας άλλος.

Ακόμα δηλαδή και το ότι λένε τις συναθροίσεις τους "εκκλησία", ούτε αυτό στέκει, τουλάχιστον σε όσες από αυτές δεν υπάρχει ούτε ένας από τους 144.000.

Εμείς στην Εκκλησία, όταν έρχεται η στιγμή στη Θεία Λειτουργία να πούμε το «Πάτερ ημών», λέμε «καταξίωσέ μας, (στον Θεό), να τολμάμε να σε αποκαλούμε Πατέρα και να λέμε: Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς». Ακόμα και εμείς, δηλαδή, που ομολογούμε ότι ανήκουμε στο σώμα του Χριστού, στην Εκκλησία, αναγνωρίζοντας την αναξιότητά μας, πλησιάζουμε με δέος και σεβασμό τον ουράνιο Πατέρα μας για να τον αποκαλέσουμε έτσι. Και έρχονται κάποιοι άνθρωποι ξένοι, που ομολογούν οι ίδιοι ότι είναι ξένοι και δεν τους έχει υιοθετήσει, και τολμάνε να πούνε "Πατέρα" την Ύψιστη Οντότητα του σύμπαντος;

Θα πει κάποιος: "αλληλοαποκαλούνται αδελφοί, όχι λόγω της υιοθεσίας από τον Θεό, αλλά επειδή ανήκουν στην ίδια ομάδα, επειδή είναι ομόθρησκοι".

Και πάλι δεν στέκει το θέμα. Δεν μπορούν οι υπόλοιποι να λένε αδελφούς τους 144.000. Δεν μπορούν να λένε τον Θεό Πατέρα. Με ποιο δικαίωμα; Αφού δεν τους υιοθέτησε.

Ούτε μπορούν να πουν ότι λέγονται αδελφοί μεταξύ τους επειδή δήθεν είναι όλοι μέλη της ανθρώπινης οικογένειας. Αφού δεν αποκαλούν αδελφούς όσους δεν είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Άρα δεν τίθεται θέμα ανθρώπινης οικογένειας.

Και πάλι έρχονται σε αντίθεση όμως με την Αγία Γραφή, με την προς Εφεσίους 2: 19. Εκεί λέει το εξής: «Επομένως, λοιπόν, δεν είστε πλέον ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίτες των Αγίων και οικείοι του Θεού». Ένα είναι το σπίτι του Θεού: η Εκκλησία. Δεν μπορείς να λες ότι είσαι αδελφός μιας οικογένειας, αν κανείς σε αυτή την οικογένεια δεν σε έχει υιοθετήσει. Θα πρέπει πρώτα να σε υιοθετήσουν, και μετά, ναι, να πεις: «είμαι αδελφός».

Αδελφός ποιανού είσαι, αφού δεν υιοθετήθηκες από τον Θεό;

Το ταξικό δόγμα λοιπόν των Μαρτύρων του Ιεχωβά, ότι δήθεν υπάρχουν δύο κλήσεις, (που χωρίζουν δηλαδή τους Χριστιανούς σε δύο ομάδες, σε δύο κλήσεις), όχι μόνο ουδέποτε διδάχθηκε από τους Αποστόλους —οι οποίοι σαφέστατα, όπως είδαμε στο εδάφιο, μιλάνε για μία κλήση, ένα βάπτισμα, μιλάνε για μία οικογένεια, μιλάνε για μία υιοθεσία, για μία αδελφότητα, όχι δύο— αλλά επιπλέον, αυτό το δόγμα κάνει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, (τουλάχιστον αυτούς οι οποίοι λένε ότι ανήκουν στον "πολύ όχλο"), να ασεβούν βαρύτατα ενώπιον του Θεού όταν τον αποκαλούν Πατέρα, λες και είναι και αυτοί υιοθετημένα τέκνα.

Είδαμε στο εδάφιο αυτό προηγουμένως ότι λέει: «Δεν είστε ξένοι και πάροικοι αλλά συμπολίτες των Αγίων». Όμως γι’ αυτούς, οι Άγιοι είναι μόνο οι 144.000. Δεν ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Πώς θα πουν λοιπόν τους 144.000 αδελφούς, και τον Θεό Πατέρα, αυτοί που λένε ότι ανήκουν στον "πολύ όχλο"; Και με ποιο δικαίωμα οι 144.000 εκ των Μαρτύρων του Ιεχωβά —οι οποίοι δικαίως αποκαλούν τον Θεό Πατέρα, αφού θεωρούν ότι είναι υιοθετημένα τέκνα του— με ποιο δικαίωμα όμως αυτοί οι 144.000 θα πουν "αδελφούς" τα μέλη του πολλού όχλου, οι οποίοι ομολογούν ότι δεν υιοθετήθηκαν, ότι δεν είναι συμπολίτες των Αγίων; Γιατί για να είσαι συμπολίτης των Αγίων πρέπει να ανήκεις στην ίδια πόλη με αυτούς.

Σε ποια πόλη ανήκουν οι Άγιοι; Μας το λέει η Αγία Γραφή. Προσέξτε τι λέει στην προς Εβραίους 12: 22 για την πόλη του Θεού, την Εκκλησία, την Άνω Ιερουσαλήμ. Λέει στους Χριστιανούς: «αλλά, προσήλθατε στο βουνό Σιών, και σε πόλη ζωντανού Θεού, την επουράνια Ιερουσαλήμ». Επουράνια είναι η Ιερουσαλήμ! Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν πιστεύουν ότι ανήκουν στην επουράνια Ιερουσαλήμ —οι περισσότεροι από αυτούς, αφού λένε ότι ανήκουν στον πολύ όχλο που θα ζήσει στη γη. Και λέει στο 23, στο αμέσως επόμενο εδάφιο: Προσήλθατε λέει «σε πανηγύρι και εκκλησία πρωτοτόκων, που έχουν καταγραφεί στους ουρανούς» από τον Θεό.

Και αυτά είναι προβλήματα που τα έχει, δει, ως έναν βαθμό, και η ηγεσία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Γι’ αυτό, στη Μετάφραση Νέου Κόσμου, στην προς Εβραίους 11:16, τη λέξη «επουράνιον» —που σημαίνει "επί του ουρανού", επουράνιον— την έχουν μεταφράσει «που ανήκει στον ουρανό».

Άλλο να είναι κάτι επουράνιο, δηλαδή "επί τού ουρανού", πάνω στον ουρανό, και άλλο να ανήκει στον ουρανό. Εδώ διορθώνουν την Αγία Γραφή επειδή δεν βολεύει τα δόγματά τους. Αλλά αυτό είναι θέμα που θα το δούμε μια άλλη φορά.

Εδώ, στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν, έχουν καταλάβει οι άνθρωποι αυτοί —η ηγεσία των Μαρτύρων του Ιεχωβά— ότι μία είναι η πόλη του Θεού, και είναι ουράνια, επουράνια. Γι’ αυτό έχουν αλλάξει τη λέξη, για να μη δουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ότι η πόλη τους, (αφού θέλουν να είναι συμπολίτες των Αγίων), είναι επί του ουρανού, επουράνια. Και την έκαναν «που ανήκει στον ουρανό». Γιατί δεν τους βολεύει.

Παρακαλώ πολύ τους Μάρτυρες του Ιεχωβά να τα σκεφτούν καλά αυτά που είπα. Δεν είναι παιχνίδι η χριστιανική πίστη, ώστε να λέει ο καθένας ό,τι θέλει. Κάθε δόγμα έχει και κάποιες συνέπειες για το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε.

Ας συμπεριφερθούν, λοιπόν, με σοβαρότητα στο Ευαγγέλιο, και ας δεχτούν το αληθινό Ευαγγέλιο: για μία πίστη, για μία κλήση, για ένα βάπτισμα —όχι για δύο, όπως λέει η οργάνωσή τους.

Ν. Μ.