دعاى روزانه

خدا را در اعلى عليين جلال و بر روى زمين صلح و سلامتى، و در ميان مردم رضامندى باد! ای خداوند، لب و دهان مرا بگشا تا ستایش تو را اعلام نمايد. 

 

 مزمور٣٨؛

ای خداوند مرا در غضب خود توبیخ منما و در خشم خویش تادیبم مفرما. زیرا که تیرهای تو در من فرو رفته و دست تو برمن فرود آمده است. در جسد من به سبب غضب تو صحتی نیست و در استخوانهایم به سبب خطای خودم سلامتی نی. زیرا گناهانم از سرم گذشته است. مثل بارگران از طاقتم سنگین تر شده. جراحات من متعفن و مقروح شده است، به سبب حماقت من. به خود می پیچم و بی نهایت منحنی شده ام. تمامی روز ماتم کنان تردد میکنم. زیرا کمر من از سوزش پر شده است و در جسد من صحتی نیست. من بی حس و بینهایت کوفته شده ام و از فغان دل خود نعره می زنم. ای خداوند تمامی آرزوی من در مد نظر تو است و ناله های من از تو مخفی نمی باشد. دل من می طپد و قوتم از من رفته است و نور چشمانم نیز با من نیست. دوستان و رفیقانم از بلای من برکنار می ایستند و خویشان من دور ایستاده اند. آنانی که قصد جانم دارند دام می گسترند و بد اندیشانم سخنان فتنه انگیز می گویند و تمام روز حیله را تفکر می کنند. و اما من مثل کر نمی شنوم. مانند گنگم که دهان خود را باز نکند. و مثل کسی گردیده ام که نمی شنود و کسی که در زبانش حجتی نباشد. زیرا که ای خداوند انتظار تو را می کشم. تو ای یهوه خدایم جواب خواهی داد. چونکه گفته ام مبادا بر من شادی نمایند و چون پایم بلغزد بر من تکبر کنند. زیرا که برای افتادن نصب شده ام و درد من همیشه پیش روی من است. زیرا گناه خود را اخبار می نمایم و از خطای خود غمگین هستم. اما دشمنانم زنده و زور آورند و آنانی که بی سبب بر من بغض می نمایند بسیاراند. و آنانی که به عوض نیکی به من بدی می رسانند. برمن عداوت می ورزند زیرا نیکویی را پیروی میکنم. ای خداوند مرا ترک منما. ای خدای من از من دور مباش. و برای اعانت من تعجیل فرما ای خداوندی که نجات من هستی.

بعد از مزمور: 

جلال بر پدر و پسر و روح القدس، اکنون و تا ابد و تا جمیع اعصار، آمین. 

هللویاه، هللویاه، هللویاه! جلال بر تو، ای خدا! (۳مرتبه)

 

سه شنبه، دعا به قديس يحيى تعميد دهنده

تروپاريون ؛

یاد و خاطر پارسایان شایان ستایش است، اما تو ای پیشگام، به شهادت خودِ خداوندگار، پسندیدۀ او هستی. تو بزرگترین نبی معرفی شدی زیرا او را که از قبل درباره‌اش نبوت کرده بودند، در آب تعمید دادی. از این رو، پس از آنکه برای راستی جنگیدی و رنج کشیدی، به آنانی که در قبرها بودند، انجیل خدای جسم‌ شده را اعلان نمودی، خدایی که گناه از جهان برمی‌گیرد و رحمت عظیم خود را شامل حال ما می‌گرداند.

 

كونتاكيون ؛

ای نبی خدا و پیشگام فیض، سر تو همچون مقدس‌ترین گُل رز از زمین شکوفه زده. هر آینه شفا یافتیم، زیرا تو مانند گذشته، جهان را به توبه وعظ می‌کنی.

 

 

انديشه هاى قديس تئوفان خلوت نشين

  

(اول قرنتيان 12: 12-26 ؛ متی 18: 18-22 ، 19: 1-2 ، 13-15)

قديس پطرس که می خواست بداند چند بار باید برادر خود را ببخشد ، با پیش داوری پرسید: "آیا باید تا هفت مرتبه ببخشم؟" (متی 18: 21) و وقتی این را گفت ، فکر کرد که من بزرگترین اندازه را تعیین کرده ام. چقدر صبر انسان کوتاه است! خداوند ، با صبورى طولانى خود بر ضعف های ما اعمال كرد، تعيين كرد: "تو را نمى گويم تا هفت مرتبه، بلکه تا هفتاد هفت مرتبه" (متی 18: 22). این مانند اين است كه مى گويد: همیشه ببخشيد و فکر نکنید که نبخشید. بخشش ویژگی بارز روح مسیحیان خواهد بود ، زیرا بخشش منبع و پشتیبان ثابت زندگی ما در خداوند از جانب خداست. بخشش همیشگی همه در هر چیزى لباس بیرونی محبت مسیحی است ، که به گفته رسول ، "حليم و مهربان است ... ، سوء ظن ندارد ... ، همه چیز را متحمل می شود" (اول قرنتیان 13: 4- 5 ، 7)

این مطمئن ترین ضمانت بخشش در داورى نهايى است ، زیرا اگر ما ببخشيم، "پدر آسمانی ما نیز ما را خواهد بخشيد" (متی 6: 14).

بنابراین ، اگر می خواهید به بهشت ​​بروید ، خالصانه از صمیم قلب همه را ببخشيد تا سایه ای از خصومت باقی نماند.

 

 

چه افرادی از نظرات ديگران ناراحت نمی شوند؟

دو نوع متضاد از افراد از اظهار نظر یا توصیه آزرده نمی شوند: افراد مقدس (یا کسانی که به دنبال تقدس هستند) و افراد مغرور.

غرور از روی خودبينى رشد می کند. با این حال ، این احساسات از یکدیگر متفاوت اند. خودبين به دنبال ستایش است ، فرد مغرور دیگر به آنها نيازى ندارد. یک فرد مغرور آنقدر خودفریبی می کند که خود را به طور غیر قابل مقایسه ای برتر از دیگران می داند. به اعتقاد وی ، عزت نفس او بسیار بالاتر از ارزیابی ها است ، و حتی توسط افراد دیگر بيشتر دست کم گرفته می شود؛ آنها می گویند اينها كى هستند و او کیست.

راهب ابا دوروتئوس می نویسد: در صومعه سنوبیتی ، قبل از اینکه من از آنجا منتقل شوم ، برادری وجود داشت که هرگز او را برآشفته ، ناراحت یا عصبانی ندیدم ، در حالی که متوجه شدم بسیاری از برادران اغلب او را آزرده و به او توهین می کردند. ... و این مرد آنقدر [توهين] از هر یک از آنها تحمل کرد ، گویی هیچکس اصلاً او را برآشفته نمى كرد. من همیشه از معصوميت شدید او شگفت زده بودم و می خواستم بدانم چگونه این فضیلت را به دست آورده است. یک بار او را در كنارى كشيدم و در مقابل او تعظیم کردم و از او خواستم تا به من بگوید که او چه فکری همیشه در قلب خود دارد ، که با توهین شدن به او یا تحمل توهین از سوی شخصی، چنین صبر و بردباری را از خود نشان می دهد. او تحقیرآميز و بدون هیچ گونه خجالت به من پاسخ داد: "آیا باید به كمبودهای آنها توجه کنم یا [توهين هاى] آنها را مانند مردم بپذیرم؟ آنها سگهايى هستند كه پارس می کنند."

 

 

 

درس روز

 

ماهیگیرى شخصى را با قایق جابجا می کرد. مسافر به ماهیگیر اصرار کرد: زود باش ، من برای کارى دیر کرده ام!

و سپس دید که روی یک پارو نوشته شده است "دعا" ، و در طرف دیگر نوشته شده "کار".

او پرسيد: چرا اینطور است؟

ماهیگیر پاسخ داد: برای اینکه فراموش نکنیم که باید دعا كنيم و کار كنيم.

مرد گفت: خوب ، واضح است ، همه باید کار کنند ، اما دعا، لازم نیست. هیچ کس به این نیاز ندارد ، چرا وقت خود را در دعا تلف می کنید.

ماهيگير پرسيد: لازم نیست؟ و پارويى كه نوشته بود "دعا"، را از آب بیرون آورد و با یک پارو شروع به قایقرانی کرد. قایق در جای خود چرخید.

و گفت: می بینید بدون دعا چه مى شود. ما در جا می چرخیم و هیچ حرکت رو به جلو وجود ندارد. از این رو واضح است: برای حرکت موفقیت آمیز در دریای طوفانی زندگی ، باید دو پارو را محکم در دستان خود داشته باشید: دعا و کار.