Παγανιστικές καταστροφές βιβλίων από τους Ρωμαίους

Νεοπαγανιστικές απάτες	Απάντηση στις ψευδείς συκοφαντίες τού Νεοπαγανισμού	Πολυθεϊστικός Σκοταδισμός

Ενώ οι Νεοπαγανιστές κατηγορούν τους Χριστιανούς για πλήθος ΑΝΥΠΑΡΚΤΩΝ καταστροφών βιβλιοθηκών, η ιστορία είναι γεμάτη από καταστροφές βιβλίων και βιβλιοθηκών, όπου ΠΟΛΥΘΕΪΣΤΕΣ εγκλημάτισαν απέναντι στην ανθρώπινη γνώση και ιστορία, στερώντας την ανθρωπότητα από αυτές τις σημαντικές πηγές γνώσης για την αρχαιότητα!

Πώς χάθηκαν Ελληνικά και Λατινικά συγγράμματα στην πολυθεϊστική Ρώμη

Για το πώς χάθηκαν στην πραγματικότητα τα ελληνικά και λατινικά αρχαία συγγράμματα στην πολυθεϊστική Ρώμη παρουσιάζονται στη συνέχεια τα στοιχεία από το Horst Blanck, το βιβλίο στην αρχαιότητα, εκδ. Παπαδήμα:

1) Βιβλιοθήκη του Παλατίνου

-πυρκαγιά Νέρων/Τίτος (Σουητώνιου, Δομιτιανός 20)

-191 μ.Χ. δεύτερη πυρκαγιά (Γαληνός De comp. Med. I, 1, XIII)

-363 μ.Χ. τρίτη πυρκαγιά (Αμμιαννός Μαρκελλίνος, 23, 3, 3)

2) Βιβλιοθήκη Στοάς Οκτάβιου

-πυρκαγιά επί Τίτου 80 μ.Χ. (Δίων Κάσσιος, 66, 24)

3) Βιβλιοθήκη Ναού Αυγούστου

-πυρπόληση ναού 79 μ.Χ. (Πλίνιου, Nat. Hist, 12, 94)

4) Ναός Ειρήνης και Βιβλιοθήκη (Horst Blanck, το βιβλίο στην αρχαιότητα, εκδ. Παπαδήμα, σ. 222)

-πυρκαγιά 191 μ.Χ., Γαληνός (ό.π., Ι, 1, ΧΙΙΙ)

5) Βιβλιοθήκη Καπιτώλιου

-πυρκαγιά επί Κομμόδου (Ιερώνυμος, chron. a Abr. 2204)

6) Bibliothecae divi Traiani

«μια από τις σημαντικότερες βιβλιοθήκες της Ρώμης.» (Horst Blanck, το βιβλίο στην αρχαιότητα, εκδ. Παπαδήμα, σ. 222)

-ο Σιδώνιος από Απολλωνία, τον 5ο μ.Χ. αι., την αναφέρει στην αρχική θέση της Epist. 9. 16, 3.25-28

Δηλαδή από τις 6 μεγαλύτερες βιβλιοθήκες της παγανιστικής Ρώμης, οι 5 είχαν καεί μια και δυο φορές, πριν τον Κωνσταντίνο! Μαζί μ' αυτές καίγονταν και τα συγγράμματα που οι πολυθεϊστές Ρωμαίοι είχαν κλέψει από τις αθηναϊκές (ο Σύλλας) ελληνιστικές και μακεδονικές βιβλιοθήκες, όταν κατέκτησαν την Ανατολή ή κατέστειλαν τις ελληνικές εξεγέρσεις.

«Κατά τη λήξη του 4^ου αι. ο ιστοριογράφος Αμμιανός Μαρκελλίνος επικρίνει έντονα και πλατιά την κατάπτωση στη δική του εποχή των καλών ηθών και της παλιάς κουλτούρας. «Τα λίγα σπίτια, που παλιότερα ήταν περίφημα, γιατί καλλιεργούσαν σοβαρά τις επιστήμες, τώρα είναι γεμάτα από παιγνίδια ανιαρής αδράνειας κι αντιλαλούν από όργανα και ανατριχιαστικά γρατσουνίσματα των εγχόρδων οργάνων. Τελικά αντί για έναν λόγιο προσλαμβάνουν ως δάσκαλο έναν τραγουδιστή και αντί για έναν ρήτορα έναν γελωτοποιό. Οι βιβλιοθήκες είναι παντοτινά κλειστές σαν τάφοι· βάζουν και χτίζουν ύδραυλη, ή γιγαντιαίες λύρες στο μέγεθος άμαξας και αυλούς καθώς και τερατώδη μουσικά όργανα για θεατρικά καλλιτεχνήματα» (14, 5, 18). Αυτό το χωρίο του Αμμιανού στις περισσότερες περιραφές των αρχαίων βιβλιοθηκών χρησιμοποιείται ως τεκμήριο για το ότι οι δημόσιες βιβλιοθήκες της Ρώμης εκείνη την εποχή είχαν κλείσει για πάντα τις πύλες τους. ωστόσο η εκδοχή αυτή χρειάζεται μια διόρθωση: εν πρώτοις ο Α. δεν κάνει κανένα υπαινιγμό για τις δημόσιες βιβλιοθήκες, αλλά για τις ιδιωτικές βιβλιοθήκες των πλουσίων οίκων του κύκλου των συγκλητικών» (Horst Blanck, το βιβλίο στην αρχαιότητα, εκδ. Παπαδήμα, σ. 225)

Το παραπάνω απόσπασμα του Αμμιανού χρησιμοποιείται από το Ρασσιά στις ιστορίες αγάπης, για να συκοφαντήσει τους Χριστιανούς. Ωστόσο ο Χόρστ Μπλάνκ δείχνει τι προφανώς εννοούσε ο Αμμιανός, και όπως φαίνεται από το κείμενο, αυτή είναι η σημασία και όχι ότι δήθεν οι Χριστιανοί έκλειναν τις βιβλιοθήκες της Ρώμης, όπως συκοφαντικά και αυθαίρετα διαδίδουν οι Νεοπαγανιστές για να εξαπατήσουν τους άσχετους.

Για το μέγεθος της Αλεξανδρινής βιβλιοθήκης

«Από το βυζαντινό λόγιο Τζέτζη, ο οποίος αντλούσε τις πληροφορίες του από παλαιότερες ελληνιστικές πηγές, μαθαίνουμε τον αριθμό των βιβλίων-ρόλων, που περιείχε η βιβλιοθήκη του Μουσείου επί Πτολεμαίου του Φιλάδελφου (prolegomena de comoedia, ed. Korster, p. 32). Σύμφωνα μ’ αυτόν υπήρχαν 400.000 βίβλοι συμμιγείς και 90.000 βίβλοι αμιγείς, μαζί επομένως 490.000 Βιβλία-ρόλοι. Όμως οι ελληνικές εκφράσεις χρειάζονται εδώ μίαν εξήγηση, την οποία έδωσε – κατά τον πιο πειστικό τρόπο ο L. Canfora. Σύμφωνα μ’ αυτόν υπό τον όρον βίβλος αμιγής πρέπει να εννοήσουμε ένα βιβλίο-ρόλο, που περιείχε ένα άρτιο (μικρότερο) σύγγραμμα ενώ οι βίβλοι συμμιγείς ήταν ρόλοι οι οποίοι κάθε φορά περιείχαν ένα «βιβλίο» κάποιου μεγαλύτερου έργου. Επομένως τα εννιά βιβλία του έργου της ιστορίας του Ηρόδοτου ήταν εννιά βίβλοι συμμιγείς. Μπορεί τώρα κανείς να συνεχίσει το παιχνίδι και να λογαριάσει τους 490.000 ρόλους της αλεξανδρινής βιβλιοθήκης με σύγχρονους τόμους. Τα εννιά βιβλία (=9 ρόλοι) του Ηροδότου σήμερα αποτελούν δύο τόμους στις εκδόσεις Teubner. Αν τεθεί ως βάση η ίδια σχέση για τους 490.000 ρόλους της Βιβλιοθήκης, τότε θα φτάσουμε κάπου σε 109.000 τόμους. Επειδή όμως για την ποίηση ένα βιβλίο (=ρόλος) ήταν κατά πολύ συντομότερο από τα πεζά συγγράμματα – οι 24 ραψωδίες της Ιλιάδας αποτελούν μόνον ένα τόμο στις εκδόσεις Teubner – τότε ο φανταστικός αριθμός των τόμων μας θα μπορούσε να μειωθεί περισσότερο, κάπου στους 80.000 τόμους. (Για σύγκριση: η κρατική βιβλιοθήκη της Βαυαρίας στο Μόναχο έχει ένα πλήθος πάνω από 5.400.000 τόμους)" (Horst Blanck, το βιβλίο στην αρχαιότητα, εκδ. Παπαδήμα, σ. 186)

«Σύμφωνα με τον Τζέτζη η βιβλιοθήκη του Σαράπειου περιελάμβανε 42.800 ρόλους βιβλίων» (Horst Blanck, το βιβλίο στην αρχαιότητα, εκδ. Παπαδήμα, σ. 193)

Δηλαδή (σύμφωνα με την οργιάζουσα φαντασία των Νεοπαγανιστών), κατά την... πιο τρομερή καταστροφή του πνεύματος στην ιστορία (από τους Χριστιανούς τάχα) καταστράφηκαν... 8.000 τόμοι.

"Ο Πλούταρχος (Αντώνιος, 58, 5) αναφέρει μερικές πολύ εξευτελιστικές ιστορίες για το Μάρκο Αντώνιο, τις οποίες είχε καταφέρει να συγκεντρώσει ο φίλος του αυτοκράτορα C. Calvisius Sabinus. Σύμφωνα μ’ αυτές ο Μάρκος Αντώνιος, όταν διεξήγε πόλεμο στα ανατολικά του ρωμαϊκού κράτους, είχε δωρίσει στην βασίλισσα Κλεοπάτρα 200.000 ρόλους βιβλίων από τη βιβλιοθήκη της Περγάμου. Επειδή όμως ο ίδιος ο Πλούταρχος χαρακτηρίζει τον Καλβίσιο ως κακολόγο, θα έπρεπε κανείς όλα αυτά να τα θεωρήσει καλύτερα ως κακό μύθο και να μη δώσει και καμία προσοχή στα αριθμητικά δεδομένα" (Horst Blanck, το βιβλίο στην αρχαιότητα, εκδ. Παπαδήμα, σ. 198)

Την παραπάνω πληροφορία του Πλούταρχου αναφέρουν συχνά ορισμένοι παγανιστές, ώστε να δείξουν ότι αναπληρώθηκε η ζημιά. Όμως:

1) Δεν αναπληρώθηκε ασφαλώς, αφού απλώς κλάπηκαν από τη μία βιβλιοθήκη, δηλαδή ζημιώθηκε η βιβλιοθήκη της Περγάμου, για να γεμίσει η άλλη.

2) Η πληροφορία καθεαυτή δεν φαίνεται να αληθεύει.

Ρωμαϊκή πολυθεϊστική ανεκτικότητα

Σχετικά μάλιστα με την υποτιθέμενη "πολυθεϊστική ανεκτικότητα", που θέλουν να μας σερβίρουν οι Νεοπαγανιστές, ας μην ξεχνάμε τα εξής ντοκουμέντα:

Κάψιμο τελετουργικών βιβλίων λατρείας Βάκχου, με επίσημη απόφαση της Ρώμη, το 186 π.Χ., το αναφέρει ο Titus Livius 39, 16, 8

Τα έργα του Οβίδιου «δεν επιτρέπονταν να γίνονται δεκτά από τις δημόσιες βιβλιοθήκες της Ρώμης» (Trist., 3, 1, 59 κ.ε.) (Horst Blanck, το βιβλίο στην αρχαιότητα, εκδ. Παπαδήμα, σ. 174).

Προτού λοιπόν οι Νεοπαγανιστές συκοφαντήσουν τους Χριστιανούς, για ΑΝΥΠΑΡΚΤΕΣ καταστροφές βιβλίων, ας ανοίξουν κανένα βιβλίο ιστορίας, για να δουν τα υπαρκτά ΣΚΟΤΑΔΙΣΤΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ των πολυθεϊστών ομοθρήσκων τους, ενάντια στην ανθρώπινη γνώση και την ιστορία.

Γιάννης Τ.