Κεφάλαιο 9ο

Kαλώντας κι άλλους στον ιστό

ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ

Από πολύ μικρός, ακολουθούσα άλλους στο "έργο" από πόρτα σε πόρτα. Στην αρχή, μόνο παρατηρούσα τους άλλους, καθώς άρχιζαν μία συζήτηση με τον οικοδεσπότη, και μιλούσα όταν μου έδιναν το λόγο. Βέβαια είχα παρατηρήσει πολλές επιδείξεις στη "σχολή" τής Σκοπιάς, και είχα πάρει μέρος σε πολλές απ’ αυτές, στην πραγματικότητα όμως, δεν είχα το κουράγιο να ξεκινήσω μόνος μου μία συζήτηση με κάποιον άγνωστο. Αυτό όμως, άλλαξε, όταν κάποια Κυριακή, θα συνεργαζόμουν με τον περιοδεύοντα "επίσκοπο" περιοχής τών "Μαρτύρων". Αυτός, ερχόταν κατά διαστήματα για να ελέγξει, και να προωθήσει τη δραστηριότητα τής τοπικής συνάθροισης. Στην αρμοδιότητά του, είχε 20 περίπου τέτοιες συνάξεις, τις οποίες επισκεπτόταν κατά σειράν, φιλοξενούμενος από τους τοπικούς "Μάρτυρες", και παίρνοντας ένα ελάχιστο επίδομα από την οργάνωση, για να ζει. Αυτοί οι άνθρωποι, άλλαζαν κατά διαστήματα, και συνήθως είχαν μαζί τους και τη γυναίκα τους, που ήταν εξ’ ίσου καταρτισμένη.

Για τον άνθρωπο αυτό, έτρεφα ιδιαίτερη συμπάθεια, καθώς ήταν και μακρινός συγγενής μου, και πάντοτε η μητέρα μου τον ανέφερε ως παράδειγμα προς μίμησιν. Τον θαύμαζα, και τον ζήλευα (με την καλή έννοια). Σκεφτόμουν πως αυτός είναι πραγματικά "πνευματικός αδελφός". Και λέγοντας "πνευματικός", εννοούσα (όπως και οι περισσότεροι Προτεστάντες), τον άνθρωπο εκείνο που γνώριζε πολλά, και τα μετέδιδε με ευφράδεια στους άλλους, κάτι εντελώς άσχετο με την ορθόδοξη έννοια τού όρου.

Μετά από τη μελέτη ενός εδαφίου, (τού εδαφίου τής ημέρας), κατά την ερμηνεία τής Σκοπιάς, έγινε ανάλυση για το τι θα προσφέραμε εκείνη την ημέρα στις πόρτες, και ακούστηκαν παραδείγματα παρουσιάσεων. Δεν το γνώριζα τότε, αλλά όλα αυτά, ήταν μελετημένα μαθήματα μάρκετινγκ, όπως και τα μαθήματα "σχολής" και "θεοκρατικής διακονίας" κάθε Πέμπτη. Τέλος, ξεκινήσαμε για να μοιράσουμε "τα προϊόντα" μας στους "τομείς" μας. Τομέας, λεγόταν το τμήμα εκείνο τής περιοχής μας, που είχαμε αναλάβει να "ευαγγελίσουμε".

Στο δρόμο πού περπατούσαμε, συζητήσαμε πολλά. Δεν παραλείψαμε να μιλήσουμε και σε κάποιον στην αρχή τής διαδρομής μας, ώστε να μετρηθεί και ο χρόνος τού βαδίσματος ως χρόνος έργου, μια και έπρεπε να καταγραφεί στην μηνιαία (τότε) έκθεσή μας.

Φτάνοντας στη μεγάλη εργατική πολυκατοικία που είχα αναλάβει, σταθήκαμε έξω από την κλειστή πόρτα, και υποκριθήκαμε πως χτυπάμε κάποιο από τα κουδούνια. Το κάναμε αυτό πολλές φορές, ώσπου κάποιος βγαίνοντας μας άνοιξε την πόρτα. Μπήκαμε στο ασανσέρ, και ώσπου να φτάσουμε στον 10 και τελευταίο όροφο, σχεδιάσαμε γρήγορα σε ένα πλαίσιο, τη θέση τών 20 διαμερισμάτων τής πολυκατοικίας, ώστε σε κάθε "κουτάκι", να σημειώσουμε μετά τις επιδόσεις μας, δηλαδή αν ο άνθρωπος έλειπε, αν συζητήσαμε, αν πήρε φυλλάδιο, βιβλίο ή περιοδικό, αν ήταν φιλικός ή εχθρικός, το όνομά του, ή ό,τι στοιχείο μαζέψαμε γι’ αυτόν. Κατόπιν, θα κρατούσαμε αυτές τις πληροφορίες σε μονιμότερο αρχείο, στο: "Αρχείο έργου κατ’ οίκον". Αυτό το δελτίο, θα μας θύμιζε την επόμενη φορά τι είχαμε συναντήσει εκεί, ώστε να έχουμε αποτελεσματικότερες "επανεπισκέψεις".

Χτυπώντας τις πόρτες τών πάνω ορόφων, υπήρχαν αρκετοί απόντες, και οι υπόλοιποι ήταν εντελώς αδιάφοροι. Όμως, ο συνοδός μου είχε ένα ακόμα πρόβλημα εκτός από το να χτυπάει πόρτες. Είχε βαλθεί να με πείσει να μιλάω κι εγώ στους οικοδεσπότες. Κι εγώ ήθελα, αλλά ντρεπόμουν. Σε κάποια πόρτα μάλιστα, αφού συνεννοηθήκαμε να μιλήσω εγώ, όταν ο οικοδεσπότης βγήκε, έμεινα να τον κοιτάζω, χωρίς να πω λέξη. Ευτυχώς ο "Περιοχής" επενέβη, και μίλησε εκείνος. Τότε, δοκίμασε ένα άλλο τέχνασμα. Θα μιλούσε εκείνος πρώτα, και μετά θα συνέχιζα εγώ. Έτσι και έγινε. Μόλις κάποια γυναίκα άνοιξε την πόρτα της, εκείνος συστήθηκε, και αφού έκανε έναν σύντομο πρόλογο είπε:

-Ο φίλος μου από εδώ, έχει κάτι να σας δείξει.

Εγώ, πράγματι, παρουσίασα τα περιοδικά που κρατούσα, και τα πήγα καλά. Κάναμε το ίδιο και σε άλλες πόρτες καθώς κατεβαίναμε. (Στις πολυκατοικίες κατεβαίναμε πάντοτε από πάνω προς τα κάτω, έτσι ώστε αν έβγαινε κάποιος φανατικός με άγριες διαθέσεις, να έχουμε την έξοδο ανοιχτή μπροστά μας. Εάν αρχίζαμε από κάτω, θα μπορούσαμε να αποκλειστούμε στους πάνω ορόφους, από τους κάτω που θα μας είχαν ήδη δει. Άλλωστε, ήταν πιο ξεκούραστο να κατεβαίνουμε, παρά να ανεβαίνουμε).

Φθάνοντας στους κάτω ορόφους, είχα ήδη πάρει θάρρος, και μιλούσα πλέον εντελώς μόνος μου. Είχα μάλιστα πολλή χαρά, επειδή είχα δώσει πολλά περιοδικά, και ένα βιβλίο. Περισσότερο ικανοποιημένος όμως, φαινόταν ο συνοδός μου, που έβλεπε έναν ακόμα "ευαγγελιζόμενο", να γίνεται αυτοδύναμος στο να χτυπάει τις πόρτες.

Από τότε, έβγαινα συχνότερα στο έργο, και μάλιστα έπαιρνα μαζί μου λιγότερο έμπειρους, και αναλάμβανα να τους μάθω να κάνουν "παρουσίαση" μόνοι τους στις πόρτες, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο με την οποία έμαθα κι εγώ. Έτσι έμαθα και στον φίλο μου το Γιώργο να κάνει παρουσιάσεις.

Είχα από μικρός ένα χόμπι. Μου άρεσε το Σκάκι, και συχνά διοργανώναμε μικρά "πρωταθλήματα" στη γειτονιά μου, με τους φίλους μου. Εκείνο τον καιρό που άρχισα να βγαίνω συχνότερα στο έργο, ήμουν γραμμένος σε κάποια ερασιτεχνική ομάδα, και πήγαινα κάπου κάπου και έπαιζα. Εκείνη τη χρονιά, η ομάδα ανέβηκε στη 2η κατηγορία, και έπρεπε να δίνει 10 αγώνες κάθε Κυριακή. Έτσι, άρχισα κι εγώ να συμμετέχω επίσημα στις διοργανώσεις. Τις μισές Κυριακές που οι αγώνες γίνονταν σε ξένη έδρα πήγαινα στο έργο, και τις άλλες μισές που γίνονταν στην έδρα μας, πήγαινα στο Σκακιστικό όμιλο.

Κάποια Κυριακή, η μητέρα μου, μου είπε:

-Πώς μπορείς να αφήνεις το "έργο τού Θεού" και να ξοδεύεις τις Κυριακές σου στο Σκάκι;

Εγώ δικαιολογήθηκα πως είχα κι εγώ ανάγκη διασκέδασης, και πως πήγαινα στο έργο δύο Κυριακές το μήνα. Μέσα μου όμως, ένοιωσα να γίνεται πραγματική πάλη.

Δεν αισθανόμουν καλά να γνωρίζω πως τόσος κόσμος γύρω μου θα χανόταν στον Αρμαγεδδώνα, κι εγώ αντί να τους προειδοποιήσω θα καθόμουν να παίζω Σκάκι.

Έτσι, πήρα τη μεγάλη απόφαση, και αποχώρησα από την ομάδα. Τώρα πλέον, κάθε Κυριακή και κάθε Σάββατο, πήγαινα τα πρωινά στο "ξεκίνημα", και μετά στο έργο. Με τον τρόπο αυτό, η μητέρα μου είχε καταφέρει να με απομονώσει από τυχόν κακές παρέες, που θα μπορούσα να έχω στον Σκακιστικό όμιλο, και να με στρέψει σε πνευματικά ωφέλιμες δραστηριότητες. Σιγά σιγά, όλες μου οι άλλες δραστηριότητες έπαψαν, και αφιέρωνα τον λιγοστό μου ελεύθερο χρόνο στο "έργο". Το μόνο χόμπι που κράτησα, ήταν η μελέτη επιστημονικών εντύπων, κάτι που αργότερα θα με βοηθούσε πολύ στην προσέγγιση τού αληθινού Θεού.

Θυμάμαι σε κάποια πόρτα καθώς μιλούσα, με ρώτησε ο οικοδεσπότης:

-Εάν κάποιος σου έδειχνε με αποδείξεις πως η θρησκεία σου είναι λάθος, τι θα έκανες;

-Φυσικά και θα την εγκατέλειπα! είπα με πεποίθηση. ...μήπως εσείς έχετε κάποια τέτοια απόδειξη; ρώτησα.

Ο άνθρωπος δεν γνώριζε ούτε καν τη δική του θρησκεία, έτσι τον προκάλεσα:

-Αν σας αποδείξω εγώ πως έχετε λάθος θρησκεία θα την εγκαταλείπατε;

-Δεν ενδιαφέρομαι για όλα αυτά! Μου απάντησε, και έτσι τον αφήσαμε. Πράγματι όμως, ήμουν πρόθυμος να εξετάσω το κάθε τι, χωρίς φόβο, εάν οποιοσδήποτε ισχυριζόταν πως θα μπορούσε να μου αποδείξει το λάθος μου. Δεν βρέθηκε όμως κανένας τέτοιος, ούτε τότε, ούτε στα επόμενα χρόνια, κι εγώ αυτό το ερμήνευα ως απόδειξη πως έχω την αληθινή θρησκεία.

Κάποια άλλη φορά, σε κάποιο σπίτι μου είπαν:

-Γιατί ν’ ακούσουμε εμείς εσάς, και να μην ακούσετε εσείς εμάς;

-Εντάξει! Σας ακούω λοιπόν! Τι έχετε να μας πείτε; απάντησα. Όμως, οι συνομιλητές μου, έμειναν άναυδοι για ένα ολόκληρο λεπτό, ενώ εγώ περίμενα την απάντησή τους. Προφανώς δεν είχαν τίποτα να πουν.

Όλα αυτά, καθώς και ο κακός τρόπος κάποιων θερμόαιμων φανατικών στα σπίτια, με έπειθαν πως δεν υπήρχε άλλη θρησκεία σωστή σαν τη δική μου. Πίστευα πως διωκόμουν "για το όνομα τού Ιεχωβά", και αυτό, επειδή οι διώκτες, δεν είχαν λογικά επιχειρήματα εναντίον μου. Έτσι, αντιδρούσαν με βία και παραλογισμό. Εάν άλλωστε είχαν την αλήθεια, τι απλούστερο υπήρχε από το να με πείσουν;

Στα χρόνια που υπήρξα μέλος αυτής τής οργάνωσης, χτύπησα χιλιάδες πόρτες, και συνάντησα κάθε είδους ανθρώπους. Αυτοί όμως που δεν συνάντησα, ήταν οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να απαντήσουν στις προκλήσεις μου, και να μου δώσουνε μαθήματα "αληθείας" και "πνευματικότητας". Αυτοί θ’ αργούσαν πολύ ακόμα...