Ο Ιουδαϊκός κανόνας όπως τον έχουν σήμερα οι Εβραίοι, ορίσθηκε πολλές δεκαετίες μετά τον Χριστό, και ορίσθηκε ως αντίδραση προς τα βιβλία τής Αγίας Γραφής που χρησιμοποιούσαν οι Χριστιανοί.

Ως το τέλος τού 1ου μετά Χριστόν αιώνα, επικρατούσε "διαφωνία μεταξύ των διαφόρων Ιουδαϊκών μερίδων (Φαρισαίων, Σαδδουκαίων κ.ά.) ως προς τον αριθμό και την έκταση των θεοπνεύστων βιβλίων της Π. Διαθήκης. Έτσι υπήρχε διχογνωμία και αμφισβήτηση π.χ. γύρω από την κανονικότητα των βιβλίων του Άσματος των Aσμάτων, του Εκκλησιαστή, του Ιεζεκιήλ, των Παροιμιών ή της Εσθήρ.

Συνάρτηση προς το φαινόμενο αυτό είναι και το γεγονός, ότι το 90 (ή 100) μ.Χ. η Ιουδαϊκή σύνοδος της Ιαμνείας (κοντά στη Γιάφα) αναγκάσθηκε να παρέμβει στην εν λόγω διαφωνία και να καθορίσει τον Ιουδαϊκό κανόνα της Π. Διαθήκης. Όπως είναι φυσικό, και το «γεγονός αυτό δεν είναι δυνατό να άφησε ανεπηρέαστη την Εκκλησία», και να μην έδωσε αφορμή στον σχηματισμό και απ' Αυτήν ενός ανάλογου κανόνα". (Παναγιώτη Μπούμη "Οι Κανόνες τής Εκκλησίας περί τού Κανόνος τής Αγίας Γραφής". Αθήνα 1986. Σελ. 18. Σάββα Αγουρίδη, Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη, Αθήνα 1971, σελ. 66. Παράβαλλε Wil. Μίchaelis, Einleitung in das Neue Testament, 2. Aufl., Bern 1954, σελ. 321. Αθ. Χαστούπη, Εισαγωγή στην Παλιά Διαθήκη, Αθήνα 1981, σελ. 548).

Οι άπιστοι στον Χριστό Ιουδαίοι, αφού πρώτα σταύρωσαν τον Χριστό, αντιδρώντας στους Χριστιανούς, το 90-100 μ.Χ., κράτησαν μόνο 39 βιβλία για την Παλαιά Διαθήκη τους, απορρίπτοντας και τη Μετάφραση τών Εβδομήκοντα, αφού την προτιμούσαν οι Χριστιανοί. Και αυτός είναι ο σημερινός τους "στενός" κανόνας, τον οποίο αποδέχθηκαν και οι Προτεστάντες, πολλούς αιώνες μετά τον Χριστό, σε αντίθεση με τον "ευρύ" κανόνα τών Χριστιανών ως τότε και ως σήμερα.

Ο Σ. Καλαντζάκης, στην Εισαγωγή του στην Π. Διαθήκη (σελ. 80, 81), λέει τα εξής:

"ο ιουδαϊκός ή παλαιστινός κανόνας της Π. Διαθήκης κλείνει για τον Ιουδαϊσμό στο τέλος του 100 μ.Χ. ή λίγο αργότερα, πιθανόν στις αρχές του 200. Οριστικοποιείται πλέον με 24 κανονικά βιβλία, όπως ακριβώς μνημονεύονται στο Ταλμούδ, και επικρατεί έκτοτε μεταξύ των ιουδαίων... Ο τελικός απαρτισμός του ιουδαϊκού κανόνα επιβεβαιώνεται έμμεσα και από τη σύνοδο της Ιάμνειας (περί το 100 μ.Χ.) η οποία έχοντας δεδομένη την οριστική του μορφή ασχολήθηκε κατεξοχήν με αναθεωρητικά και άλλα προβλήματά του».

Για το ίδιο θέμα, λέει τα εξής στην Εισαγωγή τής Π. Διαθήκης τού Μπρατσιώτη (σελ.497, 498, 534, 560): "Ο στενός δ’ ούτος κανών επεκράτησε βαθμηδόν παρά τοις απανταχού Ιουδαίοις, αποκλεισθέντων των λεγομένων δευτεροκανονικών ίσως εξ αντιδράσεως προς τους χριστιανούς, παρ’ οις ήτο εν μεγίστη τιμή η ταύτα περιεχούσα μετάφρασις των Ο΄... Ακριβώς όμως η εν τη εκκλησία χρήσις της βίβλου ταύτης, και δη και η υπό των χριστιανών χρησιμοποίησις αυτής εν ταις χριστολογικαίς συζητήσεσιν αυτών προς τους Ιουδαίους, συνετέλεσεν εις το να καταστή εις τούτους ύποπτος και μισητή και να διαβληθή ως ‘μη ούσα εν τισιν αληθής’, και δη ως δήθεν νενοθευμένη υπ’ αυτών, τοσούτο μάλλον καθ’ όσον, ως στηριζόμενη επί πολύ παλαιοτέρων πρωτοτύπων, ενεφάνιζεν ικανάς διαφοράς από της προσφάτως τότε, ως φαίνεται μετερρυθμισμένης υπό των ραββίνων εβραϊκής Βίβλου".

Φαίνεται παράλογο οι Προτεστάντες σήμερα, να προτιμούν την Φαρισαϊκή σύνοδο τής Ιάμνειας, τών απίστων και σταυρωτών τού Χριστού Φαρισαίων, από τους Χριστιανικούς κανόνες, που στηρίζουν ξεκάθαρα τον ευρύ κανόνα, με τα λεγόμενα από τους Προτεστάντες "Δευτεροκανονικά", τα οποία όμως για εμάς τους Χριστιανούς ήταν και είναι πάντα, κανονικότατα βιβλία τής Αγίας Γραφής.