• 1. Η σκληρή πρακτική της αποκοπής είναι μέρος της πολιτικής πολλών θρησκειών

• 2. Δικαιολόγηση της Αποκοπής και της απομόνωσης

• 3. Η ιστορία της πρακτικής της Αποκοπής

• 4. Παραδείγματα αυτής της επίδρασης

• 5. Η στάση εκείνων που εφαρμόζουν τον αποκλεισμό και την απομόνωση των αποκομμένων

• 6. Η βάση της Αποκοπής και της απομόνωσης είναι το μίσος!

• 7. Η Αγάπη εναντίον του Νομικισμού

• Συμπερασματικά

1. Η σκληρή πρακτική της αποκοπής είναι μέρος της πολιτικής πολλών θρησκειών

Παραδείγματος χάρη, επί χιλιάδες χρόνια ο λαός της Ινδίας ήταν χωρισμένος σε τέσσερις κύριες κληρονομικές τάξεις ή κάστες στις οποίες ήταν διαιρεμένη η κοινωνία των Ιντού. Η πιο χαμηλή από αυτές τις τάξεις ήταν οι ‘ανέγγιχτοι’ ή παρίες και θεωρούνταν μολυσματική επιρροή, κι’ έτσι τα μέλη των ανωτέρων τάξεων δεν έπρεπε να τους συναναστρέφονται. Ακόμη και το απλό άγγιγμα της σκιάς ενός ‘ανέγγιχτου’ θεωρούνταν μολυσματικό. Οι ‘ανέγγιχτοι’ έπρεπε να αποφεύγονται πάση θυσία. Μολονότι η Ινδία απαγόρευσε αυτή τη συμπεριφορά προς τους ανέγγιχτους από τη δεκαετία του 1950, η προσβολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αυτών των ανθρώπων συνεχίζεται σε μερικές περιοχές.

Η προσβλητική συμπεριφορά και η απομόνωση συγκεκριμένων ανθρώπων επιβλήθηκε σ' ένα πολιτικό σύστημα της Νότιας Αφρικής γνωστού ως Απαρτχάϊντ, γεγονός που προκάλεσε το παγκόσμιο ενδιαφέρον επειδή μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων ήταν διαχωρισμένοι και απομονωμένοι και τους μεταχειρίζονταν σαν υπανθρώπους.

Εάν κάποια μέλη των Μαρτύρων του Ιεχωβά θελήσουν να αποχωρήσουν επίσημα από τη θρησκεία τους, υπόκεινται σε αποκοπή από την επικοινωνία απ’ όλα τα μέλη της πίστεως. Αυτό περιλαμβάνει την οικογένεια, και τους στενούς φίλους οι οποίοι τους θεωρούν πλέον νεκρούς ή τουλάχιστον ‘ανέγγιχτους’.

Οι Μάρτυρες δεν είναι μοναδικοί σ’ αυτή την ακραία και καταστροφική πρακτική της πλήρους απομόνωσης των πρώην μελών τους. Οι Μορμόνοι, οι Σαϊεντολόγοι, οι Άμις, οι Μενονίτες και οι Μοραβιανοί Αναβαπτιστές απομονώνουν και αποφεύγουν επίσης τα μέλη που παραβιάζουν τους κανόνες της θρησκείας τους.

Στις μη Χριστιανικές θρησκείες, όπως έχουμε δείξει, η ακραία, απόλυτη απομόνωση επιβάλλεται στα πλαίσια του Ινδουϊσμού, αλλά επίσης κι από τη θρησκεία Μπαχάϊ και του Ιουδαϊσμού πριν από πολλά χρόνια. Φυσικά, υπάρχουν πολύ περισσότερες ομάδες που εφαρμόζουν την πρακτική της αποφυγής και απομόνωσης πρώην μελών τους, μολαταύτα, πιστεύουμε ότι το σημείο έγινε κατανοητό.

2. Δικαιολόγηση της Αποκοπής και της απομόνωσης

Χωρίς αμφιβολία, οι περισσότερες από αυτές τις οργανώσεις αισθάνονται δικαιολογημένες για την πολιτική της αποκοπής και της απομόνωσης που εφαρμόζουν. Εντούτοις, όταν εξωτερικοί παρατηρητές εκφράζουν την αποδοκιμασία τους καθώς μαθαίνουν ότι διαλύονται οικογένειες και φιλίες μιας ζωής λόγω της πολιτικής της αποκοπής, αυτοί που την εφαρμόζουν κραυγάζουν υποκριτικά ότι ‘διώκονται’!

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ισχυρίζονται ότι είναι στοργικοί και ελεήμονες και τάχα δεν κηρύττουν ούτε διδάσκουν το ‘μίσος’ επειδή το άγγελμά τους είναι μήνυμα ‘αγάπης’. Εντούτοις, η ηγεσία της Σκοπιάς ανέφερε στο περιοδικό η Σκοπιά της 5 Ιουνίου 1955, σελίς 5, τα ακόλουθα στο άρθρο ‘Τέλος στο Μίσος Παγκόσμια’ (Αγγλική):

Η προφορική παράδοση των Ιουδαίων ήταν εκείνη που υποστήριζε ότι το σωστό ήταν ‘να μισεί κάποιος τον εχθρό’. Ωστόσο, ο Ιησούς είπε πως ‘πρέπει να αγαπάμε τον εχθρό μας’, όχι μόνο το φίλο μας. Αυτό είναι δύσκολο αλλά όχι αδύνατον.

Οι Ιουδαίοι της εποχής του Ιησού είχαν ένα προτιμώμενο αντικείμενο μίσους: Τους Σαμαρείτες.

Τόσο ισχυρά ήταν τα αντι-Σαμαρειτικά αισθήματα ώστε μερικοί Ιουδαίοι μάλιστα καταριούνταν δημόσια τους Σαμαρείτες στις συναγωγές και προσεύχονταν καθημερινά να μη χαριστεί στους Σαμαρείτες αιώνια ζωή. [Σκοπιά 15 Σεπτεμβρίου 1993, σελ, 4, (Ελληνική)].

Η άδικη μεταχείριση χρησιμοποιήθηκε σαν παράδειγμα σ’ αυτό το τεύχος της Σκοπιάς, της τρομερής προκατάληψης και των διακρίσεων που επεδείκνυαν οι Ιουδαίοι στους Σαμαρείτες. Είναι βέβαιο, ότι κανένας Μάρτυρας του Ιεχωβά δεν θα ήθελε να τον μεταχειρίζονται με τον ίδιο τρόπο. Μολαταύτα, οι Μάρτυρες δεν ενοχλούνται να ακούν την κατηγορία ότι επιδεικνύουν την ίδια ακριβώς στάση σε εκείνους που παραπλανητικά αποκαλούν ‘αποστάτες’.

"Η υποχρέωση να μισούμε την ανομία εφαρμόζεται επίσης σε όλες τις δραστηριότητες των αποστατών. Η στάση μας προς τους αποστάτες θα πρέπει να είναι όμοια με του Δαβίδ, ο οποίος διακήρυξε: ‘Μη δεν μισώ, Ιεχωβά, τους μισούντας σε, και δεν αγανακτώ κατά των επανισταμένων επί σε; Με τέλειον μίσος μισώ αυτούς, δια εχθρούς έχω αυτούς’". (Ψαλμ. 139! 21, 22) Σκοπιά 15 Ιουλίου 1992, σελ. 12, 19 (Ελληνική)

"Πρέπει να μισούμε με την πιο αληθινή έννοια, δηλαδή, να το βλέπουμε με άκρα και ενεργή απέχθεια, να το θεωρούμε απαίσιο, αηδιαστικό και ακάθαρτο, να το αποστρεφόμαστε. Ασφαλώς, όσοι μισούν τον Θεόν δεν είναι κατάλληλο να ζήσουν στην όμορφη γη του". (Σκοπιά 1 Οκτωβρίου 1952, σελ, 599, παρ. 11 στο άρθρο ‘Ένα Ισχυρό Καταφύγιο’, στην Αγγλική)

Όπως μπορούμε να παρατηρήσουμε σ’ αυτά τα αποσπάσματα, η παλιά Ιουδαϊκή παράδοση του να μισούμε οτιδήποτε μη Ιουδαϊκό, είναι ζωντανή ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Οι ηγέτες τους στο Μπρούκλυν το θεωρούν ‘υποχρέωση’ να μισούν τους αποστάτες. Ρίξτε μια ματιά στο επόμενο απόσπασμα από τη Σκοπιά και σημειώστε πόσο καλά ταιριάζει στους ηγέτες των Μαρτύρων του Ιεχωβά:

"Η Διεθνής Στερεότυπη Εγκυκλοπαίδεια της Βίβλου (The International Bible Encyclopaedia), σχολιάζοντας τη στάση που τηρούσαν οι Ιουδαίοι απέναντι στους Εθνικούς, δηλώνει: «Στους χρόνους της Κ[αινής] Δ[ιαθήκης] βρίσκουμε τις πιο ακραίες μορφές απέχθειας, περιφρόνησης και μίσους. Αυτοί [οι Εθνικοί] θεωρούνταν άτομα ακάθαρτα με τα οποία ήταν άνομο να έχουν οποιαδήποτε φιλική σχέση. Ήταν οι εχθροί του Θεού και του λαού του, στους οποίους αρνούνταν τη γνώση του Θεού, εκτός αν γίνονταν προσήλυτοι και, ακόμη τότε, δεν μπορούσαν να γίνουν δεκτοί σε πλήρη σχέση, όπως γινόταν στους αρχαίους χρόνους. Οι Ιουδαίοι δεν επιτρεπόταν να τους συμβουλεύουν, και αν ρωτούσαν κάτι σχετικό με τα θεία έπρεπε να τους καταριούνται». (Σκοπιά 15 Σεπτεμβρίου 1993, σελ. 5, Ελληνική)

Τώρα παρακαλούμε ρίξτε μια ματιά στο επόμενο απόσπασμα και συγκρίνατέ το με το προηγούμενο.

"Θέλουμε να έχουμε την οσιότητα την οποία επέδειξε ο Βασιλιάς Δαβίδ όταν είπε: ‘Μη δεν μισώ, Ιεχωβά, τους μισούντας σε; Και δεν αγανακτώ [αισθάνομαι απέχθεια, ΜΝΚ] κατά των επανισταμένων επί σε; Με τέλειον μίσος μισώ αυτούς, δια εχθρούς έχω αυτούς. (Ψαλμ. 139: 21, 22) Δεν θέλουμε να έχουμε φιλικές σχέσεις με κανέναν εκούσιο αμαρτωλό, διότι δεν υπάρχει τίποτε το κοινό ανάμεσά μας. Δεν θα μας εμπόδιζε η οσιότητα προς τον Θεό να έχουμε κοινωνικές σχέσεις με οποιουσδήποτε τέτοιους εχθρούς του Ιεχωβά, είτε προσωπικά είτε μέσω της τηλεόρασης;" (Σκοπιά 15 Μαρτίου 1996, σελ. 16, Ελληνική).

Η Εταιρία Σκοπιά αρέσκεται να καταφεύγει στις Εβραϊκές Γραφές όπως στους Ψαλμούς 139:21, 22 και να χρησιμοποιεί αυτά τα εδάφια σαν δικαιολογία για τη γεμάτη μίσος πρακτική της αποκοπής και της απομόνωσης. Όταν το κάνει αυτό, όμως, παραμερίζει εντελώς τη διδασκαλία του Χριστού, όπως την παρακάτω:

"Ακούσατε ότι ελέχθη, «Πρέπει να αγαπάτε τον πλησίον σας και να αγαπάτε τον εχθρό σας»".

Παρακαλώ σημειώστε: Οι Ιουδαίοι το έκαναν αυτό με την εφαρμοζόμενη τακτική της αποκοπής και της απομόνωσης, και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θέλουν να κάνετε και σεις το ίδιο με την ίδια τακτική τους. Τώρα ακούστε τα επόμενα λόγια του Ιησού:

"Αλλά λέω σε εσάς που ακούτε: Να αγαπάτε τους εχθρούς σας, να κάνετε καλό σε εκείνους που σας μισούν, να ευλογείτε εκείνους που σας καταριούνται, να προσεύχεστε για εκείνους που σας προσβάλλουν. Σε εκείνον που σε χτυπάει στο ένα μάγουλο πρόσφερε και το άλλο, και σε εκείνον που παίρνει το εξωτερικό σου ένδυμα μην αρνηθείς να δώσεις ακόμη και το εσωτερικό ένδυμα. Δίνε σε όποιον σου ζητάει, και από αυτόν που παίρνει τα δικά σου πράγματα μην τα ζητάς πίσω". Λουκάς 6: 2730, ΜΝΚ.

3. Η ιστορία της πρακτικής της Αποκοπής

Όταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά εφαρμόζουν την πρακτική της αποκοπής και της απομόνωσης στα πρώην μέλη τους δεν κάνουν τον κόπο να ρίξουν μια ματιά στην ιστορία για να δουν πού και πότε άρχισε η πρακτική αυτή. Εν συντομία, η πρακτική της αποκοπής και της απομόνωσης των μελών δεν άρχισε στους Χριστιανικούς χρόνους από τον Ιησού, τους αποστόλους του ή από οποιονδήποτε Χριστιανό.

Στο Ξύπνα! της 8 Ιανουαρίου 1947, σε ένα άρθρο σχετικό με την αποκοπή και την απομόνωση, έχει ενδιαφέρον να διαβάσουμε το παγανιστικό ιστορικό της, σύμφωνα με τους Μάρτυρες, και πώς την υιοθέτησε η Ρωμαιο-Καθολική Εκκλησία από τους Δρυίδες. Στο Ίντερνετ βρέθηκε το παρακάτω σχόλιο για τους Δρυίδες:

"Οι Δρυίδες, σύμφωνα με τον Ιούλιο Καίσαρα, ήταν εκπαιδευμένοι στο ‘διεθνή νόμο’. Η κρίση ενός Δρυίδη μπορούσε να εμποδίσει έναν πιθανό πόλεμο μεταξύ φυλών, επειδή η κρίση και η ηθική εξουσία ενός Δρυίδη ήταν ανώτερη από εκείνη του αρχηγού της φυλής. Οι Δρυίδες είχαν την εξουσία να εκδίδουν νομικές αποφάσεις οι οποίες ήταν δεσμευτικές για όλα τα μέρη. Έκριναν συνοριακές διενέξεις, κληρονομικά ζητήματα και ποινές για φόνο. Εάν οι αποφάσεις τους δεν εφαρμόζονταν από τη μια ή την άλλη πλευρά, τότε εκείνο το άτομο αποκλειόταν από τις δραστηριότητες της φυλής και της κοινωνίας γενικότερα. Σύμφωνα με τον Καίσαρα, όλοι οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τη συναναστροφή του, ώστε να αποφευχθεί η παρουσία του και η ομιλία του καθώς φοβούνταν ότι θα υποστούν τις συνέπειες της κακής κατάστασής του. Τέτοια άτομα δεν μπορούν να πάρουν αποζημίωση για βλάβη, και δεν κατέχουν επίσημες τιμητικές θέσεις. Αυτές οι πράξεις αποκλεισμού και απομόνωσης σε μια κοινωνία που χαρακτηρίζεται από την αλληλεξάρτηση των ανθρώπων, ισοδυναμεί με θανατική καταδίκη για ένα τέτοιο άτομο".

Φυσικά, το άρθρο του Ξύπνα! του 1947 δημοσιεύθηκε προτού η Εταιρία Σκοπιά υιοθετήσει την πρακτική της αποκοπής, το 1952. Είναι ενδιαφέρον ότι στο άρθρο αυτό γινόταν η σημαντική δήλωση ότι "η από μέρους της Ρωμαιο-Καθολικής Εκκλησίας χρήση των εδαφίων 1 Κορινθ. 5:35 προς υποστήριξη της πρακτικής της αποκοπής είναι ξένη προς τις διδασκαλίες της Αγίας Γραφής"! Τώρα, το Κυβερνών Σώμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά δεν βλέπει τίποτε κακό στη χρήση των ιδίων εδαφίων 1 Κορ. 5:35 ως βασικών Γραφικών περικοπών για την υποστήριξη της δικής τους εκδοχής της αποκοπής!

Επιπλέον, υπήρχε το Bαβυλωνιακό Ταλμούδ στο οποίο γίνονταν συχνές αναφορές, όπως επίσης υπάρχει το Ταλμούδ της Ιερουσαλήμ, το οποίο είναι πολύ μικρότερο και ημιτελές αφού δεν έχει διαφυλαχθεί ολόκληρο. Το Bαβυλωνιακό Ταλμούδ περιέχει πάνω από 2.500.000 λέξεις, τρεις φορές περισσότερες από το Ταλμούδ της Ιερουσαλήμ. Το Βαβυλωνιακό Ταλμούδ επίσης, περιλαμβάνει τουλάχιστον τριάντα πέντε τόμους, και δεν είναι ένα βιβλίο, αλλά ένα αχανές αρχείο ερωτήσεων, απαντήσεων και επιχειρημάτων παρόμοιο με το αρχείο των πρακτικών μιας δίκης ή των πρακτικών ενός διοικητικού συμβουλίου, και εκτείνεται σε μια περίοδο 1200 ετών (απ’ τον 5^ο αιώνα προ Χριστού έως τον 8^ο αιώνα μετά Χριστόν).

Είναι ένα μνημειώδες θρησκευτικό αρχείο βασιμένο στις απόψεις 2000 περίπου λογίων-Ραββί. Αποτελεί τον ‘Προφορικό Νόμο’ ή ‘τις παραδόσεις των Πρεσβυτέρων-Πατέρων όπως ονομάζονταν την εποχή του Ιησού. Στο Βαβυλωνιακό Ταλμούδ βρίσκεται το υπόμνημα των Ιουδαίων που αποκόπτονταν και απομονώνονταν εκατοντάδες χρόνια πριν γεννηθεί ο Χριστός. Το Βαβυλωνιακό Ταλμούδ βρίθει από παραδείγματα αποκομμένων και περιφρονημένων Ιουδαίων, από διαφορετικούς Ραββί εκείνης της χρονικής περιόδου.

Τον καιρό που ήταν ο Ιησούς στη γη, τηρούσε την Τορά που καλύπτει τα πρώτα πέντε βιβλία της Αγίας Γραφής, αλλά όσον αφορά τον επιπρόσθετο ‘προφορικό νόμο’ που οι Ιουδαίοι ονόμαζαν Ταλμούδ, τον απεχθανόταν και παραβίαζε όσους νόμους του μπορούσε σε κάθε ευκαιρία που παρουσιαζόταν.

Ένα παράδειγμα αυτής της στάσης ήταν όταν ο Ιησούς θεράπευσε έναν άνδρα που είχε γεννηθεί τυφλός την ημέρα του Σαββάτου. Θεραπεύοντάς τον ημέρα Σάββατο παραβίαζε έναν από τους πιο ιερούς νόμους του Ισραήλ, καθώς οι παράδοση των Πρεσβυτέρων απαγόρευε σε κάποιον να θεραπεύει το Σάββατο. Το Μισνά, (μέρος του Ταλμούδ), αναφέρει: «Απαγορεύεται να βάλλεις στα μάτια ενός τυφλού κρασί για να τον θεραπεύσεις την ημέρα του Σαββάτου. Απαγορεύεται επίσης, να φτιάξεις λάσπη με σάλιο και να πασαλείψεις τα μάτια του». Μ’ αυτό το θαύμα ο Ιησούς, όχι μόνο θεράπευσε έναν άνθρωπο σε απαγορευμένο χρόνο, αλλά επίσης, ενήργησε και με απαγορευμένο τρόπο! Τι άλλο έκανε, λοιπόν, ο Ιησούς;

Έπειτα από αυτά, βγήκε έξω και είδε έναν εισπράκτορα φόρων ονόματι Λευί να κάθεται στο γραφείο όπου εισπράττονταν οι φόροι και του είπε: «Γίνε ακόλουθός μου». Και αυτός, αφήνοντας πίσω τα πάντα, σηκώθηκε και τον ακολουθούσε. Επίσης, ο Λευί παρέθεσε ένα μεγάλο συμπόσιο για αυτόν στο σπίτι του και υπήρχε μεγάλο πλήθος από εισπράκτορες φόρων και άλλους που ήταν μαζί τους και είχαν πλαγιάσει για το γεύμα. Τότε οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς άρχισαν να γογγύζουν στους μαθητές του, λέγοντας: «Γιατί τρώτε και πίνετε με εισπράκτορες φόρων και αμαρτωλούς;» Απαντώντας ο Ιησούς τους είπε: «Δεν χρειάζονται γιατρό οι υγιείς αλλά οι άρρωστοι. Εγώ έχω έρθει να καλέσω, όχι δίκαιους ανθρώπους, αλλά αμαρτωλούς σε μετάνοια». Λουκάς 5:2732, ΜΝΚ.

Οι Φαρισαίοι και οι δάσκαλοι του νόμου έπαθαν σοκ βλέποντας τον Ιησού στο σπίτι ενός φοροσυλλέκτη να συντρώγει με μερικούς από τους πιο μισητούς και περιφρονημένους ανθρώπους για τους Ιουδαίους. Έδειξε ο Ιησούς σεβασμό για τους Ιουδαϊκούς νόμους που πρόσταζαν να αποφεύγουν κάποιους ανθρώπους; Όχι, δεν επέδειξε σεβασμό.

Ο Ιησούς χρησιμοποίησε τη μια ευκαιρία μετά την άλλη ώστε να φέρει αυτές τις αντιγραφικές παραδόσεις σε πλήρη ανυποληψία κάνοντας ό, τι μπορούσε, για να πάει κόντρα σ’ αυτές δημόσια, και έτσι να εκθέσει την υποκριτική ανοησία τους.

"Τότε προσέρχονται προς τον Ιησούν οι από Ιεροσολύμων γραμματείς και Φαρισαίοι, λέγοντες: Διατί οι μαθηταί σου παραβαίνουσι την παράδοσιν των πρεσβυτέρων; Διότι δεν νίπτονται τας χείρας αυτών όταν τρώγωσιν άρτον". (Ματθαίος 15:1, 2).

Γιατί αντιτίθεντο στο να φάνε οι μαθητές χωρίς να πλύνουν τα χέρια τους; Το Μισνά λέει γι’ αυτό:

"Πρέπει κάποιος να είναι πρόθυμος να πάει τέσσερα μίλια για να βρει νερό και να πλύνει τα χέρια του παρά να φάει με άπλυτα χέρια... Αυτός που αποφεύγει να πλύνει τα χέρια του είναι σαν εκείνον ο οποίος είναι φονιάς".

Κάτι τέτοιο, βέβαια, είναι εντελώς γελοίο αλλά εντούτοις είχε γίνει πολύ πιο σημαντικό σε πολλούς Ιουδαίους από τις αληθινές διδασκαλίες των Γραφών, σημαντικότερο κι από την ίδια την παρουσία του Μεσσία ανάμεσά τους. Η παραβίαση αυτού του κανόνα μπορούσε να επιφέρει αποκοπή και περιφρόνηση στον παραβάτη, αλλά ο Ιησούς δεν επέδειξε κανένα σεβασμό για τον ‘προφορικό τους νόμο’.

Αυτό που έκανε ο Ιησούς έδειχνε στους ανθρώπους ότι αυτές οι παραδόσεις δεν βρίσκονταν στις Γραφές και στην πραγματικότητα ήταν αντιγραφικές. Οι παραδόσεις των πρεσβυτέρων συγκρίνονταν επανειλημμένα με τις Γραφές, και ο Ιησούς τις απέρριπτε.

Οι Γραφές, αντί να υποστηρίζουν το υφιστάμενο Ιουδαϊκό σύστημα, έδειχναν ότι τα αποτελέσματά του προκαλούσαν τρόμο, εμφυτεύοντας υπερβολικό φόβο προς την εξουσία. Αντί να βελτιώνει τον χαρακτήρα του ανθρώπου με διαπαιδαγώγηση, στην πραγματικότητα τον διέφθειρε και είχε μια εξουθενωτική επίδραση επάνω του. Το πιο αξιοσημείωτο είναι ότι το σύστημα της απομόνωσης και της περιφρόνησης των ανθρώπων ασκούσε επιζήμια επίδραση στη συνείδηση του Ιουδαϊκού λαού, παρεμποδίζοντας την εκδήλωση της πίστεώς τους.

4. Παραδείγματα αυτής της επίδρασης

Ιωάννης 7: 13 …Κανείς δεν μιλούσε δημόσια επειδή είχαν φόβο για τους Ιουδαίους.

Ιωάννης 9: 22 …Οι γονείς του τα είπαν αυτά επειδή φοβούνταν τους Ιουδαίους, γιατί οι Ιουδαίοι είχαν ήδη συμφωνήσει ότι, αν κανείς τους τον ομολογούσε ως Χριστό, θα έπρεπε να αποβληθεί από τη συναγωγή.

Ιωάννης 12:42 …Παρ’ όλα αυτά, πολλοί ακόμη και από τους άρχοντες έθεσαν πράγματι πίστη σ’ αυτόν, αλλά εξαιτίας των Φαρισαίων δεν τον ομολογούσαν για να μην αποβληθούν από τη συναγωγή.

Ιωάννης 19:38 …Έπειτα απ’ αυτά, ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία, που ήταν μαθητής του Ιησού αλλά κρυφός εξαιτίας του φόβου που είχε για τους Ιουδαίους, ζήτησε από τον Πιλάτο να πάρει το σώμα του Ιησού. Και ο Πιλάτος του έδωσε την άδεια. Ήρθε, λοιπόν, και πήρε το σώμα του.

1 Ιωάννη 4:18 …Δεν υπάρχει φόβος στην αγάπη, αλλά η τέλεια αγάπη διώχνει έξω το φόβο, επειδή ο φόβος επιδρά ως ανασταλτικός παράγοντας.

Ο Νικόδημος, εξαιτίας του φόβου που ένιωθε για τους Ιουδαίους, αν και πίστευε ότι ο Ιησούς ‘είχε έρθει από τον Θεό’, περίμενε να βραδιάσει για να τον επισκεφθεί κρυφά.

Πολλοί Μάρτυρες του Ιεχωβά αισθάνονται το ίδιο είδος φόβου όταν τους βασανίζουν ερωτηματικά που γεννούν αμφιβολίες για την αυθεντικότητα της Οργάνωσης της Σκοπιάς (όχι του Ιεχωβά ή του Ιησού Χριστού) φόβου μήπως αποκαλυφθούν και αναληφθεί δράση τιμωρίας τους από τη θρησκευτική τους εξουσία.

Στην περίπτωση του Νικόδημου και των άλλων που αναφέρθηκαν στις παραπάνω περικοπές υπήρχε ο φόβος των Ιουδαίων και η απειλή της αποβολής από τη συναγωγή και της μετέπειτα απομόνωσής τους από την ηγεσία τους.

Η Σκοπιά 15 Σεπτεμβρίου 1981 αντλεί ιστορικό υλικό από την παραδοσιακή Φαρισαϊκή συμπεριφορά στην εποχή του Ιησού και κατόπιν επιβάλλει αυτό το υπόδειγμα στη δική της σύγχρονη εκδοχή της αποκοπής.

Το Ιουδαϊκό σύστημα αποκοπής και απομόνωσης είχε διάφορα στάδια τιμωρίας:

1) Νιντούι: Περιορισμένες κοινωνικές επαφές που διαρκούσαν 30, 60, ή 90 ημέρες.

2) Χερέν: Αποκλεισμός της κοινωνικής ζωής.

3) Σαμάτχα: Αποβολή από τη συναγωγή. Ιωάν. 9:22, 12:42 και 16:2.

Η αποκοπή και η αποφυγή των αποκομμένων ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, αν και δεν είναι κατ’ ανάγκην παρόμοια, έχει την ίδια τυπική προσέγγιση:

1) Σημείωμα: Τα μέλη καλούνται να περιορίσουν την κοινωνική συναναστροφή με το άτομο.

2) Επίπληξη: Συνδέεται με μια περίοδο δοκιμής.

3) Αποκοπή: Ολική απόρριψη, πλήρης αποξένωση και αποφυγή.

Το τελικό αποτέλεσμα αυτών των προσεγγίσεων της απομόνωσης και αποφυγής είναι πάντα το ίδιο.

5. Η στάση εκείνων που εφαρμόζουν τον αποκλεισμό και την απομόνωση των αποκομμένων

Γιατί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συμμορφώνονται με τις διατάξεις της αποξένωσης και της αποφυγής κάποιου στην οικογένειά τους και εν γνώσει τους διαλύουν την ίδια την οικογένειά τους; Η συνηθισμένη τους απάντηση είναι, ‘Διατηρούμε την Οργάνωση του Θεού καθαρή’, ή ‘Δεν είναι δικό μας λάθος, το προκάλεσαν μόνοι τους’. Είναι αυτό το είδος της απαντήσεως που θα έδινε ο Ιησούς; Αυτή ήταν απάντηση που έδωσε στην περίπτωση της πόρνης που επρόκειτο να λιθοβολήσουν οι Ιουδαίοι; Μήπως της είπε ο Ιησούς πως, ‘Αυτή ήταν υπεύθυνη για αυτή την κατάληξη’; Ή μήπως με το λιθοβολισμό της θα διατηρούσε την Ιουδαϊκή θρησκεία καθαρή; Μάλλον, ΑΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕ τους Ιουδαίους πάνω στο "τσακ" με το ανυπέρβλητο επιχείρημα: ‘Ο ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΝ ΛΙΘΟΝ ΒΑΛΕΤΤΩ!’ Κατόπιν είπε στη γυναίκα να πηγαίνει και να μην αμαρτάνει πιά. Έτσι αισθάνεσθε εσείς για τους αποκομμένους ή προτιμάτε να είσθε σαν τους Ιουδαίους που ήθελαν να λιθοβολήσουν τη γυναίκα;

Η διανοητική στάση που έντεχνα καλλιεργείται στις διάνοιες των Μαρτύρων του Ιεχωβά είναι να εφαρμόζουν οποιαδήποτε τρέχουσα πολιτική της οργάνωσης, και θα αποκόψουν οποιονδήποτε δεν υπακούει σ’ αυτήν την πολιτική. Το πρώτιστο ενδιαφέρον είναι να είναι υπάκουοι και όσιοι στην πολιτική της οργάνωσης. Έτσι ακριβώς σκέφτονταν και οι Φαρισαίοι. Ο Ιησούς κατέδειξε επανειλημμένα ότι δεν θα υποδουλωνόταν σε ανθρωποποίητους κανόνες και διατάξεις τις οποίες οι θρησκευτικοί ηγέτες της εποχής του επέβαλαν πάνω στο λαό.

Ο Μπλαίην Πασκάλ είπε κάποτε: «Ποτέ οι άνθρωποι δεν πράττουν το κακό με τέτοια απολυτότητα και ευδιαθεσία, όπως όταν ενεργούν υποκινούμενοι από θρησκευτική πίστη».

Στην πραγματικότητα, δεν έχει σημασία ποιος εφαρμόζει αυτή την τακτική, είτε είναι οι κάστες στην Ινδία, το Άπαρτχάϊντ στη Νότια Αφρική, οι Μορμόνοι, οι Σαϊεντολόγοι, οι Άμις ή οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ισχυρίζονται ότι έχουν δίκιο και σε μερικές περιπτώσεις δηλώνουν ότι ενεργούν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Η αποκοπή και τα δυσμενή επακόλουθά της επηρεάζουν αναρίθμητα άτομα παγκοσμίως προκαλώντας τη διάλυση γάμων και οικογενειών καταστρέφοντας επιχειρήσεις, σακατεύοντας ζωές και προκαλώντας αυτοκτονίες ατόμων που εγκαταλείφθηκαν από την οικογένειά τους. Στην περίπτωση των Μαρτύρων, δικαιολογημένα εξοργίζει η επίσημη άποψη ότι τελικά η αποκοπή ‘ωφελεί ακόμη και τους αποκομμένους και αποξενωμένους από το φιλικό και συγγενικό περιβάλλον τους!’

6. Η βάση της Αποκοπής και της απομόνωσης είναι το μίσος!

Τέτοιες δηλώσεις είναι αναληθείς και προσβάλλουν τη νοημοσύνη όλων. Άσχετα με το ποιος είναι υπεύθυνος για την αποκοπή και την απομόνωση, η βάση της είναι το μίσος. Και οι χώρες, οι οργανώσεις, οι θρησκείες ή οι άνθρωποι που συγχωρούν ή κατά κάποιο τρόπο δικαιολογούν αυτή την πρακτική ως ‘Ένδειξη Δικαιοσύνης’, και αισθάνονται ότι έχουν καθαρή συνείδηση προκαλώντας τέτοια βλάβη και απομόνωση που μερικές φορές οδηγεί στο θάνατο ανθρώπους οι οποίοι κάποτε αποκαλούνταν Χριστιανοί αδελφοί, θα έπρεπε να ντρέπονται!

Ο Χριστός δεν ανέχθηκε τον εκχριστιανισμό της Ιουδαϊκής τακτικής της αποκοπής και της αποφυγής των ατόμων και δεν θα συγχωρούσε την τακτική της αποκοπής που εφαρμόζεται σήμερα απ’ τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, άσχετα με το πόσο ‘τη ζαχαρώνουν’. Τα μισητά πράγματα εκτελούνται από κακεντρεχείς, γεμάτους μίσος ανθρώπους. Από την άλλη πλευρά, η Χριστιανοσύνη είναι μια θρησκεία αγάπης. Είναι δυνατόν να θεωρούν εαυτούς Χριστιανούς και να αποξενώνουν τα μέλη της οικογένειας, μεταχειρίζοντάς τα ως ‘ανέγγιχτους παρίες’ και να νομίζουν ότι ενεργώντας έτσι δείχνουν πόσο τα αγαπούν; Αυτά μάθαμε από τον Ιησού; Αυτό μας δίδαξε; Αν αυτό ήταν το άγγελμά του, τότε, γιατί προσήλκυσε τόσους ανθρώπους; Οι άνθρωποι της εποχής του Ιησού ζούσαν σ’ ένα κόσμο σκληρό και άσπλαχνο γεμάτο μίσος. Η εκδήλωση αγάπης προς τους εχθρούς ήταν κάτι ξένο γι’ αυτούς, αλλά αυτό ήταν το μήνυμά του για εμάς.

7. Η Αγάπη εναντίον του Νομικισμού

Στην περίπτωση των Φαρισαίων, ο τρόπος σκέψης τους κυριαρχείτο από το νομικισμό. Είχαν ένα ευγενή σκοπό, να ενθαρρύνουν τη θρησκευτική αφοσίωση και την υπακοή στο νόμο του Θεού. Το ενδιαφέρον τους να εκδηλώσουν οσιότητα προς τον Θεό εξελίχθηκε σε ασυγκράτητο νομικισμό, ένα νομικισμό που τους έκανε στενόμυαλους και άκαμπτους με αποτέλεσμα να απωλέσουν τη διάκριση της δικαιοσύνης, του ελέους και της αγάπης για τον πλησίον. Ξεκίνησαν με σκοπό να αναλύσουν και να ερμηνεύσουν την Τορά ώστε να αντιμετωπίζεται κάθε ενδεχόμενο απρόοπτο της ζωής. Το αποτέλεσμα των προσπαθειών τους ήταν ένα τρομερό φορτίο για το συνηθισμένο άνθρωπο. Σημειώστε τι λένε τα εδάφια Ματθαίος 23: 15: ΜΝΚ

Τότε ο Ιησούς μίλησε στα πλήθη και στους μαθητές του, λέγοντας: "Οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι έχουν καθίσει στη θέση του Μωυσή. Όλα όσα σας λένε λοιπόν, να τα κάνετε και να τα τηρείτε, αλλά να μην ενεργείτε σύμφωνα με τις πράξεις τους, γιατί λένε αλλά δεν εκτελούν. Δένουν βαριά φορτία και τα βάζουν πάνω στους ώμους των ανθρώπων, αλλά οι ίδιοι δεν είναι διατεθειμένοι να τα κουνήσουν στο ελάχιστο με το δάχτυλό τους. Όλα τα έργα που κάνουν τα κάνουν για να τους βλέπουν οι άνθρωποι, διότι πλαταίνουν τις θήκες [που περιέχουν περικοπές από τις Γραφές], τις οποίες φορούν ως φυλαχτά, και μακραίνουν τα κρόσσια των ενδυμάτων τους".

Αυτοί οι κανονισμοί και οι διατάξεις του Ταλμούδ ή ‘Προφορικού Νόμου’, καθόριζαν σχεδόν κάθε πιθανή πράξη της ζωής των Ιουδαίων. Αυτοί οι κανόνες αναμίχθηκαν με το νόμο του Θεού και υποδούλωσαν το λαό. Μολονότι η Εταιρία Σκοπιά μιλάει αρνητικά για το Ταλμούδ, οι ηγέτες των Μαρτύρων του Ιεχωβά έχουν αναπτύξει το δικό τους ‘σώμα νόμων’, στο όνομα της διατήρησης της οργάνωσης καθαρής και χωρισμένης από τον κόσμο, εξασφαλίζοντας έτσι τη δικαιοσύνη της ενώπιον του Θεού.

Συμπερασματικά:

Σημειώστε τι αναφέρει το τεύχος της Σκοπιάς 15 Αυγούστου 1963, (Ελληνική), σελ. 492, στην 25 παράγραφο του άρθρου, Μήπως καταφρονείτε την Παιδείαν;:

"Στην πρόοδό μας προς την ωριμότητα της κατανοήσεως και της διαγωγής σε αρμονία με τον λόγο του Ιεχωβά, βοηθούμεθα από τις ανεκτίμητες παιδευτικές προμήθειες της κοινωνίας του Νέου Κόσμου. Η Γραφή περιέχει τις εντολές του Θεού, τις προφητείες και την αποκάλυψη του εαυτού του και των αρχών του. Αυτά είναι οδηγός για την κοινωνία Νέου Κόσμου και όλων όσοι βρίσκονται σε αυτήν. Έτσι συμβαίνει ότι, με την εφραμογή από την κοινωνία Νέου Κόσμου των εκτεθειμένων Γραφικών εντολών, παραδειγμάτων κανόνων και αρχών στα ζητήματα και προβλήματα της ζωής, οικοδομείται ένα μεγάλο σώμα θεοκρατικού νόμου. Πρέπει να ωφεληθούμε από αυτό. Είναι θεοκρατικό επειδή είναι σε αρμονία με τον Βιβλικό νόμο του Μεγάλου Θεοκράτου, Ιεχωβά Θεού, και βασίζεται σ’ αυτόν. Είναι ανάγκη να κατανοούμε τη Βίβλο του Ιεχωβά και επίσης να σεβώμεθα την κρίσι, την εξουσία και τις οδηγίες της κοινωνίας του Νέου Κόσμου. Θα μας διαπαιδαγωγήσουν οδηγώντας μας σε όλα τα ζητήματα και προβλήματα της ζωής να λάβωμε την πορεία που θα είναι σύμφωνα με τον λόγον του Θεού και όχι προς παράβασίν του".

Στην ουσία, κάθε τομέας της ζωής: Οικογένεια, γάμος, εργασία, κοινωνικές και κοινοτικές σχέσεις καλύπτεται από τις πολιτικές της ηγεσίας των Μαρτύρων. Όλες περιγράφονται με μεγάλη λεπτομέρεια. Μπορούν να χαρακτηριστούν σαν σύγχρονο Ταλμούδ. Αυτές οι πολιτικές απολαμβάνουν το σεβασμό ωσάν να προέρχονται απευθείας από τις Γραφές ως θείος νόμος. Οι Μάρτυρες λένε πολύ συχνά: Τι λέει η Σκοπιά; Επειδή δέχονται αυτά που αναφέρει η Σκοπιά σαν νόμο, χωρίς ποτέ να ελέγχουν τι λέει η Αγία Γραφή.

Μήπως υπερβάλλουμε; Ρίξτε μια ματιά μόνοι σας στη Σκοπιά 15 Δεκεμβρίου 2008, στο άρθρο, Κύρια Σημεία από τις Επιστολές του Ιωάννη και του Ιούδα. Εκεί διαβάζουμε:

"Η απόκτηση γνώσης για την «αλήθεια» το σύνολο των Χριστιανικών διδασκαλιών που έχουν γίνει μέρος της Γραφής—και η προσκόλληση σ’ αυτήν είναι ουσιώδης για τη σωτηρία μας". (3 Ιωάννου 3, 4).

Βρίσκετε την παραπάνω δήλωση αποδεκτή; Σύμφωνα με τις Γραφές οι ΠΡΟΣΘΗΚΕΣ σ’ αυτές απαγορεύονται ρητώς. Αυτό ακριβώς ήταν το Ταλμούδ και γι’ αυτό ο Ιησούς το απέρριψε με κατηγορηματικό τρόπο. Οφείλουμε τη σωτηρία μας στον Ιησού. Αυτός είναι εκείνος που έδωσε τη ζωή του για εμάς, όχι κάποια ανθρωποποίητη οργάνωση με το «μεγάλο σώμα θεοκρατικού νόμου» που έχει οικοδομήσει, σαν τους Φαρισαίους και τον ‘Προφορικό τους Νόμο’.

Όταν εφαρμόζετε την απάνθρωπη και αντιχριστιανική τακτική της απομόνωσης και αποφυγής κάποιων συλλάτρεών σας, δεν ακολουθείτε το νόμο του Θεού, στην ουσία υποστηρίζετε και επιβάλλετε το μεγάλο σώμα νόμων της οργάνωσης της Σκοπιάς που έχει οικοδομηθεί από ανθρώπους και ο οποίος διαλύει και αποξενώνει οικογένειες.

Δεν μπορεί κάποιος να λέει ότι η αποφυγή ανθρώπων στην Ινδία είναι λανθασμένη και μισητή, ότι η αποφυγή ανθρώπων στη Νότια Αφρική είναι λανθασμένη και άστοργη, ότι η απομόνωση και αποφυγή ανθρώπων ανάμεσα στους Μορμόνους, τους Σαϊεντολόγους και τους Άμις είναι αποκρουστική και επιζήμια, αλλά η αποκοπή και η αποφυγή ατόμων ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι του ορθού είδους, κάτι στοργικό και ωφέλιμο.

Εάν το να ακολουθείτε την ηγεσία του Ιησού Χριστού είναι πραγματικά σημαντικό για εσάς, τότε, σταματήστε να πράττετε αυτό που εκείνος απέρριψε ολοκληρωτικά. Η απομόνωση και αποφυγή ανθρώπων είναι επιζήμια σε κάθε περίπτωση. Δεν μπορεί να αποτελεί μέρος της ζωής ενός Χριστιανού και δεν πρέπει να αποτελεί μέρος και της δικής σας ζωής.

Επιμέλεια άρθρου: Μπάρμπαρα Άντερσον

Μετάφραση από Συνεργάτη