Κεφάλαιο 2ο

Ο Αγωγός του Θεού

 

Πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε. -Α' Θεσ/νικείς 5:21

Αγαπητοί, μη πιστεύετε εις παν πνεύμα, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα αν είναι εκ τον Θεού. Α' Ιωάν. 4:1

Ένας διάσημος Βρετανός λόγιος του δεκάτου ογδόου αιώνα, ένας θρησκευόμενος ηγέτης που έγινε γνωστός για την αγάπη του προς την πολιτική και θρησκευτική ελευθερία, έκανε κάποτε την εξής δήλωση:

 

Η εξουσία είναι ο μεγαλύτερος και ο πιο αδιάλλακτος εχθρός της αλήθειας και των επιχειρημάτων που παρείχε ποτέ αυτός ο κόσμος. Κάθε σόφισμα, κάθε απόχρωση αληθοφάνειας, κάθε τέχνασμα και πονηριά του πιο ικανού συζητητή στον κόσμο μπορεί να αποκαλυφθεί και να χρησιμοποιηθεί προς όφελος της ίδιας εκείνης αλήθειας που κλήθηκαν να αποκρύψουν. Ενάντια στην εξουσία όμως δεν υπάρχει καμιά άμυνα ^[1].

 

Αν όντως η εξουσία αποτελεί πανάρχαιο εχθρό της αλήθειας, τότε αποτελεί και πανάρχαιο εχθρό της ελευθερίας, διότι η αλήθεια είναι η κυριότερη απελευθερωτική αρχή, εκείνη που μπορεί να δώσει σε κάποιον ελευθερία ^[2]. Όταν η πλάνη καλείται να αντιμετωπίσει την αλήθεια στο πεδίο της μάχης βρίσκει το καλύτερο δυνατό όπλο και καταφύγιο στη μορφή της εξουσίας. Πολύ συχνά μάλιστα, η εξουσία την οποία προφασίζεται κάποιος δεν είναι περισσότερο γνήσια από ό,τι η ίδια η πλάνη.

Όσες ενδείξεις κι αν παραθέσει κάποιος, όσες βιβλικές παραπομπές κι αν παρουσιαστούν, όση λογική κι αν επιστρατευτεί για να στηρίξει τα όσα παρατίθενται σε αυτό το βιβλίο, όλα αυτά μπορούν να παραγκωνιστούν και να απορριφθούν από εκείνους που θέτουν ως οδηγό τους κάποια ανθρώπινη θρησκευτική εξουσία, ως τον παράγοντα που θα καθορίσει το τι είναι αλήθεια και τι όχι. Στην πραγματικότητα, η πλειονότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά θα απορρίψει οποιαδήποτε παρόμοια επιχειρηματολογία και βιβλική απόδειξη πριν ακόμη την εξετάσει επειδή η εξουσία έχει αποφασίσει για αυτούς ότι πρέπει να την απορρίψουν. Εκείνοι λοιπόν που βρίσκονται κάτω από την εξουσία στερούνται της ελευθερίας τους να αποφασίσουν μόνοι τους αν η πληροφορία που δέχονται είναι αληθής η ψευδής, ωφέλιμη η καταστροφική.

Το ίδιο ισχύει και για όλους εκείνους τους ανθρώπους που υποτάσσονται σε οποιαδήποτε θρησκευτική εξουσία ως τον υπέρτατο κριτή του τι είναι σωστό και τι λάθος. Αν επιτρέψουν σε αυτή τη μορφή εξουσίας να αποφασίσει για αυτούς, να μιλήσει αντί για αυτούς, να σκεφτεί αντί για αυτούς τότε όποιο αντίθετο επιχείρημα ή απόδειξη που προκύπτει δεν θα έχει την τύχη της αμερόληπτης και δίκαιης εξέτασης, διότι ενάντια στην εξουσία δεν υπάρχει καμιά άμυνα. Η εξουσία δεν είναι υποχρεωμένη να απαντήσει, να αντικρούσει ή ακόμη και να λάβει υπόψη τα επιχειρήματα που συναντά. Απλά καταδικάζει. Αυτό είναι, πιστεύω, το κύριο ζήτημα και αν δεν γίνει πρώτα κατανοητό τότε λίγα είναι και εκείνα που μπορούν να γίνουν κατανοητά. Τουλάχιστον κάτι τέτοιο μου διδάσκει η προσωπική μου εμπειρία.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη εξουσία που μπορεί να προφασιστεί άνθρωπος από εκείνη που ισχυρίζεται ότι φέρει τα λόγια του Θεού, ή ακόμη περισσότερο, από εκείνη που πηγάζει από τον ισχυρισμό ότι κάποιος αποτελεί τον μοναδικό αγωγό επικοινωνίας του Θεού προς όλη την ανθρωπότητα. Το να έχει κάποιος μία παρόμοια Αποστολή θα ήταν πράγματι μία υπέροχη μορφή ευθύνης, η οποία μάλιστα θα γέμιζε ταπεινοφροσύνη τα ατελή ανθρώπινα όντα που θα διαδραμάτιζαν ένα τέτοιο ρόλο.

 

Ένα επιτυχημένο παράδειγμα θα ήταν εκείνο του σκλάβου που αποστέλλεται από το βασιλιά του για να παραδώσει μία διακήρυξη. Αν τυφλωθεί από τη σημαντική θέση που του δόθηκε και χάσει την ταπεινοφροσύνη του, ο αγγελιαφόρος μπορεί να αποκτήσει την εντύπωση ότι έχει το δικαίωμα να τροποποιήσει το μήνυμα, επιμένοντας μάλιστα πως οι ακροατές του οφείλουν να αποδεχτούν τα όσα παρουσιάσει ως μία βασιλική διαταγή. Αν κάποιος τον αμφισβητήσει σε ορισμένα ζητήματα, τότε ο αγγελιαφόρος μπορεί να γίνει εκδικητικός, μπορεί να επιδιώξει να εντυπωσιάσει με τη βασιλική υποστήριξη που απολαμβάνει ώστε να υπερνικήσει κάθε αμφιβολία σχετικά με την αυθεντικότητα των δηλώσεων του.

Αντίθετα, ένας πραγματικά ταπεινός αγγελιαφόρος θα προσπαθούσε συνειδητά να αποφύγει οποιαδήποτε αλλοίωση των όσων προέρχονται από τη βασιλική πηγή. Δεν θα γινόταν εκδικητικός αν κάποιος του ζητούσε αποδείξεις της γνησιότητας για όσα λέει, ούτε θα γινόταν επικριτικός αν κάποιοι επεδίωκαν να βεβαιωθούν ότι το μήνυμα που τους παραδόθηκε έχει το ίδιο περιεχόμενο με αυτό που δόθηκε αρχικά, χωρίς αλλοιώσεις. Αντί να κατηγορεί μία παρόμοια έρευνα ως αισχρή έλλειψη σεβασμού προς το πρόσωπό του (ο απλός σκλάβος) θα την αποδεχόταν, ή ακόμη και θα την καλωσόριζε, ως ένδειξη του ενδιαφέροντος και του σεβασμού του ερευνητή προς το θέλημα του αφέντη του, του Κυρίαρχου.

Η Εταιρία της Σκοπιάς επανειλημμένα έχει τονίσει ότι το μήνυμά της έχει σημασία ζωής και θανάτου. η Οργάνωση ισχυρίζεται ότι το μήνυμά της είναι δοσμένο από τον Θεό, τον υπέρτατο Κυρίαρχο, με αποδέκτη ολόκληρη την ανθρωπότητα, και με την απόλυτη καταστροφή ως αποτέλεσμα της παρακοής. Παρόμοια θέση παίρνουν και ορισμένες ακόμη θρησκείες.

Φυσικά, μια δήλωση τόσο πομπώδης ποτέ δεν πρέπει να περνά χωρίς πρώτα να εξεταστεί. Στην πραγματικότητα, όσο πιο σοβαρή είναι μία δήλωση, τόσο περισσότερη προσοχή πρέπει να της δοθεί, τόσο περισσότερο πρέπει να ερευνηθεί. Ο σεβασμός προς τον Θεό και μόνο πρέπει να μας κινητοποιεί να διασφαλίζουμε πως το μήνυμα είναι πράγματι από Αυτόν, χωρίς προσθήκες και αλλοιώσεις. Όσο πιο βαθύς είναι ο σεβασμός προς τον Θεό, τόσο πιο ενσυνείδητη πρέπει να είναι και η προσπάθειά μας να κρίνουμε τη γνησιότητα του μηνύματος.

Εγγυώμαι προσωπικά για το ότι ο οργανισμός της Σκοπιάς αντιμετωπίζει με τη μέγιστη δυνατή σοβαρότητα τον ισχυρισμό του πως αποτελεί τον μοναδικό αγωγό επικοινωνίας του Θεού επάνω στη γη. Ορισμένες από τις πιο ξεκάθαρες δηλώσεις αξιωματούχων τής Οργάνωσης που έγιναν ποτέ σχετικά με τις συνέπειες που θα αντιμετωπίσει όποιος απορρίψει το μήνυμά της μας έρχονται από μία δίκη που έλαβε χώρα στη Σκωτία το 1954. Η υπόθεση, γνωστή και σαν Υπόθεση Walsh, στράφηκε γύρω από την επισκοπική ιδιότητα που προφασίστηκε ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά, ο οποίος ήταν και ο επικεφαλής επόπτης μίας Εκκλησίας στη Σκωτία. Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια που άκουγα από το στόμα του θείου μου (μετέπειτα προέδρου της Σκοπιάς) το ρόλο που αυτός έπαιξε στη δίκη, αλλά μόνο όταν είδα τα αρχεία της δίκης ήταν που συνειδητοποίησα όλα όσα η κατάθεση αποκάλυπτε.

Με την άδεια του αρχειοφύλακα της Σκωτίας παρουσιάζονται εδώ ορισμένα τμήματα του επισήμου αρχείου του δικαστηρίου ^[3]. Όπως είναι γραμμένο, ο Fred Franz, που εκείνο τον καιρό ήταν αντιπρόεδρος τής Οργάνωσης, ήταν ο πρώτος που κλήθηκε στο εδώλιο ως μάρτυρας και το αρχείο του δικαστηρίου περιλαμβάνει αυτές τις πληροφορίες, μέρος των οποίων έχω υπογραμμίσει, (το "Ε" συμβολίζει την ερώτηση και το "Α" την απάντηση που δίνεται).

Ε. Εκτός από τις τακτικές αυτές εκδόσεις αληθεύει ότι σχεδιάζετε και εκδίδετε έναν αριθμό θεολογικών φυλλαδίων και βιβλίων κατά καιρούς;

Α. Ναι.

Ε. Μπορείτε να μου πείτε κάτι; Χρησιμοποιούνται αυτές οι θεολογικού περιεχομένου εκδόσεις καθώς και τα περιοδικά που κυκλοφορούν κάθε δεκαπέντε ημέρες για δηλώσεις θεολογικού και δογματικού περιεχομένου;

Α. Ναι.

Ε. Η αποδοχή των όσων υποστηρίζονται είναι θέμα επιλογής ή είναι υποχρεωτική για όλους όσοι επιθυμούν να παραμείνουν μέλη τής Οργάνωσης;

Α. Είναι υποχρεωτική.

Σύμφωνα με αυτή την κατάθεση όποιος επιθυμεί να παραμείνει μέλος των Μαρτύρων του Ιεχωβά δεν έχει άλλη επιλογή από το να αποδεχθεί τις γραπτές δηλώσεις της Εταιρίας της Σκοπιάς, για λογαριασμό της οποίας μίλησε ο Fred Franz. Η αποδοχή είναι υποχρεωτική. Οι επιπτώσεις γίνονται φανερές στη συνέχεια της κατάθεσής του.

Ε. Η νέα Εταιρία που πρόκειται να υπάρξει στη γη είναι αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος;

Α. Ναι. Θα υπάρξει μία νέα κοινωνία ενός νέου κόσμου, σε μία νέα γη κάτω από νέους ουρανούς, τη στιγμή που η παλιά γη και οι παλιοί ουρανοί θα έχουν καταστραφεί κατά τη μάχη του Αρμαγεδδώνα.

Ε. Τότε, ο πληθυσμός της νέας αυτής γης θα αποτελείται αποκλειστικά από Μάρτυρες του Ιεχωβά;

Α. Αρχικά θα αποτελείται αποκλειστικά από Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τα μέλη του υπολοίπου που αναμένεται να επιζήσουν της μάχης του Αρμαγεδδώνα θα συνυπάρξουν με ένα μεγάλο πλήθος από τα άλλα πρόβατα. Η παραμονή των μελών του υπολοίπου στη γη μετά τη μάχη του Αρμαγεδδώνα θα είναι παροδική επειδή η πορεία τους στη γη θα τελειώσει κάποια στιγμή με το θάνατό τους. Τα άλλα πρόβατα όμως, με συνεχή υπακοή στο θέλημα του Θεού, θα ζήσουν στη γη αιώνια.

Η αποδοχή γίνεται κατ' αυτό τον τρόπο ζήτημα ζωής και θανάτου, αφού οι επιζήσαντες του Αρμαγεδδώνα θα αποτελούνται αποκλειστικά από Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τι θα συμβεί αν ένα μέλος της Εκκλησίας απέρριπτε μία συγκεκριμένη διδασκαλία τής Οργάνωσης εξαιτίας της πεποίθησής του ότι αυτή δεν υποστηρίζεται από τη Γραφή, και σαν συνέπεια το μέλος αυτό διαγραφεί από την Οργάνωση; Ποια είναι η επιστήμη θέση για τα μέλη που διαγράφονται και δεν γίνονται ξανά αποδεκτά; Η θέση αυτή εκφράζεται με τρόπο που φαίνεται στη συνέχεια της κατάθεσης:

Ε. Οι πειθαρχικές αυτές τακτικές εξασκούνται στην πραγματικότητα κάθε φορά που το απαιτούν οι συνθήκες;

Α. Ναι.

Ε. Δεν πρόκειται να σας κάνω άλλες ερωτήσεις επάνω σε αυτή την πλευρά του ζητήματος, αλλά υπάρχουν παραπτώματα που θεωρούνται τόσο σημαντικά ώστε να οδηγήσουν σε αποκοπή χωρίς το ενδεχόμενο επιστροφής;

Α. Ναι. Στην πραγματικότητα η αποκοπή σκοπεύει να ταπεινώσει τα άτομα που εμπλέκονται και αν τα άτομα αυτά δε μετανοήσουν και διορθώσουν τον τρόπο ζωής τους αλλά τον συνεχίσουν και έξω από την Οργάνωση, τότε δεν υπάρχει ελπίδα γι’ αυτούς για τη ζωή στο νέο κόσμο. Παρόλα αυτά υπάρχει μία πράξη η οποία οδηγεί σε αποκοπή και για την οποία κάποιος δεν αναμένεται να μετανιώσει, και αυτή είναι η αμαρτία ενάντια στο Άγιο Πνεύμα.

Ο σύμβουλος της βρεττανικής κυβέρνησης στη συνέχεια έστρεψε την προσοχή σε συγκεκριμένες διδασκαλίες που η Σκοπιά είχε στο παρελθόν απορρίψει, οι οποίες εκτός των άλλων περιελάμβαναν ορισμένες ημερομηνίες. Τι θα συνέβαινε αν κάποιος, τη χρονική περίοδο που οι διδασκαλίες αυτές προωθούνταν, είχε διακρίνει σφάλμα σε αυτές και ως συνέπεια δεν τις είχε αποδεχτεί; Ποια θα ήταν η στάση τής Οργάνωσης απέναντι σε αυτό τον άνθρωπο; Η κατάθεση μας το εξηγεί.

Ε. Δεν ισχύει ότι ο πάστορας Russel τοποθέτησε αυτή την ημερομηνία στο 1874;

Α. Όχι.

Ε. Δεν ισχύει ότι στη συνέχεια όρισε την ημερομηνία πριν το 1914;

Α. Ναι.

Ε. Ποια ημερομηνία όρισε;

Α. Την ημερομηνία για το τέλος των Εθνών, την οποία όρισε για το 1914.

Ε. Δεν όρισε το 1874 ως μία άλλη ζωτικής σημασίας ημερομηνία;

Α. Το 1874 θεωρούταν η ημερομηνία της δεύτερης έλευσης του Ιησού εν Πνεύματι.

Ε. Είπατε θεωρούταν;

Α. Σωστά.

Ε. Δεν είχε προβληθεί ως αδιαμφισβήτητη και συνεπώς δεν όφειλε κάθε Μάρτυρας του Ιεχωβά να την αποδεχτεί;

Α. Ναι.

Ε. Η ημερομηνία δεν είναι πλέον αποδεκτή, σωστά;

Α. Ναι.

Ε. Ο πάστορας Ρώσσελ δεν βάσισε την άποψή του επάνω σε μία ερμηνεία του βιβλίου του Δανιήλ;

Α. Εν μέρει.

Ε. Και συγκεκριμένα στο βιβλίο του Δανιήλ, κεφάλαιο 7, εδάφιο 7 και κεφάλαιο 12, εδάφιο 12;

Α. Δανιήλ 7:7 και 12:12. Τι λέτε, ότι βάσισε κάτι τέτοιο στο βιβλίο του Δανιήλ;

Ε. Τη χρονιά του 1874 ως ζωτικής σημασίας, ως τη χρονιά που ο Χριστός θα ερχόταν για δεύτερη φορά;

Α. Όχι.

Ε. Ως τι λέτε ότι την όρισε; Κατάλαβα ότι κάτι τέτοιο μου είπατε. Παρερμήνευσα τα λεγόμενα σας;

Α. Δεν βάσισε το 1874 σε αυτές τις Γραφές.

Ε. Μήπως το στήριξε στις Γραφές σε συνδυασμό με το ότι η Αυστρογοτθική μοναρχία προέκυψε το 539;

Α. Ναι. Το 539 ήταν η χρονολογία που χρησιμοποίησε στους υπολογισμούς του. Αλλά το 1874 δεν βασίστηκε σε κάτι τέτοιο.

Ε. Αποτελεί υπολογισμό όμως που δεν είναι πλέον αποδεκτός από το κυβερνών σώμα της Εταιρίας.

Α. Αυτό ισχύει.

Ε. Για να είμαι σίγουρος ότι δεν κάνω λάθος, αποτέλεσε αδιαμφισβήτητο καθήκον των Μαρτύρων να αποδεχτούν αυτό το λάθος υπολογισμό;

Α. Ναι.

Ε. Συνεπώς όσα προβάλλονται ως αλήθεια από την Οργάνωση μπορούν να αποδειχθούν λάθος σε μερικά χρόνια;

Α. Θα πρέπει να περιμένουμε και να δούμε.

Ε. Και στο μεταξύ το σώμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά θα ακολουθεί μία πλάνη;

Α. Θα έχουν αποδεχτεί μία παρερμηνεία των Γραφών.

Ε. Πλάνη;

Α. Λοιπόν… Πλάνη.

Για μία ακόμη φορά, η συζήτηση έδειξε το μέγεθος της εξουσίας που χαρακτηρίζει τις εκδόσεις της Εταιρίας της Σκοπιάς. Ενώ από τη μία ο αντιπρόεδρος είπε ότι κάποιος δεν είναι υποχρεωμένος να αποδεχθεί, όσα ακολουθούν στην κατάθεση του μας στρέφουν στην αρχική του δήλωση, όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε:

Α. Για να διοριστεί κάποιος ως Επίσκοπος μίας Εκκλησίας πρέπει πρώτα να κατανοήσει όλα όσα περιέχονται σε αυτά τα βιβλία.

Ε. Τότε, δεν είναι το βάπτισμα ο τρόπος με τον οποίο κάποιος διορίζεται ως Επίσκοπος;

Α. Ναι.

Ε. Συνεπώς, όταν βαπτίζεται θα πρέπει ήδη να γνωρίζει αυτά τα βιβλία;

Α. Πρέπει να έχει κατανοήσει τους σκοπούς του Θεού, οι οποίοι προβάλλονται σε αυτά τα βιβλία.

Ε. Που προβάλλονται σε αυτά τα βιβλία ως ερμηνεία της Γραφής;

Α. Τα βιβλία αυτά παρέχουν την ερμηνεία ολόκληρης της Γραφής.

Ε. Είναι όμως αυθεντική η ερμηνεία:

Α. Παραθέτουν τη Βίβλο ή γίνονται διάφορες δηλώσεις και ο κάθε ένας εξετάζει τη δήλωση και έπειτα τη Γραφή για να δει αν η δήλωση υποστηρίζεται βιβλικά.

Ε. Τι κάνει;

Α. Εξετάζει τη Γραφή για να δει αν η δήλωση υποστηρίζεται από τη Γραφή. Τα πάντα εξετάζετε, το καλό κατέχετε.

Ε. Σύμφωνα με τα όσα κατάλαβα, η θέση σας είναι -διορθώστε με αν κάνω λάθος- ότι ένα μέλος των Μαρτύρων του Ιεχωβά πρέπει να αποδεχτεί ως Βιβλική διδασκαλία και σωστή ερμηνεία τα όσα περιέχονται στα βιβλία που αναφερθήκαμε.

Α. Δεν είναι υποχρεωμένος να το κάνει, διατηρεί το Χριστιανικό του δικαίωμα να εξετάζει τις Γραφές για να επιβεβαιώσει αν κάτι υποστηρίζεται βιβλικά.

Ε. Και αν συμπεράνει ότι η Γραφή δεν επιβεβαιώνεται από τα βιβλία, ή το αντίστροφο, τότε τι κάνει:

Α. Η Γραφή είναι εκεί για να επιβεβαιώσει την οποιαδήποτε δήλωση, γι’ αυτό και την έχουν τοποθετήσει εκεί.

Ε. Τι πρέπει να κάνει κάποιος αν διακρίνει ασυμφωνία μεταξύ της Γραφής και αυτών των βιβλίων;

Α. Θα πρέπει να μου βρείτε κάποιον που μπορεί να βρει κάτι τέτοιο. Αν τον βρείτε, είτε αυτός είτε εγώ θα μπορέσουμε να απαντήσουμε.

Ε. Υπονοείτε ότι το κάθε μέλος έχει το δικαίωμα να διαβάσει τα βιβλία και τη Γραφή και να διαμορφώσει την προσωπική του άποψη σχετικά με το αν υπήρξε σωστή ερμηνεία των ιερών βιβλίων;

Α. Έρχεται…

Ε. Θα μπορούσατε να απαντήσετε με ένα ναι η ένα όχι και μετά να αιτιολογήσετε;

Α. Όχι. Θέλετε να αιτιολογήσω τώρα;

Ε. Ναι, αν επιθυμείτε.

Α. Η Γραφή παρατίθεται ως υποστήριξη των όσων διατυπώνονται, και κατά συνέπεια ο κάθε ένας, όταν συμβουλεύεται τη Γραφή και επιβεβαιώνει την ορθότητα της δήλωσης, τότε αποκτά μία βιβλική άποψη του ζητήματος, μια βιβλική κατανόηση όπως περιγράφει το βιβλίο των Πράξεων στο 17ο κεφάλαιο, 11ο εδάφιο, όταν οι Βεροιείς αποδείχθηκαν πιο συνετοί από τους Θεσσαλονικείς στο ότι αποδέχθηκαν το Λόγο με μεγάλη προθυμία και ταυτόχρονα ερευνούσαν τη Γραφή για να δουν αν όντως τα πράγματα είχαν έτσι, και το ανάλογο πνεύμα προωθούμε και εμείς όσον αφορά την έρευνα της Γραφής για την εξακρίβωση της ορθότητας των όσων λέγονται.

Ε. Ένας Μάρτυρας δεν έχει άλλη επιλογή -ή έχει;- από το να αποδεχθεί ως αυθεντικές τις προτροπές που περιέχονται στα τεύχη της Σκοπιάς ή του Πληροφοριοδότη ή του Ξύπνα και να υπακούσει σε αυτές;

Α. Πρέπει να τις αποδεχθεί.

Ε. Υπάρχει περίπτωση σωτηρίας για κάποιον που βασίζεται στη Βίβλο του και μόνο, τη στιγμή που οι συνθήκες δεν του επιτρέπουν να αποκτήσει βιβλία και υλικό της οργάνωσής σας;

Α. Βασίζεται στη Βίβλο του.

Ε. Θα είναι σε θέση να την ερμηνεύσει σωστά;

Α. Όχι.

Ε. Δεν επιθυμώ να ανταλλάξω εδάφια μαζί σας αλλά ο Ιησούς δεν ήταν που είπε "εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη θέλει ζήσει";

Α. Ναι.

Η κατάθεση του μάρτυρα ουσιαστικά μας λέει ότι το μήνυμα που προωθεί η Εταιρία της Σκοπιάς, σαν αγωγός του Θεού, είναι ότι οι εκδόσεις της αποτελούν το μοναδικό μέσο για τους ανθρώπους ολόκληρου του κόσμου που ζουν στον 20ο αιώνα, ώστε να μπορέσουν να ερμηνεύσουν τη Γραφή. Η αδυναμία να αποδεχθούν όλα όσα περιέχονται σε αυτές τις εκδόσεις ισοδυναμεί με θεϊκή δυσαρέσκεια, ακόμη και με θάνατο.

Αυτή όμως ήταν η κατάθεση ενός μόνο ανθρώπου, του Fred Franz, αντιπροέδρου. Υπήρχαν δυο ακόμη υπεύθυνοι αξιωματούχοι των αρχηγείων τής Οργάνωσης που ήρθαν στη Σκωτία για να καταθέσουν. Η δική τους κατάθεση επιβεβαίωσε την κατάθεση του αντιπροέδρου σχετικά με τα άνωθι ζητήματα; Ο επόμενος στο εδώλιο ήταν ο νομικός σύμβουλος τής Οργάνωσης, Hayden C. Covington. Ακολουθούν δηλώσεις που έκανε κατά τη διάρκεια της κατάθεσής του:

 

Ε. Δεν είναι ζωτικής σημασίας να ακούγεται η αλήθεια όσον αφορά θρησκευτικά ζητήματα;

Α. Βεβαίως και είναι.

Ε. Υπάρχει, κατά τη γνώμη σας, το περιθώριο στα πλαίσια μιας θρησκείας να αλλάζει η ερμηνεία του Θείου Λόγου από καιρό σε καιρό;

Α. Υπάρχει κάθε λόγος να λαμβάνει χώρα, καθώς εμείς το βλέπουμε, αλλαγή στην ερμηνεία της Βίβλου. Η κρίση μας γίνεται πιο διαυγής καθώς βλέπουμε τις προφητείες να επαληθεύονται μέσα στα χρόνια.

Ε. Έχετε κοινοποιήσει -συγχωρήστε τον όρο- ψευδοπροφητείες;

Α. Δεν θεωρώ ότι έχουμε κοινοποιήσει ψευδοπροφητείες. Είχαν υπάρξει δηλώσεις που ήταν λανθασμένες, έτσι το θέτω εγώ.

Ε. Δεν είναι ζωτικής σημασίας τη σήμερον ημέρα για τον κόσμο να γνωρίζει αν η προφητεία μπορεί να ερμηνευτεί βάσει των γεγονότων, τη στιγμή που η δεύτερη έλευση του Χριστού μπορεί;

Α. Αυτό ισχύει, και εμείς αγωνιζόμαστε πάντα να εξασφαλίσουμε ότι έχουμε την αλήθεια πριν τη γράψουμε. Καταφεύγουμε στις καλύτερες πληροφορίες που έχουμε αλλά δεν μπορούμε να περιμένουμε μέχρι να γίνουμε τέλειοι, γιατί αν έπρεπε να περιμένουμε μέχρι τότε, δεν θα μπορούσαμε ούτε να μιλάμε.

Ε. Ας μείνουμε λίγο ακόμα εδώ. Είχε κοινοποιηθεί πως όλοι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πρέπει να πιστεύουν ότι η δεύτερη έλευση του Χριστού έλαβε χώρα το 1874.

Α. Δεν γνωρίζω κάτι τέτοιο. Αναφέρεστε σε ένα ζήτημα για το οποίο δεν ξέρω τίποτα.

Ε. Ακούσατε την κατάθεση του κ. Franz;

Α. Άκουσα τον κ. Franz να καταθέτει αλλά δεν γνωρίζω τίποτα για τα όσα είπε σχετικά με αυτό το ζήτημα, συνεπώς δεν μπορώ να πω τίποτα περισσότερο από ό,τι μπορείτε να πείτε ακόμη κι εσείς, έχοντας ακούσει όσα είπε.

Ε. Μην αναφέρεστε σε εμένα!

Α. Αυτή είναι η πηγή των πληροφοριών μου, όσα άκουσα στο δικαστήριο.

Ε. Έχετε μελετήσει τη βιβλιογραφία του κινήματος σας;

Α. Ναι, αλλά όχι ολόκληρη. Δεν έχω μελετήσει και τους επτά τόμους των "Γραφικών Μελετών", όπως δεν έχω μελετήσει και το θέμα στο οποίο αναφερθήκατε μόλις, σχετικά με το 1874. Δεν γνωρίζω τίποτα για αυτό.

Ε. Aς υποθέσουμε ότι είχε προωθηθεί από την Εταιρία της Σκοπιάς πως η δεύτερη έλευση του Χριστού θα ελάμβανε χώρα το 1874. Γεγονός που παρουσιάστηκε σαν αυθεντικό και αδιαμφισβήτητο.

Α. Το να λάβουμε αυτή την υπόθεση ως αληθινή αποτελεί υποθετική δήλωση.

Ε. Αυτό δεν ήταν κοινοποίηση μίας ψευδούς προφητείας;

Α. Αυτή ήταν όντως παρουσίαση μίας ψευδούς προφητείας, ήταν μία λανθασμένη ή πλανεμένη άποψη επάνω στην επαλήθευση μιας προφητείας που ήταν λάθος ή πλάνη.

Ε. Και αυτό έπρεπε να γίνει αποδεκτό από το σύνολο των Μαρτύρων του Ιεχωβά;

Α. Ναι. Επειδή πρέπει να είμαστε ενωμένοι. Δεν μπορούμε να έχουμε ενότητα με τον καθένα να κάνει ό,τι θέλει. Κανένας στρατός δεν πηγαίνει στον πόλεμο έτσι.

Ε. Δεν πιστεύετε στους κοσμικούς στρατούς έτσι;

Α. Ανήκουμε στο Χριστιανικό στρατό του Θεού.

Ε. Πιστεύετε στους κοσμικούς στρατούς;

Α. Δεν έχουμε να πούμε τίποτα επάνω σε αυτό, λέμε απλά ότι οι κοσμικοί στρατοί, όπως και τα έθνη σήμερα, αποτελούν τμήμα του σχεδίου του Σατανά, και δεν συμμετέχουμε σε αυτούς. Δε λέμε ότι τα έθνη δεν μπορούν να έχουν τους στρατούς τους, δεν κηρύττουμε ενάντια στους πολέμους, απλά απέχουμε από όλα αυτά.

Ε. Πίσω στο θέμα μας. Προωθήθηκε μία ψευδής προφητεία;

Α. Συμφωνώ ότι ναι.

Ε. Έπρεπε να γίνει αποδεκτή από όλους του Μάρτυρες του Ιεχωβά;

Α. Σωστά.

Ε. Αν κάποιο μέλος έκρινε ότι η προφητεία ήταν λάθος και το έλεγε θα διαγραφόταν από την Οργάνωση;

Α. Ναι. Εφόσον το έλεγε και δημιουργούσε κατ' αυτό τον τρόπο πρόβλημα. Αν η Οργάνωση πιστεύει ένα πράγμα -το οποίο μπορεί να είναι και εσφαλμένο- και κάποιος προσπαθεί να προωθήσει τις δικές του απόψεις, τότε υπάρχει έλλειψη ενότητας και ταραχή. Δεν μπορεί κάτω από αυτές τις συνθήκες να υπάρξει αρμονία και γαλήνη. Όταν έρχεται μία αλλαγή, πρέπει να έχει τη σωστή προέλευση, δηλαδή την κεφαλή της Εκκλησίας, το κυβερνών σώμα, όχι από κάτω προς τα επάνω, επειδή όλοι θα έχουν ιδέες και η Εκκλησία θα αρχίσει να διαλύεται και να διασκορπίζεται σε χίλιες διαφορετικές κατευθύνσεις. Σκοπός μας είναι η ενότητα.

Ε. Ενότητα με οποιοδήποτε κόστος;

Α. Ενότητα με οποιοδήποτε κόστος, επειδή πιστεύουμε ότι ο Θεός Ιεχωβά χρησιμοποιεί την οργάνωσή μας, το κυβερνών σώμα τής Οργάνωσης για να την κατευθύνει, ακόμη κι αν κατά καιρούς γίνονται λάθη.

Ε. Ακόμη κι αν η ενότητα βασίζεται στην επιβεβλημένη αποδοχή μίας ψευδούς προφητείας;

Α. Αυτό ισχύει.

Ε. Και το πρόσωπο που έκφρασε τη γνώμη του, όπως λέτε, ότι η προφητεία ήταν λανθασμένη και το οποίο στη συνέχεια διαγράφτηκε από την Εκκλησία, θα έσπαγε τη διαθήκη αν Βαπτιζόταν;

Α. Σωστά.

Ε. Και όπως είπατε ανοιχτά χθες, θα ήταν και άξιο θανάτου;

Α. Θεωρώ…

Ε. Τι λέτε, ναι ή όχι;

Α. Θα απαντήσω ναι χωρίς δισταγμό.

Ε. Αυτό το αποκαλείτε θρησκεία;

Α. Αναμφισβήτητα είναι.

Ε. Το αποκαλείτε Χριστιανισμό;

Α. Βεβαίως και το αποκαλώ.

Ε. Όσον αφορά τα λάθη, ερωτήθηκες σε κάποια έκταση για τις διαφορετικές απόψεις που μπορεί να προκύψουν μέσα από τα χρόνια κατά την διατύπωση των αυθεντικών ερμηνειών της Γραφής που προωθεί η Οργάνωση, κάτι που ισχύει από την ίδρυση ακόμη της Εταιρίας σας. Συμφωνήσατε πιστεύω ότι πράγματι υπάρχουν διαφορές.

Α. Ναι.

Ε. Με ειλικρίνεια αναφερθήκατε επίσης στα πρόσωπα εκείνα που δεν μπορούν να δεχτούν τις ερμηνείες που προωθεί η Εταιρία και γι’ αυτό το λόγο κινδυνεύουν να διαγραφούν από αυτή, με όποιες πνευματικές συνέπειες κι αν περιλαμβάνει κάτι τέτοιο.

Α. Ναι. Το είπα και θα το πω ξανά.

Η ενότητα, σύμφωνα με την κατάθεση του αντιπροσώπου της Εταιρίας μπορεί να απαιτεί ένας Χριστιανός να αποδεχθεί ως σωστό κάτι το οποίο ο ίδιος πιστεύει ότι σύμφωνα με το Λόγο του Θεού είναι λάθος. Ό,τι κι αν διαβάζει στη Βίβλο, δεν πρέπει να εκφράζει ιδέες που δεν ταυτίζονται με τις αδιαμφισβήτητες διδασκαλίες της Εταιρίας. Ακόμη κι αν ο ίδιος ο λόγος του Θεού τον έχει διαβεβαιώσει, αυτό δεν είναι αρκετό. Πρέπει να περιμένει ώστε η αλλαγή να διακηρυχτεί από την κατάλληλη πηγή, από την κεφαλή τής Οργάνωσης, από το κυβερνών σώμα, όχι από κάτω προς τα επάνω. Ό,τι κι αν διαβάζει στη Βίβλο πρέπει να περιμένει για την κατάλληλη πηγή, για το κυβερνών σώμα να του πει τι είναι αποδεκτό για την πίστη του και για συζήτηση γενικότερα.

Η τεκμηρίωση πίσω από έναν τέτοιο αξιοσημείωτο ισχυρισμό: Πρέπει να υπάρχει ενότητα με οποιοδήποτε κόστος, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει επιβεβλημένη αποδοχή μίας ψευδούς προφητείας. Το να αποτύχει κάποιος σε αυτό τον τομέα σημαίνει ότι κρίνεται ανεπιθύμητος στην Εκκλησία και άξιος θανάτου. Με άλλα λόγια, ενώ κάποιος μπορεί να διαβάζει τα ίδια τα λόγια του βασιλιά, δεν μπορεί να τα αποδεχτεί ή να πράξει ανάλογα αν ο δούλος του βασιλιά πει κάτι διαφορετικό. Αυτή είναι με απλά λόγια η αρχή που αναπτύχθηκε πιο πάνω, βάσει της οποίας λειτουργεί η Εταιρία.

Κι όμως, ακόμη ένας μάρτυρας ανέβηκε στο εδώλιο. Ο τελευταίος αυτός αξιωματούχος του αρχηγείου ήταν ο γραμματέας ταμίας Grant Suiter, και η κατάθεσή του περιελάμβανε τις παρακάτω απόψεις ως επιστήμη θέση:

Ε. Ποια είναι η θέση ενός εργάτη της Εταιρίας;

Α. Πρέπει να πληροί τις προϋποθέσεις που έχουν ήδη οριστεί, να εμπνέει εμπιστοσύνη και κατανόηση καθώς και πνευματική αντίληψη, όντας πρόθυμος να υπηρετήσει την Εκκλησία. Πρέπει να έχει φοιτήσει -όπως αναφέρθηκε- στο κατάλληλο βιβλικό σχολείο για Διακόνους το Theocratic Ministry School, να έχει υπάρξει αρχηγός στην διακονία στον αγρό, να έχει κλίση στη διδασκαλία και γενικά να τον χαρακτηρίζουν οι αξίες που προωθεί η Βίβλος. Κανείς δεν μπορεί να εφαρμόσει κριτήρια που η Βίβλος δεν εφαρμόζει.

Ε. Δεν πρέπει όπως είπατε να παρακολουθήσει την κατάλληλη σχολή;

Α. Ναι.

Ε. Και εκεί δε μελετά τα συγγράμματα της βιβλιοθήκης;

Α. Ναι.

Ε. Δεν αναμένεται να εξοικειωθεί κάποιος κατ' αυτό τον τρόπο με τις εκδόσεις της Εταιρίας;

Α. Φυσικά.

Ε. Σύμφωνα με την άποψη των Μαρτύρων του Ιεχωβά μπορεί κάποιος να έχει σωστή βιβλική ερμηνεία χωρίς να ανατρέξει στις εκδόσεις των Μαρτύρων;

Α. Όχι.

Ε. Μόνο μέσα από τις εκδόσεις αυτές δεν μπορεί κάποιος να έχει μία σωστή κατανόηση των Γραφών;

Α. Σωστά.

Ε. Δεν είναι αλαζονικό;

Α. Όχι.

Ε. Ακούσατε τους μάρτυρες σχετικά με το 1874 και το 1925 να ορίζονται ως ζωτικής σημασίας ημερομηνίες, αλλά να αποδεικνύονται λάθος. Επάνω σε αυτές τις ημερομηνίες δεν απαιτήθηκε αποδοχή τους ως αλήθεια από όλους τους Μάρτυρες του Ιεχωβά;

Α. Σωστά.

Ε. Συμφωνείτε ότι απαιτήθηκε η αποδοχή της πλάνης;

Α. Όχι, όχι απόλυτα. Υπήρχαν σημεία τα οποία ήταν όντως λάθος, αλλά το γενικότερο αποτέλεσμα ήταν πολύ πιο σημαντικό. Όλα αυτά τα χρόνια που δραστηριοποιούνται οι Μάρτυρες, από την ίδρυση ακόμη της Εταιρίας, με τη μορφή της Εταιρίας της Pennsylvania, υπήρξε δραματική αλλαγή στις καρδιές και τη σκέψη των ανθρώπων όσον αφορά το Λόγο του Θεού και τα άγια δώρα Του, αποκτώντας τη δύναμη να υποστηρίξουν όλα εκείνα που θεωρούσαν σωστά και να τιμήσουν το όνομα του Ιεχωβά, προαναγγέλλοντας τη βασιλεία Του. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης μεταξύ λίγων σημείων που έπρεπε να διορθωθούν και της σημασίας του κυρίως ζητήματος, της λατρείας δηλαδή του Ιεχωβά. Αυτό είναι που έχει εντυπωθεί στη σκέψη των Μαρτύρων αλλά και άλλων ανθρώπων μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια.

Ο γραμματέας ταμίας δήλωσε ότι κανείς δεν μπορεί να εφαρμόσει κριτήρια που η Βίβλος δεν εφαρμόζει. Κι όμως, η δική του κατάθεση όπως εξάλλου και αυτή των δυο αξιωματούχων που προηγήθηκαν, ήταν ότι "μόνο μέσα από τις εκδόσεις της Εταιρίας της Σκοπιάς μπορεί κάποιος να έχει μία σωστή κατανόηση της Γραφής[4]. Αν και προωθήθηκε η ψευδοπροφητεία, επιβλήθηκε σε όλους τους Μάρτυρες η απόλυτη αποδοχή της εκείνο τον καιρό. Και αυτό ξεκάθαρα χαρακτηρίστηκε ως κάτι σωστό. Ο γραμματέας-ταμίας ισχυρίζεται ότι το γενικότερο αποτέλεσμα είναι πολύ πιο σημαντικό, και γι’ αυτό το λόγο η Οργάνωση δεν θα έπρεπε να κριθεί αυστηρά επειδή και μόνο προώθησε λάθη σε δευτερεύοντα σημεία, τη στιγμή που προωθείτο το κυρίως ζήτημα, η λατρεία δηλαδή του Ιεχωβά. Θα ήταν άδικο να εξισώναμε τη σημασία αυτών των σφαλμάτων με το κυρίως μήνυμα: Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης, είπε ο Γραμματέας Ταμίας.

Αυτή η δεύτερη δήλωση αρκεί από μόνη της. Η κατάθεση όμως του Suiter, όπως και των άλλων δυο, δείχνει ότι, ενώ η Οργάνωση ζητά ανεκτικότητα και ισορροπημένη κρίση για την ίδια ως δικαιωματικό της καθήκον, τα αρνείται για τους άλλους. Ενώ ζητά ανεκτικότητα για την ίδια, δεν την εξασφαλίζει σε μέλη που έχουν αντιρρήσεις και δεν μπορεί να συμβιβαστεί με πλανεμένες διδασκαλίες. Γι’ αυτούς το αποτέλεσμα είναι αποκοπή, διαγραφή σαν να ήταν άξιοι θανάτου. Αυτά συμβαίνουν άσχετα με το ποσοστό στο οποίο κάποιος μπορεί να αποδεχτεί το κυρίως ζήτημα του μηνύματος, ή με την ειλικρίνεια ή την αφοσίωση με την οποία κάποιος μπορεί να λατρέψει τον Θεό Ιεχωβά. Όχι, κάποιος πρέπει να αποδεχθεί ολόκληρο το μήνυμα, να πάρει όλο το πακέτο, μαζί με τα λάθη, όπως ο αγγελιαφόρος τής Οργάνωσης έκρινε σωστό να το παρουσιάσει, με μοναδική εναλλακτική οδό την αποκοπή. η Οργάνωση χαρακτηρίζει τα λάθη που εκδίδει ως δευτερεύοντα, κι όμως, κάθε φορά που κάποιος διαφωνεί ή δεν μπορεί να τα αποδεχτεί αποκτούν ξαφνικά τεράστια σημασία, ικανή να οδηγήσει σε κινήσεις διαγραφής και απόρριψης.

Αυτός ο παράξενος τρόπος σκέψης δίνει την εντύπωση ότι ο Θεός είναι πολύ δυσαρεστημένος με οποιονδήποτε αδυνατεί να αποδεχθεί σφάλματα που ένας ταγμένος από τον Θεό αγγελιαφόρος προφέρει στο όνομα Του, δυσαρεστημένος με τον άνθρωπο εκείνο που επιμένει να δοκιμάζει τα πάντα και να κρατά μόνο όσα αποδεικνύονται καλά και γνήσια, δοσμένα όντως από τον Θεό. Ένας τέτοιος άνθρωπος, αν διωχθεί από την Οργάνωση, είναι σύμφωνα με τον Θεό ανάξιος να συνεχίσει να ζει. Αν και φαίνεται απίθανο, όσοι κατέθεσαν δεν είδαν τίποτα το παράλογο μέσα σε όλα αυτά.

Όλα τα παραπάνω φέρνουν στο μυαλό μας την αρχή του Παροιμιαστή, ότι «ζύγια διάφορα είναι βδέλυγμα εις τον Κύριον και η δολία πλάστιγξ δεν είναι καλόν»[5]. Φαίνεται παράλογο να πιστεύουμε ότι ο Θεός απεχθάνεται κάτι που αφορά σε καθημερινές εμπορικές δοσοληψίες (όπου ένας άνθρωπος χρησιμοποιεί διαφορετικά σταθμά ανάλογα με το αν πουλάει ή αγοράζει) και δεν απεχθάνεται με την ίδια ένταση σφάλματα σε δοσοληψίες που αφορούν στις πνευματικές αναζητήσεις των ανθρώπων, όπου οι άνθρωποι εφαρμόζουν ένα συγκεκριμένο μέτρο όταν επιζητούν την ανεκτικότητα για τον εαυτό τους και ένα εντελώς διαφορετικό όταν καλούνται να δείξουν ανεκτικότητα σε άλλους. Ο γνήσιος αγγελιαφόρος του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, είπε: «με οποίαν κρίσιν κρίνετε, θέλετε κριθή και με οποίον μέτρον μετρείτε, θέλει αντιμετρηθή εις εσάς» ^[6]

Όχι μόνο σε αυτή τη δίκη αλλά και σε πολλές ακόμη περιστάσεις κάλεσε η Οργάνωση τους Μάρτυρες να παραβλέψουν τα λάθη της, διαβεβαιώνοντας ότι αυτά υπερκαλύπτονται από πολύ σημαντικότερους και ωφέλιμους παράγοντες. Κι όμως, η ίδια δε φαίνεται να εφαρμόζει αυτό το πρότυπο συμπεριφοράς κατά τις δοσοληψίες της με όσους εξουσιάζει. Αν κάποιος έχει μία άποψη, όσο μικρή και ασήμαντη κι αν είναι, η οποία όμως δε συμπίπτει με τις διδασκαλίες της Σκοπιάς, το γεγονός αυτό δεν αντιμετωπίζεται σαν ανθρώπινο λάθος που μπορεί κάποια στιγμή να διορθωθεί, αλλά αντίθετα αποτελεί βάση για διαγραφή από την Εταιρία. Το γεγονός ότι η γενική εικόνα του προσώπου που διαφωνεί μπορεί να επιδεικνύει ανόθευτες Χριστιανικές αρετές, θεωρείται άσχετο. Πρέπει οπωσδήποτε να συμφωνεί με την Οργάνωση. Τα λόγια του Χριστού δείχνουν ξεκάθαρα ότι δεν εγκρίνει μία τόσο άνιση και άδικη εφαρμογή μέτρων και σταθμών.

Μπροστά στη σοβαρότητα των ζητημάτων που έθιξε στο δικαστήριο στη Σκωτία, φαίνεται πως δεν υπάρχει λόγος για να πιστέψουμε ότι οι τρεις αυτοί μάρτυρες που κατέθεσαν παρέθεσαν απλά τις προσωπικές τους απόψεις. Αν και ο στόχος τους στη συγκεκριμένη δίκη (ο οποίος περιελάμβανε και την αποδοχή τους ως καθιερωμένη θρησκεία) ενδέχεται να επηρέασε τη γλώσσα που χρησιμοποίησαν, χωρίς αμφιβολία οι απόψεις που εξέφρασαν ήταν οι επίσημες απόψεις τής Οργάνωσής τους, και αντικατοπτρίζουν το νομικισμό που επικρατεί μέσα σε αυτή. Το αρχείο του παρελθόντος και του παρόντος εξάλλου το δείχνει. Και η δική μου εμπειρία στο κυβερνών σώμα το επιβεβαιώνει.

Ορισμένα ζητήματα που έθιξαν οι αξιωματούχοι της Εταιρίας της Σκοπιάς θυμίζουν σε αξιοσημείωτο βαθμό δηλώσεις που είχε κάνει περίπου σαράντα πέντε χρόνια πριν ο πάστορας Russel κατά τα τελευταία χρόνια της προεδρίας του. Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1910, στο τεύχος της Σκοπιάς, ο τότε πρόεδρος σύγκρινε την αξία της μελέτης της Βίβλου με την αξία των Γραφικών Μελετών, ένα σετ από έξι τόμους που ο ίδιος είχε γράψει. Αυτή ήταν η προσωπική του εκτίμηση:

«Αν τότε ο Κύριος μας είχε προμηθεύσει στην εποχή μας με κάτι που οι άλλες εποχές -πλην των Αποστολικών χρόνων- δεν γνώριζαν, άσχετα με το πόσο καλές η σοφές υπήρξαν, το να αγνοήσουμε τη γραμμή της διδασκαλίας που αναπτύχθηκε με αυτό τον τρόπο θα ήταν, κατά τη γνώμη μου, σαν να αδιαφορούσαμε για την πρόνοια του Κυρίου. Κάθε ένας βέβαια πρέπει να σκεφτεί για τον εαυτό του και να διαμορφώσει τη συμπεριφορά του αντίστοιχα.

Αν οι έξι τόμοι των Γραφικών Μελετών είναι ουσιαστικά η Βίβλος τοπικά διευθετημένη, με βιβλικά κείμενα που παρατίθενται ως αποδείξεις, δεν θα έπρεπε να ονομάσουμε τους τόμους με τρόπο που δεν θα ταίριαζε, ως η Βίβλος με μία διευθετημένη μορφή. Δηλαδή, δεν πρόκειται απλά και μόνο για σχόλια επάνω στη Βίβλο, αλλά πρόκειται ουσιαστικά για την ίδια τη Βίβλο, αφού δεν υπάρχει η παραμικρή επιθυμία να χτίσει κάποιος ένα δόγμα η μία σκέψη επάνω σε προσωπικές προτιμήσεις η ατομική σοφία, αλλά να παρουσιαστεί το όλο ζήτημα μέσα από τις γραμμές του Λόγου του Θεού. Θεωρούμε λοιπόν ασφαλές να ακολουθήσουμε το συγκεκριμένο είδος αναγνώσματος, διδασκαλίας, βιβλικής μελέτης.

Επιπλέον, όχι μόνο βλέπουμε τους ανθρώπους να μην μπορούν να διακρίνουν το θείο σχέδιο που τους θέλει να μελετούν το Λόγο του Θεού, αλλά βλέπουμε επίσης ότι αν κάποιος παραμερίσει τις Γραφικές Μελέτες, ακόμη κι αν τις έχει χρησιμοποιήσει, ακόμη κι αν έχει αφομοιώσει το περιεχόμενο τους, ακόμη κι αν τις μελετούσε για δέκα χρόνια αν τις παραμερίσει και τις αγνοήσει και καταφύγει στη Βίβλο και μόνο, αν και κατανοούσε τη Βίβλο του για δέκα χρόνια, η πείρα μας, μας δείχνει ότι μέσα σε δυο χρόνια θα έχει βυθιστεί στο σκοτάδι. Από την άλλη πλευρά, αν διάβαζε μόνο τις Γραφικές Μελέτες και τις παραπομπές τους, χωρίς να έχει διαβάσει ούτε μία σελίδα από τη Βίβλο του, στο τέλος των δυο ετών θα βρισκόταν ακόμη στο φως. Επειδή θα είχε το φως των Γραφών.

 

"Θέλουσιν έσεσθαι διδακτοί του Θεού"

Μπορούμε πρακτικά να συμπεράνουμε ότι δεν θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε τίποτα επάνω στη Βίβλο έκτος αν μας είχε αποκαλυφθεί. Συνεπώς, δεν θα σπαταλούσαμε τόσο πολύ χρόνο, όπως τόσοι άλλοι άνθρωποι, διαβάζοντας κάθε κεφάλαιο της Γραφής χωρίς να αποκομίζουμε κανένα όφελος. Δεν θα διανοούμασταν να το κάνουμε. Δεν θα πιστεύαμε ουσιαστικά ότι μελετούμε τις Γραφές. Αυτό που θα καταλαβαίναμε θα ήταν ότι ακολουθούμε την πορεία που δεν αποδείχθηκε καθόλου ωφέλιμη σε εμάς και πολλούς άλλους στο παρελθόν, διαβάζοντας απλά τις Γραφές. Θα λέγαμε ότι ο ίδιος Ουράνιος Πατέρας που μας οδήγησε σε αυτή την αλήθεια, σε αυτή την κατανόηση των Γραφών ως παιδιά του, αν είχε κάποια παραπάνω πληροφορία για εμάς θα μας την έκανε φανερή με κάποιο τρόπο. Και γι’ αυτό, δεν θα αναγνωρίζαμε την ανάγκη, του να διαβάζουμε την Καινή Διαθήκη κάθε μέρα, όλο το χρόνο. Δεν θα το θεωρούσαμε απαραίτητο. Αντίθετα, θα θεωρούσαμε ότι η ίδια η Γραφή που λέει «πάντες… θέλουσιν έσεσθαι διδακτοί τού Θεού» υπονοεί ότι με τον τρόπο που ο Θεός αποφάσισε θα έφερνε στην προσοχή μας οποιοδήποτε γνώρισμα της θεϊκής αλήθειας που θα αποτελούσε πνευματικό φαγητό που έρχεται στην ώρα του στον οίκο της πίστης.

 

 

Οι "Γραφικές Μελέτες" δεν αποτελούν υποκατάστατο της Βίβλου

Αυτό, συνεπώς, δεν μετατρέπει τις Γραφικές Μελέτες σε υποκατάστατο της Βίβλου, διότι όχι μόνο δεν υποκαθιστούν τη Γραφή, αλλά οι Μελέτες, αντίθετα, παραπέμπουν συνεχώς σε αυτή. Και αν οποιοσδήποτε αμφιβάλλει για οποιαδήποτε παραπομπή ή βιώνει κάποιο κενό μνήμης, θα έπρεπε να φρεσκάρει τη μνήμη του και να δει ότι κάθε του σκέψη είναι σε απόλυτη συμφωνία με τη Βίβλο όχι απλά με τις Γραφικές Μελέτες, αλλά σε συμφωνία με τη Βίβλο.

Θα έπρεπε να σημειώσουμε ότι μεγάλος αριθμός φίλων της αλήθειας έχουν κάνει κανόνα το να μελετούν δώδεκα σελίδες των Γραφικών Μελετών κάθε μέρα, και δεν γνωρίζουμε ούτε έναν που ακολουθεί αυτή την πορεία, χρησιμοποιώντας τα διάφορα μέσα της χάριτος που ο Θεός του έχει προσφέρει (η "Χαραυγή". Συναντήσεις μαρτυριών, κυριακάτικες συναντήσεις, συναντήσεις σκαπανέων. Βεροιακές Μελέτες, κείμενα του Μάννα κ.τ.λ.) και έχει βγει από την αλήθεια. Γνωρίζουμε, αντίθετα, πολλούς που ήταν της άποψης ότι αυτά τα γνώριζαν πολύ καιρό πριν, ενώ στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουν ούτε τα μισά από όσα γνώριζαν. Έχουν ξεχάσει τα μισά από όσα διάβαζαν, και τώρα παραπατούν καθώς πορεύονται προς το σκοτάδι που επικρατεί εκεί έξω.

Δεν επιθυμούμε με αυτόν τον τρόπο να πούμε οτιδήποτε ενάντια στην προσπάθεια κάποιου να εμβαθύνει σε κεφάλαια που δεν κατανοεί και που άλλοι δεν κατανοούν, προσπαθώντας να φέρει στο φως κάποια αλήθεια. Δεν αντιδρούμε σε κάτι τέτοιο. Έχει αδιαμφισβήτητο δικαίωμα να πράξει κάτι τέτοιο αν αυτό είναι που επιθυμεί. Έχει το δικαίωμα να ξοδέψει εβδομάδες και χρόνια με αυτό τον τρόπο αν αυτό επιλέξει, αλλά το πιθανότερο είναι ότι ακόμη και να ανακαλύψει κάτι, αυτό θα είναι λάθος».

Είχα ακούσει μόνο ασαφείς αναφορές σε αυτές τις δηλώσεις, έως ότου, το 1979, σε μία συνεδρίαση του Κυβερνώντος Σώματος, ο πρόεδρος Franz αναφέρθηκε σε αυτές με σκοπό να υποστηρίξει τις απόψεις του, λέγοντας ότι:

«Ο πάστορας Russel συνήθιζε να λέει ότι αν κάποιος είχε να διαλέξει μεταξύ της Βίβλου μόνο ή κάποια από τις εκδόσεις της Εταιρίας, το καλύτερο για αυτόν θα ήταν να διαλέξει τις εκδόσεις της Εταιρίας».

Εκείνο τον καιρό δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι μία δήλωση σαν κι αυτή θα ήταν δυνατό να επαναληφθεί σαν να είχε κάποια ισχύ, και όταν αργότερα κοίταξα τη Σκοπιά του 1910 ένιωσα ότι μόνο με μία αίσθηση ντροπής θα μπορούσε μία οργάνωση να ανασύρει δηλώσεις σαν και αυτή.

Αυτό που ξεκάθαρα εισάγουν οι δηλώσεις της Σκοπιάς (που γράφτηκαν από το Russel) είναι ότι δεν είναι δυνατό κάποιος να μάθει το σκοπό του Θεού με μοναδικό του οδηγό τη Βίβλο. Επιπλέον, το να παραγκωνίσει κάποιος τις Γραφικές Μελέτες και να ασχοληθεί μόνο με τη Βίβλο του, σύμφωνα με την εμπειρία, θα οδηγούσε στο σκοτάδι, "μέσα σε ένα χρονικό διάστημα δύο ετών". Κάποιος που επέμενε όμως να διαβάζει τις Γραφικές Μελέτες θα συνέχιζε να βρίσκεται στο φως, ακόμη κι αν δεν άγγιζε τη Βίβλο του μέσα σε αυτά τα δυο χρόνια. Η μελέτη της Βίβλου "κεφάλαιο προς κεφάλαιο" δεν θεωρείτο απαραίτητη, αλλά η καθημερινή μελέτη των Γραφικών Μελετών ενθαρρύνεται ως χρήση των προμηθειών του Κυρίου. Προφανώς, πριν την εμφάνιση των συγκεκριμένων γραπτών από τις εκδόσεις της Σκοπιάς, κανένας άνθρωπος στον πλανήτη δεν είχε ποτέ κατανοήσει τη Βίβλο.

Είναι αξιοσημείωτο το ότι από όλες τις εκδόσεις που έγραψε ο Russel, ούτε μία δεν εκδίδεται ή βρίσκεται πλέον αποθηκευμένη. Κι όμως, ο τρόπος με τον οποίο έβλεπε τα πράγματα ο πρόεδρος της Εταιρίας το 1910 ουσιαστικά αναδιατυπώθηκε στη Σκωτία το 1954 και στη συνεδρίαση του Κυβερνώντος Σώματος το 1979. Μία άξια εκτίμησης διαφορά είναι ότι η έμφαση είχε μετατοπιστεί από έναν άνθρωπο και τα γραπτά του στην Οργάνωση. Ο ισχυρισμός ότι η βιβλιογραφία της Εταιρίας της Σκοπιάς είναι ουσιαστικά αναντικατάστατη προϋπόθεση για την κατανόηση της Γραφής παρέμεινε. Και όχι μόνο παρέμεινε, αλλά επεκτάθηκε με αξιοσημείωτο δογματισμό, διότι η αποδοχή των διδασκαλιών που απαντούν σε αυτή τη γραμματεία χαρακτηρίζεται πλέον ως θεϊκή προϋπόθεση για να αποκτήσει κάποιος την ίδια τη ζωή. Αντίθετα με την κατάσταση που επικρατούσε τον καιρό του Russel, η διαφωνία πλέον οδηγεί σε αποκοπή.

 

Αργότερα μέσα στο 1979, για την ακρίβεια στις 17 Νοεμβρίου, την ημέρα μετά την αναχώρηση μου για ένα ταξίδι στη Νότιο Αφρική, ο Fred Franz, ο πρόεδρος πλέον της Οργάνωσης, διηύθυνε την πρωινή βιβλική μελέτη για την οικογένεια του αρχηγείου. Κατά τη διάρκεια αυτής έκανε τα εξής σχόλια, τα οποία ένα μέλος που παραβρέθηκε κατέγραψε ως είχαν και μου τα μεταβίβασε κατά την επιστροφή μου ως ενδιαφέροντα:

 

«Ορισμένοι άνθρωποι μιλούν για τη Βίβλο εκφράζοντας την άποψη ότι θα έπρεπε να διαβάζουμε μόνο τη Βίβλο. Λοιπόν, αυτό είναι που κηρύττουν οι Εκκλησίες του Χριστιανισμού όλα αυτά τα χρόνια και κοιτάξτε το χάλι που δημιούργησαν.

Είναι καλό να θυμόμαστε ότι ήμαστε κάποτε η Φυλλαδική Εταιρία της Σκοπιάς πριν γίνουμε η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία της Σκοπιάς^[7]. Μόνο σχετικά πρόσφατα ήταν που ξεκινήσαμε να εκδίδουμε Άγιες Γραφές. Μοναδικός σκοπός της ύπαρξης μας σαν Εταιρία είναι να αναγγείλουμε τη Βασιλεία που εγκαθιδρύθηκε το 1914 και την προειδοποίηση για την πτώση της Βαβυλώνας της Μεγάλης. Έχουμε ένα ιδιαίτερο μήνυμα να παραδώσουμε».

Στις πρωινές συνεδριάσεις μας που διηύθυνα στο αρχηγείο, συχνά ενθάρρυνα μία μεγαλύτερου βαθμού μελέτη της ίδιας της Γραφής, τονίζοντας ότι αυτή είναι η γνήσια πηγή της γνώσης και η υπέρτατη αρχή για τους Χριστιανούς. Δεν είχα ιδέα ότι υπερασπιζόμουν μία ιδέα εχθρική για τα συμφέροντα τής Οργάνωσης. Δεν είχα ξεχάσει ποτέ αυτά που θεωρούσα ως ισχυρές απόψεις και που είχα συναντήσει σε ένα τεύχος της Σκοπιάς, της 1ης Νοεμβρίου του 1946. Στη σελίδα 330, το άρθρο με τίτλο: «Ας αφήσουμε τον Θεό να αποδειχθεί πιστός», διαπραγματευόταν τους ισχυρισμούς τόσο των Ιουδαίων όσο και των Καθολικών ότι ήταν το παντοτινό θησαυροφυλάκιο όλης της αλήθειας. Αυτές ήταν οι δηλώσεις που περιελάμβανε:

«Ο γραπτός Λόγος του Θεού, συνεπώς, δεν χρειάζεται την προσθήκη παραδόσεων που αποτελούν τις προσωπικές ερμηνείες ανθρώπων και θρησκευτικών οργανώσεων. Δεν λέμε ότι η Βίβλος αρκεί χωρίς τις παραπάνω προσθήκες βασισμένοι στη δική μας εξουσία. Ο εμπνευσμένος από τον Θεό Απόστολος Παύλος γράφει προς τον πιστό συνεργάτη του Τιμόθεο σχετικά με αυτό το ζήτημα λέγοντας: "… από βρέφους γνωρίζεις τα ιερά γράμματα, τα δυνάμενα να σε σοφίσωσιν εις σωτηρίαν δια της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού. Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης, δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν." (Β΄ Τιμόθεον 3:15-17). Αν οι προφορικές παραδόσεις θρησκευόμενων ανθρώπων ήταν απαραίτητες για να συμπληρώσουν τον κανόνα της Βίβλου, ο Παύλος δεν θα είχε πει ότι οι εμπνευσμένες από το Άγιο Πνεύμα γραφές είναι ωφέλιμες για να κάνουν τον άνθρωπο του Θεού τέλειο στην πίστη και αφοσίωση στον Θεό. Η Γραφή θα ήταν ανεπαρκής και ο άνθρωπος του Θεού θα παρέμενε ατελής. Έχοντας όμως υπόψη του την πλήρη ωριμότητα του Τιμόθεου ως Χριστιανού, ο Παύλος τον προέτρεψε να αγωνιστεί ώστε να χειριστεί τη Βίβλο σωστά, λέγοντας: "Σπούδασον να παραστήσεις σεαυτόν δόκιμον εις τον Θεόν, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας." (Β΄ Τιμόθεον 2:15). Θα ήταν καλό, όλοι όσοι επιθυμούν να υπηρετήσουν τον Θεό ως δούλοι Του, να ακολουθήσουν αυτή την προτροπή».

 

Η εξουσία τών Ανωτέρων Δυνάμεων δεν παραβλέπεται

Ένα τελευταίο επιχείρημα που εκτοξεύουν εναντίον μας όσοι υποστηρίζουν μία εκκλησιαστική οργάνωση, ή μία οργάνωση που βασίζεται στη ιεραρχία είναι το εξής: "Ακόμη κι αν απαλλάξεις τη Βίβλο από θρησκευτικές παραδόσεις, δεν μπορείς να την εμπιστευτείς στον κάθε αναγνώστη για να την ερμηνεύσει. Συνεχίζει να είναι απαραίτητη η ορατή οργάνωση των πιστών για να δράσει ως "ζωντανή διδασκαλική αυθεντία" n διδασκαλική δύναμη που θα ερμηνεύσει τη Βίβλο και μέσα από αυτή θα κάνει το θέλημα του Θεού ξεκάθαρο. Κοιτάξτε το πώς η Γραφή συνέβαλε στην κατάσταση της θρησκευτικής διαίρεσης του Προτεσταντισμού, λόγω του ότι αφέθηκε στον καθένα για να την ερμηνεύσει". Γι’ αυτό έχουμε να πούμε ότι η πληθώρα διαφορετικών αποχρώσεων στον Προτεσταντισμό δεν αποτελεί απόδειξη του ότι η Βίβλος αποτελεί διασπαστική δύναμη για όσους την προσεγγίζουν -αυτή και μόνο αυτή- ως αλάνθαστη και επαρκή. Η Βίβλος δεν είναι ένα βιβλίο που αντιφάσκει, αλλά έχει αρμονία στα ζητήματα που θίγει και συμφωνεί με τον εαυτό της, με όλα τα κανονικά βιβλία που περιλαμβάνει. Η πραγματική διασπαστική δύναμη μέσα στους Καθολικούς και τους Προτεστάντες πιστούς του Χριστιανισμού είναι οι θρησκευτικές παραδόσεις που οι ίδιοι ακολουθούν. Η αλήθεια της Βίβλου είναι μία ενοποιητική δύναμη. Αφού ο Ιησούς Χριστός προσευχήθηκε "αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου. Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια" αμέσως προσευχήθηκε ώστε όλοι οι πιστοί, οι δικοί του ακόλουθοι τότε αλλά και όσοι επρόκειτο στη συνέχεια να πιστέψουν, να είναι ενωμένοι ως ένα, όπως ήταν και Εκείνος με τον Ουράνιο Πατέρα Του (Ιωάν. 17:17-23). Τώρα είναι που πρέπει να γίνει πραγματικότητα αυτή η Χριστιανική ενότητα. Τώρα, στο τέλος του κόσμου. Έχει ήδη επιτευχθεί στους Μάρτυρες του Ιεχωβά που ξεπήδησαν μέσα και έξω από την πλειάδα των θρησκευτικών οργανώσεων και που τώρα στέκονται ενωμένοι υπηρετώντας τον Θεό, παρά τις θρησκευτικές διαφωνίες του παρελθόντος.

Πώς είναι κάτι τέτοιο εφικτό; Πώς απορεί να αποφευχθεί ή να υπερνικηθεί η έλλειψη ενότητας που πηγάζει από τις προσωπικές ερμηνείες του καθενός επάνω στις Ιερές Γραφές; Μήπως η αιτία είναι η συσπείρωση γύρω από μία ορατή ανθρώπινη οργάνωση ή έναν ορατό άνθρωπο ηγέτη; Η απάντηση είναι Όχι! Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει πραγματικότητα με την αναγνώριση του Θεού Ιεχωβά και του Ιησού Χριστού ως τις μοναδικές ανώτατες εξουσίες στις οποίες πρέπει να υποτάσσεται κάθε Χριστιανική ψυχή, για χάρη της συνείδησης τους (Ρωμαίους 13:1). Και έγινε πραγματικότητα επειδή ορισμένοι αναγνώρισαν τον Θεό Ιεχωβά ως το μόνο αληθινό και ζωντανό Θεό, τον Ύψιστο και Υπέρτατο, και τον Ιησού Χριστό ως τον Κεχρισμένο Του Βασιλιά και εκλεκτό Του Δούλο, τον οποίο ο Ιεχωβά διόρισε ως Ηγέτη και Αρχηγό στους ανθρώπους (Ησαΐας 42:1, 55:3-4, Ματ. 12:18, Πράξεις 13:34). Συμβαίνει επίσης επειδή αναγνωρίζουν τον Θεό Ιεχωβά ως το ζωντανό, αιώνιο Δάσκαλο της Εκκλησίας Του στη γη. Και ότι Αυτός διδάσκει την Εκκλησία του Θεού μέσα από την κεφαλή της, τον Ιησού Χριστό (Ησαΐας 54:13, Ιωάν. 6:45).

Αφού οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δε χαρακτηρίζουν την Οργάνωσή τους όπως οι διάφορες θρησκευτικές ιεραρχίες χαρακτηρίζουν τις δικές τους, δηλαδή ως τη μοναδική που κατέχει την εξουσία να διδάσκει και κατά συνέπεια ως "το θεϊκά ταγμένο επιστάτη και ερμηνευτή της Βίβλου" του οποίου το αξίωμα "θα ήταν περιττό αν ο καθένας μπορούσε να ερμηνεύσει τη Βίβλο για τον εαυτό του". Αντί να ασπαστούν την παράδοση της θρησκευτικής ιεραρχίας, αυτοί που αναγνωρίζουν την υπέρτατη εξουσία του Θεού Ιεχωβά και του Ιησού Χριστού θα ασπαστούν την εμπνευσμένη και αλάνθαστη δήλωση του Αποστόλου προς τον Τιμόθεο, σχετικά με την Εκκλησία: "ταύτα σοι γράφω… Δια να εξεύρης πως πρέπει να πολιτεύησαι εν τω οίκω του Θεού, όστις είναι η Εκκλησία του Θεού του ζώντος, ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας". (Α' Τιμ. 3:14-15)»

Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η αντίδραση της Σκοπιάς και ο τρόπος με τον οποίο το άρθρο αντέκρουσε ισχυρισμούς των οργανώσεων με Ιεραρχία, οι οποίες πρώτα απ’ όλα λένε ότι, δεν μπορείς να εμπιστευτείς τη Βίβλο στον κάθε αναγνώστη για να την ερμηνεύσει, έπειτα ότι, συνεχίζει να είναι απαραίτητη η ορατή οργάνωση των πιστών για να δράσει ως "ζωντανή διδασκαλική αυθεντία" ή διδασκαλική δύναμη και τρίτον ότι, η Βίβλος αποτελεί διασπαστική δύναμη για όσους την προσεγγίζουν -αυτή και μόνο αυτή ως αλάνθαστη και επαρκή.

Σε κάθε έναν από τους παραπάνω ισχυρισμούς η αντίδραση της Σκοπιάς ήταν: "Δεν είναι αλήθεια!"

Με μεγάλη βεβαιότητα διατυπώθηκε ότι ο μοναδικός τρόπος να αποφύγει κανείς τη διάσπαση δεν είναι η συσπείρωση γύρω από έναν ανθρώπινο οργανισμό, αλλά η αναγνώριση του Θεού Ιεχωβά και του Ιησού Χριστού. Χωρίς καμιά αμφιβολία η Σκοπιά δήλωσε στη συνέχεια ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, δε χαρακτηρίζουν την Οργάνωσή τους όπως οι διάφορες θρησκευτικές Ιεραρχίες χαρακτηρίζουν τις δικές τους, δηλαδή ως τη μοναδική που κατέχει την εξουσία να διδάσκει και κατά συνέπεια ως "το θεϊκά ταγμένο επιστάτη και ερμηνευτή της Βίβλου".

Όταν διάβασα να διατυπώνονται αυτές οι αρχές, πίσω στο 1946, συμφώνησα ολόκαρδα και μέχρι σήμερα θα μπορούσα ολόψυχα να υποστηρίξω οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων που έζησε βασισμένη σε αυτές τις αρχές. Για πολλά χρόνια πίστευα ότι έκανα ακριβώς αυτό. Πολλοί είναι εκείνοι που με έπεισαν ότι δε συνέβαινε κάτι τέτοιο. Είναι οι ίδιοι που εξέδωσαν αυτές τις αρχές.

Ο συγγραφέας του άρθρου "Ας αφήσουμε τον Θεό να αποδειχθεί πιστός" ήταν ο Fred Franz. Το άρθρο περιελάμβανε τολμηρές, ξεκάθαρες, ειλικρινείς δηλώσεις, τις οποίες -μία προς μία- οι αξιωματούχοι της Σκοπιάς αρνήθηκαν οχτώ μόλις χρόνια μετά στη Σκωτία. Διάφορα άρθρα επίσης της Σκοπιάς που ακολούθησαν τις απέρριψαν σημείο προς σημείο. Δεν εκτίμησα το πόσο αληθινή ήταν αυτή η απόρριψη μέχρι να φτάσω το ένατο έτος στο Κυβερνών Σώμα της Σκοπιάς. Αν και δεν ήταν αυτός ο σκοπός τους, τα μέλη του Σώματος με βοήθησαν να δω ότι οι αρχές που τόσο τολμηρά διατυπώθηκαν το 1946, αν και κηρύχθηκαν, εν τούτοις, ποτέ δεν έγιναν πράξη.

 

Ψάχνοντας πλέον προς τα πίσω, δεν μπορώ να βρω τίποτα μετά το 1946 που να προσεγγίζει στο ελάχιστο τις διατυπώσεις περί προσωπικής ελευθερίας που περιελάμβαναν τα άρθρα εκείνης της χρονιάς. Γιατί; Τι είναι αυτό που θα μπορούσε να επιφέρει μία τέτοια αλλαγή, μία έλξη και απώθηση ταυτόχρονα, με μία οργάνωση να λέει κάτι με τόση απολυτότητα και ένδειξη πεποίθησης και μέσα σε λίγα χρόνια να λαμβάνει θέση διαμετρικά αντίθετη; Γιατί προφέρει τους ίδιους ισχυρισμούς που είχε στο παρελθόν αποκηρύξει ως το προϊόν ενός ιεραρχικά οργανωμένου πνεύματος; Πώς μπορούν άνθρωποι που είναι συνειδητά αφιερωμένοι σε έναν θρησκευτικό σκοπό να λαμβάνουν μία τέτοια πορεία και ταυτόχρονα να μη νιώθουν την ανάγκη να δώσουν εξηγήσεις στους συντρόφους τους, να απολογηθούν ή ακόμη και να αναιρέσουν την προηγούμενη θέση που πρόβαλαν με τόσο θάρρος;

Εν μέρει, αυτό συμβαίνει αναμφισβήτητα εξαιτίας της αλλαγής στη διάθεση, στην ιδιοσυγκρασία και τις απόψεις των ίδιων των ανθρώπων. Συγκεκριμένα, το αίτιο μπορεί να εντοπιστεί στο ότι την περίοδο από το 1942 μέχρι το 1975 η διοίκηση ήταν μία πολύ προσωπική υπόθεση και επικεντρωνόταν σε δυο άντρες. Τον Nathan Knorr και τον Fred Franz, με τον δεύτερο ως τον κύριο καθοριστή του δόγματος[8].

Πέρα και πάνω όμως από την απρόβλεπτη και ασταθή φύση των συμπεριφορών και των εκφράσεων που προέρχονται από μία τέτοια πηγή, πιστεύω ότι υπάρχει μία βασική αιτία για την πολύ ισχυρή και απολυταρχική προσέγγιση που έγινε φανερή. Όλα περιγράφουν έναν τύπο ανθρώπινης συμπεριφοράς που επαναλαμβάνεται διαρκώς μέσα στους αιώνες με μία απογοητευτική κανονικότητα. Πρόκειται για τον τύπο εκείνο που χαρακτηρίζει ανθρώπους η ομάδες ανθρώπων, οι οποίοι εγκαταλείπουν μία καθιερωμένη θρησκεία η θρησκείες, που ξεκινούν από την αρχή με την αδιάσειστη βεβαιότητα ότι η Βίβλος είναι και θα είναι ο μοναδικός οδηγός τους, η πραγματική πηγή γνήσιας πληροφόρησης και οι οποίοι στη συνέχεια αυξάνονται στον αριθμό και αρχίζουν να αποτελούν ιστορική οντότητα, με αποτέλεσμα να παρέχουν ένα καθιερωμένο σύνολο διδασκαλιών που πλέον αποδέχονται ως Η αλήθεια, τον αποκλειστικό και απόλυτο δείκτη για να μετρούν το Χριστιανισμό ενός ανθρώπου. Αυτό συμπληρώνεται από την παράλληλη ανάπτυξη μιας εξουσιαστικής δομής που εξασφαλίζει ότι όλα τα μέλη αποδέχονται το σύνολο των διδασκαλιών. Σε ακραίες περιπτώσεις, όλοι όσοι προσκολλώνται σε αυτή τη δομή καθορίζουν το τι είναι αυτό που θα διαβαστεί, θα μελετηθεί, θα συζητηθεί, θα διδαχθεί και θα γίνει πράξη, με δικαιωματικό τους ρόλο τη διαπαιδαγώγηση όλων εκείνων που δεν υποτάσσονται στα μέτρα που καθιέρωσαν κάποιοι άνθρωποι. Ομάδες σαν κι αυτές γίνονται σταδιακά σαν τις θρησκείες που αρχικά είχαν εγκαταλείψει. Αυτό ήταν το σχέδιο βάσει του οποίου δημιουργήθηκαν πολλές από τις υπάρχουσες θρησκείες.

Αυτό το επαναλαμβανόμενο σχέδιο προηγείται και ενισχύεται από έναν επίσης βασικό παράγοντα, έναν που συνέβαλε στην ανατροπή της πρώτης Χριστιανικής Εκκλησίας, μεταλλάσσοντας την από μία αδελφότητα, της οποίας η συνοχή οφειλόταν στους ισχυρούς δεσμούς αγάπης και σε μία κοινή συμφωνία επάνω σε βασικά πιστεύω, σε ένα θρησκευτικό σύστημα ιεραρχικά οργανωμένο και επιμελώς θεσμοθετημένο. Ο θεμελιώδης αυτός παράγοντας είναι απλά η τάση των ανθρώπων να επιζητούν να επιβάλουν τη θέλησή τους στους άλλους, μία τάση ενάντια στην οποία ο Ιησούς Χριστός θεώρησε απαραίτητο να συμβουλέψει τους μαθητές Του. Το συμπέρασμα αυτό, πιστεύω, υποστηρίζεται τόσο από τη Γραφή όσο και από την ιστορία.