Κεφάλαιο 32ο

Αποκομμένος

ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ

Στο σπίτι, η γυναίκα μου με υποδέχθηκε αμίλητη, ενώ μία βαριά ατμόσφαιρα υπήρχε γύρω. Η ψυχολογία της είχε κλονιστεί, και αυτό ήταν φανερό στους επόμενους μήνες. Συχνά, εκεί που στεκόταν, ξέσπαγε σε κλάμα, και την έπιανε τρεμούλα. Εγώ, προσπαθούσα μάταια να την παρηγορήσω, ανησυχώντας για την ψυχική και διανοητική της υγεία. Ένοιωθα το μίσος μου να θεριεύει εναντίον τής καταστροφικής αυτής οργάνωσης. Αποδεσμευμένος πια από κάθε επιρροή της σ’ εμένα, καταλάβαινα πως το αντιχριστιανικό φασιστικό σύστημα τής οργάνωσης, ήταν υπεύθυνο για όσα τραβούσε η γυναίκα μου. Ήταν γελοίο! Αντί με την αποκοπή να βασανίσουν εμένα, βασάνιζαν μία ομόπιστή τους, σε βαθμό που κινδύνευε να τρελαθεί!

Την επομένη μέρα τής αποκοπής μου, είχε ήδη γίνει γνωστή τόσο η αποκοπή μου, όσο και η διανομή τής επιστολής μου. Οι ψευδοπρεσβύτεροι τής οργάνωσης, είχαν ήδη λάβει και την ειδική επιστολή που τους μοίρασα.

Περνώντας μπροστά από τον πεθερό μου, τον χαιρέτησα όπως πάντα.

-Δεν θα με ξαναχαιρετήσεις! βρυχήθηκε. ...Κανέναν "αδελφό" δεν θα ξαναχαιρετήσεις!

-Εσένα, αν δεν θέλεις, δεν σε ξαναχαιρετάω! δεν έχεις δικαίωμα όμως να καθορίζεις τι θα κάνω με τους άλλους! απάντησα.

-Κανείς δεν θέλει να τον χαιρετάς! είπε.

-Αυτό το λες εσύ! Κάποιοι όμως με φίλησαν κιόλας όταν έμαθαν ότι αποκόπηκα! τού είπα.

-Ποιοι είναι αυτοί; Πρέπει να μου πεις! Είναι σοβαρό αυτό που έκαναν! είπε θυμωμένος.

-Γιατί; Πρεσβύτερο σ’ έχω; του είπα με τη μεγαλύτερη δυνατή ειρωνεία. Τώρα πια, το μόνο που μπορούσε να μου κάνει, ήταν να με απολύσει από τη δουλειά. Δεν με ενδιέφερε όμως. Είχα πάρει απόφαση να θυσιάσω τα πάντα, για χάρη τής αληθείας. Και τη δουλειά, και την οικογένειά μου, και τη ζωή μου ακόμα αν χρειαζόταν. Όσο περισσότερο διωκόμουν, τόσο περισσότερο μισθό θα είχα από το Θεό!

Ο πεθερός μου μετά απ’ αυτό, έκανε μήνες να μου μιλήσει, όμως από τη δουλειά δεν με έδιωξαν. Φαίνεται πως βαθιά μέσα τους, υπήρχε κάποιο ίχνος συνείδησης ακόμα, ή ίσως βλέποντας πως όσο με πολεμούσαν τόσο τους κέντριζα και τους ρεζίλευα στους άλλους, αποφάσισαν να γίνουν πιο διαλλακτικοί.

Στην πραγματικότητα, ήρθε στιγμή που ο πεθερός μου έκανε θυσίες για να με κρατήσει στη δουλειά. Αξίζει πιστεύω να αναφέρω αυτό το συμβάν, μια και είναι ενδεικτικό τού γεγονότος ότι στους "Μάρτυρες", εκτός από τους φανατικούς ασυνείδητους, υπάρχουν και άνθρωποι που προσπαθούν να ζουν ενσυνείδητα, έστω κι αν η συνείδησή τους δεν λειτουργεί φυσιολογικά.

Στη δουλειά τού πεθερού μου, έμεινα 8 ακόμα χρόνια! Το ότι είχα ανθρώπους που με πληροφορούσαν ακόμα και για το τι συνέβαινε στις συναθροίσεις "πρεσβυτέρων", ήταν πολύ χρήσιμο. Έτσι, έμαθα ότι σε τέτοιες συναθροίσεις, κατά καιρούς κάποιοι ψευδοπρεσβύτεροι, επιτέθηκαν (λεκτικά) στον πεθερό μου, λέγοντάς του, ότι "δεν έπρεπε να κρατάει στη δουλειά έναν αποστάτη που κάνει τόση ζημιά στην οργάνωση". Τόσο ο πεθερός μου, όσο και ο Βλάσης, έμαθα ότι με υπεράσπισαν, και οι κακόβουλες προσπάθειες δεν πέρασαν. Το αποκορύφωμα όμως, ήταν όταν σχετικά πρόσφατα, ήρθε ένας θερμοκέφαλος ψευδεπίσκοπος "περιοχής" ονόματι Τρομάρας και αυτός απείλησε τον πεθερό μου και τον μπατζανάκη μου, ότι αν δεν με έδιωχναν από τη δουλειά, θα έχαναν το "προνόμιο" τού "πρεσβυτέρου".

Εκείνοι, προφανώς τον καθυστερούσαν για να περνάει ο χρόνος, ώσπου να περάσει η "θητεία" του, και να αλλάξει. Κάθε φορά, εκείνος ερχόταν και απαιτούσε να γίνει αυτό που ήθελε.

Είμαι βέβαιος, πως κάτω από από αυτό το βάρος τών απειλών, ο πεθερός μου και ο μπατζανάκης μου δεν θα ένοιωθαν καλά. Μάλιστα, ήταν τόσο ασυνείδητος αυτός ο άνθρωπος, που είχε τη θρασύτητα να φιλοξενηθεί και να γευματίσει στο σπίτι μου με την οικογένειά μου, (όταν έλειπα φυσικά), με τους ανθρώπους τών οποίων το ψωμί ήθελε να κόψει! Αν και εγώ αυτό το ήξερα, δεν αντέδρασα, μήπως κάνω τη συνείδησή του να λειτουργήσει λίγο. Δυστυχώς όμως, παρέμεινε το ίδιο ασυνείδητος, ως το τέλος. Και το τέλος, ήταν πως έφυγα μόνος μου από τη δουλειά, αφ’ ενός επειδή ο Θεός φρόντισε να μου προμηθεύσει κάτι καλύτερο, και αφ’ ετέρου, επειδή δεν ήθελα να καταβαρύνω πλέον τον πεθερό μου και τον μπατζανάκη μου! Η ειρωνεία είναι, ότι τον καιρό εκείνο, στην τηλεόραση εμφανίστηκε μία "Μάρτυρας", που κατήγγειλε ότι έχασε τη δουλειά της επειδή ήταν "Μάρτυρας". Την ίδια τακτική όμως που εφάρμοσαν κάποιοι αυθαίρετα εναντίον της, εφάρμοζε επίσημα η ίδια η οργάνωσή της εναντίον μου!

Με εχθρότητα μου φέρονταν όλοι σχεδόν οι πρώην ομόπιστοί μου. Στην αρχή οι εξαιρέσεις ήταν ελάχιστες. Όσο περνούσε ο καιρός όμως, όλο και περισσότεροι άρχισαν δειλά δειλά να με χαιρετούν κρυφά, όταν δεν τους έβλεπαν άλλοι "Μάρτυρες". Κάποιοι απ’ αυτούς μόνο με χαιρετούσαν αλλά δεν μου μιλούσαν. Κάποιοι άλλοι, μόνο μου μιλούσαν αλλά δεν χαιρετούσαν. Άλλοι με χαιρετούσαν και μου μιλούσαν, αλλά όχι για θρησκευτικά θέματα. Υπήρχαν κι αυτοί που μου μιλούσαν μόνο για θρησκευτικά θέματα, στην προσπάθειά τους να με κάνουν να επιστρέψω στην οργάνωση. Φυσικά, υπήρχαν και εκείνοι που ήθελαν να μάθουν την αλήθεια για την απάτη τής οργάνωσης. Με αυτούς είχαμε συχνές επαφές από κοντά και από το τηλέφωνο.

Υπήρχε ένα ζευγάρι, που όταν ήταν μόνος του ο καθένας τους, με χαιρετούσε. Όταν όμως είχαν μαζί και το σύντροφό τους, δεν με χαιρετούσαν! Ο ένας φοβόταν τον άλλον! Η οργάνωση είχε βυθίσει στο φόβο ακόμα και οικογένειες ολόκληρες. Ποτέ δεν γνώριζες ποιος θα ήταν ο σπιούνος.

Σπιούνος ήμουν κι εγώ κάποτε, όταν πίστευα πως αυτό ήταν το θέλημα τού Θεού. Έναν καιρό, δεν περνούσε εβδομάδα που να μη καταγγείλω κάποιον στο "πρεσβυτέριο" τής οργάνωσης, επειδή κάτι δεν μου άρεσε στη στάση του και στη ζωή του. Αυτές μου οι ενέργειες βέβαια, γίνονταν δεκτές με ικανοποίηση από τους ψευδοπρεσβυτέρους τής οργάνωσης.

Μετά την αποκοπή μου όμως, έπαψαν να με φοβούνται ακόμα και οι "Μάρτυρες" που είχαν τη φωλιά τους λερωμένη, και είχαν κάτι να κρύψουν από την οργάνωση. Γνωρίζοντας πλέον το μίσος μου για το άδικο σύστημα τής οργάνωσης, (όχι για τους ανθρώπους που πλάνησε), μιλούσαν ανοιχτά μπροστά μου, για πράγματα που δεν θα τα φανέρωναν ποτέ στους "αδελφούς" τους. Έτσι, είχα την ευκαιρία να συζητάω με "Μάρτυρες" πόρνους, ομοφυλόφιλους, λεσβίες, καπνιστές, ακόμα και ναρκομανείς. Αυτοί ήταν (και κάποιοι είναι ακόμα) ενεργά μέλη τής οργάνωσης, κι όμως εξακολουθούσαν να είναι δέσμιοι στα πάθη τους, χωρίς να τολμούν να πουν το πρόβλημά τους σε ψευδοπρεσβυτέρους, φοβούμενοι την αποκοπή. Κάποιοι απ’ αυτούς, συνέχιζαν να αμαρτάνουν όλο και εντονότερα, πιστεύοντας πως είναι χαμένοι αν έρθει ο Αρμαγεδδώνας, και συνεπώς, έπρεπε να "χαρούν τη ζωή τους όσο προλάβουν ως τότε". Πίστευαν πως ο Θεός τους έχει ξεγράψει, και βρίσκονταν σε θρησκευτική απελπισία. Τους εξήγησα λοιπόν, πως ο Θεός συνέχιζε να τους αγαπάει, και πως θα συνέχιζε να τους βοηθάει να ξεπεράσουν τα πάθη τους, στο βαθμό που προσπαθούσαν. Πως και μόνο το ότι αντιλαμβάνονταν την κατάστασή τους, ήταν απόδειξη πως η Χάρις τού Θεού δεν τους είχε εγκαταλείψει εντελώς. Τους εξήγησα πως δεν υπάρχει μόνο το μαύρο και το άσπρο, αλλά και άπειρες αποχρώσεις τού γκρίζου. Δεν υπήρχε δηλαδή μόνο αιώνια ζωή και αιώνιος αφανισμός, αλλά υπήρχε μία άπειρη κλιμάκωση τών συνεπειών τής τωρινής μας ζωής, που θα τη δούμε την ώρα τής κρίσης, καθώς θα πάρουμε τα καινούργια μας σώματα τής ανάστασης. (Α΄ Κορινθίους 15/ιε΄ 38-44). Δεν ήταν δίκαιο να τιμωρήσει ο Θεός τον ψεύτη με αφανισμό όπως και τον αμετανόητο δολοφόνο ή σαδιστή, κατά την διδασκαλία τής οργάνωσης. Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε καν αφανισμός. Θα υπήρχε λοιπόν διαφορετική κατάληξη για τον καθένα. Τους έδειξα το εδάφιο που έλεγε πως "άλλοι θα δαρθούν πολύ, και άλλοι λίγο" (Λουκάς 12/ιβ΄ 47,48), και κατάλαβαν πως είναι λάθος να βυθίζονται σε όλο και βαθύτερη αμαρτία. Κάποιοι απ’ αυτούς λοιπόν, βρήκαν το κουράγιο να προσπαθούν παρά την ηθική τους κατάπτωση, προς όφελος τής ψυχής τους.

Η άδικη διδασκαλία τής οργάνωσης, τους έσπρωχνε ως τότε σε όλο και βαθύτερη αμαρτία. Όμως η οργάνωση ενδιαφερόταν μόνο για τη "βιτρίνα" που θα έδειχνε στους έξω και όχι για τη σωτηρία τών ανθρώπων που εξαπάτησε.

Παρά τους μεγαλόστομους ισχυρισμούς και τις καυχησιολογίες τής οργάνωσης, τα μέλη της δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους άλλους ανθρώπους, εκτός από το ότι κάνουν τις αμαρτίες τους κρυφά. Και παρά το ότι δίνουν την εντύπωση στους έξω πως είναι ενωμένοι και αγαπημένοι, έχουν τις δικές τους διαρκείς φαγωμάρες, και τις δικές τους αντιπάθειες και κλίκες.

Υπάρχουν διαφωνίες και καυγάδες μεταξύ οικογενειών, εργοδοτών και εργαζομένων, ακόμα και κουτσομπολιά εναντίον άλλων. Κάποιους τους αποφεύγουν να τους παίρνουν στο "έργο", είτε επειδή αυτοί δεν τα καταφέρνουν και κάνουν ζημιά με αυτά που λένε ή με τον τρόπο τους, είτε (το χειρότερο) επειδή είναι περασμένης ηλικίας, και ελάχιστα δημοφιλείς μεταξύ τών "Μαρτύρων". Προσωπικά έχω δει ανθρώπους να κλαίνε, επειδή δεν τους παίρνουν οι άλλοι στη βασική λειτουργία τής συνάθροισής τους, στο "έργο", και αισθάνονται μειονεκτικά.

Σήμερα, μετά από σχεδόν μία δεκαετία, ελάχιστοι είναι οι "Μάρτυρες" που εξακολουθούν να μη μου μιλούν.

Την ημέρα τής αποκοπής μου, καταστράφηκαν ολοσχερώς συγγένειες και μακροχρόνιες φιλίες. Καταστράφηκε για αρκετό καιρό, και η ευτυχία στο γάμο μου. Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να επανέλθουμε με τη γυναίκα μου στην παλιά ευτυχισμένη κατάσταση.

Τον πρώτο καιρό, έβλεπε τις φίλες της να πηγαίνουν στις συναθροίσεις με τους άνδρες τους, ενώ εκείνη ήταν μόνη. Στο σπίτι δεν ερχόταν κανείς για επίσκεψη, επειδή ήμουν αποκομμένος. Κι εκείνη όμως, όπου πήγαινε, πήγαινε μόνη. Μόνο όταν πηγαίναμε κάπου χωρίς "Μάρτυρες", πηγαίναμε μαζί.

Όμως η μεγαλύτερη κρίση συνέβαινε για το γιο μου. Το σύστημα τής οργάνωσης είναι να φανατίζονται τα παιδιά από μικρά. Έτσι, τον έπαιρνε πάντοτε σε συναθροίσεις, ακόμα και όταν εγώ αποκόπηκα. Εκεί, του έλεγαν:

"Ο μπαμπάς σου είναι κοσμικός. Θα πεθάνει στον Αρμαγεδδώνα. Δεν πρέπει να προσεύχεσαι μαζί του. Δεν πρέπει να ακούς όταν σου μιλάει για το Θεό. Όταν σου μιλάει για το Θεό, να κλείνεις τ’ αυτιά σου!".

Τον φόβιζαν ότι αν μιλούσε μαζί μου για το Θεό, θα πέθαινε κι εκείνος στον Αρμαγεδδώνα. Έτσι, τον πρώτο καιρό, η θρησκευτική μοναξιά μου, ήταν απόλυτη μέσα στο σπίτι μου. Σιγά σιγά όμως, καθώς η ψυχική ηρεμία τής γυναίκας μου επανερχόταν, άρχισα να προσπαθώ εντονότερα. Το παιδί ήταν ακόμα αρκετά μικρό, και η πλύση εγκεφάλου βρισκόταν στην αρχή της. Έτσι, λίγο λίγο, έβρισκα ευκαιρίες να του μιλάω. Έβλεπε τις συνεχείς εκκλήσεις μου στη γυναίκα μου για συζήτηση, και τη δική της άρνηση, και καταλάβαινε ότι φοβόταν.

"Αν έχουν την αλήθεια γιατί φοβούνται;" τον ρωτούσα για να τον συνετίσω. Και πράγματι, όσο μεγάλωνε και το μυαλό του καθάριζε από τη βρεφική ομίχλη, γινόταν δεκτικότερος. Ώσπου κάποτε ερχόταν πότε μαζί μου και πότε με τη μητέρα του. Αργότερα, όταν έμαθε να διαβάζει, άρχισα να του δείχνω έμπρακτα τις σκόπιμες διαστρεβλώσεις που είχε κάνει στην Αγία Γραφή, η οργάνωση τής Σκοπιάς στη Μετάφραση Νέου Κόσμου. Αυτό ήταν το καθοριστικό βήμα. Το παιδί κατάλαβε καλά, πως μία θρησκεία που δε σέβεται την Αγία Γραφή, δεν σέβεται τίποτα.

Σήμερα, αρνείται να ακολουθήσει τη μητέρα του στους "Μάρτυρες", και εκκλησιάζεται μαζί μου. Όσο για τη γυναίκα μου, παρηγορήθηκε παίρνοντας μαζί της τον δεύτερο και μικρότερο γιο μου. Αυτός ήταν μωρό ακόμα...

Από τότε που θυμάμαι τον κόσμο, πάντοτε πήγαινα σε κάποια συνάθροιση. Χαιρόμουν τη συντροφιά τών ομοπίστων μου, και απολάμβανα να μαθαίνω νέα πράγματα. Μετά την αποκοπή μου όμως, αυτό άλλαξε.

Στην αρχή, πήγαινα στις συναθροίσεις τών "Ευαγγελικών". Όμως δεν με ικανοποιούσαν αυτά που άκουγα. Ήταν κυρίως ρηχές αναλύσεις εδαφίων, με εκκλήσεις για πιο Χριστιανική ζωή. Κυρίως όμως, με ενοχλούσε το δόγμα τής Τριάδος. Όσες φορές το έθεσα στον κήρυκά τους, εκείνος δεν είχε απαντήσεις. Έτσι, πήγαινα όλο και πιο αραιά.

Με τον Γιώργο είχα αραιές επαφές, και κυρίως τηλεφωνιόμασταν. Όσο για τις συναθροίσεις τού Φρίσκουλα, ήταν μακριά από μένα. Μόνο με τον Νάσο τον πρώην Πεντηκοστιανό συναντιόμασταν συχνά, και ήταν ο μόνος με τον οποίο ευχαριστιόμουν να συζητάω. Πίστευε βέβαια κι αυτός στην Αγία Τριάδα, αλλά αυτός τουλάχιστον είχε απαντήσεις στις ερωτήσεις μου, κι ας μη με έπειθε. Αυτός, είχε κυρίως ειδικευτεί στις προφητείες τής Παλαιάς Διαθήκης περί τού Ισραήλ.

Έπασχε κι αυτός από την ίδια θρησκευτική μοναξιά, και μαζί παρηγοριόμασταν.

Τον καιρό εκείνο, είχα δει ένα όνειρο, που με εντυπωσίασε, και το θυμάμαι ως σήμερα. Είδα, ότι βρισκόμουν με τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου έξω από ένα ψηλό κτίριο, που ήταν αίθουσα συναθροίσεων τών "Μαρτύρων". Στο όνειρο δεν θυμόμουν ότι ήμουν αποκομμένος. Έτσι, λογικά θα έπρεπε να μπούμε στη συνάθροιση. Αντί γι’ αυτό όμως, έπρεπε να περάσουμε από ένα στενό (πολύ στενό) μονοπάτι, γύρω από την αίθουσα. Μπροστά εγώ, και πίσω η μητέρα μου, και πιο πίσω η γιαγιά μου, τις βοήθησα και περάσαμε το μονοπάτι. Στο τέλος, ήμασταν οι μόνοι ίσως που δεν μπήκαμε στο κτίριο απ’ όσους έβλεπα.

Μετά από ένα χρόνο, κατάλαβα πως ίσως αυτό που είδα ήταν η δύσκολη πορεία τής αποκοπής, πρώτα για μένα, και μετά με τη βοήθειά μου, τής μητέρας μου, και αργότερα τής σχεδόν 90άχρονης γιαγιάς μου.

Λίγες ημέρες μετά την αποκοπή μου, πήγε ο Βλάσης στο σπίτι τής μητέρας μου. Κάθισε, και της είπε:

"Όλη η Σαλαμίνα πενθεί για την αποκοπή τού Νίκου! Που είναι τόσο καλό παιδί, τόσο ειλικρινής, τόσο πιστός!..."

-Μα αν είναι έτσι που τον λέτε, γιατί τον αποκόψατε; ρώτησε η μητέρα μου.

-Μα ήθελε να του δείξουμε για το 1914! Μπορούσαμε τώρα εμείς να ψάχνουμε τόσες ώρες για να του πούμε;

-Τόσα χρόνια, δαπανούμε ώρες και ώρες για να βρούμε "τα πρόβατα" και να τα φέρουμε στην οργάνωση! Και θεωρήσατε χαμένο χρόνο να κρατήσετε το πρόβατο μέσα στην οργάνωση; ρώτησε θυμωμένη.

-Τώρα εσύ αδελφή, δεν πρέπει να τού μιλάς καθόλου κανονικά. Επειδή όμως είσαι ανάπηρη και χρειάζεσαι τη βοήθειά του, τι να κάνεις, πρέπει να τού μιλάς. Μόνο θρησκευτικά θέματα να μη συζητάτε μαζί! της είπε.

-Δηλαδή, μόνο για το συμφέρον μου; ρώτησε η μητέρα μου απογοητευμένη, καθώς άρχισε να βλέπει κι εκείνη σιγά σιγά το πραγματικό πρόσωπο τής οργάνωσης.

Όμως, το τελικό χτύπημα, ήρθε από έναν θείο μου. Ήταν εκείνος που μας είχε στείλει από την Αμερική τα χρήματα, όταν βρεθήκαμε σε δύσκολη θέση. Τώρα πλέον, έμενε στην Ελλάδα. Ήταν "πρεσβύτερος" τής οργάνωσης, και όταν έμαθε την αποκοπή μου, θέλησε να με βοηθήσει να επιστρέψω σ’ αυτήν. Έτσι, ειδοποίησε ότι ήταν πρόθυμος να συζητήσει μαζί μου, και να με βοηθήσει. Έπρεπε όμως αυτό να γίνει κρυφά. Κανονίσαμε λοιπόν να πάμε στο σπίτι του, και πράγματι αυτό συνέβει. Τον συνεχάρηκα για την πρωτοβουλία του, μια και έδειχνε άνθρωπος με αισθήματα.

Αρχίσαμε τη συζήτηση για το 1914, όμως σύντομα κατάλαβα πως οι γνώσεις του δεν του επέτρεπαν να καταλάβει ένα τόσο περίπλοκο θέμα. Έτσι, η συζήτηση μεταφέρθηκε στο θέμα τού Πολλού Όχλου. (Έκτοτε, αυτό το θέμα επιλέγω πρώτο, στις συζητήσεις μου με "Μάρτυρες", ως απλούστερο, και βασικότερο για την κατανόησή τους).

Μόλις τού ανέλυσα προσεκτικά τα πρώτα εδάφια από το 7ο κεφάλαιο τής Αποκάλυψης, το πρόσωπό του άλλαξε χρώμα. Με κοίταξε με τα μάτια γουρλωμένα, και ρώτησε:

-Εσύ πού τά’ μαθες αυτά;

-Από τη μελέτη μου! απάντησα.

Του έδειξα ένα ακόμα εδάφιο και τότε ξαφνικά πέταξε έντρομος την Αγία Γραφή στο κρεβάτι που βρισκόταν δίπλα του.

-Όχι, όχι! δεν μπορούμε να συζητήσουμε! είπε, και ό,τι κι αν τού είπα, δεν τον έπεισα. Ήταν ένας ακόμα απ’ αυτούς τους δύστυχους σκλάβους, που αγαπούσαν την οργάνωση περισσότερο από την αλήθεια.

Η μητέρα μου όταν γυρίσαμε, εξέφρασε την επιθυμία της να αποχωρήσει από την οργάνωση. Είχε κι εκείνη σιχαθεί την υποκρισία τους και τον τρόμο τους απέναντι στην αλήθεια.

Την προειδοποίησα για τη μεταχείριση που θα είχε από τους "οπαδούς τής Σκοπιάς" ως αποκομμένη, όμως ήταν αποφασισμένη. Έτσι, μαζί συντάξαμε την επιστολή αποσυνταύτησής της. Εκεί, δήλωνε ότι δεν θέλει πλέον να έχει σχέση με αυτή την οργάνωση, επειδή είδε την υποκρισία τους, και το φόβο τους απέναντι στην αλήθεια. Εξέφρασε τη λύπη της για τα 40 χρόνια τής ζωής της που δαπάνησε εκεί, και τους κάλεσε σε συζήτηση μαζί μου, μπροστά της, με την υπόσχεση πως αν είχαν αποδείξεις, θα επιστρέφαμε και οι δύο.

Φυσικά, δεν απάντησαν στην πρόκληση. Ένα εξάμηνο αργότερα, η γιαγιά μου επανέλαβε την επιστολή και την πρόκληση, σε μία δική της επιστολή αποσυνταύτισης. Έτσι, ένα έτος μετά από τη δική μου αποκοπή, τρεις ακόμα άνθρωποι αποτίναξαν το τυραννικό ζυγό τής ψεύτικης αυτής θρησκείας: Η μητέρα μου, η γιαγιά μου, και ο άνθρωπος εκείνος που του είχα μιλήσει στην αρχή, όσο ήμουν ακόμα στην οργάνωση.

Παράλληλα, προειδοποίησα και εμπόδισα έτσι, δεκάδες ανθρώπους που ήταν έτοιμοι να πέσουν θύματα στον ιστό αυτής τής αίρεσης, και δεκάδες άλλους να βγουν αργότερα απ’ αυτή. Είχα οδηγήσει εκεί μέσα, πολλούς ανθρώπους. Έπρεπε τώρα να εξιλεωθώ. Έπρεπε να τους βοηθήσω να ξεφύγουν από τη θανάσιμη μέγγενη τής Σκοπιάς.