Εδώ στον ιστότοπό μας λαμβάνουμε πολλά ερωτήματα σχετικά με πολλά θέματα. Πριν λίγους μήνες, λάβαμε μια ερώτηση σχετικά με το όνομα «Ιεχωβά» και τους Μάρτυρες του Ιεχωβά:

Σας έχω ξαναγράψει παλιότερα, ίσως και προ ενός έτους. Το όνομά μου είναι Τιμ. Έχω μια ερώτηση σχετικά με την εμμονή των Μαρτύρων για το όνομα «Ιεχωβά», και γιατί οι Αγγλικές μας μεταφράσεις δεν περιέχουν το όνομα «Ιεχωβά».

Οι Μάρτυρες διδάσκονται πως ο όρος «Ιεχωβά» είναι το ‘αληθινό’ όνομα του Θεού.^[1] Επί πλέον, ισχυρίζονται πως ο όρος «Ιεχωβά» είχε στην πραγματικότητα αφαιρεθεί από την πρωτότυπη Κ.Δ. και έτσι, αποκαταστάθηκε πιστά από την Μ.Ν.Κ..^[2] Όμως, λάβετε υπ' όψιν τις ακόλουθες δηλώσεις που είχαν γίνει από την Βιβλική Εταιρεία Σκοπιά (δηλαδή τον οργανισμό των ΜτΙ – στο εξής με συντομογραφία ΣΚ):

"Η ΣΚ αναγνωρίζει πως το «Ιεχωβά» δεν είναι η αληθινή προφορά του ονόματος του Θεού. Αν και τείνουμε να θεωρούμε την προφορά «Γιαχ-βε» ως τον πιο σωστό τρόπο, έχουμε διατηρήσει την μορφή «Ιεχωβά» εξ αιτίας της οικειότητας που έχει ο κόσμος με αυτή, από τον 14^ο αιώνα. Πέραν αυτού, διατηρεί, εξ ίσου με άλλες μορφές, τα 4 γράμματα του Τετραγράμματου «JHVH»."

(ΜΝΚ, έκδ.1950, Πρόλογος, σ.25 [Σημ.: Η παραδοχή αυτή αφαιρέθηκε από τις εκδόσεις της ΜΝΚ του 1961, 1970, 1984]).

Η ΣΚ αναγνωρίζει πως οι περισσότεροι Εβραίοι λόγιοι προτιμούν το «Γιαχ-βε» ως πραγματική προφορά του ονόματος:

"Ναι, πολλοί μελετητές της Βίβλου αναγνωρίζουν πως το «Γιάχ-βε» αντιπροσωπεύει πιο κοντινά την Εβραϊκή προφορά του Θεϊκού Ονόματος".

(ΣΚ,^[3] 15 Ιουλίου, 1964, σ.423).

"Εβραίοι λόγιοι γενικότερα προτιμούν το «Γιαχ-βε» ως την πιο πιθανή προφορά".

(Βιβλίο «Aid to Understanding the Bible» (Βοήθημα για την Κατανόηση της Βίβλου),1971, σ.885)

"Το «Ιεχωβά» είναι η πλέον γνωστή προφορά του Θεϊκού Ονόματος, αν και το «Γιαχ-βε» προτιμάται από τους περισσότερους Εβραίους λόγιους".

(Insight on the Scriptures, 1988, vol. 2, p. 5).

Η ΣΚ αναγνωρίζει πως η ακριβής προφορά του ονόματος του Θεού είναι άγνωστη:

"Και όμως κανείς σήμερα δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πως ο Μωυσής για παράδειγμα πρόφερε το Θεϊκό όνομα"

(ΣΚ, 1 Μαϊου, 1978, σ.12).

"Εξ αιτίας θρησκευτικής αχρηστίας, η αρχική προφορά της Εβραϊκής έχει χαθεί… δεν υπάρχει κανένας τρόπος να γνωρίσουμε ποια προφορά είναι η σωστή".

(ΣΚ, 1 Δεκεμβρίου, 1983, σ.5).

Η ΣΚ αναγνωρίζει πως η προφορά «Ιεχωβα» ήταν αρχικά μια «γκάφα»:

"Όσο για το Παλαιοδιαθηκικό όνομα του Θεού – σίγουρα η ορθογραφία και η προφορά «Ιεχωβα» - ήσαν αρχικά μια γκάφα".

(The Bible in Living English, (Η Βίβλος στην ζώσα Αγγλική) 1972, σ.7).

Η ΣΚ αναγνωρίζει πως η προφορά «Ιεχωβα» δεν είχε προκύψει παρά τον 13^ο αιώνα μ.Χ.:

"Η πρώτη καταγεγραμμένη χρήση της επίσημης αυτής μορφής [Ιεχωβα] χρονολογείται από τον 13^ο αι. μ.Χ..  Ο Ρεημούντους Μαρτίνι, ένας Ισπανός (Ρωμαιοκαθολικός) καλόγηρος του Δομινηκανικού Τάγματος, το χρησιμοποίησε μέσα στο βιβλίο του Pugeo Fidei (Το Ξιφίδιο της Πίστεως) του έτους 1270 μ.Χ."

(Βιβλίο «Aid to Understanding the Bible» (Βοήθημα για την Κατανόηση της Βίβλου),1971, σσ.884-5)

Η ΣΚ αναγνωρίζει πως δεν υπάρχει κανένα Καινοδιαθηκικό Ελληνικό χειρόγραφο που να περιέχει «το θεϊκό όνομα»:

"Ένα από τα αξιοσημείωτα δεδομένα – όχι μόνο για τα σωζόμενα χειρόγραφα του αρχικού Ελληνικού κειμένου, αλλά και πολλών εκδοχών, αρχαίων και σύγχρονων – είναι η απουσία του Θεϊκού ονόματος".

(ΜΝΚ, έκδ.1950., Πρόλογος, σ.10; η ίδια δήλωση βρίσκεται και μέσα στο περιοδικό «ΞΥΠΝΑ», 1957, 8 Ιανουαρίου, σ.25).

"Κανένα Ελληνικό χειρόγραφο που κατέχουμε σήμερα από τα Βιβλία από τον Ματθαίο ως την Αποκάλυψη δεν περιέχει το πλήρες όνομα του Θεού"

(The Divine Name That Will Endure Forever, (Το Θεϊκό Όνομα που θα Αντέξει για Πάντα) 1984, σ.23).

Το γεγονός είναι, πως το «Ιεχωβά» δεν είναι – και ούτε ήταν ποτέ – το όνομα του Θεού. Όπως φαίνεται από τα πιο πάνω, η ΣΚ το αναγνωρίζει αυτό το γεγονός.

Ρωτήστε έναν ΜτΙ:  Αφού ο οργανισμός σας (δλδ η Σκοπιά) παραδέχεται πως το «Ιεχωβά» δεν είναι το σωστό όνομα για τον Θεό («μια γκάφα»), πως γίνεται, η συνεχής λανθασμένη προφορά του Ονόματός Του να θεωρείται πως είναι τιμητική προς τον Θεό;

Εδώ είναι το θέμα:  Ο Θεός γνωριζόταν με πολλά ονόματα. Στην Παλ. Διαθήκη για παράδειγμα, ο Θεός αποκαλείται «Γιαχ-βε» (ΓΧΒΧ, “Κύριος”, Δευτ.6:4), “Θεός Κύριος” (Γεν.1:4), “Κύριος” (Αδωναϊ, Ησαϊ.6:1), “Θεός” (Ελοχίμ, Γεν.1:1), “Θεός του Αβραάμ” (Γεν.26:24), “Θεός του Δανιήλ” (Δαν.6:26), “Θεός Ισραήλ” (Αριθ.16:9), “Δόξα Ισραήλ” (Α’ Σαμ.15:29), “Θεός του Ουρανού” (Δαν.2:44), “Δημιουργός” (Ησαϊ.40:28), “Αιώνιος Θεός” (Ησαϊ.40:28); “Ο ΩΝ” (Εγώ Ειμί στους Ο’ ^[4] Δευτ.32:39 και 43:10), “Πρώτος και Έσχατος” (Ησαϊ.44:6), “παντοδύναμος Θεός” (Ησαϊ.10:21), “Θεός θεών,” “Θεός Κυρίων” (Δευτ. 10:17), “ο Αγιος” (Ησαϊ.40:25); “Βράχος Ισραήλ” (Ησαϊ.30:29), και πολλά άλλα ονόματα και τίτλοι εχρησιμοποιούντο για να αναφερθούν στον Θεό στην Παλ.Διαθήκη.

Και στην ΚΔ, ο Θεός^[5] αναφέρεται ως “Πατήρ” πάνω από 250 φορές. Ο Ιησούς αναφέρεται σε Αυτόν ως «Πατέρα» περίπου 179 φορές. Ο Απόστολος Παύλος (και άλλοι Απόστολοι) επίσης αναφέρεται στον Θεό ως «Πατέρα» («Αββά» στο Ρωμ.8:15 και Γαλ.4:6). Αλλά ούτε μια φορά δεν χρησιμοποίησε κανένας από τους συγγραφείς της ΚΔ το Εβραϊκό Τετραγράμματον (“ΓΧΒΧ”) προκειμένου να αναφερθούν στον Θεό.

Σημ.: Τα αποδεικτικά χειρόγραφα δείχνουν πως η ΚΔ γράφτηκε στα Ελληνικά, όχι στα Εβραϊκά η Αραμαϊκά – έτσι, το Εβραϊκό Τετραγράμματον δεν βρίσκεται μέσα σε κανένα χειρόγραφο της ΚΔ.   Όταν παρέπεμπαν εδάφια από την ΠΔ, οι συγγραφείς της ΚΔ χρησιμοποιούσαν τον όρο «Κύριος» ως μετάφραση του «ΓΧΒΧ».  Επίσης, και οι Ο’ χρησιμοποιούσαν το «Κύριος» για να μεταφράσουν το Τετραγράμματο.

Ανακεφαλαιώνουμε: 

1. Ο όρος «Ιεχωβά» ήταν εφεύρεση ενός Καθολικού καλόγηρου Raymundus Martini) το 1202 μ.Χ..

2. Το «Ιεχωβά» είναι η εσφαλμένη προφορά, και η λάθος απόδοση με άλλο αλφάβητο, του Εβραϊκού «Τετραγράμματου» (ΓΧΒΧ),  κάτι που βρίσκει σύμφωνους όλους τους λόγιους της Βίβλου.

3. Ο Θεός αναφερόταν με πολλά ονόματα και τίτλους: Δεν υπάρχει κανένα εδάφιο στην ΠΔ ούτε στην ΚΔ που να διατάζει τον λαό του Θεού να Τον καλούν με κάποιο συγκεκριμένο όνομα—και επ’ ουδενί ως «Ιεχωβά».  Μάλιστα, ο Ιησούς κανονικά χρησιμοποιούσε το «Πατήρ» και μερικές φορές το «Κύριος» (π.χ. Λουκ.10:21) όταν αναφερόταν στον Θεό (τον Πατέρα Του).

4. Όταν έβαζαν παραπομπές από την ΠΔ, οι συγγραφείς της ΚΔ χρησιμοποιούσαν το «Κύριος» για να μεταφράσουν το «ΓΧΒΧ» (π.χ., Ρωμ.10:13). Σημ.:  Οι περισσότερες παραπομπές της ΚΔ από μέσα από την ΠΔ ήσαν των Ο’, όπου εχρησιμοποιείτο το «Κύριος» και όχι το ΓΧΒΧ (Γιαχ-βε).

5. Όπως είδαμε, ακόμα και η ΣΚ συμφωνεί με τα σημεία 1 και 2 πιο πάνω.

Αφού οι ΜτΙ πιστεύουν πως το «αληθινό όνομα» του Θεού (το «Ιεχωβά, όπως υποθέτουν) είναι απαραίτητο για να Τον τιμούν, τότε γιατί προφέρουν και μεταφέρουν σε άλλο αλφάβητο λανθασμένα (όπως παραδέχεται η ΣΚ) το Τετραγράμματο – το «ΓΧΒΧ»;

*Συμβουλή για αντιμετώπιση Μαρτύρων*

Ρωμ.10:13 λέει (ο Παύλος εδώ παραπέμπει στον Ιωήλ 3:5): «13 πας γαρ ος αν επικαλέσηται το όνομα Κυρίου σωθήσεται.»  Ρωτήστε τον ΜτΙ:  «Αν το ‘Ιεχωβά’ δεν είναι το αληθινό και σωστό όνομα του Θεού, (‘όπως συμφωνεί και η Σκοπιά), πώς μπορεί ένας ΜτΙ να σωθεί, αφού εκείνος η εκείνη επικαλείται λάθος όνομα;^[6]

Αντίθετα προς την λανθασμένη και επίμονη εντύπωση των ΜτΙ σχετικά με τον όρο «Ιεχωβά», ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός δίδαξε τους ακολούθους Του: «Ούτως ουν προσεύχεσθε υμείς: Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά Σου.» (Ματθ.6:9).

Θυμηθείτε, δεν είναι απλά η λανθασμένη προφορά του «ΓΧΒΧ» που καταδικάζει τους ΜτΙ (καθ’ ότι πολλοί Χριστιανοί χρησιμοποιούν τον όρο «Ιεχωβά»), αλλά είναι μάλλον η άρνησή τους πως ο Ιησούς ΕΙΝΑΙ ο ΓΧΒΧ που τους καταδικάζει ενώπιον του Θεού (πρβλ. Ιωαν.8:24).

Σημειώσεις

1. Ο όρος “LORD” στην Αγγλική ΠΔ είναι η μετάφραση του ΓΧΒΧ (δηλαδή του Tetragrammaton, κυριολεκτικά «μια λέξη με 4 γράμματα»).  Τα αρχαία Εβραϊκά είχαν μονάχα σύμφωνα—όχι φωνήεντα (αν και εισάγονταν σύμφωνα κατά την προφορική πράξη) - εξ ου το «Γιάχ-βε», όπως συμπίπτουν οι γνώμες των περισσότερων λογίων. Τα φωνήεντα προστέθηκαν στο γραπτό κείμενο από τους Μασορίτες (πρβλ Μασοριτικό Κείμενο), γύρω στον 9ο αι. μ.Χ.

2. Η Γραφή της Σκοπιάς, το «New World Translation of the Holy Scriptures» (ΜΝΚ) είναι η μετάφραση που χρησιμοποιούν οι ΜτΙ.  Πριν από την ΜΝΚ (1950), η Σκοπιά διένεμε και χρησιμοποιούσε την μετάφραση King James Version.  Όμως, προκειμένου να παραμείνει λογικά συνεπής με τα δόγματα της Σκοπιάς, η ΜΝΚ αποχώρησε από την μεταφραστική νόρμα της μετάφρασης του Kings James Version. Η βαρύτερη αιχμή των μεταφραστικών αποκλίσεων είναι εκείνη που αντικατοπτρίζει τις θεολογικές διακρίσεις της Σκοπιάς, π.χ.:

 στο Ματθ. 25:46 «αιώνια αποκοπή» αντί «και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον,». [ΜΝΚ: These will depart into everlasting cutting-off]

 Στο Ιωαν.1:1 «ένας θεός» αντί «ΕΝ αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος» [ΜΝΚ: In the beginning was the Word, and the Word was with God, and the Word was a god]

 Στο Κολ.1:16-17 «16 ότι εν αυτώ εκτίσθη τα πάντα (όλα τα άλλα), τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι τα πάντα (όλα τα άλλα), δι' αυτού και εις αυτόν έκτισται· 17 και αυτός εστι προ πάντων (όλων των άλλων), και τα τα πάντα (όλα τα άλλα) εν αυτώ συνέστηκε….», [ΜΝΚ:  because by means of him all other things were created in the heavens and on the earth, the things visible and the things invisible, whether they are thrones or lordships or governments or authorities. All other things have been created through him and for him. 17  Also, he is before all other things, and by means of him all other things were made to exist]

 Η εισαγωγή της λέξης «άλλα» 4 φορές ήταν προκειμένου να διδάξουν πως ο Χριστός ΔΕΝ ΗΤΑΝ ο Δημιουργός των ΠΑΝΤΩΝ, όπως δείχνει το πρωτότυπο Ελληνικό κείμενο (γραμματική/συνάφεια). Στο Ιωαν.1:3 όμως, η ΜΝΚ δεν πρόσθεσε το «άλλα»: [ΜΝΚ: All things came into existence through him,  and apart from him not even one thing came into existence.]

 Στο Κολ.2:9 «θεϊκή ιδιότητα» αντί « ότι εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς»   [ΜΝΚ: because it is in him that all the fullness of the divine quality dwells bodily]

 Και φυσικά η ΜΝΚ έχει προσθέσει το «Ιεχωβά» (μέσα στην ΚΔ) — κάπου 237φορές.

3. π.χ. το περιοδικό «Η ΣΚΟΠΙΑ».

4. Το Ο’ είναι η συντομογραφία για την μετάφραση των Εβδομήκοντα (δηλαδή εβδομήντα – ήτοι ο παραδοσιακός αριθμός λογίων που μετέφρασαν τα Εβραϊκά της ΠΔ στην Ελληνική). Ο Ιησούς Χριστός και οι συγγραφείς της ΚΔ χρησιμοποιούσαν την Ο’. Στο Προς Εβραίους βιβλίο χρησιμοποιείται αποκλειστικά η μετάφραση των Ο’.

5. π.χ. Ο Θεός Πατήρ.

6. Σημ για το Ρωμ.10:13: Η φράση «Ιησούς ως Κύριος» στο Ρωμ.10:9 είναι σαφώς η ακολουθία των συμβάντων της αντωνυμίας «Αυτός» και του «Κύριος»,  στο 13:9, «9 ότι εάν ομολογήσης εν τω στόματί σου Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός αυτόν ήγειρεν εκ νεκρών, σωθήση· 10 καρδία γαρ πιστεύεται εις δικαιοσύνην, στόματι δε ομολογείται εις σωτηρίαν. 11 λέγει γαρ η γραφή· πας ο πιστεύων επ αυτώ ου καταισχυνθήσεται. 12 ου γαρ έστι διαστολή Ιουδαίου τε και Ελληνος· ο γαρ αυτός Κύριος πάντων, πλουτών εις πάντας τους επικαλουμένους αυτόν· 13 πας γαρ ος αν επικαλέσηται το όνομα Κυρίου (Γιαχβε) σωθήσεται.»

 Ο «Ιησούς ως Κύριος» είναι το αντικείμενο της σωτηρίας από το εδάφιο 9:13. Σε όλα αυτά τα εδάφια, είναι ο ίδιος «Αυτός» και ο ίδιος «Κύριος» που ξεκινά από το εδάφιο 9. Το να ειπωθεί πως ο «Κύριος» στο εδάφιο 9 είναι ένας άλλος «Κύριος» από Εκείνον στο εδάφιο 13 σπάει εντελώς την ροή των εδαφίων. Τον Κύριο που ομολογεί κανείς (στο εδ.9) είναι ο ίδιος Κύριος που επικαλείται κανείς για την σωτηρία του (εδ.13). Στο εδ.13, ο Παύλος παραπέμπει στον Ιωήλ 3:5 «και έσται, πας, ος αν επικαλέσηται το όνομα Κυρίου (Εβραϊκά ΓΧΒΧ), σωθήσεται». Όπως κάνει και στο Φιλιπ. 2:10-11, ο Παύλος παραπέμπει σε εδάφιο που αναφέρεται στον ΓΧΒΧ και που το σχετίζει με τον Ιησού. Έτσι, όποιος ομολογεί και επικαλείται τον Ιησού ως Κύριο – δηλαδή τον Ιησού ως Κύριο – θα σωθεί.

Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολλά σημεία όπου οι συγγραφείς της ΚΔ παραπέμπουν σε εδάφια της ΠΔ που αναφέρονται στον ΓΧΒΧ και τα σχετίζουν με τον Ιησού Χριστό.

 Αυτός είναι ένας θαυμάσιος τρόπος να μοιραστεί κανείς την αλήθεια για τον Ιησού με τους ΜτΙ. Για παράδειγμα, ας συγκριθεί ο Ψαλμ.102:25-27 με την Προς Εβραίους Επιστολή 1:10-12, ο Ησαϊας 6:1-10 με τον Ιωάννη 12:39-41, ο Ησαϊας 8:12-13 με το Α’Πετρ.3:14-15, τον Ησαϊα 45:23 με την Προς Φιλιπ.2:10-11 και τον Ιωήλ 3:5 με την Προς Ρωμαίους 10:13.  Ο πιο αποδοτικός τρόπος να χρησιμοποιηθεί αυτή η τακτική είναι να πάρει κανείς τον ΜτΙ πρώτα στο εδάφιο της ΠΔ, και μετά να τους ζητήσει να διαβάσει το εδάφιο της ΚΔ όπου ο συγγραφέας παραπέμπει στο εδάφιο της ΠΔ και το σχετίζει με τον Ιησού.
 

Ο ακόλουθος πίνακας παρατέθηκε από την μεταφράστρια  Κ. Ν.