Κεφάλαιο 31ο

Αξιοποιώντας την τελευταία ευκαιρία

ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ

Καβάλησα τη μηχανή μου βιαστικός, και κατευθύνθηκα στο σπίτι τής μητέρας μου.

-Τι έγινε; με ρώτησε με αγωνία.

-Με απέκοψαν χωρίς να δεχθούν συζήτηση κι αυτοί! είπα.

-Τότε έχεις δίκιο! είπε, και με αγκάλιασε και με φίλησε.

Άφησα εκεί τις τσάντες με τα βιβλία, και έκρυψα την κασέτα με το κασετοφωνάκι. Ύστερα πήρα τις φωτοτυπημένες επιστολές, και ξεκίνησα. Πέρασα απ’ όλα τα σπίτια "Μαρτύρων" που γνώριζα. Σε όλους, έδινα αντίγραφο τής επιστολής. Δεν γνώριζαν ότι αποκόπηκα, και το δέχθηκαν ευχαρίστως. Η μία όμως, το κατάλαβε, και μόλις της έδωσα την επιστολή, με αγκάλιασε σίγουρη πως δεν θα μου ξαναμιλήσει.

Η διανομή κράτησε αρκετή ώρα. Έμαθα μάλιστα, ότι αμέσως μετά την αποκοπή μου, ο Κλάκας επισκέφτηκε όσους πρόλαβε, και τους είπε να μη με ακούσουν αν θα πήγαινα.

Σε κάποιο σπίτι όμως, φύλαγα ειδική μεταχείριση. Έτσι, το άφησα τελευταίο.

Ήταν μία οικογένεια, τής οποίας ο άνδρας δεν είχε πολύ καιρό στην οργάνωση. Ο πλούσιος πατέρας του τον είχε αποκληρώσει γι’ αυτό, αλλά εκείνος, είχε μείνει σταθερός σε αυτό που νόμιζε αλήθεια. Έπρεπε λοιπόν ο άνθρωπος αυτός να ανταμειφθεί, με ειδικό τρόπο.

Μόλις πήγα, με καλωσόρισαν. Μέσα ήταν ο άνδρας, η γυναίκα και ο αδελφός της.

-Πώς από δω; μου είπαν.

-Κάνω έργο στη γειτονιά σας, και είπα να σας δω. είπα εγώ, και μπήκα.

...Βρήκα όμως έναν άνθρωπο, που ήξερε πολλά για την Αγία Γραφή! είπα καθώς κάθισα. ...Δεν φαντάζεστε τι μου είπε!

-Τι σου είπε; ρώτησαν με περιέργεια.

-Μιλούσαμε για το 1914, αλλά αν σας τα πω, δεν νομίζω να ξέρετε την απάντηση! είπα.

-Για πες μας! είπαν με περιέργεια. Έτσι, άρχισα να τους αναλύω τις αποδείξεις από την Αγία Γραφή, που εξέθεταν τα ψεύδη τής οργάνωσης. Σε κάθε επιχείρημα, με ρωτούσαν ποια είναι η απάντηση, μια και οι ίδιοι δεν είχαν. Εγώ, τους είπα πως θα τους την πω στο τέλος, γιατί είναι η ίδια απάντηση για όλα τα επιχειρήματα.

Η συζήτηση αυτή, κράτησε περίπου μισή ώρα, και στο μεταξύ, η περιέργειά τους, είχε εξαφθεί για την απάντηση. Εκτός από τον άνδρα, ο οποίος κάποια στιγμή, πήρε ένα θυμωμένο ύφος:

-Έλα, πες μας την απάντηση να τελειώνουμε! είπε και σηκώθηκε. Εγώ κατάλαβα πως κάτι είχε καταλάβει, και αποκάλυψα το μυστικό μου.

-Η απάντηση είναι, πως τα επιχειρήματα είναι σωστά, και η οργάνωση έχει λάθος. Αυτά τα επιχειρήματα είναι δικά μου, και σήμερα το πρωί αποκόπηκα, επειδή οι υπεύθυνοι δεν θέλησαν να συζητήσουν γι' αυτά μαζί μου. Ζητώ συγνώμη για το θέατρο, αλλά αν σας έλεγα την αλήθεια, δεν θα με ακούγατε. Είχα όμως υποχρέωση να σας πω την αλήθεια.

Η γυναίκα του και ο αδελφός της είχαν μείνει στην κυριολεξία με το στόμα ανοιχτό. Εκείνος όμως, έπαθε κάτι σαν υστερία.

-Νομίζεις ότι μας έπεισες; Δεν μας έπεισες! Εσένα σε έπεισε; ρώτησε τη γυναίκα του, που τον κοιτούσε αμίλητη. ...Εσένα σε έπεισε; ρώτησε τον επίσης αμίλητο κουνιάδο του. ...Εγώ είχα ακούσει ότι επρόκειτο να αποκοπείς, και όσο μιλούσες δεν σε πρόσεχα επίτηδες, γιατί κατάλαβα τι έκανες!

Και με τα λόγια αυτά, άνοιξε την πόρτα, δείχνοντάς μου πως έπρεπε να φύγω. Εγώ σηκώθηκα, τους χαιρέτησα, εξέφρασα τη θλίψη μου που δεν θα είμαστε πια όπως πρώτα, και αφού τους έδωσα ένα φάκελο με την επιστολή μου, έφυγα. Εκείνος με διαβεβαίωσε πως θα τη σκίσουν.

Ένοιωσα μεγάλη θλίψη γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Η οργάνωση είχε καταστρέψει μέσα του κάθε αγάπη για την αλήθεια, κάθε ταπεινότητα. Έκανε τόσες θυσίες, για να καταντήσει μαριονέτα χωρίς πρωτοβουλία. Την ώρα εκείνη, δεν λυπόμουν τον εαυτό μου, ό,τι κι αν με περίμενε όταν θα επέστρεφα στο σπίτι. Λυπόμουν τους πρώην ομοπίστους μου, τους οποίους έβλεπα για πρώτη φορά με την πραγματική τους μορφή. Κουρδισμένες μαριονέτες, ισοπεδωμένες προσωπικότητες, στα χέρια κάποιων επιτήδειων και ασυνείδητων δικτατορίσκων.

Επέστρεψα στο σπίτι αργά. Στα χέρια μου υπήρχαν αρκετές επιστολές ακόμα, τις οποίες θα ταχυδρομούσα σύντομα σε όποιους απέμειναν. Πέρασα πρώτα από το σπίτι τής πεθεράς μου.

-Τι έγινε; ρώτησε.

-Με απέκοψαν. είπα.

-Καλά να πάθεις! είπε με κακία. Την κοίταξα με οίκτο. Ήταν κι αυτή ένα αξιολύπητο φερέφωνο τής οργάνωσης.