Κεφάλαιο 28ο

Επίσκεψη σε ξένη "εκκλησία"

ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ

Όλον αυτόν τον καιρό, δεν έπαψα στιγμή να κηρύττω, και μάλιστα να δίνω τις περισσότερες ώρες απ’ όλους στη συνάθροισή μου. Είχα και τις περισσότερες γραφικές μελέτες, επτά στον αριθμό. Ετοίμαζα κι άλλες, αλλά ποτέ δεν πρόλαβα να τις αρχίσω. Οι γραφικές μελέτες μου ήταν πραγματικά Γραφικές. Γνώριζα πια πολλά για τα δογματικά σφάλματα τής οργάνωσης, και δεν μπορούσα πια να χρησιμοποιώ τα βιβλία της. Με τους ανθρώπους μελετούσα την ίδια την Αγία Γραφή. Έκπληκτος, παρατήρησα ότι έτσι προόδευαν ταχύτερα, απ’ ότι όταν διάβαζαν τα βιβλία τής οργάνωσης. Θυμήθηκα τότε, κάποιον μουσουλμάνο, που τού πήγα την Αγά Γραφή στα Αραβικά, και τη Σκοπιά. Μου είχε πει: "Άσε το περιοδικό, δεν το θέλω! Το βιβλίο το καταλαβαίνω καλύτερα! Το περιοδικό με μπερδεύει!"

Μου είχε κακοφανεί τότε, τώρα όμως, καταλάβαινα γιατί τον μπέρδευε. Όλα τα έντυπα τής οργάνωσης, είχαν τεράστιες διαφορές από το πραγματικό νόημα τής Αγίας Γραφής, και άλλαζαν το αληθινό Ευαγγέλιο.

Τον καιρό αυτό, άρχισα να κατανοώ, ότι αυτό που έλεγαν οι "Μάρτυρες", ότι "μόνο αυτοί θα σωθούν", ήταν πολύ εγωιστικό. Υπήρχαν τόσοι άνθρωποι που αγαπούσαν το Θεό έξω από την οργάνωση!

Τα χρόνια που ήμουν "Μάρτυρας" στη Σαλαμίνα, είχα γνωριστεί με πολλούς ανθρώπους άλλων θρησκειών. Μεταξύ αυτών, με κάποιους που αργότερα θα έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη ζωή μου.

Μία απ’ αυτές τις γνωριμίες, ήταν ένας "Ευαγγελικός", που σαν "Μάρτυρας", είχα μαζί του πολλές συζητήσεις. Δεν τον έπειθα, και δεν με έπειθε. Τώρα όμως που γνώριζα πως σαν θρησκεία είχαν πολλά σωστά που η δική μου τα είχε λάθος, αποφάσισα να πάω κρυφά σε κάποια συνάθροισή τους. Έπρεπε να δω τι γινόταν και σε άλλες θρησκείες! Έτσι, θα μπορούσα απροκατάληπτα να κρίνω αν η δική μου θρησκεία ήταν από τις καλύτερες ή από τις χειρότερες. Αυτό, θα καθόριζε το κατά πόσον θα έπρεπε να φύγω ή να μείνω.

Η "Ευαγγελική" συνάθροιση, γινόταν σ’ ένα σπίτι, Κυριακή πρωί. Ενώ όλοι νόμιζαν ότι πήγα στο "έργο", εγώ πήγα εκεί. Τους παρακάλεσα να μη πουν τίποτα που θα με πρόδιδε στους ανθρώπους τής δικής μου θρησκείας, και κάθισα. Ήρθε ένας "ποιμένας" τους, από τη συνάθροισή τους τών Λιπασμάτων. Είχε ένα περιποιημένο μούσι, πράγμα που μου φάνηκε παράξενο, μια και στη δική μου θρησκεία, υπήρχε ένας κανόνας από την οργάνωση, που δεν άφηνε να έχουν μούσι οι "Μάρτυρες", και αν κάποιος άφηνε, δεν του έδιναν "προνόμια". Φυσικά, καταλάβαινα καλά το άτοπο αυτής τής εντολής, μια και ο Ρώσσελ, ο ιδρυτής τών "Σπουδαστών τής Γραφής", (από τους οποίους αποσχίστηκαν οι "Μάρτυρες"), είχε μούσι, κι ακόμα είχε και ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Είχα συνηθίσει όμως από κάτι τέτοια άτοπα, και δεν με ξένιζε. Εκείνο που με ξένιζε, ήταν ο "Ποιμένας" τών "Ευαγγελικών", που ενώ είχε μούσι, είχε και υπεύθυνη θέση. Το χάρηκα όμως, γιατί πάντοτε με πείραζε αυτή ή παράλογη ανθρωποποίητη παράδοση τής οργάνωσης.

Ο ομιλητής, μιλούσε με το χαρακτηριστικό χαμόγελο τών "Ευαγγελικών" κηρύκων, που τότε μου φάνηκε παράξενο, ενώ αργότερα ήταν για μένα το χαρακτηριστικό τους γνώρισμα, ακόμα και πριν πουν ότι είναι Ευαγγελικοί. Έκαναν μία προσευχή, ύμνησαν με έναν ευχάριστο ύμνο, και άρχισε να αναλύει ένα κομμάτι κατ’ ευθείαν από την Αγία Γραφή. Αυτό ήταν ευχάριστο. Τουλάχιστον αυτοί, δεν κατευθύνονταν άμεσα από άλλους, παπαγαλίζοντας ό,τι τους έλεγαν! Με ενόχλησε όμως, η επιμονή τους να μιλούν για την Αγία Τριάδα, κάτι που θεωρούσα ειδωλολατρική διδασκαλία.

Με έκπληξη, είδα κάποιες γυναίκες "Ευαγγελικές", να κλαίνε συγκινημένες από τα λόγια τού ομιλητή. Αυτό, ήταν κάτι που σπάνια το είχα δει στους "Μάρτυρες".

"Ώστε σε όλες τις θρησκείες υπάρχουν πιστοί άνθρωποι!" σκέφτηκα. "...Μήπως λοιπόν, ο Κύριος που είπε για τους σταυρωτές του: "Πατέρα, συγχώρεσέ τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν!" θα σκότωνε τώρα αυτή την πιστή γυναίκα στον Αρμαγεδδώνα; Είναι πλανημένη! Και λοιπόν; Αυτή το Θεό αγαπάει, και γι' αυτόν κλαίει!"

Για μια στιγμή, πέρασε από το μυαλό μου μία εικόνα τού Αρμαγεδδώνα, όπως τον φανταζόμασταν εμείς οι "Μάρτυρες", (μια και ακόμα δεν ήξερα τι ήταν στην πραγματικότητα αυτός ο πόλεμος). Είδα αυτή τη γυναίκα, να στέκεται στο μέσο ενός μεγάλου σεισμού. Γύρω έπεφταν φωτιές, και πέτρες από χαλάζι. Τότε, στη φαντασία μου πάντα, την είδα να στρέφει τα μάτια της προς τον ουρανό, και να λέει:

-Κύριε, εγώ σε αγάπησα! Εγώ έκλαιγα από αγάπη για σένα ακούγοντας το λόγο σου! Και τώρα Εσύ ο δίκαιος Θεός με σκοτώνεις;

Όχι! Δεν ήταν δυνατόν! Ένας τέτοιος Θεός, δεν ήταν ο Θεός τής αγάπης! Αυτός δεν ήταν ο Θεός που πίστεψα και λάτρεψα! Έναν τέτοιον Θεό, δεν άξιζε να τον αγαπώ και να τον λατρεύω, ακόμα κι αν έπρεπε να πεθάνω κι εγώ. Ένας τέτοιος Θεός, δεν θα διέφερε από τον ίδιο το Διάβολο!

Όμως, ο δικός μου Θεός, ήταν συνώνυμος με την αγάπη! Άξιζε να πεθάνεις για χάρη του, και είδαμε την αγάπη του στο πρόσωπο τού Λόγου και Υιού του. Εκείνος, φρόντιζε με αγάπη για όλα του τα πλάσματα, ακόμα κι αν ήταν πλανημένα σε μία λάθος θρησκεία! Μήπως εγώ δεν ήμουν σε μια τέτοια λάθος θρησκεία; Κι όμως, είχα δει φανερό το χέρι του στη ζωή μου.

Θυμήθηκα ένα περιστατικό από τον καιρό που ήμουν παιδί. Ήταν τότε που ο πατέρας μου είχε πεθάνει, και οι συντάξεις τής μητέρας μου και τής γιαγιάς μου, δεν έφταναν για να ζήσουμε. Έτσι, δουλεύαμε όλοι μας, παίρνοντας διάφορες δουλειές στο σπίτι. Θυμήθηκα τη μητέρα μου που έραβε φορέματα, όταν εγώ κουρασμένος πήγαινα για ύπνο. Και το πρωί, ήταν ακόμα εκεί, ράβοντας όλη τη νύχτα για να ζήσουμε. Και πάλι όμως, τα λεφτά ίσα που έφταναν. Κάποιο πρωί όμως, δεν είχαμε ούτε ψωμί στο σπίτι.

Απ’ όπου ήταν δυνατόν, είχαμε δανειστεί, αλλά δεν είχαμε πια τίποτα. Ούτε για ν’ αγοράσουμε ψωμί! Μπήκε η μητέρα μου μέσα, και με απορία, μας ανακοίνωσε ότι δεν είχαμε να φάμε τίποτα. Τι θα έκανε; Έβλεπα στο πρόσωπό της την απελπισία.

-Ας προσευχηθούμε, και ο Θεός θα φροντίσει γι αυτό! είπε.

Πράγματι, προσευχηθήκαμε και οι τρεις, και γυρίσαμε στις ασχολίες μας. Τότε όμως, μία ώρα αργότερα, χτύπησε την πόρτα ο ταχυδρόμος. Κρατούσε ένα γράμμα από κάποιον θείο μου που έμενε στην Αμερική. Ανοίξαμε το γράμμα, και με συγκίνηση είδαμε μέσα λίγα δολάρια, το ισοδύναμο 1000 δραχμών. Τότε, με αυτό το ποσό, μπορούσαμε να φάμε για μία εβδομάδα! Ευχαριστήσαμε με ευγνωμοσύνη το Θεό, ΤΟ ΘΕΟ ΜΟΥ!

Αυτός ήταν ο Θεός μου! Που φρόντιζε για το τι θα φάνε και τα πουλάκια ακόμα, που αγαπούσε όλα του τα πλάσματα! Δεν ήταν ο άδικος φονιάς που παρουσίαζε η οργάνωση. Αυτός ήθελε, και θα έσωζε κάθε άνθρωπο που τον αγαπούσε, σε όποια θρησκεία κι αν ανήκε.

Ο ομιλητής μιλούσε, κι εγώ σκεφτόμουν! Στο κάτω κάτω, δεν είχα πάει εκεί για να διδαχτώ την ερμηνεία τής Αγίας Γραφής! Είχα πάει, για να κάνω αυτές ακριβώς τις σκέψεις, για να δω αν υπάρχουν κι αλλού άνθρωποι που αγαπούν το Θεό.

Θυμήθηκα κάτι ακόμα. Ήταν μία ηλικιωμένη γυναίκα, αποκομμένη από την οργάνωση τής Σκοπιάς. Ο άντρας της, ήταν ακόμα "Μάρτυρας", αλλά εκείνη είχε γίνει Ορθόδοξη. Έμαθα, πως κάποτε κάποιος άλλος "΄Μάρτυρας" τής ρίχτηκε στα νιάτα της, και αυτό τη σκανδάλισε, και έφυγε από την οργάνωση. Τώρα όμως, κανείς μας δεν της μιλούσε.

Μια φορά, αρρώστησε ο άνδρας της. Είχαμε λοιπόν, την υποχρέωση να πάμε να τον δούμε. Πώς όμως; υπήρχε αποκομμένη στο σπίτι!

Με τη συγκατάθεση τών "πρεσβυτέρων", τους επισκεφθήκαμε με τη μητέρα μου. Ήταν μία ευγενική γυναίκα η αποκομμένη αυτή. Λυπήθηκα που δεν μπορούσα να της μιλάω συχνά.

Από τότε δεν την ξαναείδα. Μόνο έμαθα λίγο καιρό αργότερα για το θάνατό της. Δεν θυμάμαι στη ζωή μου να συγκλονίστηκα τόσο από έναν θάνατο! Σύμφωνα με τη διδασκαλία τής οργάνωσης, όλοι οι νεκροί, θα ανασταίνονταν, εκτός από τους αποκομμένους και τους ασεβείς! Ως τότε λοιπόν, όποιος κι αν πέθαινε, η θλίψη μου ήταν η θλίψη ενός προσωρινού αποχωρισμού, όσο μακρύς κι αν ήταν. Κάποτε όμως, θα στεκόμασταν πάλι μαζί, σ’ αυτή την ίδια γη! Για τη γυναίκα αυτή όμως, δεν συνέβαινε το ίδιο. Η ζωή της είχε τελειώσει οριστικά! Δεν θα ξανάβλεπε το φως τού ήλιου, όσοι αιώνες κι αν περνούσαν! Όλα όσα έζησε, ήταν για πάντα χαμένα, χωρίς ελπίδα, χωρίς νόημα. Σκοτάδι! Ανυπαρξία! Τρόμος! Αυτά τα συναισθήματα πλημμύρισαν την ψυχή μου τότε που έμαθα το θάνατό της. Για πρώτη φορά ο θάνατος ήταν μπροστά μου τόσο τρομερός!

Έκλαψα τότε, όσο δεν έκλαψα στο θάνατο τού πατέρα μου. Και δεν μπορούσα ούτε να προσευχηθώ γι' αυτήν! Η οργάνωση απαγόρευε την προσευχή για τους αποκομμένους, πόσο μάλλον για έναν νεκρό τέτοιον. Ήταν παράξενο, τότε όμως, δεν μου πέρασε από τη σκέψη. Αν εγώ έκλαψα και λυπήθηκα για μία γυναίκα αποκομμένη από τη θρησκεία μου, που την είχα δει μία μόνο φορά, τι άραγε θα έκανε Εκείνος που τη δημιούργησε; Εκείνος που τη συντρόφεψε σε όλη τη ζωή της, και που την είχε παιδί του; Αυτός που είναι αγάπη;

Καθώς ο ομιλητής μιλούσε, όλα αυτά ξαναήρθαν στη σκέψη μου, με νέα ένταση, με νέο νόημα. Ο σκοπός τής επίσκεψής μου στους "Ευαγγελικούς", είχε πετύχει! Τώρα ήξερα! "Δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός, αλλά σε κάθε έθνος, όποιος τον φοβάται και εργάζεται δικαιοσύνη, είναι δεκτός σ’ αυτόν". (Πράξεις 10/ι΄ 34,35). Κι όχι μόνο σε κάθε έθνος, αλλά και σε κάθε θρησκεία.

Τώρα πια έπαψα να φοβάμαι την αποκοπή. Ήξερα πως ο Θεός θα με δεχθεί όπου κι αν είμαι, αρκεί να προσπαθώ κατά το μέτρο τών δυνατοτήτων που μου έδινε η Χάρη Του. Θα με δεχόταν, όπως θα δεχόταν κι εκείνη τη γυναίκα για την οποία τόσο έκλαψα τότε, όπως θα δεχόταν και αυτή την "Ευαγγελικιά" που έκλαιγε μπροστά μου! Δεν ήταν πια για μένα ο Θεός τιμωρός, που ψάχνει να βρει ευκαιρία να αφανίσει τα πλάσματά του. Ήταν ένας στοργικός πατέρας, γεμάτος από την πιο άδολη, την πιο συγχωρητική, την πιο καλοσυνάτη αγάπη. Ήταν ο ίδιος αγάπη!

Δεν ξέρω πια τι έλεγε την ημέρα εκείνη ο "ποιμένας" τών "Ευαγγελικών". Ξέρω όμως τι σκεπτόταν ο ουράνιος ποιμένας για όλα του τα πλάσματα, και κυρίως για μένα που περίμενα την αποκοπή μου.