Κεφάλαιο 26ο

Κρίση συνείδησης

ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ

Όλα αυτά που μάθαινα, σιγά σιγά, άρχισαν να μου δημιουργούν άλλου είδους προβλήματα. Δεν μπορούσα πλέον να διδάσκω πράγματα που δεν πίστευα. Ούτε στις συναθροίσεις, ούτε στις πόρτες. Στις πόρτες, περιοριζόμουν να καλώ τους ανθρώπους σε μετάνοια, και σε πίστη στον Θεό. Στις συναθροίσεις όμως, είχα άλλο πρόβλημα. Εκεί, ήμουν υποχρεωμένος να λέω ακριβώς αυτά που είχε προετοιμάσει η οργάνωση. Τι θα έκανα λοιπόν όταν θα έπρεπε να μιλήσω για θέματα που δεν πίστευα; Δεν θα ήμουν υποκριτής; Πώς θα δίδασκα κάτι που ήταν ψέμα;

Ξεγελώντας τη συνείδησή μου, όταν συναντούσα ένα τέτοιο θέμα, έλεγα:

"Το βιβλίο λέει...", ή "Σύμφωνα με το βιβλίο..." σαν να έλεγα: "Το βιβλίο τα λέει, όχι εγώ!". Πέρασαν οι πρώτοι μήνες με αυτό το "τέχνασμα".

Εκείνο τον καιρό, έκανα και άλλου είδους πειραματισμούς. Θέλοντας να δω πόσο βαθιά κατανοούσαν οι "Μάρτυρες" τις διδασκαλίες τής οργάνωσης, τους ρωτούσα συχνά για πράγματα σχετικά με το θέμα που τους δίδασκα, που όμως δεν αναφέρονταν στο συγκεκριμένο μάθημα, και ήταν κάπως βαθύτερα ζητήματα. Τότε, με έκπληξη παρατηρούσα, πως ούτε δύο από αυτούς δεν συμφωνούσαν για τη σωστή απάντηση. Η γνώση τους ήταν μόνο στα τετριμμένα επιφανειακά θέματα, που επαναλαμβάνονταν στα περισσότερα μαθήματα.

Σε όλο αυτό το διάστημα, ο Βλάσης με καλούσε για να μάθει πώς πάω, και αν πείστηκα για το "λάθος" μου. Εγώ τού απαντούσα ότι το θέμα παραμένει όπως το ήξερε. Κάποια μέρα όμως, ήρθε σε μία συνάθροιση τής δικής μας "εκκλησίας". Την ημέρα εκείνη όμως, είχα να αναπτύξω ένα θέμα που μιλούσε για το 1914! Έτσι, κατά τη συνήθειά μου, άρχισα να λέω: "Το βιβλίο λέει...", κλπ. Εκείνος, στο τέλος μου ζήτησε να πάω στο μαγαζί του να μιλήσουμε. Πράγματι, πήγα την επομένη ημέρα.

-Νομίζεις ότι έτσι ξεφεύγεις από τη συνείδησή σου; Τι θα πει: "Το βιβλίο λέει";! Μήπως έτσι δεν διδάσκεις; με ρώτησε, κάνοντάς με να το ξανασκεφτώ.

-Τι άλλο με συμβουλεύεις να κάνω; τον ρώτησα.

-Η καλύτερη λύση, είναι να παραιτηθείς από διακονικός! Αλλά το πρόβλημα είναι ότι τότε θα ρωτήσουν για ποιο λόγο παραιτείσαι! Τι μπορούμε να βρούμε; αναρωτήθηκε.

-Για προσωπικούς λόγους! πρότεινα.

-Καλό είναι, αλλά δεν είναι αρκετό! Πρέπει να το πούμε σε κάποιον από τους "πρεσβυτέρους" τής "εκκλησίας"σου, επειδή εγώ ανήκω σε άλλη, και δεν μπορώ να σε καλύψω! Άλλωστε, αν κάτι γίνει γνωστό, θα ζητήσουν ευθύνες από εμένα, και θα με ρωτήσουν γιατί δεν το είπα σε κάποιον από τη δική σου!

-Καταλαβαίνω! είπα.

-Ξέρεις τι θα πάθεις αν γίνει γνωστό από το "γραφείο"! Πρέπει λοιπόν, όταν θα έρθει ο "επίσκοπος περιοχής", να τον διαβεβαιώσει κάποιος από το δικό σου πρεσβυτέριο, ότι όλα είναι εντάξει! Και φοβάμαι επειδή ο "περιοχής" πού θα έρθει αυτή τη φορά, είναι ιδιαίτερα δύσκολος άνθρωπος! εξομολογήθηκε.

Τον χαιρέτησα, και τον άφησα να το χειριστεί εν λευκώ. Άλλωστε, ο νέος επίσκοπος θα ερχόταν μετά από μήνες. Είχαμε καιρό ως τότε! Στην πραγματικότητα όμως, ένοιωθα πως δεν μου μένει ακόμα πολύς καιρός στην οργάνωση. Τα παραδείγματα που είχα από άλλους γνωστούς μου, δεν μου επέτρεπαν περισσότερη αισιοδοξία. Έπρεπε να γίνει κάτι! Έπρεπε να προετοιμάσω τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου για μία ενδεχόμενη αποκοπή μου. Άλλωστε θα με ρωτούσαν για ποιο λόγο παραιτούμαι από "διακονικός". Τι θα τους έλεγα; Είχα δώσει το λόγο μου να μην πω το πρόβλημά μου πουθενά, και ο Βλάσης θα το κρατούσε για τον εαυτό του! Τώρα όμως, εκείνος θα το έλεγε και σε κάποιον άλλον. Έτσι όμως, μπορούσα κι εγώ να το πω, μια και αυτός πρώτος ήταν υποχρεωμένος να παραβιάσει τη συμφωνία από το φόβο τής οργάνωσης.

Πήγα λοιπόν στο σπίτι τής μητέρας μου, και τής είπα πως παραιτήθηκα από "διακονικός". Αυτό, δεν τής άρεσε καθόλου, μια και το είχε καμάρι όταν με έβλεπε στο βήμα να μιλάω.

-Γιατί; με ρώτησε.

-Καλύτερα να μη σου πω! απάντησα, κάνοντας τον δύσκολο.

-Παραιτήθηκες ή σε διώξανε; ρώτησε.

-Παραιτήθηκα, για προσωπικούς λόγους! απάντησα.

-Θέλω να μου πεις το λόγο! επέμεινε.

-Αν σου πω, μπορεί να βρεθούμε και οι δύο αποκομμένοι! Δεν θα πρέπει να σου ξεφύγει τίποτα! την προειδοποίησα.

-Εντάξει! Για χαζή με περνάς; συμφώνησε.

Και τής διηγήθηκα με λίγα λόγια, τι είχε συμβεί. Εκείνη, έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Δεν περίμενε ποτέ από εμένα, να αμφισβητήσω δόγματα τής οργάνωσης.

-Θυμάσαι τότε που μου είχες πει για τη συζήτησή σου με τον Ευαγγελικό; ρώτησα. Είχε δίκιο! Η χριστιανική ελπίδα είναι για τον ουρανό! τής θύμισα.

-Και πώς ΕΣΥ που με τόσο φανατισμό μου είχες μιλήσει τότε, τώρα τα δέχεσαι αυτά; ρώτησε.

-Εσύ τότε, δεν είχες καμία απόδειξη. Εγώ όμως έχω! Εκατοντάδες! Αν μου είχες πει τότε πως έχεις εδάφια, δεν θα αρνιόμουν να τα μελετήσουμε μαζί! απολογήθηκα.

-Ε, τότε, αφού εσύ έχεις, θέλω να τα μελετήσουμε μαζί! είπε.

-Αν όμως πεισθείς και σε αποκόψουν κάποτε, κανείς "Μάρτυρας" γνωστός σου δεν θα σου μιλάει, κι εσύ έχεις πρόβλημα υγείας! την προειδοποίησα.

-Αν έχεις δίκιο, δεν θα με νοιάζει! Θα βρω αλλού Χριστιανούς πραγματικούς για να κάνω παρέα! είπε αποφασισμένη, κι εγώ πέταξα από τη χαρά μου! Η μητέρα μου δεν ήταν φανατική! Εκείνη πλέον θα προετοίμαζε και τη γιαγιά μου, κι έτσι, σε πιθανή αποκοπή μου, θα είχα μόνο το πρόβλημα τής γυναίκας μου.(Και τού γιου μου).

Έτσι, από εκείνη την ημέρα, άρχισα να μεταδίδω στη μητέρα μου, και αργότερα και στη γιαγιά μου, όλα όσα μάθαινα.

Παράλληλα όμως, ανησυχούσα για την οικογένειά μου, και την εργασία μου. Αν με απέκοπταν, θα έχανα ίσως τη δουλειά μου, και δεν μπορούσα να διανοηθώ τι θα μπορούσε να συμβεί στην οικογένειά μου. Καθημερινά ζητούσα από το Θεό κατεύθυνση και βοήθεια, ανακοινώνοντάς του κάθε φορά, πως εγώ θα έμενα σταθερός στις αρχές που δίδασκα σε άλλους τόσα χρόνια, όποιο κι αν ήταν το κόστος. Εκείνος, ας επέτρεπε να μου συμβεί ό,τι ήθελε. Κι Εκείνος, στάθηκε ως σήμερα πιστός, (συγκινητικά πιστός), παρά τη δική μου ολιγοπιστία.

Όσο για το γιο μου, ήταν ακόμα πολύ μικρός, και δεν μπορούσα να τού μεταδώσω τίποτα. Από τότε πού γεννήθηκε, τον δίδασκα για την οργάνωση, και από τις πρώτες λέξεις του, είχε μάθει κι αυτός να λέει: "Ιεχωβά". Θυμάμαι κάποια μέρα, ήρθε ο μπατζανάκης μου, και τον ρώτησε:

-Εσύ είσαι "Μάρτυς τού Ιεχωβά;"

-Ναι! απάντησε ο μικρός.

-Δεν πας ν’ ασχοληθείς με τα δικά σου παιδιά; τον ρώτησα, αλλά από μέσα μου. Στη θέση που βρισκόμουν, με την αποκοπή να πλησιάζει, δεν μπορούσα ούτε στην οικογένειά μου να μιλήσω.

Στη συνάθροιση ανακοινώθηκε με συντομία, πως για προσωπικούς λόγους, παραιτούμαι από "διακονικός". Αυτό, δημιούργησε σε όλους απορία. Υπήρχαν ένα σωρό άλλοι, που προσπαθούσαν να γίνουν "διακονικοί", και δεν μπορούσαν. Και τώρα, φαινόταν αδιανόητο να παραιτούμαι εγώ, που στο κάτω κάτω, έδειχνα σταθερή πρόοδο.

Θυμάμαι ότι σε κάποιες από τις τελευταίες δημόσιες ομιλίες μου, χρησιμοποίησα στοιχεία από αυτά που είχα ακούσει στις κασέτες του Φρισκούλα. Στο τέλος, έρχονταν και με ρωτούσαν, πού είχα βρει όλες αυτές τις θαυμάσιες πληροφορίες! Φυσικά, δεν μπορούσα να πω, και έλεγα απλά: Από πηγές εκτός οργάνωσης! Μάλιστα, κάποιοι ήθελαν να τις βρουν, αλλά τους το ανέβαλα, μια και δεν έμενε ακόμα πολύς καιρός για μένα στην οργάνωση. Είναι γελοίο, αλλά "αυτά τα υπέροχα πράγματα" που τους έλεγα, αν τα έβλεπαν μέσα από τον παραμορφωτικό φακό τού φανατισμού, θα ήταν απλώς "αποστατικές διδασκαλίες".

Την ημέρα που ανακοινώθηκε η παραίτησή μου, ένας ηλικιωμένος "Μάρτυρας", που αγωνιζόταν (αδίκως) να γίνει "πρεσβύτερος", ήρθε στο τέλος και μου είπε: "Γιατί αδελφέ παραιτήθηκες;"

-Για προσωπικούς λόγους αδελφέ! απάντησα.

-Δηλαδή; επέμεινε.

-Σου είπα! Για προσωπικούς λόγους! επανέλαβα.

-Α! Εντάξει! είπε εκείνος, καταλαβαίνοντας πως έμπαινε σε ξένα χωράφια. Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούσε για μέρες να με κοιτάζει με απορία.

Πριν από αυτή τη λιτή ανακοίνωση, είχε προηγηθεί μία συνάντηση με τον "πρεσβύτερο" που το ανακοίνωσε. Του είχαμε πει με το Βλάση ό,τι είχε συμβεί, και εκείνος έπεσε από τα σύννεφα. Δέχτηκε όμως να πάρει μέρος στην υπόθεση, ελπίζοντας πως το θέμα θα έμενε εκεί. Απλά, μου επανέλαβαν ότι το θέμα έπρεπε να μείνει στάσιμο.

-Μήπως "αδελφέ", θέλεις να συζητήσουμε τα επιχειρήματα που βρήκα, ώστε να με διορθώσεις αν κάνω λάθος; έτσι θα έπαυε το πρόβλημα! πρότεινα.

Η απάντηση ήταν αρνητική, και παρόμοια με τού Βλάση. Δεν μπορούσα να καταλάβω! Μα δεν είχαν ίχνος λογικής αυτοί οι άνθρωποι; Δεν έβλεπαν ότι έτσι εθελοτυφλούν; Τότε γιατί πήγαιναν στους άλλους και τους έλεγαν να ερευνούν για την αλήθεια απροκατάληπτα; Μέρα με την ημέρα, άρχισαν να δημιουργούνται αρνητικά συναισθήματα για την οργάνωση που τους κατάντησε έτσι. Παρ’ όλα αυτά, άφηνα ακόμα μία πιθανότητα, όλα αυτά, να είναι ένα δικό μου λάθος, και πως κάποια στιγμή, η οργάνωση θα δικαίωνε τον αυθαίρετο τίτλο της ως "η οργάνωση τού Θεού".