تروپاریون در ورود خداوند به اورشلیم ،
با زنده كردن ايلعازر از مردگ قبل از مصائب خود ، رستاخيز جهانی را
تأیید کردی ، ای مسیح خدا! مانند كودكان با شاخه هاى نخل پیروزی ، به
تو فریاد می زنیم ، ای فاتح مرگ: هوشيعانا در عرش برين! متبارك باد او
که به نام خداوند می آید!(مزمور
118: 25-26)
كونتاكيون
در ورود خداوند به اورشلیم ،
نشسته بر تخت خود در آسمان ، حمل شده بر کره الاغى بر روى زمین ، ای
مسیح خدا، تو ستایش فرشتگان و آوازهای کودکانی که به تو فرياد مى زدند
را پذيرا شدى: "متبارك است او که به فراخوانى آدم می آید."
انديشه هاى قديس تئوفان
راهب
کسی نبود كه هنگامی که خداوند به طور جدی ،
مانند یک پادشاه وارد اورشلیم شد، به ملاقات او نرود و فرياد نزند:
"هوشيعانا بر پسر داوود!" (متی 21: 9). اما فقط چهار روز بعد، همان
افراد به همان زبان فریاد زدند: "مصلوبش کنيد ، او را مصلوب كنيد!"
(لوقا 23: 21).
یک تحول حيرت بر انگيز! اما چرا تعجب كنيم؟ آیا ما رفتار مشابهى انجام نمى
دهيم وقتى كه پس از دریافت راز مقدس بدن و خون حقيقى خداوند ، به محض
ترک کلیسا ، همه چيز - هم تكريم خودمان و هم رحمت خدا نسبت به خود را
فراموش مى كنيم ، و به اعمال مورد رضايت و لذت بخش خودمان ادامه مى
دهیم ، ابتدا کوچک ، و سپس بزرگ ، و شاید حتی قبل از چهار روز ، حتی
اگر به دیگری فریاد نزنیم: "مصلوبش كن!" ، اما ما خداوند را در خودمان
مصلوب می کنیم.
و خداوند همه اینها را می بیند و تحمل می کند!
خداوندا ، جلال بر بردبارى تو!
