Κεφάλαιο 29ο

Θεμελιώνοντας μια νέα ζωή

ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ

Υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι που είχα γνωρίσει την εποχή εκείνη. Ήταν άνθρωποι που δεν ανήκαν σε θρησκεία, αλλά απογοητευμένοι από τις θρησκείες τους, είχαν αποχωρήσει, και είχαν μείνει μόνοι, να λατρεύουν το Θεό, όπως το πίστευαν σωστότερα.

Ένας από αυτούς, λεγόταν Πέτρος. Ήταν ένας καλοσυνάτος ηλικιωμένος κύριος, που είχα βαλθεί να του αρχίσω Γραφική Μελέτη. Εκείνος, με απέφευγε διακριτικά. Είχαμε όμως μία ευχάριστη γνωριμία.

Ένας άλλος, ο Νάσος, ήταν ένας πρώην Πεντηκοστιανός, που είχε αποχωρήσει από εκεί, για δογματικούς κυρίως λόγους. Και με τους δύο χώρια, είχα κατά καιρούς συζητήσεις. Ειδικά ο δεύτερος όμως, γνώριζε περισσότερα από κάθε άλλον που είχα γνωρίσει ως τότε εκτός οργάνωσης.

Με τον Νάσο, είχαμε αρχίσει γραφική μελέτη, αλλά δεν ήμουν σε θέση να τον πείσω, επειδή πάντοτε είχε έτοιμη μία απάντηση που ποτέ δεν την είχα φανταστεί. Για παράδειγμα, όταν συζητούσαμε περί τής τριαδικότητος ή μη του Θεού, μου είπε:

-Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις πώς γίνεται να είναι ο ένας Θεός, και ο Πατέρας και ο Υιός! Σκέψου το παράδειγμα τού Νοός. Ο Πατέρας είναι ο Νους, και ο Υιός είναι ο Λόγος.

-Δεν κατάλαβες! Ο Υιός, λέγεται Λόγος! Δεν είναι Λόγος! είπα.

-Εσύ δεν κατάλαβες! Ο Υιός ΕΙΝΑΙ ο Λόγος! "Εν αρχή ΗΤΟ ο Λόγος!" λέει το Ευαγγέλιο στο Ιωάννης α΄ 1. Γι’ αυτό άλλωστε στις Παροιμίες λέγεται και "Σοφία Θεού". Σοφία = Λογική = Λόγος. διαφώνησε μαζί μου.

-Μα αυτό είναι παράλογο! Αν είναι Λόγος πράγματι, κι όχι μόνο στο όνομα, τότε πώς είναι πρόσωπο; ρώτησα.

-Ο Θεός είναι η πηγή τής ζωής, και ό,τι πηγάζει απ’ αυτόν, είναι ζωντανό! απάντησε, αλλά εξακολούθησα να τον θεωρώ παράλογο. Παρ’ όλα αυτά, ήταν μία ενδιαφέρουσα σκέψη. Τη φύλαξα λοιπόν στο μυαλό μου για αργότερα.

Υπήρχαν και πολλοί πρώην "Μάρτυρες", που γνώριζα συχνά, με τους οποίους διατηρούσα τακτική επικοινωνία. Τώρα πλέον, δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα η θρησκεία, αρκεί ο άνθρωπος να πίστευε στον Ιησού Χριστό. Τότε, τον θεωρούσα "αδελφό". Ήταν μία νέα κατάσταση, εντελώς διαφορετική από τον φανατισμό που διατηρούσα ως τότε. Και μεταξύ τών ομοθρήσκων μου όμως, είχα βρει κάποιους, στους οποίους είχα πει την αλήθεια για το λάθος τού 1914. Ένας απ’ αυτούς μάλιστα, μόλις του έδειξα κάποια εδάφια γι αυτό, ζήτησε τη διεύθυνση τής συνάθροισης τού Φρισκούλα, και άρχισε να συναθροίζεται εκεί. Δεν έφευγε όμως από την οργάνωση, περιμένοντας εμένα, μήπως μου κάνει κακό αν καταλάβαιναν ποιος τού μίλησε. Έφυγε μαζί μ’ εμένα.

Κάποιοι άλλοι "Μάρτυρες", μου είπαν απροκατάληπτα, πως δεν πίστευαν στο 1914, αλλά παρέμεναν στην οργάνωση για οικογενειακούς λόγους. Αυτοί δεν ενδιαφέρονταν για την αλήθεια.

Η συντριπτική πλειονότητα όμως, δεν ήθελαν να μάθουν περισσότερα πέρα από ένα απλό κουτσομπολιό, μήπως "προτρέξουν τής οργάνωσης". Το ότι η οργάνωση προέτρεχε τού Κυρίου, δεν τους ενδιέφερε καθόλου.

Η μεγάλη συνέλευση ήρθε, κι εγώ γνώριζα πως θα ήταν η τελευταία που θα παρακολουθούσα. Σ’ αυτή τη συνέλευση, θα μάθαινε το μυστικό μου και ο Μπανάνης.

Πράγματι, ο Βλάσης του μίλησε, κι εκείνος τον προέτρεψε να το πει στον "επίσκοπο περιφερείας", τον Βουρλάκη. Αυτός ήταν ένας καλός άνθρωπος, διαφορετικός από την κορυφή τού Ελληνικού Μπέθελ. Αυτός, θα το κρατούσε για τον εαυτό του, καλύπτοντας ταυτόχρονα τον Βλάση, και όλους τους άλλους που είχαν ως τότε εμπλακεί.

Ο Βλάσης δεν παρέλειψε να δει πρώιμα και το τι περιελάμβανε το πρόγραμμα τής συνέλευσης, ώστε να επιβεβαιώσει ή να απορρίψει τις προσδοκίες μου, για επικείμενη αλλαγή τού ψεύτικου αυτού δόγματος από την οργάνωση. Φυσικά, δεν ήξερε ότι εγώ ήδη διαφωνούσα σε δεκάδες άλλα θέματα! Μάλιστα, είχα προσφάτως καταλάβει, ότι ο ισχυρισμός τής οργάνωσης, πως αποτελεί τον "αγωγό" του Θεού, και πως είναι η "μοναδική του οργάνωση", ήταν λάθος, γιατί στηριζόταν στο 1914. Συγκεκριμένα, ο ισχυρισμός τους ήταν, πως τρεισήμισι χρόνια μετά το 1914, δηλαδή το 1918, έγινε από τον Ιησού Χριστό ένα "ξεκαθάρισμα", και ενώ ως τότε δεχόταν ανθρώπους απ’ όλες τις "Χριστιανικές" θρησκείες, από το 1919, είχε λαό του, μόνο τους (τότε) "Σπουδαστές τών Γραφών", και μετέπειτα το κομμάτι τους που ονομάστηκε "Μάρτυρες τού Ιεχωβά". Εφ’ όσον όμως το 1914 ήταν αποδεδειγμένα λάθος, όλοι οι ισχυρισμοί περί δήθεν "οργάνωσης τού Θεού", ήταν αβάσιμοι.

Με λίγα λόγια, όλοι οι "Μάρτυρες" ήταν υποχρεωμένοι να πιστεύουν στο 1914 χωρίς αποδείξεις επειδή το έλεγε η οργάνωση, και αντιστρόφως, ο ισχυρισμός της ότι ήταν η "οργάνωση τού Θεού", στηριζόταν στο 1914!!

Κατανοώντας αυτό, και μη γνωρίζοντας ακόμα την αληθινή Εκκλησία τού Κυρίου, υπέθεσα πως μετά την "αποστασία" τής πρώτης Εκκλησίας, ο Θεός συνέχιζε να έχει την Εκκλησία του σκόρπια ανάμεσα στις Χριστιανικές θρησκείες. Θεωρούσα όλες αυτές τις θρησκείες σχολεία που σε οδηγούν προς το Θεό, μέλη τής "οργάνωσής Του". Έτσι, όταν με ρωτούσαν οι "Μάρτυρες" αν πιστεύω πως η θρησκεία μου είναι η "οργάνωση τού Θεού", εγώ το δεχόμουν. Δεν τους έλεγα όμως πως δέχομαι ομοίως και όλες τις άλλες "χριστιανικές" θρησκείες!

Κατά τον ίδιο τρόπο, όταν με ρωτούσαν αν έχω επαφή με αποστάτες, απαντούσα αρνητικά, επειδή ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΘΕΩΡΟΥΣΑ ΑΠΟΣΤΑΤΕΣ! έτσι, ο καιρός περνούσε, χωρίς να συγκρουστώ ακόμα με την οργάνωση. Γνώριζα πως την απιστία στο Θεό τη συγχωρούσε. Την απιστία στην οργάνωση όμως, την τιμωρούσε με αποκοπή. Και αυτό, δεν είναι καθόλου υπερβολή. Συνέβη πράγματι με κάποιον ομόπιστό μου.

Ο άνθρωπος αυτός, βασανιζόταν από απιστία. Αμφέβαλε για την ύπαρξη του Θεού. Πήγε λοιπόν μία ημέρα στο "πρεσβυτέριο" τής "εκκλησίας" του, και ζήτησε βοήθεια. Εκείνοι, του είπαν αρκετά, αλλά δεν τον έπεισαν. Τότε, τού είπαν: "Δεν πειράζει αδελφέ, ο Θεός θα σε βοηθήσει να τον πιστέψεις!". Και πράγματι, αυτό συνέβη. Μόνο που τώρα πια, είχε έρθει σε επαφή με την ομάδα τού Φρισκούλα. Πήγε λοιπόν πάλι στο "πρεσβυτέριο", και τους είπε:

-Αδελφοί, τώρα πια, δεν έχω πρόβλημα, πιστεύω στον Θεό. Έχω όμως το πρόβλημα ότι δεν πιστεύω ότι αυτή είναι η οργάνωση τού Θεού!"

Εκείνοι ΤΟΝ ΑΠΕΚΟΨΑΝ!

Προφανώς, έβαζαν την οργάνωση σε υψηλότερη θέση από το Θεό.

Πολύ σύντομα μετά τη μεγάλη συνέλευση, άρχιζε η μικρή "περιοχής". Ενώ η πρώτη γινόταν υπαίθρια, η δεύτερη γινόταν μέσα σε μία μεγάλη αίθουσα. Σε αυτή τη συνέλευση, είχε προγραμματίσει ο Βλάσης να μιλήσει στον Βουρλάκη, τον "επίσκοπο περιφερείας". Και αυτή ήταν μία καλή ιδέα, επειδή το πρόγραμμα έλεγε ότι μετά τη μικρή αυτή συνέλευση, ο "επίσκοπος περιοχής" Κέρβερης, θα ερχόταν στη Σαλαμίνα για μία εβδομάδα, με τον Βουρλάκη. Αυτό ήταν κάτι σπανιότατο, αλλά ήταν μία ευκαιρία να τον πλησιάσω, και να δει ότι δεν ήμουν εχθρός τής οργάνωσης. (Και πράγματι δεν ήμουν, μια και τη θεωρούσα ακόμα ως μέρος τής "πανχριστιανικής οργάνωσης τού Θεού". Το μόνο που ήθελα, ήταν να βγει στο φως η αλήθεια).

Ο Κέρβερης ήταν ο προβληματικός "επίσκοπος", που όλοι τον απέφευγαν. Είχε την αποκοπή στο τσεπάκι του, όπως ο διαιτητής την κόκκινη κάρτα. Ήταν πλασμένος κατ’ εικόνα και ομοίωσιν τού Ρούλη, και ήταν εμφανείς πάνω του οι ψυχικές διαταραχές.

Ένα ακόμα πλεονέκτημα που είχε υπολογίσει ο Βλάσης, ήταν ότι είχα μέρος στο πρόγραμμα εκείνης τής συνέλευσης, και όταν θα μιλούσε με τον Βουρλάκη, θα με έδειχνε κιόλας, ως πιστό μέλος τής οργάνωσης, "που έπαιρνε μέρος επιτυχώς και σε συνελεύσεις".

Πράγματι, καθώς βρισκόμουν μπροστά στο ακροατήριο, ο Βλάσης, πλησίασε τον Βουρλάκη, και του είπε:

"Παρατήρησε καλά αυτόν τον αδελφό που μιλάει τώρα! Θα σου πω μετά κάτι γι αυτόν!"

Κατόπιν, τον πήρε κατά μέρος, και τού διηγήθηκε το πρόβλημα.

Εκείνος με τη σειρά του, έδειξε κατανόηση, και συμφώνησε να το κρατήσει μυστικό.

Στη συνέλευση εκείνη, συνέβη και κάτι εξαιρετικό. Ανακοινώθηκε η αλλαγή τής ηγεσίας στο Ελληνικό Μπέθελ. Ο τρόπος όμως που συνέβει αυτό, έγινε με ιδιαίτερο τρόπο, κάτι που αξίζει εδώ να αναφερθεί. Ο ομιλητής, είπε (εν περιλήψει) τα εξής:

Πρώτα αναφέρθηκε για αμέτρητες απαράδεκτες επιστολές που έφθαναν στο Μπέθελ τής Αμερικής. Οι επιστολές αυτές, κατηγορούσαν την ηγεσία τού Ελληνικού "Μπέθελ", (τον Ρούλη και την παρέα του), για ένα σωρό πράγματα.

Ο ομιλητής, είπε πως ήταν απαράδεκτες οι εκφράσεις τών επιστολογραφούντων, που ανέφεραν τους "διορισμένους από την οργάνωση τού Θεού πρεσβυτέρους" ως γκάνκστερς και συμμορίτες. Αυτές είπε, ήταν εκφράσεις ανάρμοστες για "Χριστιανούς". Αφού προειδοποίησε πως άλλες τέτοιες επιστολές δεν θα γίνονταν δεκτές στην Αμερική, και πως θα στέλνονταν πίσω στο εδώ γραφείο, πήρε ένα χαρούμενο ύφος, και ανακοίνωσε πως η ηγεσία τού τοπικού "Μπέθελ", είχε μόλις αλλάξει.

Ναι! Ο Ρούλης και η παρέα του, είχαν απομακρυνθεί, αφού πρώτα βοούσε το πανελλήνιο (τών "Μαρτύρων") εναντίον τους!

Πρόσεξα τα χαρούμενα πρόσωπα όλων στη συνέλευση, με μία ανακούφιση, σαν κι αυτή που αισθάνεται κάποιος, όταν απελευθερώνεται από το πύων σκάζοντας ένα επώδυνο σπυρί.

Είχα προσέξει και τα γεμάτα νόημα βλέμματα πολλών απ’ αυτούς, όταν ακούγονταν τα επίθετα: "γκάνγκστερς" και "συμμορίτες". Επιτέλους! Όλοι έλπιζαν πως αυτοί οι άνθρωποι θα τιμωρούνταν παραδειγματικά. Όμως, η αλήθεια ήταν άλλη. Παρά τις έντονες φήμες που κυκλοφόρησαν για θανατηφόρα αρρώστια τού Ρούλη και αποκοπή του στην Αμερική, εκείνος συνέχισε να είναι σημαίνον στέλεχός της στο εξωτερικό. Εκεί, δεν τον είχαν γνωρίσει ακόμα, και η οργάνωση μπορούσε να τον χρησιμοποιήσει.

Όσο για τον ομιλητή τής συνέλευσης, δεν έκρυβε τη χαρά του, κάτι που μου έδινε να καταλάβω, πως παρά τα όσα είχε πει για τις επιστολές, κατά βάθος, θα μπορούσε να τις είχε γράψει και ο ίδιος.

Κι εγώ όμως, είχα γράψει επιστολή στο "κυβερνών σώμα". Μέσα εκεί, ανέφερα τα αποτελέσματα τών ερευνών μου, και την ευχή και αίτηση να πουν την αλήθεια στους ομοπίστους μου. Φυσικά, δεν περίμενα να πάρω απάντηση, μια και η επιστολή μου ήταν ανώνυμη. Ήθελα με αυτή την επιστολή, να εξαντλήσω κάθε περιθώριο, ώστε να μη κρίνω αδίκως τη θρησκεία μου, αν υπήρχε περίπτωση να τους παρακινήσω σε αλλαγή του ψευδούς δόγματος.

Και η άλλη μου επιστολή όμως, είχε σχεδόν τελειώσει. Θα συμπλήρωνα το τέλος της μόνο, ανάλογα με τα γεγονότα που συνεχίζονταν. Μετά, θα τη φωτοτυπούσα σε 100 αντίτυπα. Ήταν αρκετά, για να τα μοιράσω σε όλους τους γνωστούς μου "Μάρτυρες". Πρώτα όμως, θα περίμενα την έκβαση τών πραγμάτων.