Ορισμένοι, στην επέτειο τού θανάτου τού Ρήγα παραθέτουν διάφορα αποσπάσματα από ιεράρχες και μοναχούς, με τα οποία είτε καταδικάζονται οι πολιτικές-συνταγματικές απόψεις τού Ρήγα είτε εκφράζεται χαρά για τον μαρτυρικό θάνατό του. Και τι σημαίνουν όλα αυτά τα αποσπάσματα; Ότι ο Κλήρος ήταν κατά τής απελευθέρωσης τής Ελλάδας; Ή ότι ο Ρήγας δεν ήταν Ορθόδοξος αλλά «ελληνόφρονας», δηλαδή παγανιστής ή αγνωστικιστής;

Καταρχάς, με βάση το σκεπτικό αυτών (αντιχριστιανών και ειδικά Νεοπαγανιστών), ακόμη κι ο Κοραής ήταν ανθέλληνας, αφού, όχι πριν αλλά μετά το 1821, έγραφε (στα 1831) ότι η Επανάσταση ήταν άκαιρη και έπρεπε να γίνει στα 1850· αλλά έγινε το 1821 εξαιτίας τού «μωρού» (βλάκα) Αλέξανδρου Υψηλάντη. Κι ότι (γράφει πάλι μετά το 1821) οι «μωροί» τής Φιλικής Εταιρείας ελευθέρωσαν το γένος με τίμημα πολύ δυσβάστακτο (σφαγές κ.λπ.) και μη απαραίτητο. Ήταν φιλότουρκοι κι ο Κολοκοτρώνης, που έλεγε ότι είναι προτιμότεροι οι Τούρκοι από τους Φράγκους, και ο Μακρυγιάννης, που έλεγε ότι καλύτερα να μέναμε υπό τους Τούρκους παρά με τους Βαυαρούς; Ναι, με βάση το ίδιο σκεπτικό, ήταν. Επί 9 χρόνια, μετά τα Ορλωφικά, οι Τουρκαλβανοί ρήμαζαν και έσφαζαν από Μακεδονία ως Πελοπόννησο· πολύ συνετά λοιπόν κανείς κληρικός δεν προέτρεπε επίσημα σε καινούργια επανάσταση.

Ακόμη και όσον αφορά διάφορους από τους κληρικούς που στοχοποιούν οι Νεοπαγανιστές, είναι πολύ εύκολο να διαπιστωθεί η ημιμάθεια τών τελευταίων. Για παράδειγμα, ο μοναχός Κύριλλος Λαυριώτης, που «χαίρεται με την εκτέλεση τού Ρήγα», στα 1821, γράφει: «Ολίγαι χιλιάδες ορθοδόξων Ελλήνων απόγονοι, άοπλοι, άνιπτοι, πενέστατοι, κατεσκληκότες εκ τής πενίας και τής τυραννικής δουλείας, αγύμναστοι τα πολεμικά, γυμνητεύοντες, ανυπόδυτοι, ανεπιστήμονες, πάντη αγράμματοι, άκρως χυδαίοι, ουδεμίαν καταφυγήν, ουδέ ανθρωπίνην βοήθειαν έχοντες, εγερθέντες τού πολυχρονίου πτώματος, τη τού Χριστού δυνάμει αντιστήσονται και τον άκαμπτον αυτοίν και τυραννικόν τράχηλον καταπατήσουν». Επομένως, η αντίθεσή του στον Ρήγα προέρχεται όχι από γενική εναντίωση στην απελευθέρωση τών Ελλήνων ούτε από κάποια φανταστική διαμάχη Χριστιανισμού – εθνικής Ελευθερίας, αλλά στην λανθασμένη στρατηγική τού Ρήγα να προσεταιρίζεται πότε τους Ρώσους και πότε τον Ναπολέοντα. Όσο για τον άγιο Γρηγόριο Ε΄, σύμφωνα με τον Μακρυγιάννη, ήταν μέλος τής Φιλικής Εταιρείας. Άλλοι επικριτές τού Ρήγα, όπως ο Περδικάρης, κατηγορούσαν τον Κλήρο τόσο όσο κι ο Ανώνυμος τής Ελληνικής Νομαρχίας (Ερμήλος ή Δημοκριθηράκλειτος· και Ρήγας ή κατά ψευδοφιλελλήνων)· συνεπώς, ο ύπουλος συσχετισμός τών Νεοπαγανιστών, ότι όποιος κατηγορούσε τον Ρήγα ήταν «υπερ-Ορθόδοξος», και μάλιστα κατηγορούσε τον Ρήγα επειδή ήταν «υπερ-Ορθόδοξος», είναι τελείως ανυπόστατος.

Όσο για το τι ήταν τελικά ο Ρήγας, θα έπρεπε να κυττάξουμε τα γραπτά του κι όχι μόνο το τι πίστευαν οι άλλοι γι’ αυτόν. Οι Νεοπαγανιστές εξεπίτηδες γράφουν ότι απλώς ο Ρήγας δεν έδωσε την παραμικρή υποψία αντιχριστιανισμού. Δεν τολμούν να αποδεχτούν ότι ήταν Χριστιανός Ορθόδοξος.

Ο Ρήγας δεν ήταν διόλου αντιβυζαντινός. Είχε βοηθήσει στην έκδοση τού Χρονικού τού Φραντζή (τέλη 1796). Δηλαδή, στην εξιστόρηση τής Άλωσης τού 1453. Εάν ένοιωθε απόγονος «μόνο τών Αρχαίων», δεν θα ασχολείτο με τις τύχες τού Βυζαντίου. Στην Χάρτα του, αναφέρει την Κωνσταντινούπολη ως τόπο υποδούλωσης τών Ελλήνων, άρα και το 1453 ως χρόνο της. Ενάντια, προφανώς, στους Νεοπαγανιστές, που τοποθετούν την υποδούλωση τών Ελλήνων είτε στο 146 π.Χ. είτε στον 4ο μ.Χ. αι. (από τους «Βυζαντινούς»!). Στη Χάρτα του παραθέτει βυζαντινά νομίσματα τού αυτοκράτορα Σταυράκιου, τού Νικηφόρου, τού Λέοντα, με την άλλη όψη να απεικονίζει τον Ιησού Χριστό ή τον Σταυρό. Στη Χάρτα επίσης γράφει (στο κάτω μέρος): «Επτάλοφος οράων πολίων κλέος ούδας Ανάσσης. Ηδ’ αίσαν στυγερήν φρίττε βαρυστενάχων», δηλαδή: «Βλέπεις την Επτάλοφο, τη Βασίλισσα τού κόσμου, κλάψε και θρήνησε για τη φρικτή της μοίρα». Σημειώνει το παλάτι τού Κωνσταντίνου, το Πατριαρχείο, το «Παλάτι τού Βελησαρίου», τον κίονα τού «Θεοδόσιου τού βασιλέως»· ο τελευταίος είχε γκρεμιστεί αιώνες πριν, αλλά ο Ρήγας σημειώνει ότι βρίσκεται θαμμένος στη γη. Τέτοιος αντιβυζαντισμός, να προβάλλεται ο Θεοδόσιος («ένας ανθέλληνας») από τον Ρήγα.

Ο Ρήγας είχε επανεκδόσει τις προφητείες τού Αγαθάγγελου το 1795, ένα κείμενο αποκαλυπτικό-χρησμολογικό, που προφήτευε την απελευθέρωση τών Ελλήνων από το «Ξανθό γένος». Τέτοια κείμενα μόνο στη χριστιανική παράδοση υφίσταντο κατά τον 18ο αιώνα.

Ο Ρήγας όχι μόνο ίχνος αντιχριστιανισμού δεν έχει, αλλά στον Θούριο προτρέπει «να κάμωμεν τον όρκον επάνω στον Σταυρόν». Αν ήταν θρησκευτικά αδιάφορος ο Ρήγας, τότε προτρέποντας σε κοινό αγώνα Τούρκων και Ρωμιών δεν θα τους συμβούλευε να ορκιστούν στο Σταυρό, αλλά σε κάτι πιο ουδέτερο, πιο «ντεϊστικό», σε ένα Θεό γενικό κι αόριστο ώστε να συμπεριλαμβάνει και τον θεό τού Ισλάμ. Προφανώς, οι διάφοροι απατεώνες θα ήθελαν το Ρήγα να θέλει «απλώς να μην προκαλεί» και να δηλώνει μια τυπική χριστιανικότητα, ίσα-ίσα. Όμως, το να ζητάς από Μουσουλμάνους να ορκιστούν στο Σταυρό είναι «φανατική Ορθοδοξία», και δεν είναι επιδερμική εκδοχή τού Χριστιανισμού. Άλλες δυο φορές ζητά (και από αντισουλτανικούς Τούρκους, και τους Άραβες Μουσουλμάνους, ας μη το ξεχνάμε) να σηκώσουν στις σημαίες τους το Σταυρό, κι ότι πρέπει να λάμψει ο Σταυρός. Δεν το γράφει μια φορά, δεν το γράφει δύο, αλλά τρεις· λάθος αβλεψίας δεν μπορεί να είναι. Η αντίφαση οφείλεται στη χριστιανική του πίστη. Στον Ύμνο Πατριωτικό γράφει τα εξής απαράδεκτα για κάθε αντιχριστιανό:

Όποιος λοιπόν είναι καλός, κι ορθόδοξος χριστιανός, με τ’ άρματα στο χέρι, ας δράμη σαν ξεφτέρι, το Γένος του να σώση με χαρά, μπρέ παιδιά! // Σταυρός, η πίστις και καρδιά, δουφέκια και καλά σπαθιά, γκρεμίζουν Τυραννίαν, τιμούν Ελευθερίαν.

Όχι μόνο γκρεμίζει την τυραννία ο Σταυρός, αλλά ο καλός Ορθόδοξος Χριστιανός σώζει το Γένος του. Το ακριβώς αντίθετο από ό,τι υποστηρίζουν για τον Χριστιανισμό οι αντιχριστιανοί και ειδικά οι «Έλληνες Εθνικοί» που καπελώνουν  σαν κοινοί απατεώνες τον Ρήγα.

Ο Ρήγας κάνει μνεία στην Αγία Γραφή, την οποία αποκαλεί «Θείαν Γραφήν» αποδεχόμενος την άποψή της για την χρονική προτεραιότητα τής δημιουργίας τής θάλασσας (Φυσικής Απάνθισμα, 1798). Στη σημαία του δεν υπήρχε μόνο το ρόπαλο τού Ηρακλή, αλλά και τρεις σταυροί.

Ο Ρήγας αποδέχεται την χριστιανική άποψη περί Πρωτόπλαστων: Όλοι είναι πλάσματα τού Θεού και τέκνα τού πρωτόπλαστου, τού Αδάμ (Νέα Πολιτική Διοίκησις…, εισαγωγή). Ταυτόχρονα, αποκαλεί το Θεό «μέγα δημιουργό» (σ. 29 και 55) και όχι «Ανώτατο / Υπέρτατο Ον». Η Διακήρυξη τών δικαιωμάτων τού ανθρώπου από τη Γαλλική Επανάσταση (1789) υποστηρίζει, στην εισαγωγή της, ότι η γαλλική εθνοσυνέλευση βρίσκεται «υπό την προστασία τού Ανώτατου Όντος»: ένα πολύ βασικό κείμενο, το οποίο ο Ρήγας θα γνώριζε οπωσδήποτε, αλλά δεν χρησιμοποιεί την ορολογία του. Επίσης, ο Ρήγας εμμέσως αρνείται ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα πηγάζουν από τη Φύση, γιατί γράφει ότι τα δικαιώματα είναι θεόθεν, εκ τού Θεού, χορηγούμενα: Γράφει ο Ρήγας, «δίκαια όπου θεόθεν τω εχαρίσθησαν» (Νέα Πολιτική Διοίκησις…, εισαγωγή). Αντιθέτως, η προαναφερθείσα γαλλική διακήρυξη τών δικαιωμάτων τού Ανθρώπου τρεις φορές αποκαλεί «φυσικά» τα ανθρώπινα δικαιώματα· δηλαδή, διακηρύσσει ότι πηγάζουν από τη Φύση.

Όχι μόνο ο Ρήγας είχε στην κατοχή του, όταν συνελήφθη, δέκα αντίτυπα τής Καινής Διαθήκης, αλλά στους Αυστριακούς που τον συνέλαβαν δήλωσε ότι το δεύτερο πράγμα που ήθελε περισσότερο μετά τη σωτηρία τής ψυχής του ήταν η απελευθέρωση τής Ελλάδας. (Γερμανικό, 24-3-1798: Ist Riga geständig, dasz er stets die Befreyung Griechenlandes vom türkischen Joche wünsche; ja nach seiner Seligkeit seye diez der erste Wunsch, den Türken aus Griechenland entfernet zu wissen). Ο Ρήγας στην ανάκρισή του ανέφερε ότι είχε μεταξύ των συνεργατών του Πατρινό ιερωμένο ονόματι Κύριλλο.

Σαφώς, ο Ρήγας ήταν επαναστάτης και όχι θεολόγος. Ωστόσο, δεν υπάρχει λόγος να υποθέσουμε ότι ο Χριστιανισμός του ήταν επιφανειακός, δηλαδή ότι ο ίδιος ήταν ντεϊστής ή και αντιχριστιανός, και απλά προσποιόταν τον Χριστιανό.