دعاى روزانه

يكشنبه، دعاى رستاخيز

 

تروپاريون ؛

قدرتهاى فرشته اى در مقبره تو هستند ، و کسانی که از آن محافظت می کردند مردند و مریم در مقبره ایستاد و به دنبال خالص ترین بدن تو بود. تو جهنم را ویران کردی، و از آن رنج نبردی. با باكره ، دهنده حيات ملاقات کردی. اى خداوند، برخاسته از مردگان، جلال بر تو باد.

 

كونتاكيون ؛

مسیح خدا، بخشنده حيات، با دست حیات بخش خود همه مردگان را از اعماق تاریك عالم مردگان بلند كرد ، طبیعت انسانى را برخيزاند ، زیرا او منجى همه ، رستاخیز و حيات و خدای همه چیز است!

 

 

انديشه هاى قديس تئوفان خلوت نشين

 

"به دنبال خداوند باشید. به دنبال روى او باشید همانطور که شخصی شخص ديگر را رو در رو می بیند ، سعی کنید روح خود را در برابر خداوند قرار دهید ، به طوری که آنها رو در رو باشند. چنین امری طبیعی است که حتی نباید آن را به خاطر سپرد. زیرا روح ذاتاً باید برای خداوند تلاش کند. و خداوند همیشه نزدیک است. و هیچ چیزى نیست که آنها را به یکدیگر معرفى کند ، زیرا آنها آشنایان قدیمی هستند. "

مبانى ارتدوكس

 

درباره خداى روح القدس

 روح القدس یک نیروی غیرشخصی نیست، بلکه شخص است که از نظر احترام با پدر و پسر برابری می کند.  روح القدس وجودی ابدی از طرف پدر دارد، درست مانند پسر. اگر پسر مولود شده است، پس روح القدس صادر(از سوی پدر از ازل) می شود.  پدر هرگز بدون پسر و روح القدس نبوده است.

 چرا معمولاً می شنویم که فیض، فیض روح القدس است؟

 ابتدا بیایید ببینیم فیض چیست. عمل خدا.  گاهی اوقات در یونانی انرژی نامیده می شود، که ممکن است به درستی مانند قياس تششع فاقد شخص درک نشود.  فیض عمل است، قدرت خدا است.  روح القدس همیشه سخنگوی عمل تثلیث القدس است و از این رو می گویند: فیض روح القدس.  قياس: ما صدای یک شخص را درک می کنیم، نه فکر او، و معمولاً می گوییم: " شنیدم که او گفت ... ".  و ما نمی گوییم: «فکری در ذهنش متولد شد که با صدا سخن گفت».  با این وجود، ریزش فیض یک عمل تثلیثی است، برای مثال، در مراسم ليتورگى الهى می شنویم: "فیض خداوند ما عیسی مسیح و محبت خداى پدر و رفاقت روح القدس با همه شما باد."

 جشن ها - روز روح‌القدس ، روز بعد از روز تثلیث اقدس (در پنجاه و یکمین روز پس از عید قيام/پاسكا، يا به عبارتى روز پس از پنطيكاست) برگزار می‌شود.  دعا به روح القدس، دعاى "پادشاه آسمانى" است.

 

توصيه عملى

 

منحصراً در قلمرو روحانى، مردم تمایل دارند خود را با ظاهر آشکار افراد مقایسه کنند: خب، من یک قاتل، متجاوز یا ولگرد مست نیستم، هیچ گناه خاصی انجام ندادم... چه نوازنده ای خواهد گفت: من خوب می نوازم، بهتر از این  پیرمرد در زیرگذر؟ بنابراین، به ما دستور داده شده است که خود را بر اساس دستورات خدا و قديسين خدا بسنجیم.  در این صورت مطمئناً نمی توانیم خود را با عادی بودن خیالی گول بزنیم و همیشه چیزی برای تلاش خواهیم داشت.

 یک فرد عادی که خدا آفریده، یک فرد مقدس است، فضیلت یک فعل طبیعی شخص است و هر چیزی که درست نیست در حالتی غیرعادی است. این واقعیت که گناه بر جهان ما مسلط است به این معنی نیست که آن یک هنجار است. هنجار یک حالت کیفی است نه کمی.

 

درس روز

 

 از برادرى شنيدم كه وقتى نزد يكى از برادران آمد و حجره اش را جارو نشده و نامرتب ديد، با خود گفت: خوشا به حال اين برادر كه نگرانی خود را برای هر چيز، حتى چيزهای زمينى كنار گذاشته است. پس تمام ذهنش به غم و اندوه تبدیل شده و وقتی برای نظم دادن به اتاقش پیدا نمی کند.»

 همچنین اگر نزد دیگری می آمد و حجره اش را تمیز و جارو و پاک می دید، باز با خود می گفت: «همانطور که روح این برادر پاک است، حجره او نیز پاک است و وضعیت حجره او مطابق است با وضعیت روح او.»

 و هرگز درباره احدی نگفت: «این برادر غافل است» یا «این در بیهوده گى است»، بلکه با حسن نیتش هميشه بهره برد.

 خدای نيك به ما روحیه نیکی بدهد تا ما نیز از همه بهره مند شویم و هرگز متوجه بدی های همسایه خود نشویم.