Όταν η είδηση της αποδοκιμασίας του παπισμού εκ μέρους μου άρχισε να διαδίδεται σε ευρείς εκκλησιαστικούς κύκλους και να γίνεται δεκτή με ενθουσιασμό από τους Ισπανούς και τους Γάλλους προτεστάντες, η θέση μου γινόταν όλο και περισσότερο λεπτή.

Στην καθημερινή αλληλογραφία μου είχα άφθονες απειλητικές και ανώνυμες υβριστικές επιστολές. Με κατηγορούσαν ότι προσπαθούσα να δημιουργήσω μίαν αντιπαπική κοινή γνώμη μεταξύ των πιστών και ότι ήθελα να οδηγήσω στην «αποστασία» ορισμένον αριθμό ρωμαιοκαθολικών ιερέων, οι οποίοι θεωρούνταν «δογματικώς αδύναμοι», δεδομένου ότι είχαν την αδυναμία να δείξουν δημόσια το ενδιαφέρον και την συμπάθειά τους προς την περίπτωσή μου.

Όλα αυτά με οδήγησαν στην απόφαση να εγκαταλείψω την Βαρκελώνη και να μεταβώ στην Μαδρίτη, όπου δέχθηκα την φιλοξενία των αγγλικανών και, δια μέσου αυτών, άρχισα να έχω σχέσεις με το Οικουμενικό Συμβούλιο των Εκκλησιών.

Εν τούτοις, ούτε εκεί κατόρθωσα να μείνω απαρατήρητος. Μετά από κάθε κήρυγμά μου σε διαφόρους ναούς της Αγγλικανικής Εκκλησίας, ένας μεγάλος αριθμός από τους ακροατές μου εξέφραζε την επιθυμία να με γνωρίσει προσωπικά και να συζητήσει εμπιστευτικά μαζί μου διάφορα ζητήματα συνειδήσεως. Οι περισσότεροι από τους συνομιλητές μου μου έθεταν την ερώτηση για την συνύπαρξη διαφόρων χριστιανικών εκκλησιών που αναθεματίζονταν μεταξύ τους, καθώς κάθε μία ισχυρίζεται ότι είναι η μόνη αυθεντική αντιπρόσωπος και κληρονόμος της Εκκλησίας των πρώτων αιώνων.

Έτσι, χωρίς να το έχω επιδιώξει, άρχισε να σχηματίζεται γύρω μου ένας κύκλος που γινόταν κάθε φορά και μεγαλύτερος, του οποίου μάλιστα τα περισσότερα πρόσωπα δεν ήταν παπικοί. Αυτό με εξέθετε στον κίνδυνο να έλθω σε ρήξη με τις αρχές, ιδίως όταν μεταξύ των ανθρώπων που εμπιστευτικά με επισκέπτονταν άρχισαν να συγκαταλέγονται και κάποιοι ρωμαιοκαθολικοί ιερείς, γενικά γνωστοί και περιφρονούμενοι ως «στασιαστές κατά της εκκλησίας τους και οπαδοί μίας φιλελεύθερης ιδέας ως προς το πρωτείο και το αλάθητο του Ποντίφηκα της Ρώμης».

Το φανατικό μίσος που από τότε έτρεφαν εναντίον μου ορισμένοι ρωμαιοκαθολικοί, περισσότερο παπιστές παρά χριστιανοί, εδραιώθηκε πλήρως την ημέρα κατά την οποίαν έδινα δημόσια απάντηση σε μίαν εκτεταμένη και δόκιμη εκκλησιολογική μελέτη που μου είχε αποστείλει η Action Catholique (Καθολική Δράσις), ως «τελευταίο διάβημα» για να με κάνουν να αποστραφώ «την αιρετική ισχυρογνωμοσύνη» μου. Το εν λόγω έργο, απολογητικού χαρακτήρα, έφερε τον εκφραστικό τίτλο «Ο Πάπας, Αντιπρόσωπος του Κυρίου ημών επί της Γης» και η περίληψή του ήταν περίπου η εξής: «Εξ αιτίας του αλαθήτου της Αυτού Αγιότητος, οι ρωμαιοκαθολικοί είναι σήμερα οι μόνοι χριστιανοί που μπορούν να είναι βέβαιοι για ό,τι πιστεύουν».

Από τις στήλες της βιβλιοκριτικής μίας πορτογαλικής επιθεωρήσεως τους απάντησα χωρίς περιστροφές: «Αντικειμενικότερο είναι, εξ αιτίας ακριβώς αυτού του αλαθήτου, το ότι είστε σήμερα οι μόνοι χριστιανοί οι οποίοι δεν μπορούν να είναι βέβαιοι για ό,τι η Αυτού Αγιότητα θα τους υποχρεώσει να πιστέψουν την επαύριο».

Και το σχόλιό μου τελείωνε με τις λέξεις αυτές: «Λίγο περισσότερο ακόμη και θα πετύχετε να μεταβάλετε τον Κύριό μας σε αντιπρόσωπο του Πάπα στους ουρανούς».

Μετά από λίγο καιρό έθεσα τέρμα στην φιλονικία αυτήν με την έκδοση στο Buenos Aires μίας τριπλής μελέτης, η οποία εξαντλούσε τελείως το θέμα με τον πιο αντικειμενικό τρόπο[1]. Αυτή ήταν μία συλλογή όλων των χωρίων των έργων των Πατέρων των τεσσάρων πρώτων αιώνων, τα οποία αναφέρονται αμέσως η εμμέσως στα ονομαζόμενα «κείμενα του πρωτείου»[2]. Με τον τρόπο αυτόν απεδείκνυα ότι η παπική διδασκαλία είναι απόλυτα αντίθετη με την ερμηνεία των Πατέρων για τα κείμενα αυτά των Αγίων Γραφών, ερμηνεία η οποία αποτελεί ακριβώς τον μοναδικό κανόνα εξηγήσεως του λόγου του Θεού.