UFO – Ξένα όντα:

ΤΕΧΝΟΕΙΔΩΛΑ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ

B΄ Μέρος: Η συσχέτιση του φαινομένου των UFO με τη δράση των σκοτεινών πνευματικών δυνάμεων

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7^ο.

Ανθρωποκτόνοι ψυχών αλλά και σωμάτων

Μία μέθοδος στην οποία καταφεύγουν συχνά όσοι παρουσιάζουν κενό μνήμης, μετά από εμπειρίες όπως η απαγωγή, είναι η ύπνωση. Κατά τη διάρκεια της ύπνωσης, το αιθερικό σώμα, η ψυχή, πιθανότατα βγαίνει από το σώμα, αποκόπτεται, και αυτό μένει εκτεθειμένο σε εισβολή - κατάληψη από κάποια δαιμονικά πνεύματα («ενός κακού, δηλαδή της απαγωγής, μύρια κακά έπονται»). Το ότι το ανθρώπινο σώμα μπορεί να γίνει κατοικητήριο δαιμόνων το επισημαίνει ο Χριστός στο κατά Ματθαίον 12, 43 - 45.

Τα λόγια του υπνωτιζόμενου μπορούν εύκολα να ερμηνευτούν ως υπαγορεύσεις από τα πνεύματα αυτά. Ενίοτε κατευθύνουν τον υπνωτισμένο να λέει ότι ήταν εξωγήινος σε μία προηγούμενη ζωή του, αφού πάντα βέβαια προηγείται η ανάλογη σιγουριά του μάρτυρα για την ύπαρξη των εξωγήινων. Αλλά και οι άνθρωποι που απαγάγονται σε γενικές γραμμές, είναι σίγουροι, ή έχουν την προδιάθεση να το πιστέψουν αυτό. Κι αυτοί, όπως και οι υπέρμαχοι των υπνώσεων, συνήθως συνθέτουν ένα κλειστό, περιθωριακό κύκλο ατόμων, που πιστεύουν σε εσωτεριστικές φιλοσοφίες, μυστικισμό, υπερβατικό διαλογισμό κ.α.

«Εξωγήινοι» επικοινωνούν με υπνωτιζόμενους ακόμα και κατά τη διάρκεια της ύπνωσης (όπως στην περίπτωση του Χέρμπ Σίρμερ, που είχε διαπιστώσει ένα χρονικό κενό σε μία εμπειρία του με UFΟ, στο Άσλαντ της Νεμπράσκα, στις 31/11/67, και υπνωτίστηκε για να ανακαλέσει τα γεγονότα από τη μνήμη του [1].

Ας κάνουμε κι εμείς όμως μία τολμηρή εξήγηση επί του θέματος (μόνο οι λάτρεις του παράδοξου θα κάνουν;). Ίσως λοιπόν, το σχέδιο των δαιμονικών οντοτήτων να έχει ως εξής: «Ας εμφανιστούμε σαν UFΟ σ' αυτόν. Θα τον τρομάξουμε, θα τον επηρεάσουμε αρνητικά ή θα τον κάνουμε να μας λατρέψει, μετά θα αφαιρέσουμε τα γεγονότα από τη μνήμη του και μετά θα τον ωθήσουμε να πάει για μία... ξεγυρισμένη ύπνωση και έτσι θα τον εξουσιάζουμε πλήρως... !».

Μα και τα συμπτώματα των υπνωτιζομένων είναι κοινά με τους δαιμονισμένους: ταραχή, τρεμούλα, απότομα τινάγματα, ακατάσχετα κλάματα, μακριά σιωπή, μουγκρητά, αναστεναγμοί, εκστατικά γέλια. Ο υπνωτισμένος μπερδεύει πολλές φορές τα λόγια του, μιλάει ακατάληπτα, ασυνάρτητα, με διαφορετική φωνή από τη δική του, όπως συμβαίνει και σε μέντιουμ και πνευματιστές, που κατά τη διάρκεια των επικλήσεων τους μιλούν με διαφορετική φωνή, με τη φωνή του πνεύματος που έχουν καλέσει [2].

Η κα Ράλφ Μπάτλερ και μία φίλη της, το Νοέμβριο του 1966 στη Οβστοννα της Μινεσότα, παρακολουθούσαν αντικείμενα να πετούν στον ουρανό, όταν ένα από αυτά κατέβηκε κοντά τους. Ταυτόχρονα, η φίλη της κλονίστηκε, γονάτισε και έμεινε κοκαλωμένη. Από τα χείλη της βγήκε μία παράξενη μεταλλική φωνή, με αργή άρθρωση: «Ποιος είναι ο χρονικός σας κύκλος; Τι συνιστά μία μέρα και τι μία νύχτα;». Ακολούθησαν κι άλλες ανάλογες ασυνάρτητες ερωτήσεις [3].

Πνεύματα «εξωγήινων» καταλάμβαναν σώματα ανθρώπων, κυρίως τη δεκαετία του '70 στην Αμερική. Οι παθόντες μιλούσαν σε ακατανόητες γλώσσες και παρουσίαζαν επίσης ακατάληπτη συμπεριφορά. Το ίδιο είχε συμβεί και σε μια Ελληνίδα, την Ηλέκτρα, στο σώμα της οποίας είχε «μπει» μια «εξωγήινη», το 1981 στην Αθήνα [4]. Τίποτα διαφορετικό δηλαδή από τις καταλήψεις των δαιμονικών πνευμάτων στα σώματα ανθρώπων και ζώων. Μόνο η λέξη «εξωγήινων» διαφέρει.

Οι υπνωτισμένοι μιλούν επίσης και σε άλλες άγνωστες γλώσσες, όπως όσοι καλούν πονηρά πνεύματα, η όπως και οι Πεντηκοστιανοί, οι οποίοι στις συνάξεις τους «γλωσσολαλούν» εξίσου ακατανοητα.

Η «γλωσσολαλιά» όλων των παραπάνω, όπως και της Πυθίας, δεν αποφέρει κανένα ψυχικό όφελος και οι «ακροατές» δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Τα λόγια τους είναι άχρηστα. Ο Άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς (14^ος αι.) λέει για τη «δαιμονογλωσσολαλιά»: «Είναι η γλώσσα με την οποία οι δαίμονες, επειδή οι ίδιοι δεν μπορούν να βρίσουν το Θεό γιατί Τον τρέμουν, βάζουν τους αφελείς αυτούς ανθρώπους να βρίζουν δια μέσου αυτών τον Πανάγαθο Θεό»[5].

Η γλωσσολαλιά των Αποστόλων, με την έλευση του Αγίου Πνεύματος, την ημέρα της Πεντηκοστής (Πράξεις Απόστόλων 2, 1 - 4), εμφύσησε το Πνεύμα της Αγάπης και της Ένωσης στους ανθρώπους. τους καταλάβαιναν όλοι, μιλούσαν στη γλώσσα του κάθε ανθρώπου - και μαζί στην ψυχή του. Γιατί η σπάνια αυτή ικανότητα της γλωσσολαλιάς ενεργοποιείται μέσω του Άγ. Πνεύματος και της χάρης του Θεού (βλέπε και στις Πράξεις Απόστόλων 10, 46), και όχι μέσω εγωιστικών «παρά φύσιν» διαδικασιών και με την ανάμειξη των αλαζονικών πνευμάτων.

Κατά τη διάρκεια της ύπνωσης, ο άνθρωπος δεν ελέγχει τον εαυτό του. Το υπέρτατο θείο δώρο, το αυτεξούσιο, υποβιβάζεται και τίθεται εκτός λειτουργίας. Και κάθε πότε ο άνθρωπος δεν ελέγχει τον εαυτό του; Όταν «μαστουρώνεται» από τα ναρκωτικά (και τότε μάλιστα βλέπει και «οράματα» και μιλάει ακατάληπτα, όπως στις υπνώσεις), όταν είναι τύφλα στο μεθύσι, όταν παθαίνει σχιζοφρενικές ή επιληπτικές κρίσεις, όταν είναι «εκτός εαυτού» και σκοτώνει τον συνάνθρωπό του κτλ.

Κάθε φορά λοιπόν που ο άνθρωπος δεν είναι «κύριος» του εαυτού του, κάτι κακό συμβαίνει... Γιατί, όπως είδαμε και για τις μαντείες, δεν λειτουργεί κάποια φυσική διαδικασία στην ύπνωση, αλλά μία «τεχνητή», προκαλούμενη από τον υπνωτιστή, ο όποιος φυσικά πιστεύει ότι διαθέτει «ιδιαίτερες δυνάμεις» (βλέπε πάλι εγωισμός - υπερηφάνεια κτλ.). Είναι αδύνατο να προκύψει κάτι αποδοτικό πραγματικά από τέτοιας ποιότητας ανθρώπους, που, ξέχωρα από τα οικονομικά οφέλη που καρπώνονται, γυρνούν την πλάτη στον Αληθινό Θεό.

Ο ύπνος είναι επίσης μία κατάσταση στην οποία δεν εξουσιάζουμε το πνεύμα μας, είναι όμως μία φυσική διαδικασία. Απ’ την άλλη η νάρκωση των ασθενών είναι απαραίτητη, προκείμενου να μη στερηθούν το δώρο της ζωής ή για να έχουν ποιότητα ζωής, δηλαδή για σκοπούς θεραπευτικούς και όχι ανορθόδοξους και νεφελώδεις. Η νάρκωση στους ασθενείς απλά θέτει σε προσωρινή αδράνεια τις φυσικές λειτουργίες, δεν έχει σκοπό να «βγάλει στη φόρα» κρυμμένες λειτουργίες. Όταν παραβιάζουμε τις φυσικές λειτουργίες όμως (θεωρητικά για καλό), στην πράξη θα βγει σε κακό, όπως έχει βγει σε κακό σε πολλούς ανθρώπους που αρέσκονται στα πειράματα. Πέρα από διάφορες διαταραχές του νου και βλάβες του εγκεφάλου, έχουν αναφερθεί επιπλοκές στην υγειά των υπνωτιζομένων, ακόμα και κατά τη διάρκεια της ύπνωσης, όταν, πολλές φορές αντιδρούν και διακατέχονται από συναισθηματική ένταση (φόβος, ανησυχία, άγχος, πόνοι), που μπορεί να προκαλέσουν ανεπανόρθωτες βλάβες στην καρδιά.

Όπως διαβεβαιώνει και ένας Έλληνας πνευματιστής, «σε όλα τα υπνωτιζόμενα άτομα παραμένουν για κάποιο χρονικό διάστημα μετά την αφύπνισή τους, ελαφρά ζάλη, κεφαλαλγία, μικρή υστερική προσβολή. Οι διαταραχές αυτές επιτείνονται, αν το διάμεσο εκτεθεί σε απότομο φως, οπότε μπορεί να υποστεί σοβαρές βλάβες» [6]. Η ύπνωση δρομολογεί την αλλοίωση και διάσπαση της φυσικής πραγματικότητας, με παράλληλο αποτελέσμα το διχασμό και τη διχοτόμηση της ενιαίας προσωπικότητας και ψυχο – σωματικής σύστασης του άτομου - μία διανοητική ασθένεια γνωστή στην ψυχολογία.

Στην ίδια κατηγορία με τις μαντείες και την ύπνωση εντάσσονται και άλλες δραστηριότητες όπως η «αξιοποίηση» του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου ή η εκούσια εξωσωματική εμπειρία (αστρική προβολή)[a], που προκαλείται δηλαδή με εγωιστική πρωτοβουλία. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια εξωσωματικών εμπειριών λέγεται ότι έχουν χάσει και τη ζωή τους κάποιοι άνθρωποι (όπως οι υπνοβάτες όταν τους ξυπνούν).

Όσο για τις θεραπευτικές θετικές ιδιότητες όλων αυτών των «παρά φύση» δραστηριοτήτων; Αν παράλληλα αυξάνεται, έστω και σε μικρό βαθμό, η φιλαυτία, η απιστία και ο κομπασμός μας (οι πιο συνήθεις επενέργειές τους), καλύτερα «να λείπει το βύσσινο». Αυτού του είδους η αύξηση της δύναμης του νου (εκεί όπου για τους Αγίους Πατέρες εδράζεται η υπερηφάνεια), αφαιρεί αντίστοιχη ποιότητα στην ψυχή. Κι έτσι, η εμπιστοσύνη που δείχνουν οι άνθρωποι σε «τεχνικές δύναμης» γίνεται θηλιά στο λαιμό τους. «Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες», αλλά και «όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα», λένε σε περιπτώσεις σαν κι αυτές. Και η φύση δεν μας έχει χαρίσει λίγα.

Είμαστε εφοδιασμένοι με όλα τα όπλα που χρειάζονται, για να ζήσουμε ευτυχισμένοι πάνω στη Γη και να κατακτήσουμε και τη θέωση. Δεν χρειαζόμαστε την ύπνωση, σα μεταφυσική εμπειρία, για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, που είναι και το τελικό ζητούμενο. Καταφεύγοντας σε τέτοιες εγωιστικής - αρνητικής φύσης μεθόδους είναι σα να θέλουμε να ξεπεράσουμε - καθοδικά όμως - τις φυσικές δυνατότητες μας αρνούμενοι το φωτεινό Είναι μας, σα να προδίδουμε την εμπιστοσύνη μας στον Πλάστη, ότι Αυτός δηλαδή έκανε κάποιο λάθος ή εσκεμμένα δεν μας έχει δώσει δυνατότητες, όπως η «ανάμνηση προηγούμενων ζωών» κτλ.

Όποιος σέβεται τον Πλάστη και τον εαυτό του διαφυλάσσει την ψυχική του υγειά και ισορροπία, τον αυτοέλεγχο και την αυτοκυριαρχία του. Δεν επιτρέπει στον εαυτό του να «κόβεται στα δύο». Η ύπνωση είναι μία μορφή αποκοπής και διάσπασης από το θείο δώρο: το γάμο της Ψυχής και σώματος σε μία ενοποιό μονάδα, κάτω από το Φως της ηθικής Συνείδησης.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που ο Θεός μας έπλασε έτσι. Αν προσπαθούμε να υπερβούμε τις δυνατότητες μας καθοδικά, αν δεν μας αρκούν όσα έχουμε (πλεονεξία, απληστία), τότε «την έχουμε πατήσει» όπως οι πρωτόπλαστοι, που (και από απληστία) θέλησαν να δοκιμάσουν και τον απαγορευμένο καρπο - δεν τους έφταναν όλοι οι καρποί του παραδείσου.

Θέλησαν λοιπόν περισσότερα απ' όσα τους είχαν δοθεί. Ήδη οι δυνατότητές μας όμως είναι σχεδόν απεριόριστες και, αν χρησιμοποιούνται με σύνεση και ηθικούς προσανατολισμούς, μπορούμε να κατορθώσουμε το ακατόρθωτο, χωρίς να παραβιάζουμε τα φυσικά όριά μας. Το έχουμε τονίσει ήδη και στο κεφάλαιο για τις μαντείες.

Στις υπνώσεις περιγράφονται σκόρπια, ασύνδετα γεγονότα κυρίως. Δε βγαίνει κανένα νόημα, κανένα χρήσιμο συμπέρασμα. Αν μάλιστα υπνωτιστεί κάποιος δύο φορές (όπως αν «πούμε» τα χαρτιά δύο φορές σε κάποιον), η δεύτερη φορά υποπίπτει πάντα σε αντιφάσεις, σε σχέση με την πρώτη.

Πώς εξηγούνται όμως και οι κραυγαλέες αντιφάσεις που περικλείει μία ιστορία ενός υπνωτιζόμενου; Πολλοί, κατά τη διάρκεια της ύπνωσης τους λένε άλλ' αντ’ άλλων (π.χ. ότι κυκλοφορούν με αυτοκίνητο ενώ υποτίθεται ότι βρίσκονται στον 18ο αιώνα, και πολλά άλλα παρόμοια). Αυτά όμως δεν τα «βγάζουν στη φόρα» τα περιοδικά ή τα βιβλία που προπαγανδίζουν την ύπνωση...

Τελευταίες έρευνες εξ άλλου, έχουν δείξει ότι κατά τη διάρκεια της ύπνωσης ο άνθρωπος βλέπει αυτά που θέλει και όχι πραγματικά συμβάντα. Είναι πολύ πιθανό οι περιγραφές των υπνωτιζόμενων να οφείλονται σε φαντασιώσεις και μυθοπλασίες του ανθρώπινου εγκεφάλου. Αυτές μπορεί να προκληθούν είτε λόγω υποβολής από τον υπνωτιστή, είτε λόγω πληροφοριών που συσσωρεύονται στον εγκέφαλο του υπνωτιζόμενου από σχετικές συζητήσεις, αναγνώσματα, εκπομπές κτλ. (από την «αποθήκη των ερεθισμάτων του) και σκηνοθετεί μια φανταστική περιπέτεια, με ήρωα τον εαυτό του (πρόκειται για το φαινόμενο της «κρυπτομνησίας»)[7].

Πως εξηγείται ότι πάρα πολλοί άνθρωποι που έχουν κάνει ύπνωση - αναδρομή, βλέπουν ότι στην προηγούμενη ζωή τους ήταν η Κλεοπάτρα, ο Ιούλιος Καίσαρας, ή ότι ζούσαν στην Αρχαία Ελλάδα ή ακόμα και σε... άλλους πλανήτες; Τα πράγματα μιλούν από μόνα τους. Και απόδειξη; Καμία.

Οι υποσυνείδητες φαντασιώσεις είναι κοινές στους ανθρώπους. Το 1977 ο καθηγητής Άλβιν Λόουσον έκανε πειράματα με 16 εθελοντές, τους οποίους υπνώτισε και τους ζήτησε να φανταστούν μια απαγωγή από εξωγήινους. Οι εθελοντές περιέγραψαν την «απαγωγή» τους, ακριβώς όπως οι «απαχθέντες» από UFΟ. Οι ομοιότητες στις περιγραφές τους ήταν εκπληκτικές [8].

Πολλοί ψυχόλογοι αποδέχονται την ύπαρξη μιας συλλογικής - ενιαίας αποθήκης πληροφοριών. Ίσως σ' αυτή να είναι καταγεγραμμένη η ζωή και τα βιώματα όλων των ανθρώπων που έχουν περάσει από τον πλανήτη μας. Αν με την ύπνωση ταξιδεύουμε εκεί, τότε αντλούμε από εκεί την προσωπική, αληθοφανή Ιστορία μας σχετικά με «προηγούμενες ζωές» μας. Περιγράφουμε δε τα τεκταινόμενα σα να τα ζούμε εμείς οι ίδιοι. Αν πρόσωπα, γεγονότα και περιοχές της ιστορίας μας βγουν αληθινά εντυπωσιαζόμαστε, μα δεν ανήκουν σε προηγούμενη ζωή μας. Είναι το ότι διεισδύουμε στη συλλογική αποθήκη ψυχών (και γεγονότων), και περιγράφουμε τη ζωή και τις εμπειρίες μιας νεκρής ψυχής, που υπάρχουν καταχωρημένες στην αποθήκη αυτή.

Ξέχωρα από το αν ευσταθεί αυτή η θεωρία ή όχι, είναι από ελάχιστες μέχρι σπανιότατες οι περιπτώσεις υπνωτισμένων που οι περιγραφές τους για παρελθόντα πρόσωπα και πράγματα επιβεβαιώθηκαν - και αυτές τις δεχόμαστε με επιφύλαξη και χωρίς να ξεχνάμε ότι τα άϋλα ασυνείδητα πνεύματα μπορούν να μεταδίδουν πληροφορίες για τα πάντα σχετικά με το χώρο και τον παρελθόντα χρόνο. Τα πνεύματα που θέλουν να υπνωτίζουν (θολώνουν - ναρκώνουν) και να αλλοιώνουν την ελεύθερη βούληση και τη συνείδησή μας, γυροφέρνουν στους σκοτεινούς διαδρόμους της ασυνείδητης (ανεξέλεγκτης) φαντασίας αλλά και στις χαώδεις «χωματερές αποβλήτων» του συλλογικού ασυνείδητου της ανθρωπότητας. Πράγματα δηλαδή τα οποία ανέκαθεν απασχολούσαν τους μάγους και τους οραματιστές.

Η ύπνωση εφαρμόζεται από παλιά και στη μαύρη μαγεία, λόγω της έντονης μαγικής επίδρασης του υπνωτιστή στη «μαριονέτα» (στον υπνωτιζόμενο ο υπνωτιστής έχει όλη την ευχέρεια να υποβάλλει και να επιβάλλει στο «τυφλό όργανό του» τις πεποιθήσεις του και ακολούθως, αν μιλάμε για αναδρομές, την πλοκή της ιστορίας που εκφωνίζει αυτό. Καθαρός έλεγχος του νου δηλαδή.

Στην εφημερίδα Απογευματινή (10/10/1960) βρίσκουμε: «Διέπραξε διπλούν έγκλημα υπό την επίδρασιν υπνωτισμού». Λίγα χρόνια πριν, το 1951 ο Δανος Pale Hardrup λήστεψε μία τράπεζα, σκοτώνοντας ένα φρουρό και αργότερα δήλωσε ότι ενεργούσε υπό την επιρροή του υπνωτιστή Bjοrn Nielsοn, ο όποιος και παραδέχτηκε την ενοχή του [9].

            Και θα πρέπει να μας «μπαίνουν ψύλλοι στ' αυτιά» με τη δραστηριότητα κάποιων ομάδων «ψυχοθεραπείας» ή «ελέγχου του νου». Τα υποσυνείδητα μηνύματα είναι πολύ εύκολο να διοχετευτούν στον ανθρώπινο εγκέφαλο...

Προηγούμενο // Περιεχόμενα // Επόμενο

Δημιουργία αρχείου: 21-4-2005.

Τελευταία ενημέρωση: 17-5-2005.

Πάνω