Έρευνα για το κτιστό και το Άκτιστο

Βιβλία

1. Συνελθόντες εν Αγίω Πνεύματι εις σύσκεψιν, σήμερον, 15η Μαρτίου 1992, Κυριακήν της Ορθοδοξίας, τη πρωτοβουλία και προσκλήσει του εν ημίν Πρώτου Οικουμενικού Πατριάρχου κυρίου Βαρθολομαίου, κατόπιν εκφρασθείσης επιθυμίας και άλλων αδελφών Προκαθημένων, εις Φανάριον και υπό την προεδρίαν αυτού, ημείς, οι κατά έλεος και χάριν Θεού Προκαθήμενοι των κατά τόπους Αγιωτάτων Πατριαρχείων και αυτοκεφάλων και αυτονόμων Ορθοδόξων Εκκλησιών, ήτοι:

Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαϊος,

Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Παρθένιος,

Πατριάρχης Αντιόχειας και πάσης ανατολής Ιγνάτιος,

Πατριάρχης της Αγίας Πόλεως Ιερουσαλήμ και πάσης Παλαιστίνης Διόδωρος,

Πατριάρχης Μόσχας και πάσης Ρωσίας Αλέξιος,

Πατριάρχης Βελιγραδίου και πάσης Σερβίας Παύλος,

Πατριάρχης Βουκουρεστίου και πάσης Ρουμανίας Θεόκτιστος,

Πατριάρχης Σόφιας και πάσης Βουλγαρίας Μάξιμος,

Αρχιεπίσκοπος Μετσχέτης και Τιφλίδας και Καθολικός Πατριάρχης πάσης Γεωργίας Ηαΐας (εκπροσωπούμενος από του Οικουμενικού Πατριάρχου),

Αρχιεπίσκοπος Νέας Ιουστινιανής και πάσης Κύπρου Χρυσόστομος (εκπροσωπούμενος υπό του Μακ. Πατριάρχου Αλεξανδρείας), Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Σεραφείμ,

Μητροπολίτης Βαρσοβίας και πάσης Πολωνίας Βασίλειος,

Μητροπολίτης Πράγας και πάσηςΤσεχοσλοβακίας Δωρόθεος, και

Αρχιεπίσκοπος Καρελίας και πάσης Φινλανδίας Ιωάννης,

διαβουλευθέντες μετ' αδελφικής αγάπης επί των απασχολούντων την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν ημών θεμάτων και τελέσαντες από κοινού την θείαν ευχαριστίαν επί τη Κυριακή τούτη, τη από αιώνων αφιερωμένη τη Ορθοδοξία, εν τω Πατριαρχικώ Ναώ του οικουμενικού Πατριαρχείου, διαδηλούμεν τα εξής:

Δοξολογίαν αναπέμποντες εκ βαθέων τω εν Τριάδι Θεώ, τω καταξιώσαντι ημάς ιδείν αλλήλους πρόσωπον προς πρόσωπον και ανταλλάξαι τον ασπασμόν της αγάπης και της ειρήνης, κοινωνήσαι του Ποτηρίου της Ζωής, απολαύσαι τε της θείας δωρεάς της πανορθοδόξου ενότητος, συνειδότες δε την ευθύνην, ην επέθηκεν επί των ώμων ημών ως ποιμένων της Εκκλησίας και πνευματικών ηγετών η του Κυρίου πρόνοια, εν ταπεινώσει και αγάπη απευθύνομεν προς πάντα άνθρωπον καλής θελήσεως, μάλιστα δε προς τους αδελφούς συνεπισκόπους ημών και άπαν το ευσεβές πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ευλογίαν από Θεού, ασπασμόν ειρήνης και λόγον παρακλήσεως (Εβραίους 13,22).

Χαίρετε, αδελφοί ημών εν Κυρίω, πάντοτε! (Φιλιππισίους 3,1).

Ενδυναμούσθε εν Κυρίω και εν τω κράτει της ισχύος αυτού (Εφ. 6,10).

...

4. Με το αυτό πνεύμα ενδιαφέροντος δια την ενότητα και όλων όσοι πιστεύουν εις Χριστόν ελάβομεν μέρος εις την οικουμενικήν κίνησιν των ημερών ημών. Η συμμετοχή αυτή εστηρίζετο εις την πεποίθησιν ότι οι Ορθόδοξοι οφείλομεν να συμβάλωμεν κατά δύναμιν εις την αποκατάστασιν της ενότητος, παρέχοντες την μαρτυρίαν της μιας αδιαιρέτου Εκκλησίας των Αποστόλων, των Πατέρων και των Οικουμενικών Συνόδων. Είχομεν δε κατά τον καιρόν των μεγάλων δυσχερειών την προσδοκίαν ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία, θα είχε το δικαίωμα να υπολογίζη εις μίαν εκ μέρους απάντων των εις Χριστόν πιστευόντων αλληλεγγύην, η οποία άλλωστε διαρκώς διεκηρύττετο ως το κύριον ιδανικόν της κινήσεως αυτής.

Μετά πολλής θλίψεως και συνοχής καρδίας διαπιστούμεν, ότι ωρισμένοι κύκλοι εντός των κόλπων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, προβαίνουν εις ενεργείας εντελώς αντιθέτους προς το πνεύμα του διαλόγου της αγάπης και της αληθείας. Είχομεν ανέκαθεν ειλικρινή μεθ’ όλων επικοινωνίαν εις τας οικουμενικάς συναντήσεις και εις τους διμερείς θεολογικούς διαλόγους και ανεμένομεν, μετά την κατάρρευσιν των αθεϊστικών κομμουνιστικών καθεστώτων, από τα οποία τόσον δεινώς είχον διωχθή και ταλαιπωρηθή πολλαί Ορθόδοξοι Εκκλησίαι, αδελφικήν συμπαράσταση ή τουλάχιστον κατανόησιν της μετά 50 ή και 70 έτη απηνών διωγμών δυσχερούς, εν πολλοίς δε και τραγικής από πλευράς οικονομικής και ποιμαντικών προϋποθέσεων, καταστάσεως των εν λόγω Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Αντί τούτου, αι κατά παράδοσιν Ορθόδοξοι χώραι εθεωρήθησαν «τόποι Ιεραποστολής», και ούτω δημιουργούνται εις αυτάς ιεραποστολικά δίκτυα, και ασκείται προσηλυτισμός με όλας τας από δεκαετιών παγχριστιανικώς κατακριθείσας και απορριφθείσας μεθόδους, επί ζημία της ποθητής πορείας προς την Χριστιανικήν ενότητα. Όλως ιδιαιτέρως επισημαίνομεν και καταδικάζομεν την εις βάρος των Εκκλησιών ημών δράσιν των εις την Εκκλησίαν της Ρώμης ανηκόντων Ουνιτών εις Ουκρανίαν, Ρουμανίαν, ανατολικήν Σλοβακίαν, Μέσην Ανατολήν και αλλαχού. Αυτή εδημιούργησε καταστάσεις όλως ασυμβιβάστους προς το πνεύμα του διαλόγου αγάπης και αληθείας, τον οποίον ήρχισαν και προώθησαν οι αείμνηστοι ηγέται της Χριστιανοσύνης Πάπας Ιωάννης ΚΓ΄ και Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας Α΄ και επέφερε βαρύτατον και δυσίατον πλήγμα εις αυτόν. Εν τη πράξει ο διάλογος ούτος έχει ήδη περιορισθή εις την συζήτησιν του θέματος της Ουνίας, μέχρις ότου επιτευχθή συμφωνία επί του ζητήματος αυτού.

Το αυτό ισχύει και δι' ωρισμένους Φονταμενταλιστάς και Διαμαρτυρομένους, οι οποίοι είναι πρόθυμοι «να κηρύξουν» εις Ορθοδόξους χώρας, αι οποίαι ήσαν υπό Κομμουνιστικά Καθεστώτα. Θεωρούμεν απαράδεκτον να εκλαμβάνωνται αι χώραι αύται ως «χώρος Ιεραποστολής», αφού εις αυτάς το ευαγγέλιον εκηρύχθη προ πολλών αιώνων, οι δε πιστοί των χωρών αυτών εθυσίασαν πολλάκις και την ζωήν των ακόμη δια την πίστιν εις Χριστόν.

Εν αναφορά προς το θέμα τούτο υπενθυμίζομεν ότι υφ' ημών των Ορθοδόξων καταδικάζεται απολύτως πάσα μορφή προσηλυτισμού, όστις δέον να διακρίνηται σαφώς από του ευαγγελισμού και της ιεροποστολής. Ο προσηλυτισμός, απευθυνόμενος εις λαούς ήδη Χριστιανικούς, και εις πολλάς περιπτώσεις μάλιστα Ορθοδόξους, άλλοτε δι' υλικών δελεασμάτων και άλλοτε δια διαφόρων μορφών βίας, δηλητηριάζει τας σχέσεις των Χριστιανών και ζημιοί την πορείαν προς την ενότητα αυτών. Η Ιεραποστολή, αντιθέτως, ασκουμένη εις χώρας και λαούς μη Χριστιανικούς, αποτελεί ιερόν της Εκκλησίας χρέος, άξιον πάσης συνδρομής. Τοιούτον έργον Ορθοδόξου Ιεραποστολής επιτελείται σήμερον εν Ασία και Αφρική, είναι δε άξιον πάσης υποστηρίξεως διορθοδόξως και διαχριστιανικώς.

5. Εκ του πνεύματος της καταλλαγής κινούμενη η Ορθόδοξος Εκκλησία μετέχει ενεργώς από πολλών ήδη δεκαετιών εις την προσπάθειαν προς αποκατάστασιν της Χριστιανικής ενότητος, ήτις και αποτελεί ρητήν και απαράβατον επιταγήν του Κυρίου (Ιωάννης 17,21). Η συμμετοχή της Ορθοδόξου Εκκλησίας εν τω συνόλω αυτής εις το Παγκόσμιον Συμβούλιον Εκκλησιών εις τούτο κυρίως και κατ’ εξοχήν αποβλέπει, διό και δεν εγκρίνει αύτη οιανδήποτε τυχόν τάσιν προς υποβάθμισιν του πρωταρχικού τούτου στόχου χάριν άλλων διαφερόντων και σκοπιμοτήτων. Δια τον αυτόν λόγον οι Ορθόδοξοι αποδοκιμάζουν εντόνως ωρισμένας προσφάτους εξελίξεις εις τα πλαίσια του οικουμενισμού, όπως η χειρотоνία των γυναικών εις την Ιερωσύνην και η χρήσις περιληπτικής γλώσσης εν αναφορά προς τον Θεόν, αι οποίαι δημιουργούν σοβαρά εμπόδια εις την αποκατάστασιν της ενότητος.

Εν τω αυτώ πνεύματι της καταλλαγής η σημειωθείσα πρόοδος εις τινας εκ των διαλόγων, ως είναι ο μετά των Ανατολικών Ορθοδόξων Εκκλησιών (Μη-Χαλκηδόνιοι), ευχόμεθα, όπως, αιρόμενων των υπαρχόντων εισέτι εμποδίων, οδηγήση εις αίσιον αποτέλεσμα.

...

8. Ταύτα εν τη αγάπη του Κυρίου διακηρύττοντες επί τη αγία και μεγάλη τούτη Κυριακή της Ορθοδοξίας, καλούμεν άπαντας τους ανά την Οικουμένην ευσεβείς Ορθοδόξους πιστούς εις την ενότητα περί τους κανονικούς αυτών ποιμένας, τους δε πιστεύοντας εις Χριστόν εις καταλλαγήν και αλληλεγγύην προ των επαπειλούντων τον κόσμον σήμερον κινδύνων.

Η δε χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων υμών (В׳ Κορινθίους 13,13). Αμήν.

Εν Φαναρίω, εν τοις Πατριαρχείοις, Κυριακή της Ορθοδοξίας, 15η Μαρτίου 1992.

Οι Προκαθήμενοι Των Ορθοδοξων Εκκλησιών