Ο μύθος των «φυσικών» τροφών και η Χημειοφοβία

	Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας Επιστροφή στην Κεντρική σελίδα	Συνωμοσιολογία

Αναδημοσιεύουμε εδώ ένα ακόμα εξαιρετικό άρθρο από το Ελληνικό Σκέπτικ, που με πολύ ωραία παραδείγματα δείχνει τον ανορθολογισμό που κρύβει ο καθημερινός βομβαρδισμός μας από κινδυνολογικές δημοσιεύσεις για θέματα διατροφής και όχι μόνο.

Χαμός έχει γίνει στο διαδίκτυο. Τα γιουτούμπια σείονται με τις αποκαλύψεις και τα μπλογκ δεν προλαβαίνουν να γράψουν! Η πορτοκαλάδα μας, η αθώα γευστική υγιεινή πορτοκαλάδα που δίνουμε στα παιδιά μας και πίνουμε και εμείς, η πορτοκαλάδα που βγαίνει απ’ ευθείας από τα πορτοκάλια και όχι αυτή από μπουκάλι, είναι γεμάτη δηλητήρια! Φριχτές χημικές ουσίες που μπορούν να μας σκοτώσουν ή να μας κάνουν να νοσήσουμε από φριχτές αρρώστιες όπως αυτή που σου πέφτουν τα μαλλιά και μετά δεν ξαναφυτρώνουν (κάτι τέτοιο πρέπει να έχω πάθει και εγώ, άλλο ένα θύμα)!

“Τί δηλητήρια;” θα με ρωτήσετε. Τί να σας πω, φριχτά πράγματα που η μητέρα φύση ποτέ δεν έφτιαξε, μέσα στην απέραντη σοφία της. Χημικά δηλητήρια όπως το Ασκορβικό οξύ, υρδοχλωρική πυροξιδίνη και τη φριχτή και ανεπίτρεπτη κοβαλαμίνη! Φτάνουν αυτά; Όχι; Ε τότε σας έχω το κερασάκι στη τούρτα. Το μεγαλύτερο εύρημα στη πορτοκαλάδα μας είναι το Μονοξείδιο του Διυδρογόνου (Dihydrogen Monoxide, DHMO), ίσως η πιο θανατηφόρα ουσία που υπάρχει σε όλο τον πλανήτη μιας και όποιο πλάσμα έχει πιεί από αυτό αργά ή γρήγορα πεθαίνει. Το DHMO είναι τόσο βλαβερό με τόσους διαφορετικούς τρόπους ώστε θα πρέπει να κάνω λίστα για να καταλάβετε το μέγεθος του προβλήματος:

είναι βασικό συστατικό της όξινης βροχής
συνεισφέρει στο φαινόμενο του θερμοκηπίου
είναι θανατηφόρο αν το εισπνεύσουμε
συνεισφέρει στη αποσάθρωση των βράχων και του φυσικού τοπίου
επιταχύνει τη καταστροφή των μετάλλων από σκουριά
μπορεί να προκαλέσει ηλεκτρικά προβλήματα και ελλιπή πέδηση στα φρένα των αυτοκινήτων
έχει βρεθεί σε καρκινικούς όγκους που έχουν αφαιρεθεί από ασθενείς

Από την παραπάνω λίστα είναι προφανές πως δεν υπάρχει κάτι πιο βλαβερό από το DHMO σε ολόκληροτον πλανήτη και δυστυχώς το βρίσκουμε σε μεγάλες συγκεντρώσεις στην πορτοκαλάδα που δίνουμε στα παιδιά μας.

Τρομάξατε;

Τρομάξατε πολύ;

Αν είστε ψύχραιμοι άνθρωποι θα το σκεφτείτε πολύ πριν συμφωνήσετε μαζί μου και αυτή θα είναι η σωστή συμπεριφορά μιας και τα παραπάνω είναι όλα, ΟΛΑ, αληθινά, αλλά δεν τα παρουσιάζω με τον σωστό τρόπο.

Η πραγματικότητα δεν είναι τόσο τρομακτική όσο αφήνω να φανεί μιας και, μπορεί η πορτοκαλάδα να περιέχει αυτά που γράφω, αλλά, εκτός από το όνομά τους, τίποτα δεν είναι θανατηφόρο.

Το Ασκορβικό οξύ είναι το χημικό όνομα της Βιταμίνης C, η Υδροχλωρική πιριδοξίνη είναι η Βιταμίνη B6 και η κοβαλαμίνη η Βιταμίνη Β12. Όσο για το φοβερό και τρομερό DHMO δεν είναι παρά ένας άλλος τρόπος για να αναφερθείς στο H2O, ή αλλιώς το νερό. Τίποτα παραπάνω.

Τί έκανα λοιπόν εγώ στο παραπάνω κείμενο; Χρησιμοποίησα τις σχετικά άγνωστες και ακουστικά περίεργες ονομασίες αυτών των ουσιών προκειμένου να γράψω ένα κείμενο που σκοπός του είναι να φοβίσει τους άσχετους με το θέμα, γιατί ένας χημικός ή ένας βιολόγος θα μπορούσαν να καταλάβουν σχετικά γρήγορα για τι πράγμα μιλάω και να συμπεράνουν πως το κείμενο είναι μια μεγάλη μούφα (να μου επιτραπεί η έκφραση κύριε administrator).

Την έμπνευση για το παραπάνω την πήρα από ένα κείμενο που διάβασα πριν από μερικές εβδομάδες σχετικά με τα φριχτά χημικά που βάζουν στις τσίχλες και πόσο κακό μας κάνουν. Το άρθρο μπορείτε να το βρείτε εδώ.

Πρόκειται για ένα άρθρο που σκοπός του είναι να τρομάξει μέσω της παραπληροφόρησης σχετικά με τις τσίχλες και τα συστατικά τους. Κάνει αυτό ακριβώς που έκανα και εγώ νωρίτερα αλλά δεν μιλάει ειλικρινά και μάλιστα, ο συγγραφέας φτάνει στο σημείο να παραδέχεται πως: “Άγνωστες για μας λέξεις, είναι οι περισσότερες, αλλά αν είστε φανατικοί ‘μασαδόροι’ κάντε ένα κόπο να τις ψάξετε!”. Με άλλα λόγια παρουσιάζει χημικές ουσίες που, όπως ομολογεί, ούτε ο ίδιος γνωρίζει ποιές είναι και τι συνέπειες έχουν στον άνθρωπο, σαν καταστροφικές για την υγεία.

Μήπως έχει δίκιο; Μήπως τελικά αυτές οι ουσίες προκαλούν καρκίνο, αλτζχάιμερ, αυτισμό, μονοπυρήνωση, τέτανο, σκλήρυνση κατά πλάκας, ακόμα και ελαφριά ζαλάδα;

Η απάντηση είναι “ναι και όχι”. Ναι και όχι υπό προϋποθέσεις. Ποιές είναι αυτές; Ας το εξηγήσουμε λίγο καλύτερα το θέμα.

Ίσως το πιο σημαντικό σε αυτή τη συζήτηση είναι όχι το τί τρώμε και πίνουμε αλλά σε τί ποσότητες. Με άλλα λόγια μπορεί να θεωρείτε πως το νερό είναι ασφαλές, αλλά στην πραγματικότητα αν πιείτε περισσότερο από όσο πρέπει τότε μπορεί να πάθετε δηλητηρίαση.

Από μέσα σας θα λέτε “τί λέει ο ηλίθιος, αν το νερό είναι καθαρό τότε κανείς δεν παθαίνει τίποτα”, και θα κάνετε λάθος. Το νερό, όπως όλα τα υγρά όταν τα πίνουμε περνάνε από το φίλτρο που λέγεται νεφρό (έχουμε δύο). Ότι χρειάζεται στον οργανισμό το κρατάει και ότι δεν χρειάζεται αποβάλλεται όταν πηγαίνετε βρίζοντας στη τουαλέτα επειδή θα χάσετε το τέλος του νέου επεισοδίου του Homeland. Αν όμως έχετε πιεί πάρα πολύ νερό και τα νεφρά σας δεν προλαβαίνουν να το φιλτράρουν εγκαίρως, τότε το νερό μπαίνει στο αίμα σας όπως είναι και το αποτέλεσμα είναι η πτώση των επιπέδων Νατρίου και αυτό μπορεί να σας σκοτώσει (υπονατραιμία).

Με άλλα λόγια όλα μπορούν να είναι τοξικά για το σώμα μας. Το αν θα μας πειράξουν ή όχι εξαρτάται από τρεις παράγοντες:

1. Ποιά ποσότητα είναι υπερβολικά μεγάλη για να τη χειριστεί ο οργανισμός μας και ποιά όχι

2. Πόσο μένει το χημικό στον οργανισμό μας; Αποβάλλεται γρήγορα ή αργά;

3. Τί αντιδράσεις έχει το χημικό με το περιβάλλον του και με το σώμα μας. Μήπως κάποιες από αυτές τις αντιδράσεις επηρεάζουν τον τρόπο λειτουργίας του σώματός;

Οι απαντήσεις στα παραπάνω μπορούν να δείξουν αν κάτι είναι πιθανό να προκαλέσει βλάβη στον οργανισμός μας αλλά και τη σοβαρότητα της βλάβης. Μπορεί να τρώτε κάτι καρκινογόνο, αλλά η ποσότητα να είναι τόσο μικρή που να μη προκαλέσει ποτέ καρκίνο. Αλλά αν το ίδιο χημικό μένει για καιρό στο οργανισμό μας και κάθε φορά που τρώμε προσθέτουμε και άλλο, τότε το ρίσκο αυξάνεται. Αντιθέτως αν τρώμε κάτι πολύ καρκινογόνο αλλά μένει ελάχιστα στον οργανισμό μας τότε έχουμε μικρότερες πιθανότητες να αρρωστήσουμε. Στα παραπάνω βέβαια μετράει και η αντιδραστικότητα της χημικής ουσίας με τον οργανισμό.

Ένα από τα αγαπημένα μου παραδείγματα είναι οι καρκινογόνες ουσίες που αναπτύσσονται όταν ψήνουμε κρέας στα κάρβουνα. Αυτό το μαύρο χρώμα που παίρνει το κρέας περιέχει καρκινογόνες ουσίες. Κανείς όμως δεν λέει να σταματήσουμε να το ψήνουμε και να το τρώμε. Απλώς δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας μιας και δεν πληρούνται οι τρεις προϋποθέσεις που ανέφερα παραπάνω οπότε το σώμα μας αποβάλλει αυτή την ουσία χωρίς να δημιουργείται θέμα.

Τώρα που ξεμπερδέψαμε με το τί μπορεί να μας κάνει κακό και με ποιό τρόπο, ας αναφερθούμε και λίγο σε αυτή την ιδέα περί φυσικών συστατικών και χημικών.

Ακούω συχνά πως αυτό το προϊόν είναι φυσικό, ενώ το άλλο είναι γεμάτο χημικά και κάτι παρόμοια. Στην πραγματικότητα όλα χημικά είναι. Ακόμα και η Βιταμίνη C που τόσο αγαπάμε και την παίρνουμε για κάθε τί λες και είναι φάρμακο (μιας και το συζητάμε, δεν υπάρχουν έρευνες που να δείχνουν πως η Βιταμίνη C βοηθάει όταν έχουμε συνάχι) δεν είναι τίποτε άλλο από μια χημική ένωση, ένα χημικό που προκύπτει από κάποιες φυσικές διαδικασίες. Αλλά αν αύριο ένας χημικός κατασκευάσει στο εργαστήριό του Βιταμίνη C, τότε αυτή δεν θα έχει καμία, μα καμία διαφορά από τη “φυσική” Βιταμίνη. Ακόμα και αν μπορέσουμε να δούμε τις ενώσεις των μορίων μέσα από μικροσκόπιο, δεν θα βρούμε καμία διαφορά.

Συνεπώς, όχι μόνο δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ των “φυσικών” χημικών ενώσεων και των “τεχνητών”, αλλά το σώμα μας δεν θα μπορέσει να καταλάβει διαφορά και θα τους φερθεί με τον ίδιο τρόπο.

Όμως ξέρω τί σκέφτεστε: “Στα εργαστήρια φτιάχνουμε και πολλά χημικά που δεν υπάρχουν στη φύση από μόνα τους. Αυτά είναι επιβλαβή.”

Δεν έχει καμία σημασία αν τα χημικά είναι φτιαγμένα από εμάς ή από τη φύση. Οι τρεις παραπάνω κανόνες ισχύουν για όλα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα χημειοφοβίας, η Ασπαρτάμη, που κατασκευάστηκε από ερευνητές κατά τύχη, που τη βρίσκουμε σε πάρα πολλά φαγητά και κατηγορείται για μύρια όσα. Στη πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία έρευνα που να δείχνει πως η ασπαρτάμη μπορεί να προκαλέσει οτιδήποτε από αυτά που τη κατηγορούν. Αντιθέτως υπάρχουν πολλές έρευνες που δείχνουν πως η ασπαρτάμη μάλλον δεν έχει καμία σχέση με όλα τα κακά που της καταλογίζουν (δείτε τα links παρακάτω).

Συμπέρασμα:

Τελικά μάλλον μας αρέσει να φοβόμαστε το άγνωστο, την επιστήμη που δεν καταλαβαίνουμε. Είναι πιο εύκολο γιατί με αυτό το τρόπο ρίχνουμε το φταίξιμο για όλα τα κακά σε κάποιον άλλο και μπορούμε να κοιμηθούμε ήσυχοι πως δεν κάναμε κάποιο λάθος. Φταίνε τα χημικά, φταίει η Μονσάντο, φταίει το κακό “κεφάλαιο” , φταίνε όλα τα άλλα εκτός από εμάς. Αλλά εμείς είμαστε αυτοί που επιλέγουμε τί τρώμε, εμείς επιλέγουμε τί πίνουμε και εμείς επιλέγουμε τί θα πιστέψουμε και τί θα μάθουμε.

Παραθέτω και μια όμορφη συλλογή με χημικές αναλύσεις μερικών φυσικών τροφών, έτσι, σαν food for thought.

Greek Skeptic

Πηγές: