«Θέλω να σου μιλήσω, αλλά αρνούμαι ν’ ακούσω και να συζητήσω...»

Του Αρχιμανδρίτη Ιωήλ Κωνστάνταρου Ιεροκήρυκος Ι. Μ. Κονίτσης

Δεν υπάρχει περισσότερο οδυνηρό, μα και περισσότερο ευεργετικό για έναν που νομίζει ότι βρίσκεται σε «υψηλά επίπεδα», από τα να τον βοηθήσει κάποιος να συνειδητοποιήσει το που ακριβώς βρίσκεται. Και δεν είναι τίποτε πιο ωφέλιμο για αυτόν που έχει πείσει τον εαυτό του ότι «μαρτυρά την αλήθεια», εξ ου και «μάρτυρας», από το να γευθεί μέσα στη συνείδησή του την κατά πάντα ευεργετική και «μαρτυρική» απομυθοποίηση.

Αν όχι άλλοι που έχουν μεγαλώσει με περίεργες και ανεδαφικές εν πολλοίς αντιλήψεις, τουλάχιστον ο Έλληνας (όχι μόνο με την γεωγραφική έννοια αλλά κυρίως με την ιδεολογική), δεν μπορεί παρά να έχει μέσα του την πραγματικότητα της αναζήτησης και της έρευνας προσώπων και πραγμάτων.

Περισσότερο δε από ο,τιδήποτε άλλο, ο γνήσιος Ελληνικός λόγος, είναι αυτός που οδηγεί τον σκεπτόμενο άνθρωπο (αναγκαία προϋπόθεση αυτή), στο να αναπτύσσει την κριτική του σκέψη και να επιζητά τις «μαρτυρίες» (τα ντοκουμέντα) της Πίστεώς του.

Αναντιλέκτως φίλοι μου, όταν παρακολουθούμε τις περίεργες τακτικές των κλειστών «θρησκευτικών ομάδων», οι οποίες απαγορεύουν από τα μέλη τους την ελεύθερη κριτική σκέψη και τις τυχόν αντιρρήσεις, με την απειλή της διαγραφής από την ομάδα (με ό,τι κοινωνικό και όχι μόνο συνεπακόλουθο), τότε, όχι μόνο για Χριστιανική ελευθερία δεν μπορεί να γίνεται λόγος, αλλ’ ούτε καν για απλή ανθρώπινη ελεύθερη επικοινωνία.

Θέλετε να το δείτε αυτό στην πράξη με ένα παράδειγμα;

Πριν από κάμποσο καιρό, είχαμε επικοινωνία με ένα εκ των υπευθύνων των «μαρτύρων του Ιεχωβά».

Η συζήτηση ξεκίνησε με το θέμα της ελευθερίας. Τι είναι Χριστιανική, και όχι μόνο, ελευθερία. Κατόπιν θα προχωρούσαμε σε άλλα σημαντικά Βιβλικά θέματα. Ο «μάρτυρας», αφού «έβαλε την κασέτα» ισχυριζόμενος ότι «ήταν ένας πρώην Ορθόδοξος, που όμως η ζωή των Ορθοδόξων, δήθεν τον σκανδάλισε και αφού βρήκε στη συνέχεια την αλήθεια στους «μάρτυρες», αρνήθηκε την Πίστη που του είχαν δώσει κλπ, κλπ...» (Ακριβώς δηλαδή τα ίδια που ακούμε να λένε όταν ξεκινούν να πουν αυτά που έχουν μάθει), έκλεισε την παράγραφο, νομίζοντας ότι είχε επιτύχει τον πρώτο του στόχο.

Προσέξτε τώρα φίλοι μου, πώς έρχεται στην επιφάνεια αυτό που είπαμε πριν. Ότι δηλ. στις κλειστές αυτές ομάδες, δεν επιτρέπεται η ελευθερία του λόγου, κάτι για το οποίο, ως γνωστόν, οι πρόγονοί μας έδωσαν το αίμα τους.

Ορθ.: Πολύ καλά, σε άκουσα όπως είδες χωρίς καμμία διακοπή. Όμως, πριν ξεκινήσουμε την Βιβλική μας έρευνα και τις αντιπαραθέσεις να σε ρωτήσω κάτι.

Μ.τ.Ι.: Παρακαλώ.

Ορθ.: Είπες πριν ότι προτού γίνεις Μ.τ.Ι. ήσουν Ορθόδοξος. Και τώρα έρχεσαι σε έναν Ορθόδοξο Χριστιανό και μάλιστα κληρικό, όχι απλά για να μιλήσεις αλλά με απώτερο σκοπό να τον πείσεις ότι η σωστή πίστη είναι αυτή που πρεσβεύεις τώρα.

Μ.τ.Ι.: Όχι ακριβώς...

Ορθ.: Αυτό ακριβώς! Η συζήτησις δεν γίνεται για την συζήτηση, αλλά για να καταλήξουμε σε κάποιο αποτέλεσμα. Τέλος πάντων, άλλο τώρα θέλω να τονίσω. Δε νομίζω, στη φιλική μας αυτή συνάντηση, όπως ο ίδιος τόνισες στην αρχή, να υπάρχει εκ μέρους σου κάποια αντίρρηση στο να παρευρεθεί και ένας πρώην Μ.τ.Ι.;

Μ.τΙ.: (Χάνοντας την μέχρι τότε ψυχραιμία του και τα χαμόγελα) Όχι, αυτό δεν γίνεται.

Ορθ.: Δηλαδή έχεις αντίρρηση;

Μ.τ.Ι.: Ναι, έχω αντίρρηση δε δέχομαι.

Ορθ.: Και γιατί παρακαλώ δεν δέχεσαι; Στην αρχή δεν είπες ότι είσαι και νιώθεις ελεύθερος άνθρωπος, και τόνισες μάλιστα ότι ο Ιεχωβά σε ελευθέρωσε; Σαν τι έχεις τώρα δηλαδή να φοβηθείς από αυτή τη συνάντηση;

Μ.τ.Ι.: Σου είπα όχι. Αυτό δεν μπορεί να γίνει (και δίχως να το καταλάβει, του ξέφυγε η εξής φράση): «Αυτό απαγορεύεται». (όταν συνειδητοποίησε ότι εξέφρασε τις συγκεκριμένες αυτές λέξεις, έγινε κατακόκκινος και έδειχνε να κάθεται «επάνω σε αναμμένα κάρβουνα»).

Ορθ.: Και ποιος είναι αυτός που το απαγορεύει φίλε μου; Το Ευαγγέλιο που ισχυρίζεσαι ότι μελετάς; Όχι μόνο δεν το απαγορεύει, αλλ’ αντιθέτως επιβάλλει την γνώση και την έρευνα της αλήθειας. Και επιτέλους, όπως αυτή τη στιγμή εγώ ο ίδιος δέχομαι με κάθε άνεση όπως βλέπεις, να συνομιλήσω με έναν πρώην Ορθόδοξο, όπως αυτοχαρακτηρίστηκες, γιατί και εσύ να μη συνομιλήσεις με ένα πρώην Μ.τ.Ι.; Τι είναι αυτό φίλε μου που σε εμποδίζει και σε δυσκολεύει στο να δεις τώρα έναν άνθρωπο ο οποίος μέχρι προχθές ζούσε ακριβώς όπως και εσύ; Έχοντας μάλιστα τις ίδιες ή και περισσότερες με εσένα «παραστάσεις και εμπειρίες», θα μπορέσουμε να αναπτύξουμε ένα θαυμάσιο διάλογο αληθείας και αγάπης.

Μ.τ.Ι.: Είπα όχι, δεν μπορώ να σου εξηγήσω (!) Αν θέλεις να μιλήσουμε οι δυο μας.

Ορθ.: Μα οι δυο μας μιλούμε αυτή τη στιγμή και βλέπεις ότι δεν μπορείς καν να συνεχίσεις, έχοντας τόσο συγχυστεί και απορρίπτοντας την κοινή λογική, προβάλλοντας δύο μέτρα και δύο σταθμά. Γιατί εγώ να μπορώ, και φυσικά πάντα θα μιλάω με πρώην Ορθοδόξους και εσύ τρέμεις στην κυριολεξία για μια συνάντηση με ένα πρώην δικό σας «μάρτυρα»;

Μ.τ.Ι.: Δυστυχώς δε μπορώ άλλο να συνεχίσω...

Ορθ.: Όντως φίλε μου. Δυστυχώς είσαι εγκλωβισμένος, όπως διαπιστώνεις και εσύ ο ίδιος, και έχεις χάσει μαζί με την Πίστη σου και ό,τι πολυτιμότερο, την ελευθερία σου. Αλήθεια πώς μπορείς να ζεις; Πώς δέχεστε κάποιοι να σας καταντούν ανθρωπάκια  που πάσχουν  από ηττοπάθεια και από έλλειψη ελευθερίας αλλά και αξιοπρέπειας; Αν παρέμενες στις ρίζες μας (που αυτό πλην των άλλων σημαίνει γνήσια πνευματικότητα, ήθος, αρετή και ελευθερία), τότε κανένας δεν θα τολμούσε να σου αποστερήσει την προσωπική σου επιλογή και την ελεύθερη έκφραση και συναναστροφή με οποιονδήποτε άνθρωπο. Αν δεν άφηνες, κάποιοι άλλοι- ξένοι κατά πάντα, να σκέπτονται για εσένα- κανένας δε θα τολμούσε τώρα να σε απειλήσει με αποκοπή ή να εγείρει διεκδικήσεις και κηδεμονία επάνω στη συνείδησή σου. Τόσο λοιπόν δύσκολο είναι να εννοήσεις κάποιες απλές αλήθειες που αποδεσμεύουν τον άνθρωπο; Κατανοείς ότι ένας ανελεύθερος είναι αδύνατον εκ των πραγμάτων να βιώσει τι εστί αλήθεια και τι ακριβώς είναι το Ευαγγέλιο;

Περιττό να τονίσουμε φίλοι μου ότι ο ταλαίπωρος «μάρτυρας» είχε χάσει μαζί με την ψυχραιμία του και το χρώμα του και το τρέμουλο στο κορμί του, αποκρυπτογραφούσε την κόλαση που βίωνε στη σκέψη, μη τυχόν και μάθουν κάποιοι άλλοι Μ.τ.Ι. το αποτέλεσμα της συναντήσεως.

Μέσα λοιπόν σε τέτοιες εγκλωβισμένες και κλειδωμένες συνειδήσεις, μπορεί ένας λογικός άνθρωπος να βρει ποτέ αυτά που ζητά η ανθρώπινη ύπαρξη; Είναι ποτέ δυνατόν μια ψυχή, τόσο μπερδεμένη, να αισθανθεί τι θα πει Ορθοδοξία και Ιερό Ευαγγέλιο; Φίλοι μου, είναι τόσο τραγική η κατάσταση που βιώνουν όσοι συνάνθρωποί μας έμπλεξαν σε τέτοιες καταστάσεις, ώστε όχι μόνο για Ιερό Ευαγγέλιο δεν μπορεί να γίνεται λόγος (απρόσιτες οι κορυφές αυτές) , όχι για ελληνική γλώσσα δεν μπορεί να τεθεί θέμα, ούτε πάλι για Χριστιανικό ήθος, αλλά θα πρέπει κανείς να ξεκινήσει από τα στοιχειώδη και τα αυταπόδεικτα. Και το πρώτο και αναγκαίο είναι το να κατανοήσουν οι άνθρωποι αυτοί ότι ο Θεός θέλει τα πλάσματά Του ελεύθερα και όχι δεσμευμένα από άλλους ανθρώπους οι οποίοι τους έχουν περάσει την αντίληψη ότι οι ίδιοι αποτελούν τον «αγωγό του Θεού».

Επιτέλους, εάν δεν θέλουν να κατανοήσουν άλλα υψηλά διδάγματα, ας αισθανθούν οι Μ.τ.Ι ότι είναι πολύ προσβλητικό για τον οποιονδήποτε άνθρωπο και μάλιστα για έναν Έλληνα, από μόνος του να καταντά σκλάβος.

«Αιδώς Αργίοι».