دعاى روزانه
خدا را در اعلى عليين جلال و بر روى زمين صلح و سلامتى، و در ميان
مردم رضامندى باد! ای خداوند، لب و دهان مرا بگشا تا ستایش تو را اعلام
نمايد.
مزمور٣٨؛
ای خداوند مرا در غضب خود توبیخ منما و در خشم خویش تادیبم مفرما.
زیرا که تیرهای تو در من فرو رفته و دست تو برمن فرود آمده است. در جسد
من به سبب غضب تو صحتی نیست و در استخوانهایم به سبب خطای خودم سلامتی
نی. زیرا گناهانم از سرم گذشته است. مثل بارگران از طاقتم سنگین تر
شده. جراحات من متعفن و مقروح شده است، به سبب حماقت من. به خود می
پیچم و بی نهایت منحنی شده ام. تمامی روز ماتم کنان تردد میکنم. زیرا
کمر من از سوزش پر شده است و در جسد من صحتی نیست. من بی حس و بینهایت
کوفته شده ام و از فغان دل خود نعره می زنم. ای خداوند تمامی آرزوی من
در مد نظر تو است و ناله های من از تو مخفی نمی باشد. دل من می طپد و
قوتم از من رفته است و نور چشمانم نیز با من نیست. دوستان و رفیقانم از
بلای من برکنار می ایستند و خویشان من دور ایستاده اند. آنانی که قصد
جانم دارند دام می گسترند و بد اندیشانم سخنان فتنه انگیز می گویند و
تمام روز حیله را تفکر می کنند. و اما من مثل کر نمی شنوم. مانند گنگم
که دهان خود را باز نکند. و مثل کسی گردیده ام که نمی شنود و کسی که در
زبانش حجتی نباشد. زیرا که ای خداوند انتظار تو را می کشم. تو ای یهوه
خدایم جواب خواهی داد. چونکه گفته ام مبادا بر من شادی نمایند و چون
پایم بلغزد بر من تکبر کنند. زیرا که برای افتادن نصب شده ام و درد من
همیشه پیش روی من است. زیرا گناه خود را اخبار می نمایم و از خطای خود
غمگین هستم. اما دشمنانم زنده و زور آورند و آنانی که بی سبب بر من بغض
می نمایند بسیاراند. و آنانی که به عوض نیکی به من بدی می رسانند. برمن
عداوت می ورزند زیرا نیکویی را پیروی میکنم. ای خداوند مرا ترک منما.
ای خدای من از من دور مباش. و برای اعانت من تعجیل فرما ای خداوندی که
نجات من هستی.
بعد از مزمور:
جلال بر پدر و پسر و روح القدس، اکنون و تا ابد و تا جمیع اعصار،
آمین.
هللویاه، هللویاه، هللویاه! جلال بر تو، ای خدا! (۳مرتبه)
سه شنبه، دعا به قديس يحيى تعميد دهنده
تروپاريون ؛
یاد و خاطر پارسایان شایان ستایش است، اما تو ای
پیشگام، به شهادت خودِ خداوندگار، پسندیدۀ او هستی. تو بزرگترین نبی
معرفی شدی زیرا او را که از قبل درباره‌اش نبوت کرده بودند، در آب
تعمید دادی. از این رو، پس از آنکه برای راستی جنگیدی و رنج کشیدی، به
آنانی که در قبرها بودند، انجیل خدای جسم شده را اعلان نمودی، خدایی
که گناه از جهان برمی‌گیرد و رحمت عظیم خود را شامل حال ما می‌گرداند.
كونتاكيون ؛
ای نبی خدا و پیشگام فیض، سر تو همچون مقدس‌ترین گُل رز از زمین شکوفه
زده. هر آینه شفا یافتیم، زیرا تو مانند گذشته، جهان را به توبه وعظ
می‌کنی.
انديشه هاى قديس تئوفان
راهب
(روميان 11:
13-24 ؛ متی 11: 27-30)
"بياييد نزد من،
اى همه زحمتكشان و گرانباران ، و من به شما آرامى خواهم بخشيد" (متی
11:
28). ای الهی ، ای عزیز ، ای صداى تو شیرین ترین! بياييد همه ما به
دنبال دعوت خداوند برويم! اما پیشاپیش باید حس کنیم که احساس آن برای
ما دشوار و دشوار است ، یعنی گناهان زیادی داریم و این گناهان سنگین
هستند. از این احساس گناه، نیاز به دنبال آرامش بودن برای خود متولد می
شود. سپس ایمان تنها پناهگاه ما به خداوند نجات دهنده را نشان خواهد
داد و قدم های ما با اختیار خودشان به سوی او خواهد رفت.
روحی که آرزوی
خلاصی از گناهان را دارد می داند که به خداوند چه بگوید: "بار سنگین و
گناه آلود را از من بگیر ، و من یوغ نيكى تو را خواهم گرفت." و اتفاقى
اين چنين می افتد: خداوند گناهان را می آمرزد ، و روح در احکام او شروع
به راه رفتن می کند. و احکام، یوغ هستند و گناهان، یک بار است. اما ،
با مقایسه هر دو ، روح درمى يابد كه یوغ احكام مانند پر سبك است و بار
گناهان مانند كوه سنگین است.
نترسیم که با
کمال میل، یوغ نيكى خداوند را بپذیریم كه بار او سبک است! این تنها راه
است و در غیر این صورت ، نمى توانيم برای روح خود آرامش بيابيم.
