Φιλική επιστολή προς «Έλληνες εθνικούς» και ενδιαφερόμενους…

Επιμέλεια: Θ.Ι.Ρ.

Τα δύο είδη «εθνικών»

Ας ξεκινήσουμε από μια διαπίστωση: μέχρι στιγμής, οι «πνευματικοί ηγέτες», «αγωνιστές» ή «εκπρόσωποι» των σύγχρονων «εθνικών», θεσμικοί ή άτυποι, ακόμη και αυτόκλητοι (πάντως όλοι εκείνοι που γράφουν βιβλία και άρθρα ή μιλούν στα ΜΜΕ κατά του χριστιανισμού από παγανιστική σκοπιά –και οι οποίοι είναι συγκοινωνούντα δοχεία), δεν έχουν δώσει ούτε μία πραγματικά υπεύθυνη και επιστημονικά τεκμηριωμένη απάντηση στον απίστευτο όγκο γνώσεων που έχουν συσσωρευτεί σε ιστοσελίδες όπως οι  www.oodegr.com/neopaganismos, www.arhaioplixia.org, www.apologitis.com κ.λ.π. Ενώ όλοι οι ισχυρισμοί τους για την αρχαία Ελλάδα και το χριστιανισμό έχουν πλήρως απαντηθεί και αναιρεθεί, εκείνοι δεν έχουν αναιρέσει ούτε μια λέξη από τις απαντήσεις των χριστιανών.

Βασικά περιορίζονται σε δύο τακτικές, απέναντι στους χριστιανικούς ισχυρισμούς: είτε απλώς τους χαρακτηρίζουν «ανοησίες» κ.τ.λ., μιλώντας με φανατισμό και επιθετικότητα, είτε τους… αγνοούν και επαναλαμβάνουν τα ίδια «επιχειρήματα», σα να μην έχουν δοθεί απαντήσεις!

Θα λέγαμε πως οι «Έλληνες εθνικοί» (όπως κι αν ονομάζουν τον εαυτό τους) διακρίνονται σε δύο είδη: τους «πνευματικούς ηγέτες» που αναφέραμε πριν, οι οποίοι επίτηδες παρερμηνεύουν τα αρχαία κείμενα ή και τα παραθέτουν αλλοιωμένα (δες π.χ. εδώ, http://www.ierosolymitissa.org/arxaiopliksia.htm, άρθρο «Η διαστρέβλωση των κειμένων του αγ. Ιωάννη του Χρυσόστομου»), υποστηρίζοντας ψευδείς ισχυρισμούς, και το «κοινό», απλούς οπαδούς ή «ενδιαφερόμενους» (που συγκινούνται από την ψευδαίσθηση πατριωτισμού με την οποία είναι επιχρισμένη η όλη υπόθεση), οι οποίοι πέφτουν στην παγίδα των πρώτων. Οι τελευταίοι, κατά κανόνα γνωρίζουν για την αρχαία Ελλάδα και το χριστιανισμό μόνο ό,τι ακούνε ή διαβάζουν στις έντυπες ή «ζωντανές» εμφανίσεις των «δασκάλων τους». Προφανώς τους εμπιστεύονται απόλυτα και συχνά γίνονται οπαδοί των απόψεών τους επειδή νιώθουν συναισθηματική ικανοποίηση –γι’ αυτό και δεν ερευνούν περισσότερο, όντας τυπικοί «μαθητές» υποτιθέμενων «δασκάλων» (χρησιμοποιούμε τις λέξεις περιγραφικά, όχι ότι οι μεν και οι δε χαρακτηρίζουν ευθέως έτσι τον εαυτό τους).

Σ’ αυτούς λοιπόν, τους καλοπροαίρετους και ειλικρινείς «εθνικούς» και «ενδιαφερόμενους», απευθύνονται αυτές οι γραμμές, νομίζοντας ότι έχουμε να τους πούμε μερικά σοβαρά, επομένως και χρήσιμα, πράγματα. Κι αν η καρδιά τους ήδη επαναστατεί, ας τολμήσουν να μας διαβάσουν μέχρι το τέλος. Και στη συνέχεια, αν πράγματι μας βρίσκουν φαιδρούς και ανειλικρινείς, ας μας απορρίψουν. Πάντως θα έχουμε κάνει το χρέος μας απέναντί τους: θα τους έχουμε μιλήσει με αγάπη και ενημερώσει για το πώς θα βρουν την αλήθεια. (Μήπως «ξέρουν»; Μήπως «δε χρειάζονται τις συμβουλές μας»; Όμως μάλλον θα τους εκπλήξουμε, αν μας ακούσουν). Άλλωστε εμείς δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα από το τι πιστεύουν. Η Εκκλησία δεν είναι «μαγαζί μας», είναι απλά μια μεγάλη συντροφιά, στην οποία όλοι είναι προσκεκλημένοι ελεύθερα. Δεν θέλουν; Είναι απόλυτα αναφαίρετο δικαίωμά τους. Όμως «πάταξον μεν, άκουσον δε» είχε πει κάποτε ο Θεμιστοκλής (που ασφαλώς θα ξέρουν ποιος ήταν και τι εννοούσε –ξέρουν;).

Εμείς είμαστε αμφισβητίες και σκεπτικιστές. Εσείς;

Ο Χριστός δίδαξε και έκανε θαύματα μπροστά σε όλο τον κόσμο κι όχι σε μια ελίτ εκλεκτών ή μυημένων. Έδωσε λοιπόν αποδείξεις για το ποιος είναι. Κι όταν αναστήθηκε, εμφανίστηκε στους μαθητές του «εν πολλοίς τεκμηρίοις» (Πράξεις των Αποστόλων, 1, 3. βλ. και κατά Ιωάννην, 18, 20, και 20, 30) και τους επέστησε την προσοχή να μην πιστεύουν εύκολα ακόμη και όποιον φαίνεται «δικός μας», ακόμη και αν κάνει θαύματα (π.χ. κατά Ματθαίον, 7, 15-23). Στον άγιο απόστολο Θωμά πρόσφερε τα χέρια και την πλευρά Του, για να βάλει τα δάχτυλά του «επί των τύπων των ήλων» (κατά Ιωάννην, 20, 26-29), και δεν τον εγκάλεσε επειδή δεν πίστεψε σ’ Αυτόν, αλλά επειδή δεν πίστεψε τους αδελφούς του (τους άλλους αποστόλους), που ήξερε ότι είναι αξιόπιστοι.

Στη συνέχεια οι απόστολοι μετέδωσαν το φωτεινό χριστιανικό μήνυμα «διά πολλών μαρτύρων» (Β΄ προς Τιμόθεον, 2, 2) και «σημείων» (π.χ. Πράξεις, 5, 12-16) και σύστησαν στους ανθρώπους να είναι «τέλειοι στο νου και νήπια στην καρδιά» («αδελφοί, μη παιδία γίνεσθε ταις φρεσίν, αλλά τη κακία νηπιάζετε, ταις δε φρεσί τέλειοι γίνεσθε» = «Αδελφοί, μη γίνεστε παιδιά στο νου, αλλά να είστε νήπια στην κακία [δηλ. να μην έχετε καθόλου κακία, η ψυχή σας να είναι εντελώς αθώα], στο νου όμως να γίνεστε τέλειοι», Παύλος, Α΄ προς Κορινθίους, 14, 20). Από εδώ φαίνεται ότι και ο Χριστός, όσες φορές μίλησε για «νήπιους» και «πτωχούς τω πνεύματι» (π.χ. κατά Λουκάν, 10, 21), εννοούσε ανθρώπους με αγνή καρδιά και όχι ανόητους, όπως παρερμηνεύει η «απέναντι όχθη».

Όλοι όσοι αποδέχτηκαν το κήρυγμα των αποστόλων είναι «μη ιδόντες και πιστεύσαντες» (Ιω. 20, 29), καθώς δεν είδαν οι ίδιοι τον Ιησού αναστάντα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι «έχαψαν ένα παραμύθι» χωρίς να διερευνήσουν την εγκυρότητά του –άλλωστε ο χριστιανισμός υπό κανονικές συνθήκες είχε φανερά μειονεκτήματα (http://www.oodegr.com/oode/orthod/genika/17simia.htm) κι όμως η εξάπλωσή του ήταν ραγδαία.

Οι απόστολοι επίσης κάλεσαν τους ανθρώπους να δυσπιστούν ακόμη κι αν τους μιλήσει ένα πνεύμα, και να το υποβάλλουν σε δοκιμασία, αφού μπορεί να είναι πονηρό πνεύμα που παρουσιάζεται ως αγαθό! (Α΄ επιστολή Ιωάννου, 4, 1, Β΄ προς Κορινθίους, 11, 14). [Ερώτηση: ποιος εθνικός έκανε κάτι παρόμοιο στους «αρχαίους θεούς», για να διερευνήσει την ταυτότητά τους;].

Στους επόμενους αιώνες, οι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανισμού τήρησαν την ίδια γραμμή: παρότρυναν τους χριστιανούς να μην πιστεύουν εύκολα ό,τι ακούνε, αλλά μόνο μετά από προσεχτική έρευνα. Βλ. σχετικές αναφορές στους λόγους γ΄, ζ΄ κ.ά. της Κλίμακας του αγίου Ιωάννη του Σιναΐτη, καθώς και του αγίου Γρηγορίου του Σιναΐτη, Περί πλάνης και διαφόρων ζητημάτων, στη Φιλοκαλία των ιερών Νηπτικών, Θεσσαλονίκη 1997. Το αποκορύφωμα είναι η συμβουλή του αγ. Γρηγορίου του Σιναΐτη, που φανερώνει πόσο επιστημονικό πνεύμα διαθέτει ο αληθινός διδάσκαλος, αλλά και ο αληθινός αναζητητής: «Μην παρασύρεστε τόσο γρήγορα από αυτό που βλέπετε, αλλά να έχετε βαρύτητα και, δοκιμάζοντας τα πάντα με προσοχή, δεχτείτε το καλό και απορρίψτε το κακό. Πάντα πρέπει να δοκιμάζετε και να εξετάζετε και μονάχα μετά να πιστεύετε».

Εκτός τούτων, ποτέ δεν θεωρούμε αλάθητο ένα χριστιανό διδάσκαλο, όσο μεγάλος άγιος κι αν είναι. Ο ίδιος ο άγιος Φώτιος ο Μέγας έγραψε για τα λάθη των αγίων Πατέρων (http://www.oodegr.com/oode/pateres1/lathi_paterwn1.htm). Ακόμη και μια σύνοδος που συγκαλείται ως Οικουμενική, μπορεί να πλανηθεί και να απορριφθεί στη συνείδηση των πιστών, οπότε δεν συνυπολογίζεται στις Οικουμενικές Συνόδους (για την αιτία του κύρους των Οικουμενικών Συνόδων βλ. εδώ, http://www.oodegr.com/oode/dogma/synodoi/eksousia1.htm). Εσύ βέβαια, αδελφέ μας «εθνικέ», προφανώς έχεις λάθος άποψη για τις Οικουμενικές Συνόδους, αλλά δεν βλάπτει να διαβάσεις και μια σωστή χριστιανική εκτίμηση.

Και τώρα, ας μιλήσουμε ευθέως, αδελφέ μας «εθνικέ» (πιθανόν δεν αποδέχεσαι την προσφώνηση, τη θεωρείς γλυκανάλατη και υποκριτική –γιατί υποκριτική; μας γνωρίζεις;– όμως αυτήν έχουμε να σου απευθύνουμε, όπως ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, που ευχήθηκε με αγάπη στον ιερέα των «αρχαίων θεών», βλ. Γεροντικόν, απόσπασμα λθ΄ του αγ. Μακαρίου).

Εσύ αμφισβητείς ποτέ τα λόγια των πνευματικών σου διδασκάλων, των οποίων τα βιβλία και τα άρθρα καταναλώνεις ως πνευματική σου τροφή; Σκέφτηκες ποτέ ότι ίσως οι διάφοροι σύγχρονοι «εθνικοί» ή «σκεπτικιστές» ή «αμφισβητίες» συγγραφείς, που κατηγορούν ασύστολα το χριστιανισμό, ίσως κάνουν λάθος σ’ αυτά που λένε και γράφουν; Άνθρωποι είναι και «το σφάλλειν ανθρώπινον».

Αν λοιπόν δεν αμφισβητείς ποτέ τα λόγια τους, τότε δεν είσαι παρά ένας ταλαίπωρος οπαδός, που καταπίνει ευχαριστημένος ό,τι του σερβίρουν (ακριβώς αυτό που νομίζεις για τους χριστιανούς πιστούς). Αν όμως αμφισβητείς και αναρωτιέσαι αν λένε αλήθεια, αν ερμηνεύουν σωστά τα ιστορικά στοιχεία κ.τ.λ., πώς θα μπορέσεις να βεβαιωθείς για την απάντηση;

Επί του παρόντος, ο τρόπος που θα σου προτείναμε εμείς είναι η μελέτη. Διάβασε όσα θέλεις βιβλία και άρθρα «εθνικών», «παγανιστών», «άθεων», «ορθολογιστών», «σκεπτικιστών» κ.τ.λ., ξεκοκάλισέ τα, απόλαυσε τη συναισθηματική ικανοποίηση που πιθανόν σου προσφέρουν –είναι ανθρώπινο και κατανοητό– αλλά διάβασε και τα ίδια τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων, για να είσαι πραγματικά μορφωμένος και να διαπιστώσεις με τα μάτια σου ποια είναι η σωστή ερμηνεία τους.

Άλλωστε οι ίδιοι οι Πατέρες, που κατηγορούν οι «ομοϊδεάτες» σου, συνιστούν τη μελέτη των αρχαίων συγγραφέων, π.χ. ο άγ. Ιωάννης Χρυσόστομος: ο άνθρωπος πρέπει να διδάσκει στα παιδιά του την τους λόγους «των πάλαι επί σωφροσύνη λαμψάντων και των έξω και των παρ’ ημίν» (=και των εθνικών και των χριστιανών), στο λόγο του Περί κενοδοξίας και όπως δει τους γονέας ανατρέφειν τα τέκνα, παρ. 79 (βλ. γενικότερα και Κωστή Ηλ. Παπαδακη, Θέματα αγωγής του παιδιού κατά τον ιερό Χρυσόστομο, Ρέθυμνο 1994), ενώ ο Μ. Βασίλειος γράφει ολόκληρη πραγματεία για πείσει ανθρώπους να μελετήσουν αρχαία κείμενα, την Προς τους νέους, όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων (http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/paterikon/basil_the_great_de_legendis_gentilium_libris.htm)! Πόσο μάλλον πρέπει να τα μελετήσει ένας «ελληνολάτρης» ή τέλος πάντων «ελληνιστής»…

Προτάσεις για διάβασμα

1. Κλασικά αναγνώσματα. Μόνο από κλασικά αναγνώσματα σου προτείνουμε να αρχίσεις. Τίποτα «κρυφό» ή «πονηρό». Αν λοιπόν θες να μάθεις ποιο ήταν το ήθος των αρχαίων προγόνων μας, διάβασε μεταξύ άλλων:

Ηροδότου Ιστορίαι (περσικοί πόλεμοι, κυρίως). Θουκυδίδου Ιστορίαι (ο πελοποννησιακός πόλεμος). Ξενοφώντος, Ελληνικά (συνέχεια του έργου του Θουκυδίδη, το τέλος του πελοποννησιακού πολέμου και οι συνέπειές του). Αρριανού, Αλεξάνδρου ανάβασις (ο βίος, ο χαρακτήρας και το ήθος του Μεγάλου Αλεξάνδρου).

Ρίξε μια ματιά και στους αντιφιλιππικούς του Δημοσθένη, καθώς και στους υπέρ του Φιλίππου λόγους του Αισχίνη, αλλά και οι Βίοι παράλληλοι του Πλουτάρχου θα σε βοηθήσουν να καταλάβεις καλύτερα το ήθος και τις πράξεις γνωστών αρχαίων ανδρών.

Απαραίτητο ανάγνωσμα είναι και οι σωζόμενες κωμωδίες του Αριστοφάνη, καθώς και οι σωζόμενες τραγωδίες των μεγάλων μας τραγικών ποιητών.

Τα έπη του Ομήρου επίσης φανερώνουν το ήθος των αρχαίων Ελλήνων (πιο παλιάς εποχής), αλλά κυρίως αυτά τα προτείνουμε για να γνωρίσεις από πρώτο χέρι τις διηγήσεις των προγόνων μας για το ήθος των «πατρώων θεών», όχι μόνο των «μοχθηρών» (όπως η Ήρα ή ο Άρης), αλλά και των «καλών»! Δες λοιπόν εκεί τι είδους όντα είναι οι θεοί, κατά τον Όμηρο.

Το ίδιο φαίνεται και στις τραγωδίες. Πώς η Αφροδίτη δολοφονεί τον Ιππόλυτο, γιο του Θησέα, επειδή λάτρευε την Άρτεμη κι όχι αυτήν (Ευριπίδη Ιππόλυτος). Πώς ο Διόνυσος τρελαίνει τη μητέρα του Πενθέα, βασιλιά της Θήβας, και την ωθεί να κομματιάσει το γιο της, ο οποίος αρνήθηκε να τον λατρέψει (Ευριπίδη Βάκχαι). Πώς ο Απόλλων ξεγέλασε το Λάιο και τον Οιδίποδα, για να καταστρέψει από εκδίκηση τους Λαβδακίδες μέχρι τετάρτης γενεάς! (Σοφοκλή Οιδίπους Τύραννος, και γενικά οι τραγωδίες από το «θηβαϊκό κύκλο»)… Αξιοσημείωτο είναι ότι οι «πατρώοι θεοί» τιμωρούν τους ανίσχυρους θνητούς κατά κανόνα επειδή έχουν προσωπικά μαζί τους και σπανιότατα λόγω κάποιας αντικειμενικής «ανηθικότητας» των ανθρώπων. Κατά τα άλλα, ο «Γιαχβέ» της Παλαιάς Διαθήκης κατηγορείται ως «σκληρός» και «απάνθρωπος» (βλ. εδώ, http://www.oodegr.com/oode/grafi/pd/genoktonies1.htm#4).

Μια επισήμανση μόνο: καλό είναι να μάθεις αρχαία ελληνικά και να διαβάσεις τα αρχαία κείμενα από το πρωτότυπο –ή έστω από μετάφραση που να έχει δίπλα και το πρωτότυπο, για να μπορείς να το επιβεβαιώνεις ότι η μετάφραση είναι σωστή. Προτιμότερο επίσης είναι να διαβάσεις και ουδέτερες εκδόσεις, π.χ. ελληνικών ή ξένων πανεπιστημίων, κι όχι μόνον εκδόσεις που έχουν επιμεληθεί οι ομοϊδεάτες σου. Διάβασέ τις κι αυτές, αλλά φρόντισε να έχεις μια «σφαιρικότερη» άποψη (το ίδιο προτείνουμε και σ’ αυτούς που θέλουν να διαβάσουν αρχαία χριστιανικά κείμενα).

2. Επιστημονικές μελέτες. Μπορείς να συμπληρώσεις τις γνώσεις σου, αδελφέ μας, με επιστημονικές μελέτες για την αρχαία ιστορία και μυθολογία. Δύο έγκυρες, που εύκολα τις βρίσκεις, είναι η Ιστορία του ελληνικού έθνους και η Ελληνική Μυθολογία της Εκδοτικής Αθηνών, έργα γραμμένα από ομάδες εξαιρετικών επιστημόνων. Και, το σημαντικότερο: έργα ιδεολογικώς ουδέτερα, που δεν προβάλλουν μια συγκεκριμένη οπτική, αλλά παραθέτουν τα γεγονότα και τις αρχαίες διηγήσεις, και φυσικά παραπέμπουν σε πλήθος αρχαίων πηγών. Όταν πια ξέρεις, μπορείς να βγάλεις πολλά συμπεράσματα ο ίδιος. Ένα άλλο έγκυρο έργο (που νομίζουμε πως το σέβονται και οι «εθνικοί», λόγω του ελληνοκεντρισμού του) είναι το Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν «Ηλίου», με εκατοντάδες σχετικά λήμματα, αλλά και με τους ειδικούς αφιερωματικούς τόμους ΕΛΛΑΣ Α, Β και Γ.

Από αυτά (1^ο και 3^ο) και άλλα τέτοια έργα θα μάθεις και την ιστορία της Ρωμανίας («Βυζαντίου»), με τα «καλά» και τα «κακά» της, και θα δεις ότι, από ηθική και πολιτισμική άποψη, είναι εξίσου «καλή» και «κακή» με την ιστορία της ελληνικής, της ελληνιστικής και της ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας.

Σοβαρές εκδόσεις, που θα σε ενδιαφέρουν πολύ, πραγματοποιεί και το ΜΙΕΤ (Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας), όπως οι: G. S. Kirk, J. E. Raven, M. Schofield, Οι Προσωκρατικοί Φιλόσοφοι, μτφρ. Δημοσθένης Κούρτοβικ, ΜΙΕΤ, Αθήνα 2001, A.A. Long, Η Ελληνιστική Φιλοσοφία (Στωικοί, Επικούρειοι, Σκεπτικοί), μτφρ. Στ. Δημόπουλος, Μ. Δραγώνα-Μονάχου, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1997, κ.π.ά.

Καλό θα ήταν να ανατρέξεις και στις ίδιες τις αρχαίες πηγές, που αναφέρονται στα επιστημονικά έργα, ή τουλάχιστον στις περισσότερες. Είσαι αναζητητής της αλήθειας, έτσι δεν είναι;

Μπορεί να σου λέμε ψέματα. Μπορεί να σου λένε ψέματα οι επιστήμονες: μπορεί να είναι μέλη μιας κολοσσιαίας αόρατης συνωμοσίας «κατά της Ελλάδας» (έτσι δε λένε μερικοί «εθνικοί» συγγραφείς;). Αλλά μπορεί και να σου λένε ψέματα οι ομοϊδεάτες σου. Ιδού λοιπόν. Κάνε αυτό που παραγγέλλει ο χριστιανισμός: «έλα και δες» (Ιω. 1, 47).

Τι ακριβώς διδάσκουν οι δάσκαλοί σου;

Κατά κανόνα, οι σύγχρονοι «εθνικοί» συγγραφείς, ενώ λυσσομανάνε εναντίον των «κακών χριστιανών», τηρούν σιγήν ιχθύος ως προς τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, και ιδιαίτερα τους δύο εξαιρετικά σπουδαίου τομείς της ηθικής (προσωπικής και κοινωνικής-πολιτικής) και της θρησκείας. Προκύπτουν λοιπόν τα εξής ερωτήματα:

α) Τι υιοθετούν (και ΓΙΑΤΙ) και τι απορρίπτουν (και ΓΙΑΤΙ) από τα πολλά και αλληλοσυγκρουόμενα ηθικά και θρησκευτικά σχήματα της αρχαιότητας;

β) Πώς αξιολογούν τα ηθικά και θρησκευτικά σχήματα που απορρίπτουν;

Εσύ, αδελφέ μας, τι υιοθετείς, τι απορρίπτεις και πώς αξιολογείς τα διάφορα ηθικά και θρησκευτικά σχήματα της αρχαιότητας; Και, κατ’ αρχάς, τα γνωρίζεις;

Επιτέλους, ένας σοβαρός στοχαστής δεν περιορίζεται στην αρνητική κριτική εκείνων που θεωρεί «καταδικαστέους», αλλά κάνει και προτάσεις για το καλό των ανθρώπων και των κοινωνιών. Ποιες είναι οι προτάσεις των σύγχρονων «εθνικών», οι εμπνευσμένες από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο;

Ας δώσουμε ελάχιστα παραδείγματα: Υιοθετούν την πλατωνική άποψη ότι πρέπει να τιμωρείται σκληρότατα όποιος διαπράττει αδικήματα σχετικά με τη λατρεία των θεών (Νόμοι, Χ, 907e, http://www.oodegr.com/neopaganismos/diogmoi/iera.exetasis1.htm); Ή την επίσης πλατωνική πρόταση (στην Πολιτεία) να παίρνει το κράτος όλα τα νεογέννητα και να τα μεγαλώνει σε κοινά ιδρύματα, ώστε να είναι παιδιά «όλης της κοινωνίας»; Υιοθετούν την αριστοτελική (και όχι μόνο) άποψη ότι υπάρχουν άνθρωποι εκ φύσεως δούλοι (Πολιτικά Α΄, β΄);

Πώς αξιολογούν την εξωτερική πολιτική της κλασικής Αθήνας και τη συμπεριφορά της απέναντι στους «συμμάχους» της (κατ’ ουσίαν, υποτελείς της); Τι ομοιότητες βρίσκουν να έχει με την εξωτερική πολιτική των σημερινών ΗΠΑ; Υιοθετούν μήπως ή απορρίπτουν το στρατοκρατικό και «κομμουνιστικό» καθεστώς της αρχαίας Σπάρτης, καθώς και τη συμπεριφορά των Σπαρτιατών προς τους Είλωτες; (Ξέρεις ποιοι ήταν αυτοί, ασφαλώς).

Πώς αξιολογούν τη συμπεριφορά των αρχαίων Ελλήνων απέναντι στις εκάστοτε ηττημένες πόλεις, αρχίζοντας από την Τροία; Πώς αξιολογούν τη θυσία Τρώων αιχμαλώτων πάνω στον τάφο του Πάτροκλου και της Πολυξένης, κόρης του Πρίαμου, πάνω στον τάφο του Αχιλλέα (τη θυσίασε ο Νεοπτόλεμος, ο γιος του Αχιλλέα, αφού κάλεσε το πνεύμα του πατέρα του «να πιει το αίμα της»); Επίσης, το βιασμό της Κασσάνδρας από τον Αίαντα το Λοκρό μέσα στο ναό της Αθηνάς (!) ή το φόνο του νηπίου Αστυάνακτα, γιου του νεκρού Έκτορα, που τον γκρέμισε από τα τείχη ο Νεοπτόλεμος, αρπάζοντάς τον από την αγκαλιά της σκλαβωμένης μητέρας του, της τραγικής Ανδρομάχης (βλ. για όλα αυτά Ελληνική Μυθολογία, Εκδοτική Αθηνών, τ. 5, σελ. 152-160, όπου και παραπομπές στις αρχαίες πηγές)…

Και ακόμη: η ηθική του Σωκράτη ή των σοφιστών είναι «η αρχαία ελληνική ηθική»; Και πρέπει να είμαστε στωικοί, επικούρειοι ή κυνικοί; ή πυθαγόρειοι; ή νεοπλατωνικοί; ή μήπως «λίγο απ’ όλα», ανάλογα με το τι θεωρούμε καλό; (προσοχή, το τελευταίο είναι χριστιανική άποψη: Μέγας Βασίλειος, Προς τους νέους…, παρ. 4: «φερθείτε όπως οι μέλισσες, που παίρνουν από κάθε λουλούδι ό,τι είναι χρήσιμο»).

Σεβασμός στην τέχνη, θάνατος στον καλλιτέχνη!...

Οι σύγχρονοι «εθνικοί» κατηγορούν τους χριστιανούς ότι «έσπασαν τα αγάλματα των θεών» (θέμα που έχει απαντηθεί, http://www.oodegr.com/neopaganismos/diogmoi/diogmoi.htm) και τους ειρωνεύονται που προτιμούν τις εικόνες από τα αγάλματα (δεν αντιλαμβάνονται ότι κάθε πολιτισμός έχει τη δική του τέχνη, ούτε και κατανοούν –κλείνουν τα μάτια– τη σπουδαιότητα της βυζαντινής ζωγραφικής, περί της οποίας βλ. λίγα εδώ http://www.oodegr.com/oode/orthod/praktikes/theologia_tis_eikonas_1.htm και εδώ http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/explanatory/leonid_ouspensky_icon_orthodox_interpretation_christmas.htm). Ας απαντήσουν ειλικρινά (ρώτησέ τους): α) τι γνώμη έχουν για τους (αιρετικούς) εικονομάχους, που έκαιγαν εικόνες, ακρωτηρίαζαν καλλιτέχνες (όπως τον άγιο Λάζαρο το Ζωγράφο και τον άγιο Ιωάννη Δαμασκηνό, τον ποιητή και μουσικό) και θανάτωναν τους αντιφρονούντες; (http://www.oodegr.com/oode/orthod/praktikes/eikonoklastes_karkagiannis_1.htm) β) θα υπερασπίζονταν τους χριστιανικούς ναούς των περασμένων αιώνων, ως μνημεία της τέχνης και της ιστορίας, απαιτώντας να μην ασβεστωθούν οι μεγάλης αξίες νωπογραφίες και να μην κατεδαφιστούν οι ναοί, ούτε να μετατραπούν σε ναούς των «αρχαίων θεών»; Ή μήπως θα έπαιρναν πρώτοι τον κασμά και τη μπατανόβουρτσα, κάνοντας από τη δική τους πλευρά ακριβώς ό,τι κατηγορούν τους χριστιανούς του παρελθόντος;

Εσύ, αδελφέ μου, σε ποιους θα βρισκόσουν; Στους υπερασπιστές της βυζαντινής τέχνης ή στους φανατικούς με τις μπατανόβουρτσες και τους κασμάδες; Την Αγιά Σοφιά π.χ. ευχαρίστως θα τη μετέτρεπες σε ναό του Δία ή έστω σε συμβολικό ναό «της Λογικής»;

Ακόμη: τις εικόνες θα τις άφηνες στο φυσικό τους χώρο (στους ναούς, για να χρησιμοποιούνται στη λατρεία) ή θα τις φυλάκιζες στα μουσεία, όπως οι σοβιετικοί σε καιρούς σύγχρονων διωγμών; (Αλήθεια, ξέρεις ότι και στον 20ό αιώνα έγιναν διωγμοί κατά των χριστιανών με εκατοντάδες χιλιάδες μάρτυρες;).

Ωστόσο, αλλού θέλουμε να καταλήξουμε: οι αρχαίοι Αθηναίοι, εξαιρετικά φιλότεχνοι, καταδίκασαν για ιεροσυλία τον κορυφαίο γλύπτη Φειδία (και πέθανε άρρωστος στη φυλακή), με την κατηγορία ότι φιλοτέχνησε τον εαυτό του στο εσωτερικό της ασπίδας του περίφημου χρυσελεφάντινου αγάλματος της Αθηνάς! Αλήθεια, αυτή την εκπληκτική τύχη δεν θα την είχε ποτέ αν ζούσε ανάμεσα σε ορθόδοξους χριστιανούς. Τιμή λοιπόν στο άγαλμα, θάνατος στον καλλιτέχνη!...

Υπ’ όψιν ότι, κατά τους αρχαίους Έλληνες, ο άνθρωπος δεν έχει αξία καθ’ εαυτόν, αλλά μόνον ως πολίτης. Αν πάψει να είναι χρήσιμος για την πόλιν –και, πολύ περισσότερο, αν τη ζημιώνει– δεν υπάρχει λόγος να ζει. Γι’ αυτό «καθάριζαν» τόσο εύκολα ανθρώπους που παλιότερα είχαν προσφέρει πολλά, όπως στρατηγούς και φιλοσόφους. Η ιδέα αυτή είναι η καλύτερη δικαιολογία για κάθε σκληρό καθεστώς, όταν πρόκειται να εξοντώσει τους αντιπάλους του: τους χαρακτηρίζει «κακούς», με όποιο τίτλο ισούται το «κακός» κάθε φορά. Αντίθετα, στο χριστιανισμό ο άνθρωπος έχει αξία επειδή είναι κατ’ εικόνα Θεού και την ιδιότητα αυτή δεν τη χάνει, ό,τι κι αν έχει διαπράξει! Γι’ αυτό οι Πατέρες της Εκκλησίας διαχώρισαν τον ίδιο τον άνθρωπο (που πρέπει πάντα να διασώζεται –δες την παραβολή του ασώτου) από τις επιλογές του, όσο αμαρτωλές ή αιρετικές κι αν είναι (δεν είχαμε «ιερά εξέταση» εμείς, υπ’ όψιν – μάλλον είχαμε χιλιάδες θύματα του παπισμού και στο μεσαίωνα και στον 20ό αιώνα).

Οι «πατρώοι θεοί»

Ποια εκδοχή της αρχαίας θρησκείας υιοθετούν οι σύγχρονοι «εθνικοί»; Το δωδεκάθεο, τον ορφισμό, τη μύηση σε μυστηριακούς ομίλους ή μήπως την άποψη των φιλοσόφων που απέρριψαν ευθέως την πίστη στους θεούς;

Αν υιοθετούν την τελευταία, τότε ασφαλώς πιστεύουν ότι όλοι οι Έλληνες της ελληνικής, ελληνιστικής και ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας πλανήθηκαν, αποδίδοντας λατρεία σε ψεύτικους θεούς, δηλαδή (όπως λέμε κι εμείς) σε είδωλα. Και ας μην ισχυριστούν ότι η λατρεία αυτή είχε «συμβολικό χαρακτήρα» και μάλιστα με «φιλοσοφικές προεκτάσεις», γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με πρακτικές άκρως αιματηρές (http://www.oodegr.com/neopaganismos/pseftotheoi/pseftotheoi.htm), από ευνουχισμούς και μαστιγώσεις μέχρι λουτρά αίματος και ανθρωποθυσίες (http://www.oodegr.com/neopaganismos/arxaio_xali/Thisies1.htm)!... Για μας τους χριστιανούς αυτός ο τρόπος «λατρείας του Θεού» είναι απαράδεκτος. Για σας;

Αν οι «εθνικοί» συγγραφείς υιοθετούν την άποψη ότι οι αρχαίοι θεοί όντως υπήρχαν (άρα και υπάρχουν), τίθεται αμείλικτο το ερώτημα: τι είδους όντα είναι και γιατί πρέπει να τους «λατρεύουμε»; Αλλά και πώς πρέπει να τους λατρεύουμε; Με τις αρχαίες πρακτικές, στις οποίες αναφερθήκαμε παραπάνω;

Επίσης: ίδια λατρεία είχαν οι θεοί όλων των αρχαίων θρησκειών, μέχρι το Μολώχ, την Κάλι ή τον αζτεκικό Τλαλόκ κ.τ.λ. (ανθρωποθυσίες). Να τους λατρεύουμε όλους; Αν υπάρχουν οι «δικοί μας», μήπως υπάρχουν και οι άλλοι; (οι πολυθεϊστές, νομίζοντας ότι οι θεοί ζουν εντός του κόσμου, δεν αρνούνται την ύπαρξη άλλων θεών σε άλλους λαούς και τόπους). Ή μήπως η αιμοσταγής Κάλι είναι «σκοτεινή» θεότητα, ενώ η Κυβέλη ή η Εκάτη π.χ. είναι «φωτεινές»;

Και στη μία περίπτωση και στην άλλη, έχουμε μαγεία του χειρίστου είδους. Σκοτεινή και κατάμαυρη. Ε, λοιπόν, εμείς οι χριστιανοί αξιώνουμε «λογική λατρεία». Εσείς;

Τι συνέβαινε στα μαντεία; Ήταν κέντρα απατεώνων ιερέων, που εκμεταλλεύονταν τον κοσμάκη (και επηρέαζαν και την πολιτική ολόκληρων πόλεων ή βασιλιάδων) δίνοντας πλαστούς χρησμούς ή μήπως οι χρησμοί ήταν αληθινοί και πράγματι τους έδινε κάποιο πνεύμα καταλαμβάνοντας το σώμα του μάντη ή της μάντισσας; Και, αν ίσχυε το τελευταίο, γιατί δόθηκαν τόσο εγκληματικοί (παραπλανητικοί) χρησμοί, σαν αυτούς που ώθησαν στην αυτοκαταστροφή το Λάιο και τον Οιδίποδα;

Τι συνέβαινε στα ασκληπιεία; Πράγματι ο «θεός Ασκληπιός» θεράπευε τους ασθενείς που διανυκτέρευαν εκεί ή μήπως ήταν πλαστά θαύματα, οφειλόμενα σε αυθυποβολή και ίσως σε κάποιο ναρκωτικό που προκαλούσε τα ιδιαίτερα όνειρα;

Είναι σωστό να λατρεύουμε το θείον όπως οι αφιερωμένοι στην Κυβέλη (αυτοευνουχισμοί) ή οι μύστες του Μίθρα και άλλων «θεών» (λουτρό αίματος με «ταυροβόλια» και «κριοβόλια»); Ή με μαστιγώσεις και ανθρωποθυσίες; (Αν όχι, γιατί; Μήπως επειδή κατά βάθος ορθή ηθική θεωρείται από όλους μας η χριστιανική ηθική; –εννοώ αυτό που δίδαξαν ο Χριστός και οι άγιοι, όχι ο αμαρτωλός τρόπος ζωής εμού του μέσου αρχάριου ή και αποτυχημένου χριστιανού).

Οι «εθνικοί» συγγραφείς κατηγορούν τους χριστιανούς ιερείς για εμπόριο «ψεύτικων» θαυμάτων. Δε λένε όμως τίποτε για τους ιερείς και μάντεις της «πατρώας θρησκείας»… Ρώτησέ τους, σε παρακαλούμε, να μάθεις τουλάχιστον εσύ.

Ο Ποσειδώνας, ο Ωκεανός, ο Πάνας κ.τ.λ. «υπάρχουν» ή όχι; (Προσοχή, διότι ξέρουμε κάποιους που πηγαίνουν στα βουνά και στα ποτάμια και προσκαλούν τους «θεούς» τους, όπως ακριβώς οι μαύροι μάγοι όλων των λαών προσκαλούν τους δαίμονες).

Αν όμως δεν υπάρχουν, τότε εμείς, οι χριστιανοί, αρνούμαστε να αποδώσουμε λατρεία σε ανύπαρκτους θεούς. Αν οι θεοί συμβολίζουν τα διάφορα κομμάτια του κόσμου (π.χ. Φοίβος = ήλιος) και του ανθρώπινου ψυχισμού (π.χ. θεός Έρως), εμείς αρνούμαστε να λατρέψουμε την κτίση, γιατί ξέρουμε ότι λατρεία αρμόζει να αποδίδουμε μόνο στον Κτίστη, δηλαδή τον Τριαδικό Θεό.

Και επισημαίνουμε ότι οι αρχαίοι χριστιανοί μάρτυρες (μεταξύ των οποίων και 16χρονα κορίτσια, όπως η αγία Κυριακή) προτίμησαν φρικιαστικά βασανιστήρια μέχρι θανάτου, παρά να λατρέψουν ανύπαρκτους θεούς και να προδώσουν τον αληθινό Θεό –βασανιστήρια που τους έκαναν οι «ομόθρησκοί σου» ειδωλολάτρες για τρεις αιώνες.

Και, αν έχει λίγη σημασία, κάποιοι απ’ αυτούς τους ηρωικούς χριστιανούς μεγαλομάρτυρες (υπερασπιστές της αλήθειας, κατ’ ουσίαν) μπορεί να ήταν πρόγονοί σου ή συγχωριανοί σου. Θυσιάστηκαν για να απορρίψετε εσύ «μετά βδελυγμίας» τον αληθινό Θεό και να επιστρέψεις στην αιματηρή και διφορούμενη λατρεία εκείνων που τους βασάνισαν και τους θανάτωσαν χωρίς έλεος. Συχώρεσέ μας για την τελευταία επισήμανση, που είναι κάπως «συναισθηματική», ενώ θέλουμε το κείμενο αυτό να είναι όσο γίνεται πιο ορθολογικό. Αν σε σκανδαλίζει, διάγραψέ την.

Κάτι ακόμη: η άποψη του χριστιανισμού είναι ότι ο Τριαδικός Θεός δεν είναι μόνο «Θεός των χριστιανών», ούτε –πολύ περισσότερο– «εβραϊκός Θεός», όπως Τον συκοφαντούν οι ομοϊδεάτες σου! (Δεν είμαστε Εβραίοι, Έλληνες είμαστε, σαν κι εσένα). Είναι ο Θεός όλων των ανθρώπων και των πλασμάτων, ακόμη κι εκείνων που δεν Τον πιστεύουν και δεν Τον αγαπούν. Εκείνος τους πιστεύει και τους αγαπά, αντίθετα με τους αρχαίους θεούς, τους τόσο εκδικητικούς και σκληρόκαρδους.

Γι’ αυτό και θεωρούμε «δικά μας παιδιά» τους φιλοσόφους όπως ο Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος π.χ., που μίλησαν για το θείον σαν να ήταν χριστιανοί. Όποιος συμφωνεί μαζί τους, έχει μια πολύ καλή βάση για να συζητήσουμε σοβαρά περί Θεού. Και μη μας πουν τώρα οι «δικοί σου» ότι «από αυτούς τα πήραμε» αυτά που λέμε οι χριστιανοί, γιατί πρέπει να θυμούνται ότι οι απόψεις αυτές των φιλοσόφων ήταν άκρως περιορισμένες και δεν εκφράζουν καθόλου την τυπική αρχαία ελληνική άποψη περί θρησκείας. Όπως και ο στίχος του μεγάλου Σοφοκλή, στην Αντιγόνη, «ού τοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν» («δε γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για ν’ αγαπώ»), είναι πολύ πιο χριστιανικός παρά «εθνικός». Τι είναι άλλωστε η αγάπη (ή έστω η «φιλότης») για τους εθνικούς;

Λοιπόν, ούτε εμείς «τα πήραμε από αυτούς», ούτε εκείνοι από μας. Κι εμείς κι αυτοί τα μάθαμε από το Θεό, όπως αποκαλύφθηκε στον καθένα. Εκτός αν απορρίψουμε την άποψη αυτών των φιλοσόφων και πάμε να κάνουμε όλοι μαζί μια θυσία στην Απόλλωνα…

Η φιλοσοφική αξία των Πατέρων της Εκκλησίας

Οι Πατέρες της Εκκλησίας (http://www.oodegr.com/oode/pateres1/ti_einai1.htm), που τόσο μισούν οι «ομοϊδεάτες» σου, είναι άγιοι, δηλαδή παγκόσμιοι άνθρωποι, είναι όμως και φιλόσοφοι, πράγμα που οι ίδιοι δεν αρνήθηκαν, ακόμη κι εκείνοι που δε συμπαθούσαν τον όρο «φιλοσοφία» –ακόμη κι αυτή η στάση τους όμως ήταν φιλοσοφική. Θυμήσου (ή βρες) αντίστοιχα τον ορισμό του σοφιστή Γοργία για την τραγωδία.

Οι λόγιοι συγγραφείς Πατέρες είναι φιλόσοφοι, αφενός διότι είναι εκπληκτικά μορφωμένοι, αφετέρου διότι έχουν συγκροτημένη και σαφή άποψη περί του όντος (οντολογία) και περί του δέοντος (ηθική). Η ηθική και η οντολογία των εθνικών φιλοσόφων μόνο για λόγους φανατισμού μπορεί να θεωρηθεί πιο αξιοπρόσεκτη από την ηθική και την οντολογία των αγίων Πατέρων φιλοσόφων. Το ίδιο πρέπει να πούμε για τα πατερικά συγγράμματα περί του ανθρώπου, και μάλιστα της ανθρώπινης ψυχής, στη μελέτη της οποίας δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση από τους χριστιανούς. Θεμελιώνεται δηλαδή η ψυχολογία, ιδίως από τους ασκητές, που καθόλου δεν ήταν αμαθείς και άξεστοι, όπως πιθανόν σε έχουν πείσει.

Λένε κάποιοι ότι δήθεν οι Πατέρες «δεν είναι φιλόσοφοι», γιατί εκκινούν από την προϋπόθεση ότι υπάρχει Θεός, ενώ ένας αληθινός φιλόσοφος («όπως οι αρχαίοι») ξεκινά από το μηδέν, χωρίς καμιά προϋπόθεση. Δεν είναι έτσι. Η ιδέα των Πατέρων ότι υπάρχει Θεός (θεμελιώδης για τη σκέψη τους) δεν είναι μια «αναπόδεικτη πίστη», αλλά το συμπέρασμα από τις εμπειρίες που έχουν αποκομίσει φτάνοντας (διά της αγάπης) στην κατάσταση του φωτισμού και της θέωσης.

Ο κοινός άνθρωπος, ως φιλόσοφος, επεξεργάζεται με το νου και εκφράζει με το λόγο όσα αντιλαμβάνεται με τις πέντε αισθήσεις του. Ο άγιος, ως φιλόσοφος, επεξεργάζεται με το νου και εκφράζει με το λόγο όσα αντιλαμβάνεται όχι μόνο με τις πέντε αισθήσεις του, αλλά και με τη διευρυμένη αντίληψη που αναπτύσσει λόγω της αγιότητας – δηλαδή λόγω της χάριτος του Αγίου Πνεύματος και της ενότητας που έχει με όλα τα όντα («πανενότητας» –ιδού ένας χριστιανικός φιλοσοφικός όρος). Και ο μεν και ο δε επεξεργάζεται και εκφράζει εμπειρικά δεδομένα (απλώς ο άγιος έχει περισσότερα εμπειρικά δεδομένα, όπως ο σύγχρονος φυσικός επιστήμονας, εξοπλισμένος με τα υπερσύγχρονα όργανά του, έχει περισσότερα δεδομένα από τον αρχαίο φυσικό φιλόσοφο). Κανείς δεν ξεκινά από μια αυθαίρετη προϋπόθεση.

Μια φιλοσοφική αποτίμηση της πατερικής σκέψης βλ. και στο Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν «Ηλίου», τόμος «Το αρχαίον ελληνικόν πνεύμα», σελ. 131-132, στο Χρήστου Γιανναρά, Σχεδίασμα εισαγωγής στη φιλοσοφία, Δόμος, Αθήνα 1990, στο π. Νικολάου Λουδοβίκου Η ευχαριστιακή οντολογία, Δόμος, Αθήνα 1992, κ.α., αλλά και στη Δογματική του π. Ιωάννη Ζηζιούλα (http://www.oodegr.com/oode/dogmat1/perieh.htm).

Ας αναφέρουμε τέλος ότι, αν η φιλοσοφία είναι «τέχνη του βίου» και αν ο Διογένης και ο Επίκουρος («λάθε βιώσας» = ζήσε κρυφά) είναι φιλόσοφοι, άλλο τόσο είναι φιλόσοφοι οι μεγάλοι χριστιανοί ασκητές άγιοι Αντώνιος, Ποιμήν, Σισώης, Αρσένιος, Μακάριος ο Αιγύπτιος κ.π.ά. Κάνε τον κόπο, αδελφέ, να διαβάσεις το Γεροντικό (το βιβλίο της βυζαντινής εποχής με λόγια και επεισόδια από τη ζωή των αγίων ασκητών) και θα δεις πόση σοφία –και πόση αγάπη– θα βρεις εκεί μέσα.

(Ας το πάμε λίγο πιο κάτω, να ρωτήσουμε γιατί «δεν είναι φιλοσοφία» –και μάλιστα υψηλή, αντάξια με τη σκέψη διαφόρων αρχαίων φιλοσόφων και φιλοσοφικών ρευμάτων– η σκέψη που περιέχεται στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης Παροιμίες, Εκκλησιαστής, Σοφία Σολομώντος και Σοφία Σειράχ. Μήπως επειδή «είναι εβραϊκά»; Η εθνική καταγωγή κάνει ένα βιβλίο σημαντικό ή ασήμαντο; Κανένας αρχαίος Έλληνας δε θα υποστήριζε κάτι τέτοιο! Κάνε τον κόπο να τα διαβάσεις και θα δεις).

Πάμε παρακάτω…

Αδελφέ μας εθνικέ, ήρθε η ώρα να σου προτείνουμε να μελετήσεις, αν θέλεις, την αρθρογραφία που βρίσκεται δημοσιευμένη στις ιστοσελίδες, στις οποίες αναφερθήκαμε στην αρχή. Εκεί θα δεις πόσο άγρια είναι στριμωγμένοι στη γωνία όλοι οι ισχυρισμοί των διδασκάλων σου. Κάνε λοιπόν τον κόπο, σε παρακαλούμε, να τους ρωτήσεις ευθέως την άποψή τους για τα διάφορα ζητήματα που θίγονται εκεί, αλλά και για τη λεπτομερή αναίρεση όλων των συκοφαντικών κατηγοριών που καταλογίζουν στο χριστιανισμό και τους χριστιανούς. Αν σου απαντήσουν, στείλε μας σε παρακαλούμε την απάντησή τους, να τη δούμε κι εμείς, ώστε να πάμε παρακάτω, γιατί μέχρι τώρα μένουμε με την εντύπωση ότι σκόπιμα αποφεύγουν να δώσουν τις «φωτισμένες» απαντήσεις τους, επειδή σου λένε ψέματα για την αρχαιότητα και δεν έχουν απαντήσεις!...

Διάψευσέ μας και μάθε τέλος πάντων κι εσύ ποιος λέει την αλήθεια και ποιος όχι! Δεν έχεις την περιέργεια; (Δε σου έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου, είπαμε, έτσι δεν είναι; Είσαι λοιπόν σκεπτικιστής, όπως αρμόζει σε Έλληνα).

Το περί Θεού ερώτημα

Υπάρχει όμως κι ένα άλλο ζήτημα, το πιο σοβαρό. Το περί Θεού ερώτημα: είναι ή όχι η Αγία Τριάδα ο αληθινός Θεός;

Αν σ’ αυτό η απάντηση είναι «ναι», τότε οι χριστιανοί έχουμε δίκιο σε όλα τα επιμέρους ζητήματα! Η αντιπαράθεσή μας δεν είναι αντιπαράθεση πολιτισμών, αλλά αντιπαράθεση της αλήθειας του όντως Θεού με το ψεύδος των ηθικά διφορούμενων ή και ξεκάθαρα σκοτεινών δαιμονίων. Και, παρόλο που οι διδάσκαλοί σου επιχειρούν να παρουσιάσουν το Θεό μας ως «σκοτεινό Θεό» ή και το Χριστό ως «σκληρό» κ.τ.λ., η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα Θεό που σφαγιάζεται ως αδύναμος άνθρωπος για να σώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα, ακόμη κι εκείνους που δεν πιστεύουν, ακόμη κι εκείνους που Τον σκοτώνουν, αρκεί βεβαίως να θέλουν να σωθούν (http://www.oodegr.com/oode/esxata/kol_par1.htm)! Κανείς από τους «πάσχοντες θεούς» των αρχαίων λαών δεν πάσχει χάριν των ανθρώπων – στην καλύτερη περίπτωση, είναι θεοί της φύσης και το πάθος τους οδηγεί στην ομαλή ανακύκληση των εποχών.

Ο Χριστός λοιπόν είναι ο καλύτερος Θεός που θα μπορούσε ποτέ να έχουν οι άνθρωποι. Υπ’ όψιν ότι πολλοί, που γνώρισαν και «άλλους θεούς», το πιστεύουν αυτό και γίνονται χριστιανοί (βλ. βιβλιογραφία στο τέλος του παρόντος). Είναι τουλάχιστον τόσοι, όσοι και οι συκοφάντες του Χριστού ομοϊδεάτες σου.

Σου λέμε λοιπόν ότι μπορείς να ψάξεις μόνος σου και να δεις αν υπάρχει Θεός και Ποιος είναι. Τον τρόπο τον έχει διδάξει ο ίδιος ο Θεός: είναι η κάθαρση της καρδιάς (http://www.oodegr.com/oode/epistimi/genika/epist_erevna_theou1.htm) και η αναζήτηση του Θεού με ειλικρίνεια και αγωνία (http://www.oodegr.com/oode/theos/genika/pws_anazitoume_1.htm). Υπάρχουν αμέτρητες καταγεγραμμένες περιπτώσεις, όπου ο Θεός έχει αποκαλυφθεί. Θα υπάρχουν ασφαλώς και σε ανθρώπους του οικογενειακού και φιλικού σου περιβάλλοντος. Αν θέλεις να κλείσεις τα μάτια σου, είσαι ελεύθερος και έχεις κάθε δικαίωμα να το κάνεις. Δε σου λέμε να «πιστέψεις» τις περιπτώσεις αυτές (ποιοι είμαστε άλλωστε εμείς, για να σου πούμε τι να κάνεις;). Απλά, αν θέλεις, ψάξ’ το λίγο βαθύτερα, από το να μένεις σε πιπεράτες ή τραγικές ιστορίες με «ανήθικους χριστιανούς», που δεν είναι επιχείρημα κατά της αλήθειας του χριστιανισμού. Σημειωτέον ότι ένας από τους πιο πολυπλάνητους σύγχρονους μεταστραφέντες στην ορθοδοξία, ο πρώην ειδωλολάτρης, μάγος κ.τ.λ. Κλάους Κένεθ (βλ. παρακάτω), ως έφηβος είχε κακοποιηθεί για επτά χρόνια από έναν παπικό ιερέα και είχε μισήσει βαθιά το χριστιανισμό και τους χριστιανούς! Εν πάση περιπτώσει, όπως είπαμε, «έλα και δες».

Μια πρόσκληση για τώρα ή… μετά από χρόνια

Αν και θα μπορούσαμε να τα λέμε για ώρες (είναι ωραίο να μιλάμε χωρίς να έχουμε τίποτα να κρύψουμε), σίγουρα θα σε έχουμε κουράσει και πιθανόν εκνευρίσει. Καλύτερα λοιπόν να σταματήσουμε εδώ. Πρέπει όμως να κάνουμε μια τελευταία επισήμανση. Την επισήμανση αυτή τώρα μάλλον θα την αποκρούσεις, ίσως και με σαρκασμό, όμως σίγουρα θα σου φανεί χρήσιμη αργότερα, ακόμη και μετά από χρόνια ή δεκαετίες.

Αν προχωρήσεις στο δρόμο των «Ελλήνων εθνικών», αργά ή γρήγορα θα νιώσεις τη βαθιά μοναξιά και το σκοτάδι της «πατρώας θρησκείας σου». Θα καταλάβεις τι είναι στ’ αλήθεια οι «αρχαίοι θεοί» και πώς συγκοινωνούν με τα πνεύματα που λάτρευαν οι άλλοι λαοί όλου του πλανήτη, και μερικές φορές δυστυχώς ακόμη τα λατρεύουν.

Τότε, αδελφέ μας –αδελφέ μας!– μη φοβηθείς τη μανία των σκοτεινών πνευμάτων. Μη λυπηθείς την εξουσία ή τη «δύναμη» που σου «προσφέρουν» (κι ο Χριστός την απέρριψε, για να μας δείξει τον τρόπο, κατά Ματθαίον, 4, 1-11) και που τελικά οδηγεί στην καταστροφή σου (θυμήσου και το Φάουστ). Μη ντραπείς να ομολογήσεις στον εαυτό σου πόσο άσχημα έχεις μπλέξει και κυρίως μην απελπιστείς, καθώς θα σου ψιθυρίζουν ότι δήθεν «δεν υπάρχει ελπίδα»! Πάντα υπάρχει ελπίδα, γιατί ο αληθινός δικός σου Θεός, ο Χριστός, περιμένει και δέχεται κάθε «άσωτο υιό», όσο μακριά κι αν έχει περιπλανηθεί, όσες πληγές κι αν έχει στην ψυχή και το σώμα, όσα εγκλήματα ακόμη κι αν έχει κάνει. Στο ευαγγέλιο, που ίσως αρνείσαι να μελετήσεις, υπάρχει η παραβολή του ασώτου υιού (Λουκ. 15, 11-32). Θα την έχεις ακουστά ασφαλώς. Ίσως τώρα σου φαίνεται γλυκανάλατη, όμως τότε θα είναι το κλειδί που θα σου αποδείξει ότι θα σωθείς, αν επιστρέψεις στο Θεό, από τον οποίο τρέχεις με τυφλή μανία να ξεφύγεις.

Εκείνος δεν ζητάει τίποτα. Ούτε δήλωση μετανοίας, ούτε αίτηση συγγνώμης. Η αγκαλιά Του είναι πάντα ανοιχτή, όχι για να στραγγαλίσει την ελευθερία σου (μήπως τώρα δεν είσαι ελεύθερος να Τον αρνείσαι; γιά τόλμησε να αρνηθείς και τους «πατρώους θεούς»!), αλλά για να σε στηρίξει, να σου φορέσει καθαρή και όμορφη φορεσιά, «δαχτυλίδι στο χέρι» (που θα Τον έχει ραπίσει) «και υποδήματα στα πόδια» (που θα έχουν κουραστεί τρέχοντας τόσο μακριά Του). Ακόμη κι αν κάποιοι άνθρωποι σε κατακρίνουν, σε θεωρήσουν δειλό ή υποκριτή, όπως εσύ τώρα θεωρείς εμάς, κι αν αρνηθούν να μπουν μαζί σου «στο σπίτι του Πατέρα σου» (Λουκ. 15, 25-32), Εκείνος είναι εδώ για σένα και, μην αμφιβάλλεις, θα στείλει έναν άξιο λειτουργό Του να σε περιθάλψει όπως ο Καλός Σαμαρείτης (Λουκ. 10, 25-37).

Έλα λοιπόν τότε. Σ’ όποιο μέρος του κόσμου κι αν είσαι, ένας ναός ή ένα μοναστήρι με «ναζωραίους» θα γίνει το πνευματικό σου καταφύγιο. Θα χρειαστείς το πετραχήλι του παπά, που τώρα ασφαλώς κοροϊδεύεις με εγωκεντρική αυταρέσκεια. Φυσικά, θα αντιμετωπίσεις εμπόδια –οι «άλλοι» δεν αφήνουν τόσο εύκολα να τους ξεφύγεις– αλλά να έχεις πρόχειρη την προσευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό», «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς». Κρύψε την κάπου στη μνήμη σου, για να τη θυμηθείς τότε.

Επιθυμία μας είναι να μη χρειαστεί να περιπλανηθείς και να βασανιστείς, γιατί πιθανόν και να πεθάνεις πριν προλάβεις να επιστρέψεις, ή να οδηγήσεις άλλους στην καταστροφή (συχώρεσέ μας που μιλάμε ευθέως). Αν όμως περιπλανηθείς, σου εφιστούμε την προσοχή ότι υπάρχει ο δρόμος της επιστροφής και είναι αυτός που σου υποδείξαμε.

Δεν τον θέλεις; Εντάξει. Έχεις κάθε δικαίωμα. Απλώς, το αναφέρουμε για να τον ξέρεις όταν τον θελήσεις.

Κλείνουμε με λίγα λόγια ενός αγίου, που κι αυτός πλανήθηκε πολύ και συνέχισε να πλανάται μέχρι το τέλος της ζωής του (του αγίου Αυγουστίνου): «Από τους δύο ληστές, ο ένας σώθηκε: μην απελπίζεστε! Από τους δύο ληστές, ο ένας χάθηκε: μην επαναπαύεστε!».

Καλώς να έρθεις. Και, όταν έρθεις, προσευχήσου και για μας, γιατί μπορεί τότε να είμαστε εμείς οι βασανισμένοι.

ΥΓ. Για να καταλάβεις πώς είναι να έχεις προχωρήσει πολύ προς τους «αρχαίους θεούς» και να θέλεις να επιστρέψεις στον αληθινό Θεό, δες την αυτοβιογραφία μερικών ανθρώπων σε βιβλία όπως:

• Κλάους Κένεθ, Χιλιάδες μίλια προς τον τόπο της καρδιάς – Από το σκοτάδι του μίσους στο Γέροντα Σωφρόνιο, Εν πλω, 2008 (Klaus Kenneth, Born to Hate – Reborn to Love).
• Διονυσίου Φαρασιώτη, Οι γκουρού, ο νέος και ο γέροντας Παΐσιος, Παναγόπουλος, Θεσσαλονίκη 2002.
• π. Σεραφείμ Ρόουζ, Η ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος, Εγρήγορση, 2000 (Orthodoxy and the religion of the future, έκδ. St. Herman of Alaska Brotherhood, Platina, California, USA).
• Συλλογικός τόμος Από τον βουδισμό στον Χριστό – εμπειρίες μεταστροφής, εκδ. «Η μεταμόρφωση του Σωτήρος», Μήλεσι 2008.