Διανύουμε τον Ε΄ αιώνα π.Χ., τον λεγόμενο «Χρυσό αιώνα του Περικλέους». Όμως τίποτα δεν είναι τόσο τέλειο όσο θέλουν κάποιοι να το παρουσιάσουν.

Σκάνδαλο ξεσπάει στην Αθήνα του 5^ου αιώνα. Ο Φειδίας και ο Περικλής, κατηγορούνται ως ΚΛΕΦΤΕΣ. Κατά την εκτέλεση των μνημειακών αρχιτεκτονημάτων της Ακροπόλεως των Αθηνών, ο Φειδίας έκλεψε χρυσάφι από ένα έργο του, το περίφημο χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς, και καταδικάστηκε σε εξορία. Ο ιστορικός Φιλόχορος, γράφει: «το άγαλμα της Αθηνάς κατασκευάσας, υφείλετο το χρυσίον εκ των δρακόντων της χρυσελεφάντινης Αθηνάς, εφ ώ καταναγκασθείς εζημιώθη φυγή».

Ο συνυπεύθυνος Περικλής, άξιος προκάτοχος των σημερινών πολιτικών, για να αποσπάσει την προσοχή των εξαγριωμένων πολιτών, ΚΗΡΥΞΕ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΡΕΩΝ. Έτσι, απασχολημένοι καθώς θα ήταν οι Αθηναίοι από τον πόλεμο, δεν θα αξίωναν τη δίωξη των υπευθύνων, όπως γράφει ο Σχολιαστής της Ειρήνης του Αριστοφάνη «φοβηθείς δια το επιστατήσαι τη κατασκευή του αγάλματος και συνεγνωκέναι τη κλοπή, έγραψε το κατά Μεγαρέων πινάκιον και τον πόλεμον επήνεγκεν, ίνα απασχολημένους Αθηναίους εις τον πόλεμον μη δω τας ευθύνας». Ομοίως και ο Πλούταρχος γράφει: «Επειδή ο Περικλής θεωρήθηκε από τον δήμο ένοχος για την κατάχρηση του Φειδία, για να αποφύγει τη δίκη και την καταδίκη, υποκίνησε πόλεμο φοβηθείς το δικαστήριον τον πόλεμον εξέκαυσεν» ελπίζοντας ότι θα εξουδετερώσει τις κατηγορίες που τον βάραιναν «ελπίζων διασκεδάσειν τα εγκλήματα» (Περικλής ΧΧΧΙΙ).

Ο μεν Περικλής όμως τελικά δεν απέφυγε την καταδίκη, για εγκλήματα κατά του δήμου. Ο δε Φειδίας, πλήρωσε με τη ζωή του την κατασκευή του χρυσελεφάντινου αγάλματος του Διός στην Ολυμπία «εργολαβήσας παρά των Ηλείων το άγαλμα του Διός Ολυμπίου και καταγνωσθείς υπ αυτών ως νοσφισάμενος ανηρέθη» (Σχολιαστής του Αριστοφάνη). Κατά τον Πλούταρχο, πέθανε  από τους Αθηναίους στη φυλακή «εις το δεσμωτήριον απαχθείς ετελεύτησε νοσήσας» (Περικλής ΧΧΧΙ).

Επίσης και το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία στην Ολυμπία, φιλοτεχνήθηκε από τον Φειδία και τους συνεργάτες του, (τον ζωγράφο Πάναινο και τον Κωλώτη), περίπου 20 χρόνια μετά την αποπεράτωση του ναού  της Ολυμπίας (456 π.Χ.). Ο καλλιτέχνης είχε δηλαδή ήδη κατασκευάσει το άγαλμα της Αθηνάς (438 π.Χ.) και τον γλυπτό διάκοσμο του Παρθενώνα, και ήταν πλέον εξόριστος από την Αθήνα. Το άγαλμα μεταφέρθηκε μετά από 850 χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, όπου καταστράφηκε το 475 από πυρκαγιά.

Στην περιγραφή τού αγάλματος από τον Παυσανία, υπάρχει μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: Αναφερόμενος στο θρόνο και συγκεκριμένα σε ένα οριζόντιο τμήμα του, γράφει ότι παριστάνονταν νέοι σε παλιά αγωνίσματα: «Ο νέος που δένει μόνος του την ταινία του νικητή στο κεφάλι του, λένε πως μοιάζει με τον Παντάρκη, έναν νεαρό από την Ηλιδα, που τον είχε ερωτευθεί ο Φειδίας». (Από σχολιασμό του δευτέρου ψηφιακού δίσκου (SVCD) της σειράς του Discovery, στο ένθετο της Ελευθεροτυπίας 1-2-2004. σελ. 18. Αρχαιολογία).

Ίδιος ο κόσμος, και τότε και τώρα. Διεφθαρμένοι πολιτικοί και απατεώνες ή ανήθικοι καλλιτέχνες. Και σε τίποτα δεν ήταν καλύτερη η αρχαία Ελλάδα από τη σημερινή. Ακόμα και στις μικροπολιτικές σκοπιμότητες και στην απάτη τών επιφανών πολιτικών και καλλιτεχνών. Όμως οι Νεοειδωλολάτρες ωραιοποιούν ΤΑ ΠΑΝΤΑ, για τους άνομους σκοπούς τους.