Η ορθότητα των επιστημονικών χρονολογήσεων

Σε άλλο μας άρθρο, μπορεί ο αναγνώστης να δει τις σπουδαιότερες από τις μεθόδους χρονολόγησης που χρησιμοποιούνται και τον τρόπο που λειτουργούν.  Μπορεί επίσης να δει ότι συνήθως γίνονται διασταυρώσεις μεταξύ δύο ή περισσοτέρων μεθόδων, ώστε να επιβεβαιώνεται η μέτρηση.  Και είναι αδύνατον δύο, ή συνήθως περισσότεροι τρόποι χρονολόγησης, αν είναι λάθος, να δείξουν ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα!

Εδώ, θα δείξουμε (ενδεικτικά) δύο άλλες γραμμές αποδείξεων, που αφορούν κοσμογονικά φυσικά φαινόμενα, που επηρέασαν και επηρεάζουν την ιστορία της γης και που η σημασία τους μπορεί να γίνει αντιληπτή από τον καθένα.  Πρόκειται για τις έρευνες στους πάγους της Ανταρκτικής, και για τον μετεωρίτη που εξαφάνισε τους δεινοσαύρους!

Κλιματολογικές συνθήκες και μεταβολές τής γης

Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο στις έρευνες τών επιστημόνων για τη ζωή στη γη, είναι οι κλιματολογικές συνθήκες που επικράτησαν στη γη στις περασμένες εποχές.  Μπορούν έτσι να εκτιμήσουν τις αιτίες που ανάγκασαν διαφόρους οργανισμούς να διαμορφωθούν με συγκεκριμένους τρόπους, ή να αλλάξουν περιοχή.  Μπορούν επίσης να βάλουν σε μια σειρά τα απολιθώματα, καταγράφοντας την ιστορία τού πλανήτη.

Ιστορικό τής θεωρίας τών κλιματολογικών κύκλων

Εμπνευστής:  Το 1941 ο Γιουγκοσλάβος Μιλούτιν Μιλάνκοβιτς, πρότεινε μια θεωρία, την οποία επανέφερε στο προσκήνιο ο Βέλγος Αντρέ Μπέργκερ στη δεκαετία τού 1960, και που έγινε αποδεκτή πρόσφατα, καθώς οι προβλέψεις της αποδείχθηκαν σύμφωνες με τις πρόσφατες χρονολογήσεις ακριβείας.

Προβλέπει:  Ότι οι παγετώδεις περίοδοι, είναι αποτέλεσμα μιας σειράς ήπιων καλοκαιριών, στο Βόρειο ημισφαίριο, κατά τα οποία η θερμοκρασία δεν ανυψώνεται αρκετά ώστε να επιτρέψει την τήξη τών πάγων που συσσωρεύονται το χειμώνα.  Έτσι, το κάλυμα τών πόλων επεκτείνεται, και η ανακλαστική του επιφάνεια επιστρέφει στο διάστημα μεγαλύτερο μέρος τής ηλιακής ακτινοβολίας, πράγμα που ευνοεί την ακόμα μεγαλύτερη πτώση τής θερμοκρασίας, σε έναν ανατροφοδοτούμενο κύκλο.

Η κλίση και η μετάπτωση τού άξονα τής γης, καθώς και η εκκεντρότητα τής τροχιάς της, μεταβάλλουν την ενέργεια που απορροφά η γη, με αποτέλεσμα τους ΄΄κλιματολογικούς κύκλους΄΄.

Κάθε 26.000 έτη, ο άξονας περιστροφής τής γης μεταβάλλεται, κλείνοντας τον κύκλο, και μεταβάλλοντας διαδοχικά τις εποχές.  ΄Ετσι, μετά από 13.000 έτη, τον Ιούλιο θα υπάρχει Χειμώνας στο Βόρειο ημισφαίριο, και τον Ιανουάριο Καλοκαίρι.  Το παραπάνω φαινόμενο, έχει και άλλες συνιστώσες, που δημιουργούν δύο υποκύκλους, με περιόδους 23.000 και 19.000 έτη.

Κάθε 41.000 έτη μεταβάλλεται η κλίση τού άξονα τής γης , και η εκκεντρότητα τής τροχιάς έχει περίοδο 100.000 έτη.

Προβλήματα:  Μοναδικό πρόβλημα τής θεωρίας: Τα ιζηματογενή ασβεστολιθικά πετρώματα τής λίμνης Denils Hole στη Νεβάδα τών ΗΠΑ, περιείχαν ίχνη θερμών και ψυχρών περιόδων, που δεν συμφωνούσαν με τη θεωρία.  Μια τοπική όμως παρατήρηση, δεν μπορεί να κλονίσει μια θεωρία πλανητικού επιπέδου, που συμφωνεί με τα υπόλοιπα γεγονότα, καθώς τοπικά φαινόμενα μπορεί να παρουσιάζουν αποκλίσεις. (Περιοδικό ΄΄Quark΄΄ No 4.  σελ. 78 - 80).

Η αστρονομική θεωρία (περί τών παγετώνων)

Ιστορικό: Πρωτοεμφανίστηκε το 1864 από το Σκωτσέζο James Croll.  Σήμερα είναι γνωστή ως: ΄΄το μοντέλο τού Μilankovic΄΄ από το όνομα τού Γιουγκοσλάβου αστρονόμου που βελτίωσε τη θεωρία αυτή, στη δεκαετία τού 1930.  Στη δεκαετία τού 1980, αποδείχθηκε ότι οι ρυθμοί τών εποχών τών Παγετώνων, συνδέονται με μεταβολές τού προσανατολισμού τής γης κατά την κίνησή της γύρω από τον ήλιο.

Προβλέψεις: Η μεταβολή στη διεύθυνση τού γήινου άξονα, είναι ένας  πολύπλοκος συνδυασμός τριών κινήσεων.

Συνδυάζοντας τις τρεις αυτές κινήσεις, μπορεί να βρεθεί σε ποιες εποχές συγκεκριμένα τμήματα τής γης δέχονται λιγότερη ηλιακή θερμότητα, και είναι πιθανότερο να υπάρξουν παγετωνικές εξελίξεις.

1η κίνηση: Η κλόνιση τής γης, κατά την οποία ο άξονάς της διαγράφει σε κάτοψη έναν κύκλο με περίοδο 19.000 ως 23.000 έτη.  Οφείλεται στη βαρυτική έλξη τού Ηλίου και τής Σελήνης, πάνω στο ισημερινό εξόγκωμα τής γης.

Δεν επηρεάζει σημαντικά τις εποχιακές εναλλαγές σε διάστημα ενός αιώνα, όμως γίνεται σημαντική επιρροή, σε διάστημα χιλιάδων ετών.

2η κίνηση:  Μεταβολή τής κλίσης τού γήϊνου άξονα.  Η γωνία μεταξύ τού άξονα τής γης και τής κάθετης στο επίπεδο τής γήινης τροχιάς, (επίπεδο τής εκλειπτικής), μειώνεται ελαφρά και στη συνέχεια αυξάνει σε διάστημα 41.000  ετών.  Η διαφορά μεταξύ τών δύο ακραίων θέσεων, είναι μόνο 3 μοίρες περίπου, (από 21,8 ως 24,4 μοίρες), αρκεί όμως για να μεταβάλει το ποσό τής ηλιακής ενεργείας που φτάνει σε τμήματα τής γήινης επιφανείας.  Σήμερα βρισκόμαστε στο μέσο περίπου, (23,4), και ελαττώνεται, γι’ αυτό έχουμε μικρότερες διαφορές μεταξύ Χειμώνα και Θέρους.

3η κίνηση:  Κάθε 100.000 χρόνια, η τροχιά τής γης γύρω από τον Ήλιο, μεταβάλλεται από ελλειπτική σε σχεδόν κυκλική, και στη συνέχεια ξαναγίνεται ελλειπτική, λόγω τών επιρροών τών γύρω πλανητών.

Η διαφορά σήμερα είναι περίπου 3.000.000 έτη περίπου, ενώ στο παρελθόν ήταν μεγαλύτερη.

Όταν η τροχιά είναι κυκλική, η γη δέχεται όλες τις μέρες τού έτους το ίδιο ποσό ηλιακής θερμότητας.  Όταν όμως είναι ελλειπτική, κάποιες ημέρες τού έτους, ο πλανήτης δέχεται περισσότερη θερμότητα.

Απόδειξη:  Στη δεκαετία τού 1970, οι γεωλόγοι είχαν μία συλλογή ιζημάτων από γεωτρήσεις στον πυθμένα τού Ανταρκτικού Ωκεανού που κάλυπταν τα τελευταία 500.000 χρόνια, και χρονολογήθηκαν με παλαιομαγνητικές μεθόδους.  Στα ιζήματα υπήρχαν υπολείμματα ασβεστωδών κελυφών πλαγκτονικών μικροσκοπικών πρωτοζώων, που η βιοχημεία τους επηρεάζεται από τη μεταβολή τής θερμοκρασίας τής γης.  Η μέτρηση τού λόγου τών ισοτόπων 0-16/0-18 στα διάφορα στρώματα τών ιζημάτων, αποκάλυψε τη θερμοκρασία τού πλανήτη την εποχή τής απόθεσης τού κάθε στρώματος, και την έκταση τής παγοκάλυψης τής γήινης επιφανείας.

Τα κελύφη τής πλαγκτονικής Foraminifera, προσλαμβάνουν οξυγόνο από τα μόρια νερού που την περιβάλλουν, για τη δημιουργία τού κελύφους της.  Τα κελύφη τής εποχής τών παγετώνων, περιέχουν περισσότερο C-16, επειδή το βαρύτερο C-18 παγώνει ταχύτερα, και έχει εγκλωβιστεί στους πάγους.

Το διοξείδιο τού άνθρακα:  Όταν το πλαγκτόν τών ωκεανών δέχεται περισσότερη θερμότητα από τον ήλιο, απορροφάει διοξείδιο τού άνθρακα, μειώνοντάς το από τη γήινη ατμόσφαιρα.  Έτσι όμως, μειώνεται το φαινόμενο τού θερμοκηπίου, και οδηγούμαστε στην επόμενη παγετωνική περίοδο.  Η ψύξη, καταστρέφει το πλαγκτόν, και αυξάνει και πάλι το διοξείδιο.  Έτσι αρχίζει η μεσοπαγετωνική περίοδος, που οδηγεί σε νέα αναθέρμανση.

Αυτό αποδείχθηκε

α.  από τη μέτρηση του διοξειδίου που υπάρχει στις φυσαλίδες αέρα που εγκλωβίστηκαν στους πάγους, και

β.  από τη μέτρηση τού λόγου τών ισοτόπων τού C-12/C-13, που αποκαλύπτουν την ποσότητα τού διοξειδίου, σε μία περίοδο 340.000 ετών. Οι ρυθμοί αυξομείωσης τού διοξειδίου, συμφωνούν με τη θεωρία, και με τους τρεις ρυθμούς τής γης. (Περιοδικό ΄΄Περισκόπιο της Επιστήμης΄΄ Νο: 121 σελ. 20 - 25).

Η εξαφάνιση των δεινοσαύρων

Κατά τα χρονολογημένα με διαφόρους μεθόδους απολιθώματα, πολύ προτού ο άνθρωπος εμφανιστεί στη γη, (τότε που τα θηλαστικά είχαν πρωτοεμφανισθεί στη γη) πριν από 100.000.000 έτη και πλέον, στη γη κυριαρχούσαν οι δεινόσαυροι.  Ξαφνικά όμως, πριν από 65.000.000 χρόνια όπως χρονολογήθηκαν τα τελευταία τους υπολείμματα, εξαφανίστηκαν απότομα και μυστηριωδώς.

Στην προσπάθεια να λυθεί το μυστήριο αυτής της εξαφάνισης, διατυπώθηκαν πολλές θεωρίες.  Σχετικά πρόσφατα όμως, έγινε δυνατόν ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙ η μία απ’ αυτές, που σε συνδυασμό με μια άλλη έδωσαν τη λύση του προβλήματος.  

Οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν από την πτώση ενός μετεωρίτη, πριν από 65.000.000 έτη!

Μετά από 140 εκατομμύρια χρόνια επικράτησης στη Βόρεια Αμερική, είχαν μείνει μόνο 20 είδη δεινοσαύρων εξ’ αιτίας συνεχών ηφαιστειακών εκρήξεων, και η ρηχή θάλασσα που υπήρχε ακόμα στην περιοχή, υποχώρησε πολύ γρήγορα, μέσα σε 5 εκατομμύρια έτη, εξ’ αιτίας γεωλογικών και κλιματολογικών αλλαγών.  (Περισκόπιο Νο 62. σελ. 34).

Αποδεδειγμένη αιτία τής εξαφάνισης τών δεινοσαύρων, η πτώση ενός μετεωρίτου 11 χιλιομέτρων, στο Chicxulub Βόρεια από τη χερσόνησο Yukatan στο Μεξικό, όπου υπάρχει ανάλογος κρατήρας τής περιόδου εκείνης, μαζί με άλλους τής ιδίας περιόδου.  Η ανεύρεση τού σπανίου μετάλλου ιριδίου σε τουλάχιστον 100 θέσεις τής γης σε στρώματα εκείνης τής περιόδου, πείθει ότι προήλθε από μετεωρίτη, και απλώθηκε μέσω τής σκόνης τής πρόσκρουσης, σε όλη τη γη, εξαφανίζοντας φυτά, πλαγκτόν, και τα μεγάλα ζώα που τρέφονταν απ’ αυτά.

Ο μετεωρίτης, έπεσε στη μοναδική περιοχή τού κόσμου με τόσο πολύ θείο.  Επίσης έπεσε με μικρή γωνία, πράγμα καταστροφικό.  Η πτώση τού μετεωρίτη, ήταν το αποκορύφωμα μιας σειράς γεωλογικών αλλαγών, με πτώση τού επιπέδου τών υδάτων, και εκρήξεις ηφαιστείων.  Τότε εξαφανίστηκαν όλα τα σπονδυλωτά που ήταν μεγαλύτερα τών 25 κιλών, καθώς τα φυτά ξεραίνονταν χωρίς ηλιακό φως και δεν έβρισκαν τροφή. (Περιοδ. ΄΄Μιλένιουμ΄΄ Νο 8, σελ. 89-95).

Είκοσι από τις εξαφανίσεις τού Φανεροζωικού, μαζί με τις πέντε μεγάλες εξαφανίσεις, συνέβησαν ανά 26.000.000 έτη, και πιθανώς συνδέονται με βομβαρδισμό μετεωριτών, από κάποια ομάδα μετεωριτών που επιστρέφει κοντά στη γη κάθε 26 εκατομμύρια χρόνια.  Οι 7 απ’ αυτές, συνδέονται με ίχνη ιριδίου. (Περιοδικό ΄΄Περισκόπιο της Επιστήμης΄΄ Νο 199 σελ. 21,22).

Τα παραπάνω στοιχεία, δείχνουν κάτι σημαντικό:

1. Το ότι υπάρχουν παράλληλες μετρήσεις ενός ευρήματος με διαφορετικές μεθόδους, μας δίνει σίγουρο έδαφος για να στηριχθούμε, για το αν είναι αξιόπιστη κάποια μέθοδος, ή κάποια συγκεκριμένη μέτρηση, επειδή δεν είναι δυνατόν να έχει γίνει το ίδιο ακριβώς σφάλμα σε δύο ή περισσότερες μεθόδους ταυτόχρονα. Ακόμα και αν σε κάποιο εύρημα η χρονολόγηση είναι λάθος, το ότι κάποια άλλα ανάλογα ευρήματα, έχουν χρονολογηθεί με περισσότερες τής μίας μεθόδους και δίνουν τα ίδια νούμερα, δείχνει ότι τα νούμερα αυτά είναι σωστά.  Για παράδειγμα, μερικές τεκμηριωμένες τέτοιες μετρήσεις, είναι:  Η ηλικία τής γης και τού υπολοίπου ηλιακού μας συστήματος (4,5 δισεκατ. έτη), και οι παράλληλες μετρήσεις με Θερμοφωταύγεια στους οικισμούς Σέσκλο και Δημίνι.

2.  Η πρόσφατα αποδεδειγμένη αιτία εξαφάνισης τών δεινοσαύρων, επιβεβαίωσε την ως τώρα θεωρία, και τεκμηριώνει έτσι, ότι πράγματι οι δεινόσαυροι χάθηκαν πριν από 65.000.000 έτη, και όχι ενωρίτερα.  Αυτό με τη σειρά του, επιβεβαιώνει και όλη τη σειρά τών γεωλογικών στρωμάτων, με τα ευρήματα που αυτά περιέχουν.

3.  Η επιβεβαίωση τής αστρονομικής θεωρίας, που απέδειξε τους τρεις κλιματολογικούς κύκλους τών παγετώνων, επιβεβαίωσε τις σχετικές μετρήσεις των επιστημόνων.  (Δες Πίνακα 4 για τις διάφορες εποχές).

N. M.