Κεφάλαιο 10ο

Δεμένος στον ιστό

ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ

Τις ημέρες εκείνες που πρωτοάρχισα να συμμετέχω στο έργο από πόρτα σε πόρτα, ο Νίκος άρχισε να μου εξηγεί τον τρόπο που κατευθύνεται το έργο από την παγκόσμια οργάνωση τής Σκοπιάς. Μου εξήγησε, πως για να μπορεί η οργάνωση να βλέπει τις ελλείψεις και να κατευθύνει τους ευαγγελιζόμενους, γίνεται κάθε μήνα κάποια στατιστική έκθεση, ώστε να παρακολουθείται η πορεία τού έργου, και να γίνεται το έργο αποτελεσματικότερα. Μου έδειξε κάποιο δελτίο, το οποίο συμπλήρωνε ο κάθε "Μάρτυρας", και έδινε στοιχεία για τη μηνιαία δράση του. Εάν λοιπόν ήθελα, μπορούσα κι εγώ να ενημερώνω την οργάνωση με το δελτίο τής δικής μου προσωπικής δράσης, για να βοηθώ στην παγκόσμια στατιστική. Μου είπε επίσης, πως από τη στιγμή εκείνη, θα συμπεριλαμβανόμουν, μεταξύ τών "ευαγγελιζομένων". Εκείνο που δεν μου είπε όμως, (και που ούτε ο ίδιος δεν το είχε συνειδητοποιήσει), ήταν πως (ως τον καιρό εκείνο), όταν κάποιος συμπλήρωνε για πρώτη φορά ένα τέτοιο δελτίο, αποδεχόταν την πλήρη υποταγή του στην οργάνωση τής Σκοπιάς. Δεν επιτρεπόταν πλέον να έχει δική του γνώμη, διαφορετική από τής οργάνωσης, σε οποιοδήποτε θέμα πίστεως, ούτε να ενεργεί ανεξάρτητα, ή με τρόπους που η οργάνωση δεν επιδοκίμαζε. Εάν αδιαφορούσε γι’ αυτά, και ενεργούσε ή πίστευε διαφορετικά, κρεμόταν από πάνω του το σπαθί τής "αποκοπής". Η αποκοπή του, αποφασιζόταν μετά από μία ή περισσότερες δίκες, από παράνομο θρησκευτικό δικαστήριο, "κεκλεισμένων τών θυρών", έτσι ώστε να μην υπάρχουν θεατές. Αυτό, είναι ό,τι χειρότερο μπορούσε να συμβεί σε έναν "Μάρτυρα". Μετά την αποκοπή του από την οργάνωση, (για οποιονδήποτε λόγο), ο άνθρωπος αυτός θα ήταν ένας απόβλητος, στον οποίο δεν επιτρεπόταν ούτε ένα "γεια σου" από τους υπολοίπους "Μάρτυρες", επί ποινή αποκοπής! Όποιος βρισκόταν στη θέση τού αποκομμένου, θα έχανε ξαφνικά όλους τους φίλους και συγγενείς "Μάρτυρες", ακόμα και τους γονείς ή τα παιδιά του, που τυχόν έμεναν σε άλλο σπίτι.

Ίσως ο γάμος του να δεχόταν θανάσιμο πλήγμα, ή να έχανε την εργασία του, αν ο εργοδότης του ήταν "Μάρτυς". Μόνο μία μελλοντική επανένταξη στην οργάνωση θα αποκαθιστούσε τη σχέση τών υπολοίπων"Μαρτύρων"με αυτόν.

Και όλα αυτά, επειδή θα είχε γράψει έστω και ένα χαρτάκι με τις στατιστικές τής οργάνωσης.

Αγνοώντας λοιπόν όλα αυτά τα επακόλουθα, άρχισα κι εγώ να δίνω το δελτίο έργου μου. Άλλωστε, τον καιρό εκείνο, και για πολλά χρόνια ακόμα, θα έβλεπα την οργάνωση αυτή, ως "τη στοργική οργάνωση τού Θεού". Θα αργούσα πολύ να γνωρίσω το αληθινό της πρόσωπο.

Σε κάποια συνάθροιση, με πλησίασε ένας "πρεσβύτερος", και με ρώτησε αν θα ήθελα να γραφτώ κι εγώ στη "σχολή". Δέχτηκα την πρόσκληση, και έτσι μου δόθηκε μία ειδοποίηση που με καλούσε να εκφωνήσω την πρώτη μου ομιλία για λίγα λεπτά, και να διαβάσω και να εξηγήσω ένα κομμάτι τής Αγίας Γραφής. Η σχολή αυτή, είχε σκοπό να εκπαιδεύσει "κήρυκες" και "ευαγγελιστές" για την οργάνωση. Αναθέτονταν στους σπουδαστές μικρές ομιλίες, και κατόπιν γινόταν η διόρθωση και οι υποδείξεις από κάποιον "πρεσβύτερο". Η συνάθροιση αυτή, γινόταν κάθε Πέμπτη, και κρατούσε δύο ώρες μαζί με μία άλλη, την εξέταση τής "διακονίας", ενός μικρού εσωτερικού εντύπου, που δινόταν μόνο στους ευαγγελιζομένους. Την Κυριακή μαζεύονταν όλοι, για να μελετήσουν τη Σκοπιά, (το βασικό περιοδικό τής Οργάνωσης), και ν’ ακούσουν τη Δημόσια Ομιλία τής εβδομάδος. Την Τρίτη, γινόταν η μελέτη βιβλίου, (σε μια τέτοια συνάθροιση είχα πρωτοπάει), όπου μαζεύονταν λίγοι μόνο, σε μια πιο οικογενειακή ατμόσφαιρα, επειδή γινόταν ξεχωριστά σε 3 ομάδες, στις οποίες είχαν χωριστεί οι τοπικοί "Μάρτυρες".

Την προσδιορισμένη ημέρα, πήγα προετοιμασμένος για την ομιλία με κάποιες σημειώσεις, παρμένες από τεύχη τής Σκοπιάς, για το κείμενο που θα διάβαζα. Ένοιωσα μεγάλη αμηχανία όταν βρέθηκα μπροστά στο μικρόφωνο, και είδα 60 ζευγάρια μάτια να με κοιτάζουν. Ευτυχώς όμως, εκτός από κάποια λάθη στην ανάγνωση, όλα πήγαν καλά. Τελείωσα ένα λεπτό πριν την ώρα μου, κι έτσι το ξυπνητήρι χτύπησε καθυστερημένα. (Με αυτό έλεγχε ο πρεσβύτερος το χρόνο). Ύστερα, ανέβηκε στο αναλόγιο ο εξεταστής μου, και μου σημείωσε στο "δελτίο συμβουλής" ένα "Κ", δηλαδή: "καλός" σε κάποιο σημείο που εξεταζόμουν, και ένα: "Ε", δηλαδή: "Εργαστείτε σ’ αυτό", σε κάποιο άλλο σημείο εξέτασης. Μετά τις πρώτες ομιλίες που μου είχαν αναθέσει την ανάγνωση, οι επόμενες ομιλίες που μου δόθηκαν, ήταν συντομότερες, αλλά δυσκολότερες, επειδή έπρεπε να αναπτύξω ένα θέμα σύντομα, χωρίς να διαβάζω, αλλά "απ’ έξω", με εξαίρεση τα Αγιογραφικά εδάφια. Σύντομα έπαψα να αισθάνομαι "τρακ", και τις εκφωνούσα με άνεση, ακόμα και χωρίς σημειώσεις.

Σε όλο αυτό το διάστημα, δεν έπαψα να μελετάω με τη μητέρα μου κάποιο βιβλίο τών "Μαρτύρων", και η μητέρα μου είχε αποδεχθεί ήδη τα όσα πίστευα κι εγώ. Με παρακινούσε μάλιστα, να "προοδεύω στην οργάνωση". Όσο για τον πατέρα μου, είχε αρχίσει κι αυτός να εκδηλώνει ενδιαφέρον, παρακινούμενος από την αλλαγή τής μητέρας μου.

Στην αρχή για να δουν κάποια ομιλία μου, και αργότερα από ενδιαφέρον, άρχισαν οι γονείς μου σιγά σιγά να παρακολουθούν τις συναθροίσεις. Σύντομα, απέκτησαν εκεί γνωριμίες, και το ενδιαφέρον τους εντάθηκε. Σε λίγο καιρό, άρχισαν να συμπληρώνουν κι εκείνοι "δελτίο ευαγγελιζομένου", και να μιλούν σε άλλους. Στον 2ο χρόνο τής επαφής μου με τους "Μάρτυρες", κάναμε και οι τρεις μας το "βάπτισμα αφιέρωσης" τών "Μαρτύρων".

Αν και είχαμε βαπτισθεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία, πιστεύαμε πως το βάπτισμα εκείνο ήταν άκυρο, επειδή τότε ήμασταν μωρά, και δεν καταλαβαίναμε.

-Ένα μωρό, δεν έχει γνώση τής "αφιέρωσής" του! μας είχαν πει, και μας έδειχναν το εδάφιο στο Ματθαίος κη΄19, 20: "Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα τού Πατρός, και τού Υιού, και τού Αγίου Πνεύματος. Διδάσκοντες αυτούς, να φυλάτωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς..."

Και μας τόνιζαν:

-Πρώτα μαθητεύεσαι, και μετά βαπτίζεσαι!

Κι εμείς, σαν εντελώς αγράμματοι, δεν καθίσαμε ποτέ ν’ αναλύσουμε γραμματικά αυτό το εδάφιο. Θα έπρεπε να περάσουν χρόνια ως τότε...

Όλοι μας, ήμασταν τότε σίγουροι, πως θα επιβιώναμε από τον Αρμαγεδδώνα, και θα προχωρούσαμε σε ανθρώπινη τελειότητα σε μια περίοδο 1000 ετών, πριν την τελική δοκιμασία. Αυτή, ήταν για εμάς μία υπέροχη ελπίδα, μια και δεν είχαμε ακούσει ποτέ το αληθινό Χριστιανικό Ευαγγέλιο. Σαν τον έμπορο τής παραβολής τού Κυρίου, αναζητούσαμε μαργαριτάρια, χωρίς ακόμα να έχουμε συναντήσει το πιο "πολύτιμο μαργαριτάρι". Πιστεύαμε πως το μόνο που είχαμε να κάνουμε για να σωθούμε, ήταν να παραμείνουμε στην οργάνωση, σαν σε κιβωτό σωτηρίας, και να κηρύξουμε σε άλλους για όλα αυτά. Αλίμονο σε όποιον τον έβρισκε ο Αρμαγεδδώνας "στον κόσμο", και όχι στην οργάνωση. Τότε, θα μας σκότωνε ο ίδιος ο Θεός, χωρίς ελπίδα αναστάσεως. Αυτή η πίστη, μας δημιουργούσε βαθιά λύπη και αγωνία για τους φίλους μας και τους συγγενείς μας, και γενικά για τους συνανθρώπους μας.

Αυτό μας έσπρωχνε να μιλάμε όπου κι αν βρεθούμε γι' αυτό που πιστεύαμε, ώστε να προλάβουν να σωθούν κι άλλοι άνθρωποι μαζί μ’ εμάς. Μας λυπούσε η κακοήθεια ορισμένων, που μας κατηγορούσαν πως δήθεν πληρωνόμασταν, ή πατούσαμε τις εικόνες, ενώ εμείς θυσιάζαμε κόπο και χρόνο για χάρη τους.

Πολύ σύντομα, οι συγγενείς και οι φίλοι, άρχισαν να μας αποφεύγουν. Μας ζητούσαν να μην τους ξαναμιλήσουμε για τη νέα μας πίστη, όμως εμείς επιμέναμε να τους μιλάμε. Κυρίως ο νονός και θείος τής μητέρας μου, όταν πληροφορήθηκε πως εκείνη άλλαξε την πίστη της, έπαψε να μας μιλάει για χρόνια, μέχρι λίγο πριν το θάνατό του. Τότε, λίγο έλειψε να παρασυρθεί κι εκείνος από εμάς. Ποτέ του δεν κατάλαβε, πως η ευθύνη για όλα αυτά, βάραινε κι εκείνον, που ποτέ δεν φρόντισε να διδάξει στη μητέρα μου την Ορθόδοξη πίστη, όπως όφειλε.