از تمام آنچه که در این کتاب گفته شد، چه چیزی مهم‌ترین و اصلی‌ترین موضوعی است که باید همیشه به خاطر داشته باشیم و دائما برای تحقق آن در زندگی روزانه‌مان، تلاش کنیم؟

همانطور که قبلاً از زبان خود خداوندگارمان، عیسی مسیح شنیده‌ایم، عشق به خدا و عشق به همسایه‌مان مقدم بر همه چیز است. و به‌خاطر این عشقی که نثار می‌شود، ما خویشتن را فراموش می‌کنیم، و منافع شخصی، رفاه و همۀ چیزهای دیگر را که در نظر اول برایمان بسیار ضروری می‌باشد، قربانی می‌کنیم. قدیس آگوستین فرموده است: «خدا را دوست بدار و هرچه می‌خواهی انجام بده!» اگر چیزی بر اساس عشق واقعی و کامل که از خدا الهام گرفته شده است، انجام شود، در آنصورت قطعاً بر اساس اظهارات قديسين، مطابق ارادۀ خدا خواهد بود.

به منظور کمک به ما، و تعلیم دادن به ما در خصوص رفتارمان با دیگران، خداوندگارمان یک حکم طلایی به ما داده است: «پس با مردم همان‌گونه رفتار کنید که می‌خواهید با شما رفتار کنند.» (متی ١٢:٧). با این معیار می‌توان به‌راحتی روابط خود با دیگران را تنظیم کرد.

حفظ آموزه‌های ارتدوكس، ایمان پرشور که در اعتماد مطلق به مشیت الهی آشکار می‌شود، و مشارکت مداوم در جلسات عبادی همگانی، ما را در کشتی نجاتمان که کلیسای واحد مقدس مسیح است، حفظ خواهد نمود.

چه چیزی به ما مسیحیان عادی مربوط می‌شود؟ اگر با دعای صادقانه و بی‌وقفه، حضور دائمی خدا را در مقابل خود احساس کنیم، می‌توانیم کاملاً اطمینان داشته باشیم که شیطان و سرسپردگانش نه می‌توانند به ما صدمه بزنند و ما را آزرده خاطر کنند و نه خودمان جرأت می‌کنیم از ارادۀ او نااطاعتی نماییم. نمونه آن یوسف در مصر است. وقتی توسط گناهکار و اغواکننده وسوسه شد، در مقابل گناه، احساس حضور خدا را با این کلمات بیان کرد که: «چگونه مرتکب این شرارت بزرگ شوم و علیه خدا گناه ورزم». (پیدایش ٩:٣٩). این چنین حضور زنده خداوند در هر مرحله از زندگی‌مان، مسیر حقیقی و بدون اشتباه به سمت هدف نهایی خلقت را تضمین خواهد کرد. حتی اگر سقوط کنیم، باید با فروتنی و توبه برخیزیم و به مبارزۀ خود ادامه دهیم. «آیا اگر کسی بیفتد، دیگر بر نخواهد خاست؟» (ارمیا ۸:‏۴). در آیین پربرکت توبه، خداوندی که عاشق ماست، منتظر است تا با اعتراف صادقانه، هر روح زخمی را التیام بخشد و همچون برف سفید سازد. (اشعيا ١: ١٨)

آرامش و شادی که از خداوند نشأت می‌گیرد، روح ما را پر می‌کند. اگر گاهی هم این اتفاق نیفتاد، باید تلاش کرد تا علتش را یافت. حالت طبیعی یک مسیحی، شادی است که از مسیح سرچشمه می‌گیرد. و مهم‌تر اینکه همانگونه که خداوند فرموده است: «هیچ کس آن شادی را از شما نخواهد گرفت.» (یوحنا ٢٢:١٦).

هر سختی و مشکلی که در نبرد روحانی پیش آید، یک مسیحی باید فوراً از پدر روحانی خود تقاضای کمک کند، صادقانه قلبش را برای او باز کند و خادم مقدس، یعنی کشیش، با روشنگری روح‌القدس، ما را تشویق می‌کند، اراده‌‌مان را تقویت می‌نماید و به سمت پیروزی نهایی هدایت می‌کند.

این چنین نگرش به معلمین را در میان مدال‌آوران بازیهای المپیک می‌بینیم. آنها دستاوردها و پیروزیهای خود را در وهله نخست به مربیان و راهنمایان خود نسبت می‌دهند که همیشه در کنار آنها بوده‌اند، در حالی که آنها را هدایت و رهبری و در مسیرهای دشوار به سمت قله‌های المپیک حفظ می‌کنند.