«Ο Ζώσιμος τον κατηγορεί ότι απέσυρε τα στρατεύματα από τα σύνορα για να τα τοποθετήσει στις πόλεις στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας, οι οποίες δεν τα είχαν ανάγκη και υπέφεραν από αυτά. Το συμπέρασμα που βγαίνει από τα παραπάνω είναι ότι η άμυνα με παραπέτασμα αντικαταστάθηκε από μια άμυνα σε βάθος και ότι οι στρατηγικές επιλογές του Κωνσταντίνου και του Διοκλητιανού ήταν αντικρουόμενες. (…) ο νόμος του 325 πέτυχε μια ιεραρχική διαίρεση του στρατού σε τρία μέρη, βάζοντας έτσι τάξη στη σύγχυση που επικρατούσε σχετικά με το κύρος και τα είδη των μονάδων. Στην κορυφή τοποθετήθηκαν οι comitatenses, κινητά στρατεύματα που φρουρούσαν τις πόλεις κοντά στα σύνορα. Οι comitatenses δεν σχημάτιζαν λοιπόν ένα στρατό του παλατιού, αλλά έναν πολυπυρηνικό στρατό, έτοιμο να επέμβει γρήγορα στα απειλούμενα σύνορα. (…) Ακολουθούσαν μετά, με κατώτερο κύρος, οι ripenes, μονάδες κατανεμημένες στα οχυρά των παραμεθόριων ζωνών. Τέλος, στον κατώτερο βαθμό, έρχονταν οι alares και οι cohortales. Θα ήταν επομένως παρανόηση να θεωρηθεί ότι η μεταρρύθμιση του Κωνσταντίνου αντιστοιχούσε με απογύμνωση των συνόρων. Το δυναμικό δεν επαρκούσε για την κάλυψή τους και γι’ αυτό συγκροτήθηκαν κινητές μονάδες comitatenses, που ήταν σταθμευμένες σε κοντινή απόσταση. Η μεταρρύθμιση του Κωνσταντίνου ήταν στην πραγματικότητα μια οργανική μεταρρύθμιση, η οποία είχε ελάχιστες γεωγραφικές και στρατηγικές προεκτάσεις» (σ. 61-62)

«Πρωταρχικό ενδιαφέρον του ήταν η καλή διεξαγωγή της ανάκρισης και η τήρηση των προθεσμιών της δικονομίας. Οι νόμοι επιμένουν ιδιαίτερα στον ανασταλτικό χαρακτήρα της έφεσης και στον σεβασμό της διαδικασίας της. Η απόρριψη της κατάδοσης και της δυσφήμισης διατυπώνονται με απαρέγκλητο τρόπο. Το 320, απαιτήθηκε να μη λαμβάνονται υπόψη οι δυσφημιστικές μηνύσεις και να καίγονται» (σ. 74)

Κρατική διαφθορά:

«Οι απατεώνες και διεφθαρμένοι κρατικοί υπάλληλοι κινδύνευαν από πολύ αυστηρές ποινές (…) Πολεμήθηκε σκληρά η διαφθορά στο στρατιωτικό επισιτισμό (ΘΚ Ζ’, 4, 1 και 12, 1). Βαριές ποινές επιβλήθηκαν στους απατεώνες λογιστές (ΘΚ Η’, 1, 4) και στους βίαιους απαιτητές» (σ. 76)

Κοινωνική νομοθεσία:

«Η δεύτερη [μέριμνα του Κωνσταντίνου] προστάτευε τις συζύγους, τις χήρες και τα ανήλικα τέκνα, ιδίως τα προστατευόμενα ορφανά (ΘΚ Α’, 22, 1-2˙ Β’, 4, 1). Πολλοί νόμοι τιμωρούσαν την κατακριτέα συμπεριφορά των κηδεμόνων (υπεξαιρέσεις, αμέλεια, πώληση περιουσίας του κηδεμονευομένου, σεξουαλική παρενόχληση). Άλλοι νόμοι υπερασπίζονται τα δικαιώματα των γυναικών, επιμένουν στην ισότητα και στην κατανομή της κληρονομιάς ανάμεσα στη μητέρα και τα παιδιά, ή μετά από δεύτερο γάμο. Δύο νόμοι τιμωρούν την εγκατάλειψη των παιδιών (ΘΚ Ε’, 9, 1 και 10, 1)» (σ. 77)

Επιστήμονες και Καλλιτέχνες:

«Ορισμένα επαγγέλματα, όπως αυτό του ιατρού, του γραμματικού και του καθηγητή, απαλλάχθηκαν από τους φόρους "για να αφοσιωθούν με πιο ηρεμία στη μελέτη των ελεύθερων τεχνών" (ΘΚ ΙΓ’, 3, 1-3).  (…) Το 337 οι καλλιτεχνικοί τεχνίτες (artefices atrium) απαλλάχθηκαν από όλους τους δημοτικούς φόρους, για να έχουν περισσότερο χρόνο να εξασκήσουν την τέχνη τους και να εκπαιδεύσουν τους γιους τους (ΘΚ ΙΓ’, 4, 2). Μία εκδοχή αυτού του νόμου δίδεται από τον Ιουστινιάνειο Κώδικα (Ι, 66, 1), ο οποίος δίνει τη λίστα με τα 35 επαγγέλματα που απαλλάσσονταν: "Αρχιτέκτονες, ιατροί, κτηνίατροι, ζωγράφοι, γλύπτες αγαλμάτων, χαράκτες μαρμάρων, τεχνίτες ξυλεπένδυσης, λιθοξόοι, κόπτες πέτρας, σκαλιστές ξύλου, εργάτες μωσαϊκών, επιχρυσωτές, (…) γλύπτες μπρούντζου (…)"» (σ. 79-80)

Φορολογική δικαιοσύνη:

Στους φορολογούμενους «χορηγήθηκε το δικαίωμα της υπεράσπισης, μπορούσαν να παρουσιάσουν τις φορολογικές αντιδικίες ενώπιον των κυβερνητών και να κάνουν έφεση για να τους επιστραφούν τα ποσά που τους παρακράτησαν παράνομα (ΘΚ Ι’, 1, 4-5 και 8, 3)» (σ. 80-81)

Κατάργηση κακής νομοθεσίας:

«Το 320 ένας νόμος καταργεί το Lex Julia de maritandis ordinibus ο οποίος από το 18 π.Χ. τιμωρούσε τους εργένηδες άνω των είκοσι πέντε ετών» (σ. 93)

Ανεξιθρησκεία:

«Οι χριστιανοί δεν είχαν δικαίωμα να ενοχλούν τους εβραίους (ΘΚ ΙΣΤ’, 8, 5). (…) Όπως και οι καθολικοί, οι πατριάρχες και οι εφημέριοι των συναγωγών έχαιραν απαλλαγής φόρων (ΘΚ ΙΣΤ’, 8, 2 και 8, 4 του 330 και 331)» (σ. 93)

Σεβασμός στην αυτοδιοίκηση των θρησκειών:

«Ήταν παρών στη Νίκαια και προέδρευε στις συνεδριάσεις. Υποδείκνυε στους επισκόπους αυτό που περίμενε από αυτούς. Δεν τους επέβαλε όμως καμία απόφαση. Η αφήγηση του Σωζομενού είναι ξεκάθαρη σε αυτό το σημείο: εφάρμοσε τις αποφάσεις των επισκόπων» (σ. 125)