دعاى روزانه
خدا را در اعلى عليين جلال و بر روى زمين صلح و سلامتى، و در ميان مردم
رضامندى باد! ای خداوند، لب و دهان مرا بگشا تا ستایش تو را اعلام
نمايد.
مزمور١٤٣؛
ای خداوند دعای مرا بشنو و به تضرع من گوش بده! در امانت و عدالت خویش
مرا اجابت فرما! و بر بنده خود به محاکمه برمیا. زیرا زنده ای نیست که
به حضور تو عادل شمرده شود. زیرا که دشمن بر جان من جفا کرده، حیات مرا
به زمین کوبیده است و مرا در ظلمت ساکن گردانیده، مثل آنانی که مدتی
مرده باشند. پس روح من در من مدهوش شده، و دلم در اندرونم متحیر گردیده
است. ایام قدیم را به یاد می آورم. در همه اعمال تو تفکر نموده، در
کارهای دست تو تامل میکنم. دستهای خود را بسوی تو دراز میکنم. جان من
مثل زمین خشک، تشنه تو است.ای خداوند، بزودی مرا اجابت فرما زیرا روح
من کاهیده شده است. روی خود را از من مپوشان، مبادا مثل فرو روندگان به
هاویه بشوم. بامدادان رحمت خود را به من بشنوان زیرا که بر تو توکل
دارم. طریقی را که بر آن بروم، مرا بیاموز زیرا نزد تو جان خود را بر
می افرازم. ای خداوند مرا از دشمنانم برهان زیرا که نزد تو پناه برده
ام. مرا تعلیم ده تا اراده تو را بجا آورم زیرا خدای من تو هستی. روح
مهربان تو مرا در زمین هموار هدایت بنماید. به خاطر نام خود ای خداوند
مرا زنده ساز. به خاطر عدالت خویش جان مرا از تنگی برهان. و به خاطر
رحمت خود، دشمنانم را منقطع ساز. و همه مخالفان جان مرا هلاک کن زیرا
که من بنده تو هستم.
بعد از مزمور :
جلال بر پدر و پسر و روح القدس، اکنون و تا ابد و تا جمیع اعصار،
آمین.
هللویاه، هللویاه، هللویاه! جلال بر تو، ای خدا! (۳مرتبه)
شنبه، دعا به مادر خدا، تمام مقدسین، مؤمنين وفات‌یافته
تروپاريون ؛
ای رسولان، شهیدان و انبیا، اسقف‌های مقدس، قديسين و پارسایان، که نبرد
نیکو را جنگیده و ایمان را حفظ نموده‌اید، شما در برابر نجات‌دهنده،
دلیری دارید. نزد او برایمان شفاعت کنید زیرا او نیکوست و دعا کنید که
جانهایمان را نجات دهد.
كونتاكيون ؛
ای مسیح، به مقدسین و جانهای خادمینت آسایش ببخش، در جایی که دیگر خبری
از بیماری و غم و آه و ناله نيست، بلکه تا به ابد حیات است.
انديشه هاى قديس تئوفان خلوت نشين
(افسسیان. 2:
11-13 ؛ لوقا 13: 18-29 )
«سخت بکوشید از دروازه تنگ وارد شوید»( لوقا 13:24 ). دروازه تنگ -
زندگی نه بر اساس میل فرد، نه بر اساس خواسته ها، و نه برای خشنود کردن
فرد است. دروازه های فراخ - زندگی مطابق با تمام اميال و آرزوهای یک
قلب پرشور، بدون کوچکترین امتناع از خود در هیچ چیزى است. بنابراین،
دروازه ملکوت، خویشتن دارى است. خود را در همه چیز محدود کنید - و باز
کردن در، و فشار دادن آن مانند تأکید بر در برای باز کردن و گذر از آن
خواهد بود.
چگونه خود را كنترل کنیم؟ با اجراى دستورات خداوند، در مقابل
اميال پرشور قلب. وقتی شروع به عصبانی شدن از کسی می‌کنید، فرمان
خداوند را به خاطر بسپارید: "هرکه نسبت به برادر خود عصبانی شود محکوم
خواهد شد...» ( متی 5: 22) ، و با شرمندگی قلب، او را نیز محکوم خواهد
کرد. هنگامى كه اميال پرشور آمدند، حتى نگاه شهوت آميز به همسر خود را
حرام بدانيد و شهوت خود را مهار كنيد. وقتی می‌خواهید کسی را محکوم
کنید، کلام خداوند را به خاطر بیاوريد که با این کار حكم آسمان را
نسبت به خود سخت می کنید و از این طریق خشم خود را مهار کنید.
پس در رابطه با هر حرکت باطل سخنان کتاب آسمانی را در برابر هر یک از
آنها جمع آوری کنید و در حافظه خود نگه دارید. به محض اینکه هر هوس بدی
از دل بیرون رفت، فوراً آن را با مثلى علیه آن گره بزنید. يا پیشاپیش
تمام آرزوها و افکارتان را با کلمات الهی گره زده و در آنها گام
برداريد: گویی در زنجیر هستید. اما در این گره ها آزادی هست، یا یک راه
آزادی به سوی ملکوت خدا.
مبانى ارتدوكس
ایمان مسیحی هم اعتماد و هم وفاداری به خدا است. اگر انسان به خدا
ایمان داشته باشد، به خدا توکل می کند و به او وفادار می ماند و به
دستورات او عمل می کند. این نوع ایمان است که نجات بخش است. از این رو
نام افراد در رابطه با کلیسای خدا اینگونه آمده است: مؤمنان و
جداشدگان.
ایمان چیزی مبهم نیست، ما باید به وضوح بدانیم: به چه کسی
اعتقاد داریم، چگونه با ایمان زندگی کنیم، ثمرات واقعی ایمان چیست.
توصيه عملى
تهیه یک برنامه برای زندگی روحانى خود برای سال آینده مفید است.
مثلا:
- فهرستی از کتاب‌های الهیاتی را برای خواندن مشخص کنید؛
- دعاها را برای حفظ کردن انتخاب کنید (نیازی به حفظ کردن آنها نیست،
با خواندن منظم آنها به خوبی به خاطر سپرده می شوند).
- هر روز تقویم کلیسای ارتدوكس را ، با دعا خطاب به مقدسینی که روزهای
یادبودشان جشن گرفته می شود ، مرور کنید.
- روزانه کتاب مقدس را بخوانید؛
- مطالعه ترتیب و معنای عبادت؛
- برنامه ریزی سفرهای زیارتى و غیره
درس روز
دو برادری که در شهوت غرق شده بودند، به عيش رفتند و زنان را با خود
بردند.
بعد شروع به فكر کردند و گفتند: "ما چه فایده ای مى بريم که از مرتبه
فرشته اى خارج شده ايم و به این ناپاکی افتادیم و بعد باید به آتش و
عذاب برویم؟ بیا به صحرا برويم."
سپس نزد پدران رفتند، و از آنها اجازه خواستند که نزدشان توبه و به
آنچه انجام داده اند اعتراف کنند. پیران آنها را یک سال درحجره
گذاردند و به هر دو به یک اندازه نان و آب دادند. برادران از نظر
ظاهری شبیه هم بودند.
چون زمان توبه به پایان رسید، از حجره بیرون آمدند - و پدران یکی از
آنها را غمگین و کاملاً رنگ پریده و دیگری را با چهره ای بشاش و درخشان
دیدند - و از این تعجب کردند، زیرا برادران به یک اندازه غذا خوردند.
از این رو از برادر غمگین پرسیدند: در حجره به چه فکری مشغول بودی؟
او پاسخ داد: « در مورد بدی که کرده بودم فکر کردم، و در مورد عذابی
که باید به آن برسم، و از ترس اینکه استخوانم به پوستم من بچسبد»
(مزمور 101: 6).
از دیگری نیز پرسیدند: در حجره ات به چه فکر می کردی؟
پاسخ داد: خدا را شکر کردم که مرا از ناپاکی دنیا و عذاب آینده بیرون
کشید و به این زندگی فرشته گونه بازگرداند - و با یاد خدا شاد بودم.
پیران گفتند: توبه هر دو نزد خدا برابر است.
