1. Ο Χριστός είναι Αυτός που βρίσκει το χαμένο πρόβατο

 Μετά την τέλεση τού θαύματος εις τον εκ γεννετής τυφλό, έψαξε ο ίδιος ο Ιησούς να εύρει τον θεραπευθέντα με τον οποίον είχε τον εξής διάλογο: «Ήκουσεν ο Ιησούς ότι εξέβαλον αυτόν έξω, και ευρών αυτόν είπεν αυτώ· συ πιστεύεις εις τον Υιόν τού Θεού; 36. Απεκρίθη εκείνος και είπε· και τις εστί, κύριε, ίνα πιστεύσω εις αυτόν; 37. Είπε δε αυτώ ο Ιησούς· και εώρακας αυτόν και ο λαλών μετά σού εκείνος εστίν. 38. Ο δε έφη· πιστεύω, Κύριε· και προσεκύνησεν αυτώ» (ΙΩΑΝ. Θ:35-38). 

    Μόλις ο Ιησούς απεκάλυψε, ότι είναι ο Υιός τού Θεού, αμέσως ο πρώην τυφλός πίστευσε, και πλήρης ενθουσιασμού ύψωσε τον τόνο τής φωνής του και ωμολόγησε την πίστη του λέγοντας: ‘πιστεύω, Κύριε’. Προηγουμένως προσεφώνησε τον Ιησού με την λέξη ‘κύριε’ ως άνθρωπο (στίχ.36), γι’αυτό εις την περίπτωση αυτή ορθό είναι το ‘κύριε’ να γράφεται με κάππα μικρό και όχι με κεφαλαίο. Τώρα όμως προσφωνεί τον Ιησού με την λέξη ‘Κύριε’ ως Θεό, και γι’αυτό το ‘Κύριε’ πρέπει να γράφεται με κάππα κεφαλαίο.

    Μετά το θαύμα ο πρώην τυφλός δεν θα ενδιαφέρθηκε να βρει και να ευχαριστήσει τον ευεργέτη του Ιησού; Ασφαλώς θα ενδιαφέρθηκε. Αλλά δεν είναι αυτός που βρήκε τον Ιησού. Είναι ο Ιησούς ‘ο ευρών αυτόν’. Δεν είμεθα εμείς που βρίσκουμε τον Χριστό. Είναι ο Χριστός που ευρίσκει εμάς συμφώνως προς τον λόγο Του «Ήλθε ο Υιός τού ανθρώπου ζητήσαι και σώσαι το απολωλός» (ΛΟΥΚ. ΙΘ:10). Γράφει ο Απόστολος Παύλος προς Χριστιανούς προερχομένους εκ τών εθνικών, οι οποίοι δεν γνώριζαν τον Αληθινό Θεό και λάτρευαν ψευδοθεούς: «Νυν δε γνόντες Θεόν, μάλλον δε γνωσθέντες υπό τού Θεού» (ΓΑΛ. Δ:9) δηλαδή «Τώρα όμως, αφού γνωρίσατε τον Θεό, μάλλον δε ο Θεός γνώρισε εσάς (δηλαδή σάς έκανε δικούς Του)». Ο Θεός δηλαδή άρχεται τού έργου τής σωτηρίας μας. Δεν αρχίζουμε εμείς, αλλά αρχίζει ο Θεός το έργο τής σωτηρίας μας.

    

2. Σώζει, όχι πίστη στον Θεό, αλλά στον "Υιό τού Θεού"

 Όταν ο Χριστός βρήκε τον πρώην τυφλό τον ρώτησε: «Συ πιστεύεις εις τον Υιόν τού Θεού;». Γιατί ερώτησε ο Χριστός; Δεν ήξερε; Ασφαλώς ήξερε. Αλλά ερώτησε, για να τού δώσει αφορμή να ομιλήσει, να συνομιλήσει μαζί του και να ομολογήσει. Το ερώτημα απευθύνεται και προς τον καθένα από εμάς. Και είναι το σημαντικώτερο ερώτημα, διότι προπάντων από την απάντηση εις το ερώτημα αυτό εξαρτάται η σωτηρία ή απώλειά μας. Εις την φράση: ‘Συ πιστεύσεις;’, η αντωνυμία προτάσσεται με έμφαση και αντιδιαστέλλει τον θεραπευμένο τυφλό προς τούς απίστους Ιουδαίους. Η φράση δηλαδή σημαίνει: Οι Ιουδαίοι, προς τούς οποίους έδωσες μάχη, δεν πιστεύουν. Εν αντιθέσει προς αυτούς ΕΣΥ πιστεύεις;

     Άξιον παρατηρήσεως είναι το γεγονός ότι ο Χριστός δεν έθεσε το ερώτημα «Συ πιστεύεις εις τον Θεό;», αλλά έθεσε το ερώτημα «Συ πιστεύεις εις τον Υιόν τού Θεού;» Υπάρχει και η γραφή «εις τον Υιόν τού ανθρώπου» η οποία όμως μαρτυρείται από λιγότερους κώδικες εν σχέσει προς την αυθεντική «εις τον Υιόν τού Θεού». Αναφέρουμε ενδεικτικώς όλους τούς κώδικες εις τούς οποίους απαντούν και οι δύο γραφές, όπως αναγράφονται εις το Κριτικό Κείμενο τών Bruce M. Metzger, Kurt Aland, Carlo M. Martini, Johannes Karavidopoulos, Barbara Aland, έκδ.1993:

«εις τον Υιόν τού ανθρώπου» א B D W it syr cop eth Origen

«εις τον Υιόν τού Θεού» A L Δ Θ Ψ 070 0141 0233 0250 f1 f13 28 33 157 180 205 565 579 597 700 892 1006 1010 1071 1241 1243 1292 1342 1424 1505 Byz [E F G] Lect it vg syr cop arm geo slav Origen Theodore-Heraclea Chrysostom Cyril Tertulian Victorinus-Rome Hilary Faustinus Augustine Vigilius

   Πιστεύουμε ότι αυθεντική είναι η γραφή «εις τον Υιόν τού Θεού» για έναν ακόμη λόγο. Εις το Ευαγγέλιο τού Ιωάννου ο συνήθης τίτλος τού Ιησού είναι ‘ο Υιός τού Θεού’. Ο δε σκοπός τού Ευαγγελίου τού Ιωάννου είναι να πιστεύσουν οι άνθρωποι, ότι ο Ιησούς είναι «ο Χριστός ο Υιός τού Θεού» (ΙΩΑΝ. Κ:31). Ο τίτλος «ο Υιός τού ανθρώπου» σημαίνει, κατά μίαν ερμηνεία, την ανθρώπινη φύση τού Ιησού. Αλλά εκείνο προπάντων και κυρίως, το οποίο ζητείται από τούς ανθρώπους, είναι να πιστεύσουν εις την θεία φύση τού Ιησού, ότι δηλαδή ο Ιησούς είναι ο Υιός τού Θεού και Θεός, όπως ο Πατήρ Του. Για τούς ανωτέρω δύο λόγους αυθεντική θεωρούμε τη γραφή «εις τον Υιόν τού Θεού». Βέβαια η Σκοπιά, κατά την πάγια τακτική της, έτσι κι εδώ, επέλεξε την πιο ‘ανώδυνη’ γραφή, την γραφή ‘Υιόν τού ανθρώπου’.

 

3. Πώς φαίνεται η ταύτιση ουσίας Θεού και Υιού τού Θεού

    Ως καλός Ισραηλίτης ο πρώην τυφλός πίστευε εις τον Θεό και ανέφερετο εις Αυτόν επανειλημμένως: «οίδαμεν δε ότι αμαρτωλών ο Θεός ουκ ακούει» (στίχ.31) και «ει μη ην ούτος παρά Θεού, ουκ ηδύνατο ποείν ουδέν» (στίχ.33). Ερωτάται δε τώρα, εάν πιστεύει εις τον Υιόν τού Θεού! Και το ότι ο Υιός τού Θεού ταυτίζεται ως φύση και ουσία με τον Αληθινό Θεό αυτό φαίνεται από τα εξής:

1) Εις την Παλαιά Διαθήκη αντικείμενο πίστεως ήτο ο Θεός ή Γιαχβέ ενώ εις την Καινή Διαθήκη το πρόσωπο εις το οποίο πρέπει να πιστεύσει ο άνθρωπος για να σωθεί είναι ο Μεσσίας ή Χριστός ή ο Υιός τού Θεού! Πρβλ. «Ο πιστεύων εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον· ο δε απειθών τω Υιώ ουκ όψεται ζωήν, αλλ’ η οργή τού Θεού μένει επ’ αυτόν» (ΙΩΑΝ. Γ:36), «Εάν ομολογήσεις εν τω στόματί σου Κύριον Ιησού, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός αυτόν ήγειρεν εκ νεκρών, σωθήση» (ΡΩΜ. Ι:9), «αποκριθείς δε (ο ευνούχος) είπε· πιστεύω τον Υιόν τού Θεού είναι τον Ιησούν Χριστόν» (ΠΡΑΞ. Η:37), «οι δε (Παύλος και Σίλας) είπον· πίστευσον επί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και σωθήση συ και ο οίκος σου» (ΠΡΑΞ. ΙΣΤ:31) κ.ά. Έτσι και εις το παρόν περιστατικό αυτό που ζήτησε ο Χριστός από τον πρώην τυφλό, δεν ήτο να ομολογήσει την πίστη Του εις τον Θεό, αλλά εις τον Υιόν τού Θεού!  Εφόσον λοιπόν ο Υιός τού Θεού είναι αντικείμενο πίστεως, και εφόσον από το πρόσωπό Του εξαρτάται η σωτηρία και η αιωνιότητά μας, άρα δεν είναι ‘υιός τού Θεού’, με την έννοια που είναι οι άνθρωποι και οι άγγελοι, κατά χάριν δηλαδή, αλλά είναι ‘ο Υιός τού Θεού’ κατά φύσιν, με ειδική και μοναδική έννοια, ο μοναδικός φύσει Υιός τού φύσει Πατρός και Θεός Αληθινός!     

2) Το ότι ‘ο Υιός τού Θεού’ ταυτίζεται φύσει και ουσία με τον Αληθινό Θεό αυτό φαίνεται και από την συνέχεια τού διαλόγου τού πρώην τυφλού με τον Χριστό. Ο Χριστός εις τον καλοπροαίρετο τυφλό χάρισε την σωματική όραση. Αλλά μετά την θαρρελέα ομολογία και την εξύβρισή του και την εκδίωξή του από τούς εχθρούς, ο Χριστός χάρισε εις αυτόν πολύ ανώτερο δώρο, την πνευματική όραση. Φρόντισε και γνώρισε εις αυτόν τον εαυτό του ως τον Υιόν τού Θεού. Η δε γνωριμία με τον Υιό τού Θεού, αυτή είναι η πνευματική όραση.

 

4. Τιμητικά ή Λατρευτικά προσκύνησε ο τυφλός τον Χριστό;

    Ο πρώην τυφλός ομολόγησε την πίστη του ‘πιστεύω, Κύριε’ αλλά όχι μόνον με λόγο, αλλά και με έργο ‘και προσεκύνησεν αυτώ’. Αμέσως έπεσε μπροστά εις τον Ιησού και τον προσεκύνησε. Προσκύνηση εις το Ευαγγέλιο τού Ιωάννη αναφέρεται εις τα εξής χωρία: Δ:20, 21, 22, 23, 24, ΙΒ:20. Προκαλούμε τούς Μάρτυρες τού Ιεχωβά να μάς υποδείξουν ποία προσκύνηση απ’όλες αναφέρεται με τιμητική ή σχετική έννοια. Ούτε μία! Όλες οι αναφορές περί προσκυνήσεως εις το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο αφορούν εις λατρευτική προσκύνηση! Έτσι συμβαίνει και με αυτή την προσκύνηση. Ο πρώην τυφλός προσεκύνησε τον Υιόν τού Θεού ως Θεό! Όχι δε μόνον ο εν λόγω άνθρωπος, αλλά πολλοί προσεκύνησαν τον Υιόν τού Θεού, ο δε Υιός τού Θεού ουδέποτε αποποιήθηκε και ποτέ δεν απέκρουσε την προσκύνηση, διότι είχε την συνείδηση ότι είναι Θεός! Εις πολλά λοιπόν μέρη τής Γραφής βλέπουμε τον Υιόν τού Θεού ως άνθρωπο, αλλά και προ τής ενανθρωπίσεώς Του, να προσκυνείται με λατρευτική έννοια. Κι εφόσον η Γραφή ρητώς λέγει «Κύριον τον Θεόν σου προσκυνήσεις και αυτώ μόνω λατρεύσεις» (ΜΑΤΘ. Δ: 10 προς το οποίον πρβλ. ΔΕΥΤ. ΣΤ:13, Ι:20) τότε ο Υιός τού Θεού περιλαμβάνεται εις την έννοια τού Αληθινού Θεού. Αναφέρουμε χωρία που αποδεικνύουν τού λόγου το αληθές:

«Ιδού μετά των νεφελών του ουρανού ως Υιός ανθρώπου ερχόμενος ήν...και αυτώ εδόθη η αρχή και η τιμή και η βασιλεία, και πάντες οι λαοί, φυλαί, γλώσαι αυτώ δουλεύσωσιν (=αυτόν θα λατρεύσουν). η εξουσία αυτού εξουσία αιώνιος, και η βασιλεία αυτού ου διαφθαρήσεται» (ΔΑΝ. Ζ: 13-14)

            «Εγώ ειμί ο Θεός, και ουκ έστιν άλλος. Κατ’εμαυτού ομνύω, ή μην εξελεύσεται εκ τού στόματός μου δικαιοσύνη, οι λόγοι μου ουκ αποστραφήσονται, ότι εν εμοί κάμψει παν γόνυ και εξομολογήσεται πάσα γλώσσα τω Θεώ» (ΗΣ. ΜΕ: 22-23 προς το οποίον πρβλ. ΡΩΜ. ΙΔ: 11 όπου ο Παύλος το εφαρμόζει επακριβώς εις τον Χριστό), καθώς και ΦΙΛΙΠ. Β: 9-11 όπου το πρόσωπον εις το οποίον θα «κάμψει παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων, και πάσα γλώσσα εξομολογήσηται...» είναι τού Ιησού!)

«Πού εστίν ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων; Είδομεν γαρ αυτού τον αστέρα εν τη ανατολή και ήλθομεν προσκυνήσαι αυτώ. Και πεσόντες προσεκήνυσαν αυτώ» (ΜΑΤΘ. Β: 2,11)

«Και ιδού λεπρός ελθών προσεκύνει αυτώ λέγων Κύριε, εάν θέλης, δύνασαί με καθαρίσαι». (ΜΑΤΘ. Η: 2)

«Ταύτα αυτού λαλούντος αυτοίς ιδού άρχων είς προσελθών προσεκύνει αυτώ λέγων ότι η θυγάτηρ μου άρτι ετελεύτησεν». (ΜΑΤΘ. Θ: 18)

«Οι δε εν τω πλοίω ελθόντες προσεκύνησαν αυτώ, λέγοντες , Αληθώς Θεού Υιός ει» (ΜΑΤΘ. ΙΔ: 33) 

«η δε (Χαναναία) ελθούσα προσεκύνησεν αυτώ λέγουσα, Κύριε βοήθει μοι». (ΜΑΤΘ. ΙΕ: 25)

            «Τότε προσήλθεν αυτώ η μήτηρ τών υιών Ζεβεδαίου μετά τών υιών αυτής προσκυνούσα και αιτούσα τι παρ’ αυτού». (ΜΑΤΘ. Κ: 20)

            «αι δε (Μυροφόροι) προσελθούσαι εκράτησαν αυτού τους πόδας και προσεκύνησαν αυτώ. Και ιδόντες (οι μαθηταί) αυτόν προσεκύνησαν αυτώ, οι δε εδίστασαν». (ΜΑΤΘ. ΚΗ: 9,17)

«Ιδών δε (ο δαιμονιζόμενος) τον Ιησούν από μακρόθεν, έδραμε και προσεκύνησεν αυτώ, και κράξας φωνή μεγάλη είπε, Τι εμοί και σοι, Ιησού, Υιέ τού Θεού τού Υψίστου»; (ΜΑΡΚ. Ε: 6-7)

«και αυτοί (οι μαθηταί) προσκυνήσαντες αυτόν υπέστρεψαν εις Ιερουσαλήμ μετά χαράς μεγάλης». (ΛΟΥΚ. ΚΔ: 52). 

«...ίνα πάντες τιμώσι τον Υιόν, καθώς τιμώσι τον Πατέρα». (ΙΩΑΝ. Ε: 23) Όχι μόνον δεν απέκρουεν ο Ιησούς την προσκύνησιν, αλλά και ήθελεν οι πάντες να τιμούν Αυτόν ΟΠΩΣ τον Πατέρα.

«Όταν δε πάλιν εισαγάγη τον πρωτότοκον εις την οικουμένην, λέγει· και προσκυνησάτωσαν αυτώ πάντες άγγελοι Θεού» (ΕΒΡ. Α:6)

            «Τω καθημένω επί τού θρόνου και τω Αρνίω η ευλογία και η τιμή και η δόξα και το κράτος εις τούς αιώνας τών αιώνων. Και τα τέσσερα ζώα έλεγον, αμήν. Και οι πρεσβύτεροι έπεσαν και προσεκύνησαν».  (ΑΠΟΚ. Ε: 13-14)

           «Και ο θρόνος τού Θεού και τού Αρνίου εν αυτή έσται και οι δούλοι αυτού λατρεύσουσιν αυτώ». (ΑΠΟΚ. ΚΒ: 3)

    Τι συμπέρασμα, λοιπόν, εξάγεται εκ τών ανωτέρων χωρίων; Ότι τόσον ο Θεός όσον και το Αρνίον είναι ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΝ ΛΑΤΡΕΙΑΣ, διότι οι δύο είναι κατ’ουσίαν ΕΙΣ. ΜΙΑ Θεότης, ΜΙΑ βασιλεία, ΜΙΑ δόξα, ΜΙΑ τιμή, ΜΙΑ προσκύνησις και λατρεία. Αν ο Υιός τού Θεού δεν ήτο αληθινός Θεός, αλλά κτίσμα, η λατρεία τού προσώπου Του θα ήτο ειδωλολατρεία. Η δε Αγία Γραφή καταδικάζει την ειδωλολατρεία, και μάλιστα εις το σημείο εκείνο, όπου διακηρύσσει, ότι ο Χριστός είναι ο Αληθινός Θεός! «Οίδαμεν δε ότι ο Υιός τού Θεού ήκει και δέδωκεν ημίν διάνοιαν ίνα γιγνώσκωμεν τον αληθινόν. Και εσμέν εν τω αληθινώ, εν τω Υιώ Αυτού Ιησού Χριστώ. Ούτος εστίν ο αληθινός Θεός και ζωήν αιώνιος. Τεκνία, φυλάξατε εαυτούς από τών ειδώλων». (Α΄ ΙΩΑΝ. Ε: 20-21) (Για λεπτομερή ανάλυση τού προαναφερθέντος χωρίου δύναται ο αναγνώστης να ανατρέξει εις το Β΄ Μέρος τού παρόντος εις το κεφάλαιο Χριστός, ‘ο Υιός τού Αληθινού Θεού’ και ‘Αληθινός Θεός’ ταυτοχρόνως! Χριστός, ‘ο Υιός τού Θεού’ και ‘ο Θεός’ συγχρόνως! Η παράδοξη ρήση τής Α΄ ΙΩΑΝ. Ε:20)

 

5. Ήταν ο απόστολος Ιωάννης... ειδωλολάτρης;

    Εις το σημείο αυτό, όμως, αξίζει να κάνουμε μία παρένθεση και να εκθέσουμε μία πονηρία που κάνει η Σκοπιά προκειμένου να παραπλανήσει τούς ακολούθους της εις το θέμα τής τιμητικής προσκυνήσεως που αποδίδουμε εμείς οι Ορθόδοξοι εις τούς αγίους. Για να αποδείξει λοιπόν η Σκοπία, ότι εμείς οι Ορθόδοξοι είμαστε ειδωλολάτρες δεν διστάζει ανερυθριάστως και αναισχύντως να κατηγορήσει και αυτόν ακόμη τον Απόστολο Ιωάννη ως ειδωλολάτρη! Τον Απόστολο που διεκήρυττε «Τεκνία, φυλάξατε εαυτούς από τών ειδώλων» (Α΄ ΙΩΑΝ. Ε:21)! Θαυμάστε, λοιπόν, αγαπητοί αναγνώστες τον ‘πιστό και φρόνιμο δούλο’ επί το έργον τής κατασυκοφαντήσεως τών ιδίων τών Αποστόλων:

«Και έπεσα έμπροσθεν τών ποδών αυτού προσκυνήσαι αυτώ. Και λέγει μοι· όρα μη σύνδουλός σου ειμί και τών αδελφών σου τών εχόντων την μαρτυρίαν Ιησού· τω Θεώ προσκύνησον· η γαρ μαρτυρία τού Ιησού εστί το πνεύμα τής προφητείας» (ΑΠΟΚ. ΙΘ:10)

«At that I fell down before his feet to worship him. But he tells me: “Be careful! Do not do that! All I am is a fellow slave of you and of your brothers who have the work of witnessing to Jesus. Worship God; for the bearing witness to Jesus is what inspires prophesying.” (ΑΠΟΚ.ΙΘ:10, Αγγλική Μετάφρασις Νέου Κόσμου, Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας ‘Σκοπιά’, έκδ.1961, 1981, 1984 καθώς και από το επίσημο site τής Εταιρίας http://watchtower.org/e/bible/re/chapter_019.htm).

«Τότε έπεσα κάτω μπροστά στα πόδια του για να τον λατρέψω. Αλλά μού λέει: «Πρόσεχε! Μην το κάνεις αυτό! Εγώ είμαι απλός σύνδουλος δικός σου και τών αδελφών σου οι οποίοι έχουν το έργο τής επίδοσης μαρτυρίας για τον Ιησού. Τον Θεό λάτρεψε· διότι εκείνο που εμπνέει την προφητεία είναι το να δοθεί μαρτυρία για τον Ιησού» (ΑΠΟΚ.ΙΘ:10, Ελληνική Μετάφρασις Νέου Κόσμου, Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας ‘Σκοπιά’, έκδ.1997).

    Προσέξτε αγαπητοί αναγνώστες ότι εντέχνως και εσκεμμένως η Σκοπιά το ‘προσκυνείν’ το έχει αποδώσει και εις τίς δύο μεταφράσεις με ‘λατρεύειν’. Εάν λοιπόν κατά την Σκοπιά δεν υφίσταται τιμητική προσκύνηση, αλλά μόνον λατρευτική, τότε θα έπρεπε με τον ίδιο τρόπο να αποδώσει και τα υπόλοιπα χωρία που κάνουν λόγο περί προσκυνήσεως. Ας θαυμάσουμε, λοιπόν, με ποίον τρόπο ‘στραβώνει’ ο ‘δούλος’ τούς αναγνώστες του εις το θέμα τής προσκυνήσεως, και κατ’ επέκτασιν εις το θέμα τής λατρείας που αφορά εις το πρόσωπο τού Υιού τού Θεού, ώστε να μην δύνανται οι ακόλουθοί του να διακρίνουν την Θεότητα τού Ιησού.

«Όταν δε πάλι εισαγάγη τον πρωτότοκο εις την οικουμένην, λέγει· και προσκυνησάτωσαν αυτώ πάντες άγγελοι Θεού» (ΕΒΡ. Α:6).

«But when he again brings his Firstborn into the inhabited earth, he says: “And let all God’s angels do obeisance to him.”» (ΕΒΡ. Α:6, Αγγλική Μετάφρασις Νέου Κόσμου, Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας ‘Σκοπιά’, έκδ.1961, 1981, 1984 καθώς και από το επίσημο site τής Εταιρίας http://watchtower.org/e/bible/heb/chapter_001.htm)

«Και όταν πάλι φέρει τον Πρωτότοκό του στην κατοικήσιμη γη, λέει: «Και όλοι οι άγγελοι τού Θεού ας τον προσκυνήσουν» (ΕΒΡ. Α:6, Ελληνική Μετάφρασις Νέου Κόσμου, Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας ‘Σκοπιά’, έκδ.1997).

    Όπως παρατηρούμε, η Σκοπιά, δεν μετέφρασε με τον ίδιο ζήλο όπως έκανε εις την Αποκάλυψη, το ‘προσκυνείν’ με ‘λατρεύειν’, αλλά εις μεν την Αγγλικήν Μετάφρασιν Νέου Κόσμου με το ‘do  obeisance’ δηλαδή οι άγγελοι ‘να κάνουν υπόκλιση’, ‘να υποκλιθούν’ εις τον Χριστό (!), ή κατ’άλλην μετάφραση ‘να κάνουν υπακοή’, ‘να υπακούουν’ εις τον Χριστό (υπονοώντας μήπως ότι διακατέχονται από απειθαρχία εις Αυτόν;),  εις δε την Ελληνική Μετάφρασιν Νέου Κόσμου  άφησε την λέξη αμετάφραστη! Εις μεν την Αγγλική δηλαδή μετάφραση, προτίμησε να διεστρεβλώσει το νόημα τού χωρίου προκειμένου να αποφύγει το ‘worship’, δηλαδή την απόδοση λατρείας υπό τών αγγέλων εις το πρόσωπο τού Χριστού, εις δε την Ελληνική απέφυγε να μεταφράσει το ‘προσκυνείν’ για να θεωρήσει ο αναγνώτης τί;

    Ότι ο Χριστός προσκυνείται τιμητικώς και με σχετική έννοια υπό τών αγγέλων; Διότι με απόλυτο έννοια είναι ειδωλολατρία; Υφίσταται και τιμητική ή σχετική προσκύνηση για την Σκοπιά; Εάν ναι, τότε με αυτή την έννοια προσκυνούμε εμείς οι Ορθόδοξοι τούς αγίους, και με αυτή την έννοια προσκυνάει ο Ιωάννης τον άγγελο εις την Αποκάλυψη, και ο τελευταίος από ταπείνωση αποκρούει την προσκύνηση. (Για λεπτομερή ανάλυση τού περιστατικού που διεδραματίσθη μεταξύ αγγέλου και Αποστόλου Ιωάννου, καθώς και περί τής προσκυνήσεως τού τελευταίου προς τον άγγελο και τι ακριβώς σήμαινε η απάντηση που έδωσε ο άγγελος εις τον Ιωάννη, δύναται ο αναγνώστης να ανατρέξει εις ημέτερο άρθρο στην παρούσα διεύθυνση)  

    Για ποίον λοιπόν λόγο, εμμέσως πλην σαφώς, η Σκοπιά υπαινίσσεται πτώση εις ειδωλολατρία για τον Ιωάννη; Γιατί μόνον ο Ιωάννης ειδωλολάτρης και όχι και οι άγγελοι εφόσον απαγορεύεται να προσκυνήσουν ‘όσα εν τω ουρανώ άνω’ (ΕΞΟΔ. Κ:4-5); Ή μόνον για τούς ανθρώπους ισχύει αυτή η απαγόρευση; Κι αν τελικά δεν υφίσταται τιμητική ή σχετική προσκύνηση, τότε οι άγγελοι προστάσσονται να λατρεύσουν κτίσμα ή Θεό Αληθινό εις τον οποίον ανήκει η λατρεία και μόνο, εφόσον γέγραπται «Κύριον τον Θεόν σου προσκυνήσεις και αυτώ μόνω λατρεύσεις» (ΜΑΤΘ. Δ:10, προς το οποίο πρβλ. ΔΕΥΤ. ΣΤ:13, Ι:20); Μήπως τελικά για να προστάσσονται οι άγγελοι να λατρεύσουν τον Χριστό, ο τελευταίος δεν είναι ένας απλός Αρχάγγελος αλλά Θεός Αληθινός και Κύριος τών Αγγέλων; (Περισσότερα για το θέμα περί τού προσώπου τού Χριστού εν σχέσει προς τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, και για την πλάνη που κηρύσσει εις Σκοπιά και εις αυτό το θέμα, και εις ποία σημεία η Γραφή κάνει διάκριση μεταξύ Χριστού – Μιχαήλ, δύναται ο αναγνώστης να καταφύγει εις το Β΄ Μέρος τού παρόντος εις το θέμα: Είναι ο Χριστός ο Αρχάγγελος Μιχαήλ; Πού η Γραφή κάνει διάκριση μεταξύ τών δύο προσώπων;)

«Ο δε έφη· πιστεύω, Κύριε· και προσεκύνησεν αυτώ» (ΙΩΑΝ. Θ:38).

«Then he said: “I do put faith [in him], Lord.” And he did obeisance to him» (ΙΩΑΝ. Θ:38, Αγγλική Μετάφρασις Νέου Κόσμου, Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας ‘Σκοπιά’, έκδ.1961, 1981, 1984 καθώς και από το επίσημο site τής Εταιρίας http://watchtower.org/e/bible/joh/chapter_009.htm).

«Τότε αυτός είπε: ‘Πιστεύω σε αυτόν Κύριε’. Και τον προσκύνησε» (ΙΩΑΝ. Θ:38, Ελληνική Μετάφρασις Νέου Κόσμου, Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας ‘Σκοπιά’, έκδ.1997).

    Τα ίδια ισχύουν και εδώ. Επειδή γίνεται λόγος περί (λατρευτικής) προσκυνήσεως που απευθύνεται εις τον Χριστό, εις μεν την Αγγλική μετάφραση η Σκοπιά μετέφρασε ότι ο πρώην τυφλός έκανε μία απλή υπόκλιση εις τον Χριστό, εις δε την Ελληνική, η τακτική παρέμεινε η ίδια κι άφησε την λέξη αμετάφραστη. Εάν δηλαδή αντιπαραβάλλουμε τα δύο χωρία (ΙΩΑΝ.Θ:38 και ΕΒΡ.Α:6) με αυτό τής Αποκαλύψεως (ΑΠΟΚ. ΙΘ:10) διαπιστώνουμε ξεκάθαρα ότι η Σκοπιά εφαρμόζει επακριβώς δύο ‘δύο μέτρα και δύο σταθμά’! Όπου δηλαδή η προσκύνηση είναι λατρευτική και αφορά εις το πρόσωπο τού Χριστού, εις μεν την Αγγλική Μετάφραση Νέου Κόσμου δεν μεταφράζεται με την ορθή λέξη ‘worship’ αλλά περιφραστικώς ‘dο obeisance’, εις δε την Ελληνική την αφήνει αμετάφραστη, για να μην δύνανται οι αναγνώστες να καταλάβουν ότι γίνεται λόγος περί λατρευτικής προσκυνήσεως εις το πρόσωπον τού Χριστού, κι άρα συνειδητοποιήσουν, ότι ο Χριστός δεν είναι κάποιος Αρχάγγελος, αλλά Θεός Αληθινός!   

     Συμφώνως δηλαδή προς τις μεταφράσεις τού ‘δούλου’, διαπιστώνουμε το εξής τραγελαφικό και οξύμωρο: Ο μεν πρώην τυφλός τα κατάφερε και δεν υπέπεσε εις ειδωλολατρεία, εφ’οσον δεν απέδωσε λατρεία εις τον Χριστό, κάτι όμως που δεν κατάφερε ο Ιωάννης, ο οποίος αν και Θεόπνευστος, την ‘πάτησε’ κι απέδωσε λατρεία εις (τον) άγγελο!!! Κι αυτό όχι μόνο μία φορά (ΑΠΟΚ. ΙΘ:10), αλλά την ‘πάτησε’ και δευτέρα φορά (ΑΠΟΚ. ΚΒ:9), εφόσον δεν εννόησε την νουθεσία τού αγγέλου περί απαγορεύσεως προσκυνήσεως κτισμάτων! Κατά τις τραγελαφικές μεταφράσεις τής Σκοπιάς δηλαδή, ο μη Χριστιανός, πρώην τυφλός, αποδεικνύεται ‘θεοπνευστότερος’ (ας μάς επιτραπεί η αδόκιμος αυτή έκφραση) τού όντως Θεοπνεύστου και αγαπημένου μαθητού τού Ιησού, αυτού που έγραψε το πιο υψηλό και το πιο μεγαλήγορο κείμενο τής Καινής Διαθήκης αλλά και όλης τής Αγίας Γραφής, το ευαγγέλιο με τα υψηλότερα θεολογικά νοήματα, το ευαγγέλιο με τα περισσότερα παράδοξα λόγια και νοήματα, ώστε φυσικώς και ανθρωπίνως δεν ήτο δυνατόν να έλθουν εις την διάνοιαν ανθρώπου, έννοιες αδιανόητες κι ανεπινόητες, ο ένας από τούς τρεις που η εκκλησία απένειμε τον τίτλο ‘ΘΕΟΛΟΓΟΣ’!!!