دعاى روزانه

خدا را در اعلى عليين جلال و بر روى زمين صلح و سلامتى، و در ميان مردم رضامندى باد! ای خداوند، لب و دهان مرا بگشا تا ستایش تو را اعلام نمايد. 

 مزمور٣؛ 

 ای خداوند دشمنانم چه بسیار شده اند. بسیاری به ضد من برمی خیزند. بسیاری برای جان من می گویند: «به جهت او در خداخلاصی نیست.» لیکن تو ای خداوند گرداگرد من سپر هستی، جلال من و فرازنده سر من. به آواز خود نزد خداوند می خوانم و مرا از کوه مقدس خود اجابت مینماید. و اما من خسبیده، به خواب رفتم و بیدار شدم زیرا خداوند مرا تقویت می دهد. از کرورهای مخلوق نخواهم ترسید که گرداگرد من صف بسته اند. ای خداوند، برخیز! ای خدای من، مرا برهان! زیرا بر رخسار همه دشمنانم زدی؛ دندانهای شریران را شکستی. نجات از آن خداوند است و برکت تو بر قوم تو میباشد.

بعد از مزمور :

جلال بر پدر و پسر و روح القدس، اکنون و تا ابد و تا جمیع اعصار، آمین. 

هللویاه، هللویاه، هللویاه! جلال بر تو، ای خدا! (۳مرتبه)

 

دوشنبه، دعا به میکائیل مقدس و تمام فرشتگان

تروپاريون ؛

ای فرمانده تمامی لشکریان آسمان، ما نالایقان بی‌وقفه از تو استدعا می‌کنیم که ما را با سپر دعاهایت در برگیری و زیر بالهای جلال روحانى خود بپوشانی. ما در برابر تو افتاده، فریاد می‌زنیم: «از ما در برابر تمامی آسیب ها محافظت کن، ای سرور قدرتهای آسمان!»

 

كونتاكيون ؛

شما، ای سروران و رهبران لشکر خدا، ای خادمین جلال الهی و راهنمایان بشر، بطلبید هر آنچه را که برای ما نیکوست، و برایمان رحمتی بی‌کران بطلبيد، ای فرمانده لشکرهای آسمانی.

  

انديشه هاى قديس تئوفان خلوت نشين

"كثرت كلام، نمی تواند خالى از گناه باشد" (امثال 10: 19).

مسیحیانی که نسبت به خود توجه دارند ، همه احساسات را پنجره های روح می نامند که اگر باز شود ، تمام گرمای درونی را از دست می دهد. اما بازترين دهانه ، درب وسیعى ، که این گرما را به وفور از خود عبور می دهد ، زبانی است که به او اراده داده می شود تا هر اندازه و هر آنچه كه می خواهد صحبت کند.

تمام احساسات موجود در كثرت ضرر زيادى برای توجه و ساختار درونی دارند ، همین امر ناشی از پر گويى است ، زیرا موضوعات تمام حواس را لمس می کند و روح را شكل می دهد ، نا ديدنى ، را مى بيند ، نا شنیدنى ، را مى شنود ، لمس نا كردنى را لمس می کند. آنچه در درون رويا پردازى است ، بیرون گزاف گويى است؛ اما مورد دوم مخرب تر است ، زیرا عملى است و بنابراین تأثیر پذیرتر است.

علاوه بر این ، خود بینی ، گستاخی و خود پسندى در ارتباط نزدیک با اوست - این ویرانگران نظم درونی مانند طوفان ، از عدم حساسیت و نابینایی پيشى می گيرند. بعد از آن چگونه می توان در حضور كثرت كلام از گناه جلوگیری کرد؟

 

مبانى ارتدوكس

صفت خدا - محبت

  محبت از صفات الهی است که بر اساس آن در خود زندگی می کند و در بیرون عمل می کند. در درون، خود را در این واقعیت نشان می دهد که هيپوستاس هاى الهی - پدر، پسر، و روح القدس - همیشه در حالت محبت کامل، هم در رابطه با خودشان و هم با دوست در رابطه دوستى هستند.

  محبت خداوند در بیرون در این است که خداوند مخلوقات خود را دوست می دارد، براى آنان خیر می فرستد، تجلی محبت را در آنانی که دارای توانایی محبت كردن هستند اعطا می کند.

   محبت فقط یک كيفيت نیست، بلکه تصویری از وجود شخصی خداست. خدا محبت است (اول یوحنا 4 :16) نه فقط به این دلیل که انسان را دوست دارد، وگرنه قبل از خلقت ما خدا محبت نبود. پدر، پسر و روح القدس در محبت یکی هستند. محبت، رضایت و اتحاد کامل همه اشخاص تثلیث اقدس است.

 

 

توصيه عملى

هنگام خواندن اعتقادنامه چند بار باید تعظیم کرد؟

 منشور کلیسا (Typicon) تعداد تعظیم را هنگام بیان اعتقادنامه تنظیم نمی کند.

  قدیس ایگناتیوس (برایانچانینوف) دستور داد که نشان صلیب را فقط در آغاز سرود، بدون تعظیم، بر روی خود بکشند، هنگام "من ايمان دارم". این معنای عمیقی دارد. با تعظیم فقط در آغاز، و نه با ذکر تمام دفعات اشخاص تثلیث اقدس، بر ایمان به خدای یگانه تأکید می کنیم.

  در پایان خواندن اعتقادنامه، مرسوم است که یک بار تعظیم شود، اما با تعظیم از کمر.

 

 

درس روز

 

در یک اتاق بیمارستان، دو بیمار به شدت مریض بودند. یکی کنار پنجره دراز کشیده بود و تخت دیگری کنار در قرار داشت.

یک بار کسی که دم در دراز کشیده بود پرسید: چه چیزی را می توانید در آن‌سوی پنجره ببینید؟  

اولی با هیجان گفت: آه! آسمان را می بینم، ابرهایی شبیه حیوانات کوچک، یک دریاچه و یک جنگل در دوردست.

 او هر روز کنار پنجره دراز کشیده و به دیگری می گفت که بیرون پنجره چه اتفاقی می افتد. وی یک قایق، ماهیگیرى با یک صید بزرگ، کودکانی که در ساحل بازی می کردند، عاشقان جوانی که دست در دست داشتند و چشمان درخشانی که به یکدیگر خیره شده بودند، می دید.

 در حالی که او تمام این اتفاقات شگفت انگیز را بیرون از پنجره تماشا می کرد، بیمار دیگر از عصبانیت کسل کننده عذاب می كشيد. فکر کرد این عادلانه نیست. " به چه شایستگی اى او را پشت پنجره گذاشتند، نه من، و من فقط می توانم در را با رنگ پوست کنده شده ببینم، در حالی که او منظره پنجره را تحسین می کند؟"

 بیمار یک روز در حالی که کنار پنجره دراز کشیده بود، به شدت سرفه کرد و شروع به خفگی گرفت. سعی کرد دکمه تماس پرستار را فشار دهد، اما قدرت نداشت چون از سرفه می لرزید. بیمار دیگر نگاه می کرد. فشار دادن دکمه اش برای او کاری نداشت، اما این کار را نکرد.

 بعد از مدتی اولی ساکت شد و روی تختش افتاد.

 وقتی او را بردند، بیمار از پرستار خواست که او را به سمت پنجره ببرند. پرستار درخواست بیمار را اجابت کرد و تخت او را مرتب کرد و به او کمک کرد تا روی تخت مقابل دراز بکشد و با اطمینان از راحتی بیمار به سمت در رفت. ناگهان با تعجب بیمار متوقف شد: چطور! این پنجره مشرف به یک دیوار خاکستری خالی است! اما کسی که مرده بود به من گفت که یک جنگل، یک دریاچه، یک ابر، و مردم را دیده است... چگونه می تواند همه اینها را از این پنجره ببیند؟

 پرستار لبخند غمگینی زد: او اصلاً چیزی را نمی دید. بیمار مرحوم شما نابینا بود.