Κεφάλαιο 13ο

Yπόσχεση γάμου

ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ

Είχα πλέον τελειώσει το τετρατάξιο νυχτερινό Λύκειο, και ο χρόνος μου ήταν επιτέλους πιο άφθονος, ώστε να μπορώ να τον χρησιμοποιώ στο "επείγον έργο τού θερισμού", στο "από πόρτα σε πόρτα έργο". Τον Γιώργο, τον πρώην συμμαθητή μου, δεν τον έβλεπα πλέον συχνά. Υπήρχαν σπουδαιότερες προτεραιότητες από τις κοινωνικές επαφές. Εκείνος, ήταν ήδη στην "αλήθεια", και μάθαινα πως προχωρούσε καλά. Έπρεπε λοιπόν να "ευαγγελίσω" κι άλλους. Οι "γραφικές μελέτες" που διεξήγα με ενδιαφερόμενα για την οργάνωση πρόσωπα, αύξαναν όλο και περισσότερο, και παρά την εσωτερική μου πάλη να χαλιναγωγώ τα πάθη μου, εξωτερικά φαινόμουν "ο τέλειος Μάρτυρας". Οι προκλήσεις τού κόσμου ήταν πολλές, κι εγώ στο τέλος τής εφηβείας μου, ένοιωθα έτοιμος να δημιουργήσω οικογένεια. Το μόνο εμπόδιο, ήταν η στράτευση, που σε ένα χρόνο, (μετά τη λήξη τής αναβολής μου), θα έπρεπε να αντιμετωπίσω. Ένα ή δύο καλοκαίρια είχα ελεύθερα ακόμα, και μετά θα έπρεπε να υποστώ τις συνέπειες τής άρνησής μου να στρατευθώ.

Όπως κάθε χρόνο, έτσι κι εκείνο το καλοκαίρι πήγαμε με τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου στο εξοχικό μας στη Σαλαμίνα. Ήταν μία περιοχή, στην οποία οι "Μάρτυρες" είχαν υψηλό ποσοστό πιστών. Στη γειτονιά μας, ενώ 15 χρόνια πριν από τότε, υπήρχε μόνο μία "Μάρτυς" τής Σκοπιάς, τότε πλέον, υπήρχαμε 5 οικογένειες. Επειδή όμως βρισκόμασταν σε κάποια απόσταση από τις τοπικές συναθροίσεις, οργανώναμε αυθαίρετα κάποιες συναθροίσεις στη γειτονιά μας. Τη χρονιά εκείνη όμως, ανακοινώθηκε από την οργάνωση, πως δεν θα έπρεπε να γίνονται πλέον τέτοιου είδους συνάξεις, παρά μόνο στις "κανονικές εκκλησιαστικές" συναθροίσεις θα έπρεπε να πηγαίνουμε. Έτσι, θα έπρεπε να βρούμε κάποια τοπική "εκκλησία" για να συναθροιζόμαστε. Πράγματι, με τη βοήθεια μιας τοπικής "Μάρτυρος" που ήρθε τυχαία να κηρύξει στην πόρτα μας, σύντομα βρήκαμε μία από τις τρεις τοπικές συνάξεις. Ήταν όλοι άγνωστοι σ’ εμένα εκεί, και παρά τις αλλεπάλληλες συστάσεις, δεν είχα συγκρατήσει στο μυαλό μου κανέναν. Όμως, στο τέλος τής συνάθροισης, τράβηξε στην προσοχή μου κάποια κοπέλα ντυμένη μ’ ένα κάτασπρο φόρεμα.

Αν και μου φάνηκε πως εκείνη δεν με είχε προσέξει, εγώ την πρόσεξα πολύ, και την παρατηρούσα καθώς συζητούσε με τις φίλες της. Ως τότε, μου είχαν κάνει προξενιά για αρκετές κοπέλες, αλλά πλέον έβλεπα κάποια που ένοιωθα πως θα μπορούσα να ζήσω μαζί της.

 Σύντομα, έμαθα πως δεν ήταν δεσμευμένη, και πως ήταν κόρη τού "πρεσβυτέρου" και ιδιοκτήτη τής αίθουσας. Για περισσότερα στοιχεία δεν ανησύχησα. Το ότι ήταν "Μάρτυς τού Ιεχωβά", και κόρη "πρεσβυτέρου", ήταν για μένα εγγύηση για τη διαγωγή και την προσωπικότητά της. Έτσι, έγινα από τη στιγμή εκείνη στενός κορσές στη Ρούλα, (όπως τη φώναζαν). Τη φλερτάριζα σε κάθε συνάθροιση, σε κάθε ευκαιρία. Ήμουν παρών σε κάθε ξεκίνημα για κήρυγμα, και σε κάθε πρόσκληση για εθελοντική εργασία στην τοπική αίθουσα. Παρά την πολιορκία όμως, η "πόλη" δεν έπεφτε. Μάλιστα με απέφευγε κιόλας, όπως είχα αρχίσει να καταλαβαίνω. Στο τέλος τού καλοκαιριού εκείνου, έβαλα τη μητέρα μου να μεσολαβήσει στη μητέρα της. Αν και η απάντηση τής Ρούλας ήταν αρνητική, η μητέρα της την παρουσίασε έντεχνα, ως προσωρινή άρνηση λόγω τής μικρής της ηλικίας. Έτσι, συνέχισα να ελπίζω.

Παρ’ όλα αυτά, καταλάβαινα πως κάτι φταίει στην εμφάνισή μου. Σύντομα, τα μυωπικά γυαλιά μου αντικαταστάθηκαν από φακούς επαφής, και τα πάνω από 100 κιλά μου μειώθηκαν πολύ. Με τον τρόπο αυτό, κέρδισα αρχικά τη συμπάθεια τής Ρούλας, και μέχρι το τέλος τού επομένου καλοκαιριού, "η πόλις εάλω".

Δώσαμε επίσημα λόγο, σε μία γιορταστική ατμόσφαιρα, με καλεσμένους τους στενούς συγγενείς μας. Μετά από έναν σύντομο λόγο και μία προσευχή από κάποιον "πρεσβύτερο", ήμασταν πλέον επίσημα λογοδοσμένοι. Οι λίγοι παρευρισκόμενοι συγγενείς μας που δεν ήταν "Μάρτυρες", παρακολουθούσαν αδιάφοροι.

Τις επόμενες 10 ημέρες, περάσαμε με τη Ρούλα μία ευτυχισμένη περίοδο γνωριμίας. Δεν είχαμε πολύ καιρό μπροστά μας, και το ξέραμε, γιατί την ενδέκατη μέρα, έπρεπε να παρουσιαστώ για στράτευση, στο στρατόπεδο τής Κορίνθου.