1. Ο Θεός, Κύριος της Ιστορίας

Η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», της κρατικής δηλαδή πραγματώσεως του μαρξιστικού κομμουνισμού, έκαμε κάποιους να μιλούν για «τέλος της ιστορίας», για τερματισμό τής ιδεολογικής διαπάλης. Και όμως, με την άνοδο τού εθνικισμού και τών θρησκευτικών φανατισμών, οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις απλώς άλλαξαν περιεχόμενο και κατευθύνσεις. Το χειρότερο μάλιστα, με τις ανακατατάξεις στο χώρο της Ανατολικής Ευρώπης ήλθαν στην επιφάνεια παλαιές αντιθέσεις, που η αφέλεια του ερασιτεχνισμού θεωρούσε υπόθεση του παρελθόντος, που είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί!

Αυτό ακριβώς ήταν το κυρίαρχο αίσθημα και στο χώρο των διαχριστιανικών σχέσεων. Μια ανέρειστη, και γι' αυτό αδικαιολόγητη, ευφορία είχε επικρατήσει ήδη σε μια ομάδα «ειρηνιστών» - φιλενωτικών, που έδειχναν να πιστεύουν, ότι με τον «θεολογικό Διάλογο» έχουμε περάσει σε μια νέα εποχή, αληθινής ενότητος και γνήσιας διαχριστιανικής αγάπης. Ιδιαίτερα στη σχέση μας με την «Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία» είχε επικρατήσει τέτοιο κλίμα αισιοδοξίας, εκφραζόμενο και με την κατάλληλη γλώσσα («αδελφή» ή Λατινική «Εκκλησία», «Πρεσβύτερος αδελφός» ο Πάπας), ώστε να δημιουργούνται στους πολλούς μεν ψευδαισθήσεις, οι δε γνώστες της πραγματικότητος μάταια να συνιστούν αυτοσυγκράτηση, κατηγορούμενοι ως κατάλοιπα τού μεσαίωνα και εχθροί της αγάπης και ειρήνης.

Ο Θεός όμως είναι Κύριος της ιστορίας! Ο Θεός; τών Πατέρων ημών. Ο Θεός όχι μόνο τής Αγάπης -και μάλιστα τής αγάπης των άνευ Αγάπης αγαπολόγων—, αλλά και της Αληθείας. Ο Θεός, που για την μετάνοια και σωτηρία μας αποκαλύπτει τους διαλογισμούς των καρδιών ημών (Λουκάς 2,35) και φωτίζει την τραγικότητα, στην οποία περιφέρουμε την ύπαρξή μας. Οι εξελίξεις στην Ανατολική Ευρώπη, που ακολούθησαν την «περεστρόικα», απεκάλυψαν και το ρόλο τού Βατικανού στην εποχή μας. Φανέρωσαν δηλαδή το αληθινό του πρόσωπο και το αμετάβλητο στην ουσία, αλλά και στις προθέσεις και επιδιώξεις του. Η ανάμειξή του επίσης και στη Βαλκανική, σε σημείο μάλιστα υπονομεύσεως και κατάφωρης αρνήσεως τών εθνικών μας δικαίων, όχι άδικα εξόργισε τον ελληνικό λαό, που άθελά του έφερε στη μνήμη την παλαιότερη  ανθελληνική πολιτική τού Παπικού Κράτους, συνειδητοποιώντας, ότι ο θεολογικός διάλογος μαζί του όχι μόνο δεν άλλαξε τη στάση του, αλλά, όπως απεδείχθη, λειτουργεί υπέρ των συμφερόντων του.

Η ανάμειξη τού Βατικανού στα πράγματα της  Ανατολικής Ευρώπης και της Βαλκανικής και ο συγκαλυπτόμενος με τον θρησκευτικό μανδύα επεκτατισμός του έχουν αποσαφηνισθεί με κάθε λεπτομέρεια  από τον διεθνή Τύπο και τα άλλα μέσα μαζικής ενημερώσεως, ώστε να μη μένει πια καμιά αμφιβολία. Σ' αυτήν όμως την ανοίκεια για ένα χώρο, που διεκδικεί τον εκκλησιαστικό χαρακτήρα, δραστηριότητα κυριαρχεί ένας όρος, που προκάλεσε την περιέργεια τών αγνοούντων και την αγανάκτηση τών εχόντων σαφή γνώση της ουσίας τού Βατικανού και των μεθοδειών του. Πρόκειται για το όνομα «Ουνία». Δεν ήσαν λίγοι εκείνοι στον τόπο μας, που αγνοούσαν όχι μόνο την δράση της, αλλά και αυτό το όνομά της. Και τούτο, διότι στη Χώρα μας -είναι γεγονός- δεν έχει δοθεί η ευκαιρία στην Ουνία να αναπτύξει δραστηριότητα, ανάλογη με εκείνη, που αναπτύσσει στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και της Μ. Ανατολής.

Την ουσία της Ουνίας, και κυρίως τη δράση τού Βατικανού (και) μέσω αυτής, θα προσπαθήσουμε να αποσαφηνίσουμε στα επόμενα. Δεν θα επιμείνουμε τόσο στη καταγραφή γεγονότων ή στην ανάλυση τους, αλλά θα επιχειρήσουμε μια διάγνωση μέσα από τα γεγονότα και όχι μόνο στη συγχρονία, αλλά και τη διαχρονία τους. Βέβαια, είναι ανάγκη να τονισθεί, ότι στο διάστημα τού μεσοπολέμου η Ουνία είχε απασχολήσει και την Ελληνική κοινή γνώμη, αλλά και τη Δικαιοσύνη, και γι' αυτά μπορεί κανείς να συμβουλευθεί τη παρατιθεμένη στο τέλος βιβλιογραφία. Η σημερινή όμως ανάδυσή της στο προσκήνιο, που συμπίπτει με την εποχή του θεολογικού Διαλόγου μας με τη «Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία», ανοίγει μια πολύ ενδιαφέρουσα προοπτική, μέσα από την οποία μπορεί να επανεκτιμηθεί και αυτός ο θεολογικός Διάλογος και η σκοπιμότητα του.