Κεφάλαιο 14ο

Προετοιμασία για τη φυλακή

ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ

Ως "Μάρτυρας", είχα μόνο μία επιλογή. Να αρνηθώ τη στρατιωτική υπηρεσία, και να βρεθώ στη φυλακή.

Σε παλαιότερα χρόνια, οι ομόθρησκοί μου περνούσαν άσχημες ημέρες στις φυλακές. Ο πατέρας μου για παράδειγμα, είχε φυλακιστεί στη Μακρόνησο, και είχε υποστεί αρκετά βασανιστήρια, που του άφησαν σημάδια ως το θάνατό του, και ίσως ακόμα να συνετέλεσαν σ’ αυτόν. Ακόμα και κάποιος "Ορθόδοξος" ιερέας τον είχε χτυπήσει, και είχε να το λέει. Στη δική μου εποχή όμως, οι καταστάσεις ήταν "ρόδινες". Αν εξαιρέσουμε την κλεισούρα και την έλλειψη τών αγαπημένων μας προσώπων, η φυλάκισή μας ήταν πιο ανώδυνη από το στρατιωτικό!

Πριν παρουσιασθώ στην Κόρινθο, καλέσαμε κάποιον φίλο μας, που μόλις είχε αποφυλακισθεί, για να με κατατοπίσει στη φυλακή. Αυτός, ήταν εκεί μέσα "πρεσβύτερος".

Μου εξήγησε πως στη φυλακή δεν είναι όλοι οι "Μάρτυρες" καλοί. Πως υπάρχουν και οι "ανώριμοι", που ενοχλούν, και σκανδαλίζουν τους υπολοίπους. Θα έπρεπε λοιπόν να είμαι προσεκτικός στις παρέες μου, και να θυμάμαι πως στη φυλακή μπαίνω για τον "Ιεχωβά", και όχι για τους ανθρώπους. Εγώ τα βρήκα όλα αυτά "φυσιολογικά", και δεν αναρωτήθηκα, πώς είναι δυνατόν μία οργάνωση που υποστηρίζει πως είναι "η μόνη καθαρή", να έχει στους κόλπους της "κακούς Χριστιανούς". Αφού ο Σταμάτης με προετοίμασε για το τι θα συναντούσα, και τι θα έπρεπε να κάνω σε διάφορες καταστάσεις, με χαιρέτησε και μου ευχήθηκε. Όταν θα ξανασυναντιόμασταν μετά από 5 χρόνια, θα ήμασταν και οι δύο έξω από την οργάνωση.

Προτού παρουσιασθώ, δεν παρέλειψα να πάω για συμβουλή στο "Μπέθελ" στα κεντρικά (τότε), γραφεία τής οργάνωσης, στο Μαρούσι. Εκεί, συνάντησα κάποιον ακόμα, με τον οποίο θα μοιραζόμουν σύντομα το πειθαρχείο τής Κορίνθου.

Ο υπεύθυνος τού γραφείου για τα θέματα στράτευσης, αφού μας επανέλαβε περιληπτικά τα όσα είπε σ’ εμένα ο Σταμάτης, μας προειδοποίησε:

-Από τη στιγμή που θα περάσετε την πόρτα τού στρατοπέδου, θα είστε μόνοι σας, εσείς και ο Θεός. Όποιος σας ρωτάει, θα λέτε πως η άρνησή σας για στράτευση, είναι καθαρά δική σας επιλογή, και όχι υποχρέωσή σας ως "Μάρτυρες". Δεν πρέπει να δώσετε την εντύπωση πως η οργάνωση έχει αντεθνική δράση, αλλά πρέπει να καταλάβουν πως η επιλογή να μη στρατευθείτε, είναι καθαρά δική σας.

Όσον αφορά εμένα, αυτό που έλεγε ήταν αλήθεια.

Αν και η οργάνωση με είχε οδηγήσει σε αυτή μου την απόφαση, αυτό ήταν και δικό μου πιστεύω, και προτιμούσα να πεθάνω, παρά να παραβιάσω τη συνείδησή μου σε αυτό το θέμα. Δεν ήταν όμως έτσι όλοι οι φυλακισμένοι "Μάρτυρες"! Στους επόμενους μήνες, γνώρισα στη φυλακή αρκετά παιδιά, που η συνείδησή τους δεν τους απαγόρευε να στρατευθούν. Πήγαν όμως στη φυλακή, άλλοι για να μη δυσαρεστήσουν την οικογένειά τους, και άλλοι από φόβο να μη τους αποκόψει η οργάνωση. Για τους τελευταίους αυτούς, η φυλάκισή τους δεν ήταν αποτέλεσμα ελεύθερης δικής τους επιλογής, αλλά καταναγκασμού από την οργάνωση. Αν και δεν έβρισκαν κακό το να εκπαιδευτούν στα όπλα, ή να υπηρετήσουν άοπλη θητεία όπως προέβλεπε ο νόμος, αναγκάστηκαν να υποστούν φυλάκιση, επειδή "η αποκοπή" από την οργάνωση, ήταν κάτι πολύ χειρότερο. Δέκα χρόνια αργότερα, η οργάνωση υιοθέτησε μία πιο καταναγκαστική στάση απέναντι σ’ αυτούς που επρόκειτο να αρνηθούν τη στράτευση. Για να μη χαλάνε τη "βιτρίνα" της προς τους έξω, οι "Μάρτυρες" που ενεργούν αντίθετα από τη γραμμή τής οργάνωσης, δημιουργήθηκαν επιτροπές, που εγκρίνουν ή δεν εγκρίνουν, το αν κάποιος θα φυλακιστεί με τους "Μάρτυρες", ή με τους ποινικούς. Αν κάποιος κριθεί "ανώριμος", δεν τον δέχονται μαζί τους, με όλους τους κινδύνους που περικλείει αυτό γι’ αυτόν αν σταλεί μεταξύ εγκληματιών. Έτσι, έμμεσα τον αναγκάζουν να στρατευθεί, επεμβαίνοντας έτσι στη συνείδησή του και με αυτό τον τρόπο.

Για να γίνει κατανοητό τι σημαίνει "αποκοπή" για ένα "Μάρτυρα", θα αναφέρω ένα περιστατικό. Όταν ήμουν στην Αυλώνα, κάποια μέρα έφεραν ένα καλό, συνεσταλμένο παιδί, για άρνηση στράτευσης. Ζήσαμε μαζί για λίγους μήνες, και θυμάμαι πως είχα παρατηρήσει πόσο τον είχε πειράξει η φυλακή. Τον είχα δει να κλαίει κρατώντας στα επισκεπτήρια αγκαλιά τη γυναίκα του. (Ήταν παντρεμένος).

Κάποια μέρα, εντελώς ξαφνικά, μάθαμε πως ο "αδελφός" αυτός, στρατεύθηκε, και αποφυλακίστηκε για να πάει στη μονάδα του. Όλοι μας εκπλαγήκαμε, και εγώ μάλιστα νευρίασα εναντίον του. Τον θεωρήσαμε προδότη τής πίστης, δειλό και ανώριμο. Λίγο καιρό μετά, μάθαμε πως αποκόπηκε, και πως η γυναίκα του δεν τον ήθελε πια.

Ποτέ δεν έμαθα τι απέγινε, όμως τώρα πια, δεν είναι στη σκέψη μου προδότης. Είναι ένας άνθρωπος ελεύθερος, και ένα πολύ αγαπητό πρόσωπο. Όμως, γνωρίζω τι αντιμετώπισε. Έχασε συγγενείς, φίλους και θρησκεία. Ίσως και τη γυναίκα του. Εύχομαι ο Θεός να τον στηρίζει όπου κι αν είναι.