Λιβάνιος εναντίον ψευτοθεών

Ντοκουμέντα από τον αρχαίο παγανιστή Λιβάνιο

Τα παρακάτω κείμενα του Λιβάνιου, θα τα παραθέσουμε με σκούρο πράσινο χρώμα, και με μαύρο θα τα σχολιάζουμε κομμάτι - κομμάτι, ώστε να εντοπίσουμε τα σημεία που μας ενδιαφέρουν:

ΜΟΝΩΔΙΑ ΕΠΙ ΙΟΥΛΙΑΝΩ (το 364 μ.Χ., για το θάνατό του):

4. Μα σε ποιον θεό να ρίξουμε το φταίξιμο; Μήπως σ' όλους μαζί, που εγκατέλειψαν την προστασία που όφειλαν σ' αυτόν τον σπουδαίο άνθρωποι, σ' ανταπόδοση για τις τόσες θυσίες, τις τόσες προσευχές, τις αμέτρητες προσφορές αρωμάτων και αίματος των θυσιών, μέρα και νύχτα;

Ξεκινάει ο Λιβάνιος αναζητώντας τον φταίχτη μεταξύ των δαιμονικών θεών που λάτρευαν αυτός και ο Ιουλιανός. Γιατί δικαίως αντιλαμβάνεται ότι όχι μόνο δεν εκτίμησαν τις προσφορές του, αλλά και ότι τον εγκατέλειψαν και έφταιγαν για τον θάνατό του. Αντιλαμβάνεται ότι οι προσφορές προς αυτούς ήταν άδικες και άχρηστες, και ότι δεν αναγνωρίζουν τις οφειλές τους προς τους πιστούς τους. Και μόνο ένα βήμα του έμενε του Λιβάνιου, για να αντιληφθεί, ότι αυτοί τους οποίους θεωρούσε ως προστάτες των ανθρώπων, δεν ήταν παρά μισάνθρωποι δαίμονες, που δεν έδιναν δεκάρα για τα κορόϊδα που τους λάτρευαν.

Όμως εξάγονται και άλλα στοιχεία από τα λόγια του Λιβάνιου εδώ. Δείχνει για μια φορά ακόμα, την αντίληψή του για τους ψευτοθεούς του, τους δαίμονες, που κάθε άλλο παρά "σύμβολα" τους θεωρούσε, όπως ισχυρίζονται σήμερα μεγάλη μερίδα των Νεοπαγανιστών, για να κρύψουν τη δεισιδαιμονία τους. Δείχνει με τα λόγια αυτά, ότι θεωρούσε τους ψευτοθεούς του ΠΡΟΣΩΠΑ, και όχι σύμβολα. Που μάλιστα δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους, και είχαν ευθύνες. Περιμένοντας μάλιστα από τους ψευτοθεούς του βοήθεια, δείχνει και τη σημαντική διαφορά του, όχι μόνο από τους Νεοπαγανιστές που τους λένε "σύμβολα", αλλά και από τους Επικούρειους, παλιούς και νέους, που θεωρούσαν ότι οι "θεοί" δεν ανακατεύονται με τα του κόσμου. Σε κάθε περίπτωση, τα λόγια του Λιβάνιου δείχνουν πόσο διαφέρει ο σύγχρονος Νεοπαγανισμός από τον αυθεντικό Παγανισμό της αρχαίας εποχής. Δείχνει επίσης, ότι αυτοί που μιλούν για "επιστροφή στην αρχαία θρησκεία", έχουν ελάχιστη σχέση με αυτή, και με την αρχαία Ελλάδα για την οποία κόπτονται, όμως νοθεύουν με ιστορικά ψεύδη και δογματικές διαφοροποιήσεις.

Στα λόγια του Λιβάνιου επίσης, καθώς μιλάει για "οφειλή" των ψευτοθεών του προς τον Ιουλιανό, εκτός από την αχαριστία τους, δείχνει και την αντίληψη που είχαν για τους "θεούς" τους οι αρχαίοι Παγανιστές. Όχι κυρίους του κόσμου, αλλά ΔΟΥΛΟΙ "θεοί". Δούλοι όχι μόνο της Ειμαρμένης, αλλά και των πιστών τους, προς τους οποίους ΧΡΩΣΤΟΥΣΑΝ χάρες, για τη λατρεία και τις θυσίες που τους έδιναν αυτοί.

Τέλος, η συγκεκριμένη παράγραφος του Λιβάνιου, δείχνει και το ψεύδος των Νεοπαγανστών, όταν ισχυρίζονται ότι ο Παγανισμός είναι "φυσιολατρικός". Οι αιματηρές θυσίες "ημέρα και νύχτα" που αναφέρει το Λιβάνιος, δείχνουν την πραγματικότητα, και τις εκατόμβες ζώων που σφάζονταν και καίγονταν για τους ψευτοθεούς, ώστε να χαρούν αυτοί από το αίμα τους. Γιατί σε αντίθεση με τις θυσίες που γίνονταν στον αρχαίο Ισραήλ προς τον αληθινό Θεό τον Γιαχβέ, οι ψευτοθεοί αυτοί, ΧΑΙΡΟΝΤΑΝ και κατευνάζονταν με το αίμα των θυσιών. Ενώ ο Γιαχβέ, με τις θυσίες δεν χαιρόταν, αλλά ΣΥΜΒΟΛΙΖΕ την προσφορά του αίματος του Ιησού Χριστού που ανέμεναν οι άνθρωποι, ενώ παράλληλα τους δίδασκε τη σοβαρότητα της αμαρτίας, που μόνο με αίμα και θάνατο πεθαίνει θεραπεύεται. Μάλιστα, με το αίμα του αθώου "αμνού" Ιησού Χριστού τον οποίον ανέμεναν.

6. ...όμως να ποια ήταν η δικαιοσύνη των θεών, που μολονότι τους φίλεψε με τόσο λίπος από τα σφαχτάρια, κι ύστερα από λαμπρές υποσχέσεις και ενώ αρχικά δεν του είχαν δείξει καμιάν έχθρα, τελικά επέφεραν τη σύγχυση και επί πλέον μας τον στέρησαν, ρίχνοντάς του, σαν ψαράδες, για δόλωμα τους νικημένους Ασσύριους, και τραβώντας τον στο θάνατο.

Ευθέως πλέον ο Λιβάνιος κατηγορεί τους δαιμονικούς "θεούς" του, που δεν εκτίμησαν τις προσφορές του Ιουλιανού. Μάλιστα, ξεκαθαρίζει ότι παρέβησαν και τις ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ τους! Τους αποκαλεί έμμεσα ΨΕΥΤΕΣ και ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ! Και όχι μόνο ψεύτες και απατεώνες, αλλά και ΠΡΟΔΟΤΕΣ, που τον οδήγησαν οι ίδιοι στον θάνατο, "σαν ψαράδες, με δόλωμα τους Ασσύριους"!!!

7. Σα να λέμε δηλαδή, αποδείχτηκαν καλύτερες οι ιδέες ενός ανθρώπου (του Κωνστάντιου Β΄) που μέχρι τώρα κοροϊδεύαμε, ενός ανθρώπου που μας κήρυξε πόλεμο μεγάλο και ακατάπαυστο...

Και πλέον παραδέχεται ανοιχτά το δίκιο του Κωνστάντιου, που αν και αιρετικός Αριανιστής, πίστευε στον Χριστό, και κατηγορούσε τους ψευτοθεούς των Παγανιστών ως ψεύτες δαίμονες, και πολεμούσε τη θρησκεία τους. Αποδείχτηκαν σωστές λοιπόν οι ιδέες Κωνστάντιου που κατηγορούσε και πολεμούσε τους δαιμονικούς ψευτοθεούς! Και αυτό δεν το λέει κανένας Χριστιανός, αλλά ο ίδιος ο μεγάλος Παγανιστής Λιβάνιος!

17. ...Και φτάνει στην μεγάλη πόλη του Αντίοχου ή, αν θέλετε, του αγαπητού του Αλέξανδρου, που όπως συνέβη στο παρελθόν, ανάμεσα σε δυο Αθηναίους στρατηγούς, η δόξα του «δεν τον άφηνε να κοιμηθεί».

Σημαντικό είναι εδώ, ότι ο Λιβάνιος τιμούσε τον Αλέξανδρο τον Μέγα, όπως προκύπτει από τα λόγια του. Σε αντίθεση με πολλούς Νεοπαγανιστές, που δεν τον τιμούν καθόλου.

23. ...κι όμως, παρ' όλο που ο ίδιος παραμελούσε την ασφάλειά του, το θαύμα είναι πως δεν τον έσωσε η Αφροδίτη ή η Αθηνά.

Η μεγαλύτερη ανοησία του παράφρονα Ιουλιανού ήταν ότι εμπιστευόταν στους εχθρούς της ανθρωπότητας τους δαίμονες να τον σώσουν! Και ενώ ανατράφηκε ως Χριστιανός στα νεανικά του χρόνια, και γνώριζε καλά πόσο απατεώνες είναι, αυτός τους εμπιστευόταν τη σωτηρία του! Αλλά κατά τον Λιβάνιο, "η Αφροδίτη και η Αθηνά δεν τον έσωσαν"! Προφανώς η Αθηνά γυάλιζε την ασπίδα της, και η Αφροδίτη κοιμόταν σε κανένα πορνείο!

24. ...Τι να είπαν άραγε μεταξύ τους οι επουράνιοι θεοί; Την ώρα που ο βασιλιάς μεταφερόταν τραυματίας πάνω στην ασπίδα, ζωντανός ακόμα, (...) ποιος θεός σηκώθηκε να κατηγορήσει τον Άρη, όπως κάποτε τον κατηγόρησε ο Ποσειδώνας;

Και κάνει συγκεκριμένη την κατηγορία του ο Λιβάνιος, κατηγορώντας τον Άρη, τον αιμοσταγή θεό του πολέμου! Μάλιστα, δείχνει την επιθυμία του, να υπήρξε κάποιος θεός να τον κατηγορήσει για το πάθημα του Ιουλιανού. "Τι να είπαν άραγε μεταξύ τους οι επουράνιοι θεοί;" Ρωτάει ο Λιβάνιος. Προφανώς είπαν: "ένας χαζός λιγότερος!" Προφανώς είχαν είδη καταλάβει ότι ο Παγανισμός έσβησε, και ότι το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Και ήταν απασχολημένοι να δημιουργούν αιρέσεις μέσα στα πλαίσια του Χριστιανισμού, γιατί μόνο αυτό τους έμενε. Πού να βρουν καιρό να ασχοληθούν με έναν ανόητο που έχανε την ώρα του με θυσίες; Σε αντίθεση οι αιρετικοί (Αριανιστές τον καιρό εκείνο), εξυπηρετούσαν πλέον καλύτερα τα σχέδιά τους.

32. ...Ενώ ο άνθρωπος που κρατούσε τα ηνία της εξουσίας σε δύση και ανατολή, κι ήταν γεμάτη αρετή η ψυχή του, νέος ακόμα και χωρίς απογόνους, χτυπήθηκε από έναν τυχαίο Πέρση.

Η τελευταία ελπίδα του Λιβάνιου για αναβίωση της ειδωλολατρίας είχε χαθεί. Στα μάτια του Λιβάνιου, ακόμα και ένας ανόητος φανατικός σφάχτης ζώων, και διώκτης ανθρώπων, σαν τον Ιουλιανό τον αποστάτη, φαινόταν "γεμάτος αρετή", γιατί ενσάρκωνε τις τελευταίες ελπίδες των αμετανόητων ειδωλολατρών.

Όμως μια τελευταία αλλά ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ λεπτομέρεια από τα λόγια του Λιβάνιου σε αυτή την παράγραφο, είναι η εξής: "χτυπήθηκε από έναν τυχαίο Πέρση". Αυτά τα λόγια, είναι η καλύτερη απόδειξη της απάτης των Νεοπαγανιστών, που θέλουν τον Ιουλιανό δολοφονημένο από κάποιον Χριστιανό. Η αλήθεια είναι ότι ο Ιουλιανός πέθανε από έναν τυχαίο Πέρση, λόγω της ανόητης απροσεξίας του, καταδιώκοντας μόνος μια ομάδα Περσών, κοντά στις τάξεις τους. Οι δαίμονες γνώριζαν πολύ καλά ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν εντελώς ανόητος. Ήταν ανίκανος να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους. Καλύτερα να πέθαινε, και να προετοίμαζαν μια σειρά από αιρετικούς αυτοκράτορες. Μόνο έτσι θα αδυνάτιζαν την ισχύ του Ναζωραίου. Γι' αυτό με την προδοσία τους κατά του Ιουλανού, οδήγησαν τον ίδιο τον Ιουλιανό να φωνάξει: "Νενίκηκάς με Ναζωραίε!" Και οδήγησαν τον Λιβάνιο να παραδεχθεί ότι οι ιδέες των εχθρών του Παγανισμού ήταν σωστές, γιατί οι δαιμονικοί θεοί του ήταν αδιάφοροι για τη σωτηρία των πιστών τους.

Επιλογή στοιχείων: Γ. Τ.

Σχολιασμός: Γ. Κ.